Ελληνικά
Σάββατο μεσημέρι και παρότι τόσο η ημερομηνία, όσο και το mood της βραδιάς παρέπεμπε σε μια πιο μελαγχολική, υποτονική ατμόσφαιρα, ο καιρός ήταν καλοκαιρινός. Ξεκινάμε λοιπόν μέσα στον ήλιο για το Κύτταρο, όπου μετά από λίγη κουβέντα και χαιρετούρα με φίλους, κηρύττεται η έναρξη του πρώτου Demons Gate Festival.
Πρώτη μπάντα με καθυστέρηση ελάχιστων δευτερολέπτων, οι Meden Agan. Αρκετά ενεργοί στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας, οι Meden Agan άδραξαν της ευκαιρίας να προετοιμαστούν για την επερχόμενη εμφάνισή τους στο Tel Aviv με τους Epica. Σαφέστατα καλύτερα προετοιμασμένοι από την προηγούμενη φορά, σαφέστατα πιο δεμένοι τουλάχιστον οπτικά, έδωσαν ένα αρκετά τίμιο εναρκτήριο λάκτισμα στη βραδιά, παρουσιάζοντας 6 κομμάτια, έχοντας προφανώς ως βάση το “Catharsis” το οποίο κοντεύει να κλείσει δυο χρόνια κυκλοφορίας.
Setlist: Catharsis, The Purge, Whispers in the Dark, Portal of Fear, Embrace the Sorrow, Lustful Desires, Weaver of Destiny
Δεύτεροι ανεβαίνουν στο σανίδι οι Doomocracy, οι οποίοι απ’ ότι φάνηκε, είχαν αρκετό κόσμο αποκλειστικά και μόνο για αυτούς από κάτω. Εκπληκτικό doom metal, με heavy περάσματα, μια φωνή από άλλο πλανήτη και συναίσθημα στο ζενίθ. Οι Doomocracy είναι το καλύτερο εξαγόμενο προϊόν της Κρήτης αυτή τη στιγμή, και οι ίδιοι το γνωρίζουν πολύ καλά. Βεβαίως, η εμφάνισή τους δεν θα μπορούσε αλλά να κλείσει με τη διασκευή του “Demons Gate” από Candlemass, την οποία είχαν ηχογραφήσει παλιότερα και αφιέρωσαν το Σάββατο στο φεστιβάλ. Παράλληλα δε, το Κύτταρο οριακά ασφυκτιούσε από κόσμο που μπαινόβγαινε.
Setlist: Ghost of the Past, Guardian Within, The End is Written, Faceless, A Taste of Absinthe, Doormacht, Demons Gate (Candlemass cover)
Αμέσως μετά, έρχεται το δικό μου highlight, όπως και πολλών άλλων που τους περίμεναν. Οn Thorns I Lay. Μια από τις ιστορικότερες death/doom μπάντες της Ελλάδας, οι οποίοι ξεκίνησαν μεν όταν μεσουρανούσε ο ακραίος ήχος στην Ελλάδα, έχοντας παράλληλα όμως πάρει τα πάνω τους τα τελευταία χρόνια. Με μια gothic αύρα, συνοδευόμενη από βιολί, τελειοποιώντας το όλο αποτέλεσμα, το όλο set τους ήταν μια πανέμορφη ωδή στη θλίψη. Το σύνολο απέδωσε τέλεια, ο ήχος ήταν με το μέρος τους και ο κόσμος κυριολεκτικά κρέμονταν από τα χείλη τους. Όλα άριστα δέκα.
