Ελληνικά
Last Updated on 11:20 PM by Nikos Nakos
Κάποια συγκροτήματα έχουν γίνει αξίες με την πάροδο του χρόνου. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Η κληρονομιά που έχουν αφήσει είναι μεγάλη σε υλικό αλλά και τόσο πλούσια μουσικά, που μένει φρέσκια ανά τα έτη και δεν αλλοιώνεται με τίποτα. Το όνομα Dirty Rotten Imbeciles δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις όσον αφορά την παρουσία του στον extreme ήχο. Άλλωστε είναι χιλιοειπωμένο ότι μαζί με μπάντες όπως οι Suicidal Tendencies, Corrosion Of Conformity, Agnostic Front, Cro-Mags, Attitude Adjustment, Εxcel βοήθησαν με τις metal πινελιές τους πάνω στο hardcore attitude τους να προσδώσουν τον όρο ”Crossover” κάτι που κατοχύρωσαν δικαιωματικά το 1987 με την κυκλοφορία του επικού ομότιτλου album τους.
Ανακοινώνοντας ένα ακόμα παγκόσμιο tour κι έχοντας πάνω από είκοσι χρόνια να κυκλοφορήσουν καινούργιο δίσκο, λίγο πολύ ήξερες τι να περιμένεις ευρισκόμενος στο pit της ιστορίας τους. Έτσι λοιπόν τα 80 με 100 τυχερά άτομα που βρεθήκαν στον χώρο, μαζί και γω, απολαύσαν μια συναυλία με τα γνωστά κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους να διαδέχονται το ένα το άλλο. Από το ξεκίνημα, το σύνθημα ήταν ένα. ”In the pit”. Ένα ατέλειωτο moshpit, stagediving αυξανόμενα με γεωμετρική πρόοδο, good, friendly, violent fun, όπως έχουμε ξανααναφέρει σε τέτοιου είδους συναυλίες. Καταστάσεις που θυμίζουν την ηρωική δεκαετία του ’80, είτε τη ζήσαμε, είτε όχι. Μικρά διαλείμματα για τις απαραίτητες ανάσες που χρειαζόταν φυσικά και η μπάντα, διότι τα χρόνια έχουν πλέον περάσει και όσο μεγαλώνουμε εμείς μεγαλώνουνε κι αυτοί. Περισσότερο απαραίτητα όμως για το κοινό, που έδειχνε να μη χορταίνει το moshing.
Πάνω στη σκηνή, ο Κurt Brecht έφτυνε τους στίχους δυνατά και καθαρά. Το έτερο ιδρυτικό μέλος, o Spike Cassidy, παρέμεινε στη γωνιά του, αφοσιωμένος στην κιθάρα του, αφήνοντας χώρο στο μπασίστα Harald Oimoen και τον drummer Walter “Monsta” Ryan. Έχοντας σύμμαχο τον καλό ήχο και δείχνοντας νέοι όσο ποτέ, χάρισαν στον κόσμο μια εμφάνιση που ήθελε πάνω από όλα για να διασκεδάσει. Τραγούδια όπως τα “Acid Rain”, “Madman”, “I Don’t Need Society”, “Abduction”, “Violent Pacification”, “The Five Year Plan”, “Suit And Tie Guy” και “Who Am I?” είχαν την τιμητική τους, αποσπώντας τη μεγαλύτερη «συμμετοχή» του κόσμου.
Συνοψίζοντας περί εμφάνισης και γενικής γεύσης, έπαιξαν σχεδόν 2 ώρες και το σετ τους πιστεύω δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο. Δεν έχω άλλα λόγια να περιγράψω αυτό που ζήσαμε. Οι D.R.I πιστεύω έκαναν το καθήκον τους και από ένα σημείο και μετά άρχισαν να το διασκεδάζουν και αυτοί και να θυμούνται από που ξεκίνησαν και ο κόσμος τα έδωσε όλα από το πρώτο δευτερόλεπτο και παρέσυρε μαζί του και τι μπάντα.Τα χρόνια πέρασαν. Οι D.R.I μπορεί να γέρασαν λιγάκι, το ίδιο και ορισμένοι από τους παλιότερους οπαδούς τους. Και οι δυο πλευρές όμως συνεχίζουν δυναμικά. I lose you win!
