Ελληνικά
Last Updated on 03:53 PM by Giorgos Tsekas
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο κατάλληλος τρόπος να γιορτάσει μια μπάντα την 20η επέτειό της δισκογραφικά, από το να το μοιραστεί με τον κόσμο της. Η ιδέα του meet-and-greet με τα μέλη, ως έχουν σήμερα, πριν το live είχε τρομερή απήχηση. Το κοινό φαίνεται να το αποζητούσε και ανταποκρίθηκε ερχόμενο από νωρίς στο Gagarin ώστε να προλάβει να μιλήσει, να φωτογραφηθεί και να πάρει τις πολυπόθητες υπογραφές. Επικρατούσε ένα όμορφο κλίμα ενώ όλοι περίμεναν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους, αλλά και οι ίδιοι οι Firewind το χάρηκαν αφιερώνοντας χρόνο και πνεύμα, γεγονός που είναι προς τιμήν τους, αν σκεφτείς ότι θα ακολουθούσε τέτοιας διάρκειας και ποιότητας setlist. Ανυπομονησία, ενθουσιασμός και μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα με αρκετά νέα παιδιά κάτω από το stage, το λες και ελπιδοφόρο.
Δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα λοιπόν με το “Welcome To The Empire” λίγο μετά τις 22.00 μμ. Η τετραμελής πλέον σύνθεση της μπάντας απέδωσε τα μέγιστα παρά την ανασφάλεια αν θες που δημιουργούσε το πρώτο live επί ελληνικού εδάφους χωρίς πλήκτρα. Όμως στάθηκαν κάτι παραπάνω από επάξια στη σκηνή προσαρμόζοντας βέβαια και το setlist αντίστοιχα ώστε να υπάρχουν και αρκετά κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο που γράφτηκε και πάνω στο ίδιο μοτίβο.
Ακολούθησαν τα “I Am The Anger”, “Head Up High”, “Devour”, “Destination Forever”, “Orbitual Sunrise”, και “World On Fire” με τον δικό μας Gus G. να κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε (κακά τα ψέματα) και έναν τραγουδιστή διαμάντι. Πραγματικά εντυπωσιακή η απόδοση του Herbie Langhans, ο οποίος ήταν σε τρομερή φόρμα και εξαιρετικά δουλεμένος. Γενικά καταλάβαινες ότι δε χαρίζονται, η δουλειά πριν ακόμη ανάψουν οι προβολείς (εντυπωσιακά εφέ και φωτισμός παρεμπιπτόντως) είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στα live τους.
Ακολούθησε ένα εκστατικό drum solo από τον Nunez που δε θα μπορούσε να έχει καλύτερο διάδοχο από το σήμα κατατεθέν του Κώστα και μνημειακό κιθαριστικά “The Fire And The Fury”. Μετά το πομπώδες Ode To Leonidas, και τον βράχο και συνοδοιπόρο των Firewind από την αρχή της πορείας των είκοσι χρόνων, Πέτρο Χριστοδουλίδη, να απογειώνει το κομμάτι, η μπάντα πέρασε στα “Overdrive”, “Mercenary Man”, “Lady Of 1000 Sorrows”, και “Break Away” ρίχνοντας λίγο τους τόνους κατ’ εμέ. Ωστόσο, με τα “Between Heaven And Hell” και “Rising Fire” η ατμόσφαιρα δυναμιτίστηκε και πάλι, με αποκορύφωμα τη διασκευή του Maniac (Michael Sembello), όπου πραγματικά ο κόσμος χόρεψε και πάρταρε με την ψυχή του.
Τέλος, με τα “Allegiance”, “Hands Of Time”, “Few Against Many”, και για σβήσιμο το “Falling To Pieces”, έκλεισε όπως ακριβώς περιμέναμε η βραδιά. Μια άκρως επαγγελματική διοργάνωση, ήχος με σεβασμό στον κόπο της μπάντας να στήσει αυτό το show, και τα ίδια τα παιδιά να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν ξέρω αν μου έλειψαν κομμάτια από παλαιότερο υλικό, ίσως και να μου έλειψαν, αλλά overall το χάρηκα, όπως και ο κόσμος και έφυγα με ένα χαμόγελο για μια μπάντα που έχει τη φιλοσοφία και τον επαγγελματισμό οποιαδήποτε μεγάλης μπάντας του εξωτερικού αλλά φέρει τη δική μας σφραγίδα.
To be continued. Αυτό ευχόμαστε για τα γενέθλια και ευχαριστούμε για την πολύχρονη παρουσία σας στη διεθνή σκηνή.