Setlist: Aegean Sorrow, Erevos, In Heaven’s Island, In Emerald Eyes, Olethros I, Olethros II, Oceans
Στους Sorcerer, το Κύτταρο ήταν επισήμως γεμάτο. Το επικό doom σχήμα από τη Σουηδία, είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα, ενώ άνετα θα μπορούσε να ήταν το main act της βραδιάς. Η μπάντα υπάρχει ήδη από το 1988, ενώ μόλις το 2015 έδωσε στη δημοσιότητα το πρώτο του full length “In the Shadow of The Inverted Cross”, το οποίο τίμησαν ισάξια με το “The Crowning of the Fire King”. Στη διάρκεια του ομώνυμου του δεύτερου, στη σκηνή τους συνοδεύει ο Μιχάλης Σταυρακάκης των Doomocracy, ενώ κλείνουν μαζί με το “The Sorcerer”. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με το σχήμα πριν τους δω στη σκηνή. Μεγάλο λάθος, δεν θα ξαναγίνει.
Setlist: Sirens, Lake of the Lost Souls, The Dark Tower of the Sorcerer, Ship of Doom, Εxorcise the Demon, The Crowning of the Fire King, The Sorcerer
Ακολουθούν οι Saturnus, οι οποίοι ήταν εξαφανισμένοι για ένα μεγάλο διάστημα και παραδόξως, δεν είδα τρελή πρεμούρα για το όνομά τους. Οι Δανοί, έχοντας εφτά χρόνια να παραδώσουν νέο δίσκο, ήταν απολύτως λογικό να μην περιμένει κανείς την εμφάνισή τους αυτή, η οποία ήταν για σεμινάριο. Τα έξι κομμάτια που επέλεξαν για το setlist ήταν αρκετά για να αποδείξουν πως πάντα έγραφαν καλή μουσική και πως φυσικά μπορούμε να περιμένουμε νέα πράγματα από αυτούς, όντας ξανά σε φόρμα. Όπως και να το κάνουμε, οι on and off εμφανίσεις δεν είναι αρκετές. Μακάρι και σε πλήρες headline show με νέο δίσκο πάλι στην Ελλάδα στο άμεσο μέλλον, καθώς όπως τόνισαν και οι ίδιοι, η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που τους “δέχτηκε” με τέτοια θερμότητα.
Setlist: Litany of Rain, Murky Waters, Forest of Insomnia, A Father’s Providence, I Long, Christ Goodbye
Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή η ηγετική μορφή των Saviour Machine, σκάνε οι ανακοινώσεις για την επόμενη χρονιά. King Goat, Memory Garden και Tiamat. Tiamat ρε μαλάκα. Ούρλιαξα. Με setlist βασισμένο σε “Wildhoney” και “Clouds”. Αν είναι δυνατόν. Μετά από αυτό, ψιλοπερίσσευαν όλα. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν σχετικά διστακτική για την εμφάνιση του Clayton, λόγω ορισμένων σχολίων που είδα για την προηγούμενη μέρα στην Θεσσαλονίκη, τα οποία μάλλον ήταν βεβιασμένα και όχι ακριβώς αναληθή, απλώς επιπόλαια. Ο Eric Clayton ανέβηκε στη σκηνή και ο κόσμος σώπασε από σεβασμό. Εξαιρετικός frontman, με εξαιρετική μπάντα δίπλα του. Το δε setlist, βασισμένο στους ιστορικούς δίσκους των Saviour Machine, με δυο νέα τραγούδια και το εναρκτήριο “Helter Skelter”. Το μισό μαγαζί είχε κάτσει σούζα, το άλλο μισό έκλαιγε και τραγουδούσε. Ο κύριος Clayton επιστρέφει μετά από χρόνια στα δρώμενα και είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν “κενά”. Κακές στιγμές, off φωνητικά κλπ. Η σκηνική παρουσία όμως είναι αδιαμφισβήτητη, και σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη χροιά του, ο κόσμος έμεινε με τις καλύτερες εντυπώσεις ελπίζοντας σε νέα ημερομηνία για Ελλάδα. Όπως δηλαδή, και για το επόμενο Demons Gate Festival.
Setlist: Helter Skelter, Christians and Lunatics, Enter the Idol, The Mask, Killer Five Years, Ludicrous Smiles, The Wicked Window, Son of the Rain, Ascension of Heroes, The Stand, The Space Between Us, American Whore, Carnival of Souls, Legion, Love Never Dies
