Ελληνικά
Last Updated on 05:43 PM by Giorgos Tsekas
2η μέρα ξεκινάει με μια ευχάριστη εκπληξη γιατι μονο ευχάριστο είναι όταν βλέπεις να μπαίνουν νέα παιδιά στον ευρύτερο χώρο του σκληρού ήχου. Οι Λαρισαίοι Treason, παίζουν μελωδικό power στα χνάρια των The Gathering, Epica και Nightwish και παρά το χαμηλό κούρδισμα και τις βαριές κιθάρες, κλείνουν το μάτι σε ποιο mainstream μοτίβα, σχεδόν pop μια και μου θύμησαν αρκετά Evanescence, ειδικά στην χροιά της φωνής της τραγουδίστριας τους. Δεδομένου ότι αυτή ήταν η πρώτη τους εμφάνιση, θα άφησουμε σε δεύτερη μοίρα τον μέτριο ήχο ή το όχι τόσο σφιχτό δέσιμο τους στην σκηνή, γιατί μας άρεσε πολύ η νεανική τους φρεσκάδα και δίψα και θα εστιάσουμε σε αυτό, περιμένοντας περισσότερα από αυτούς στο μέλλον.
Δεύτεροι στην σειρά οι Nochnoy Dozor. Οι Νυχτερινοί Φρουροί που παρά την απουσία παραμόρφωσης στις κιθάρες, καταφέρνουν να ηλεκτρίσουν την ατμόσφαιρα με τα αιθέρια διπλά γυναικεία φωνητικά. Αξίζει να ασχοληθείτε μαζί τους, γιατί μπορεί να στερούνται δύναμης, αλλά αναβλύζουν μελωδικότητα που ξεχειλίζει δυναμικής. Θυμίζουν U217 (λογικό μιας και ο Μάνος των προαναφερθέντων- ο ένας εκ των 2- συμμετέχει και εδώ) χωρίς να μιλάμε για κλώνο ίσα ίσα έχουν διαφορετική προσέγγιση αλλά θα βρείτε μια συνισταμένη έστω και αμυδρή.
Το τρίτο συγκρότημα στην σκηνή, οι Hypnotic Nausea έχουν πολλά καλά στοιχεία, έπαιξαν άψογα, δεμένο τρίο, ταξιδιάρικα τραγούδια (λογικό μιας και μιλάμε για ambient post ήχο), με μόνο αρνητικό σημείο πως οι ξεχειλωμένες συνθέσεις κούραζαν κάποιον/α με απαίδευτο αυτί στο είδος. Θετικότατο, πως το τζαμάρισμα τους επί σκηνής είχε ροή, και δεν ήταν καθόλου επιτηδευμένο.
Οι Λαρισαίοι Black Juju παίζανε εντός έδρας και με την άνεση που χαρίζει η εντοπιότητα αλλά και με αυτή των χρόνων που κουβαλάνε στην πλάτη τους δεν χρειάστηκε πολύ προσπάθεια για να κερδίσουν το χειροκρότημα του κοινού. Πρώτη ζωντανή εμφάνιση του νέου τους ντράμερ τους που έδεσε με το καλημέρα με τους υπόλοιπους. Σφιχτό δέσιμο φοβερή εμφάνιση του Πέτρου στα φωνητικά, κλασσικά Sabbathίλα και Candlemass αύρα διάχυτη στην ατμόσφαιρα και ολίγον από BLS και Zakk Wylde στο Βlack Mamba για να δέσει το όλον του πράγματος.
Οι U217 παίξανε λίγο. Περίπου 35-40 λεπτά. Δεν αρκεί τόσο. Ο κόσμος ήθελε και λίγο παραπάνω και λίγα περισσότερα παλιότερα κομμάτια. Αλλά μιλάμε για ακόμη μια κορυφαία περφόρμανς γεμάτη συναισθήματα που βίωνες σε άλλες μακρινές πια εποχές των 70’s που τα μεγαθήρια του κλασσικού ροκ χάριζαν και μόνο αυτά. Doom βασισμένο στα συνηθισμένα μελαγχολικά μοτίβα τους, με την επισήμανση πως χτες βράδυ ίσως ήταν από τις λίγες φορές που παίξανε ελαφρώς γρηγορότερα και γκρουβάρανε. Πολύ εύστοχα ο Θεμιστόκλας του είχε χαρακτηρίσει Μπάντα Sergey Bubka. Μιας και κάθε φορά ανεβάζουν και ψηλότερα τον πήχη…
Κλείσιμο με Need που δεν είδα επαρκώς για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Στην τρίτη φορά που τους παρακολουθώ εξακολουθούν να πειραματίζονται γύρω από τον άξονα των -σχεδόν δογματικά- Dream Theαter αρχών τους. Έχουν μια θετική αύρα που μεταδίδουν εύκολα στο κοινό που ειδικά στην θεσσαλική πρωτεύουσα αρέσκεται σε αναλόγου ήχου ακούσματα. Τεχνικά άρτιοι ήταν ακόμα μια φορά συνεπείς στο να μεταφέρουν τις στουντιακές τους συνθέσεις επί σκηνής σχεδόν στο ακέραιο κάτι που τους δίνει έξτρα credit. Δεν κάθισα μέχρι το τέλος όχι από έλλειψη σεβασμού στο πενταμελές σχήμα αλλά η κούραση και το πρωινό ξύπνημα …στις 5 το πρωί έκανε αδύνατη την ομαλή παρακολούθηση του υπολοίπου της εμφάνισής τους…
