Ελληνικά
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, είχαμε την τιμή να δούμε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ένα σχήμα που δημιουργεί πανικό την τελευταία δεκαετία. Είτε θες να τους πεις Beastmilk, είτε Grave Pleasures, το μακελείο που προκαλείται στο όνομά τους (και δικαίως) λίγα σχηματα post 10’s το έχουν καταφέρει χρονολογικά. Παρασκευή απόγευμα λοιπόν, έξω από το Temple στο Γκάζι σε μια περιέργως ζεστή βραδιά για την εποχή, γράφτηκε ιστορία.
Την συναυλία των Φινλανδών ανοίγουν οι δικοί μας Anima Triste που ακόμα και μέχρι σήμερα σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ που τους έχω ξαναπετύχει σε live. Σε ένα αρκετά συμπαγές setlist, με την έννοια ότι ήταν η καλύτερη εισαγωγή για κάποιον που δεν είχε προηγουμένως ιδιαίτερη τριβή με την δισκογραφία τους, ήταν φοβερό. Ο ήχος σε κάποια σημεία ιδιαιτέρως στην αρχή του set έμπαζε, αλλά όσο περνούσε η ώρα, το κοινό ζεσταινόταν και η ίδια η μπάντα έπαιρνε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση εντός σκηνής, όλα πήγαν ρολόι. Το μόνο μελανό σημείο στην εμφάνισή τους ίσως ήταν η επικοινωνία τους με τον κόσμο, αλλά σε γενικές γραμμές μουσικά μιλώντας, η εμφάνισή τους με έκανε να γυρίσω σπίτι και να κάνω τη σχετική έρευνα. Ο ήχος τους έχει πολλές καταβολές από Αγγλία μεριά και ειδικά για τον frontman, o oποίος φωνητικά ήταν άπταιστος κατ’ εμέ. Τα κομμάτια που ξεχώρισαν περισσότερο ήταν τα “1984”, “Tasteless” και “Humanity”.
Αμέσως μετά, χωρίς πολλά πολλά οι Φινλανφοί Grave Pleasures ανεβαίνουν στη σκηνή για soundcheck και χωρίς να χάνεται ιδιαίτερα πολύτιμος χρόνος, η μπάντα ξαναβγαίνει στο σανίδι του Ναού και όλα πουτάνα από κάτω. Με το “Plagueboys” στο επίκεντρο ως νέα κυκλοφορία, υπήρχε μια σχετική αμφισβήτηση σχετικά με το setlist, για το οποίο όπως αποδείχτηκε πήγαμε όλοι κουβά. Όχι μόνο ακούσαμε τα 3/4 του “Motherblood” ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ, όχι μόνο δεν έπαιρνες ανάσα από το πόσο κατάμεστο ήταν το venue, αλλά εκτός από το “Death Reflects Us” των Βeastmilk που ήταν αναμενόμενο να βρίσκεται στο set, η μπάντα κάνει ένα γκελ μετά το “Joy Through Death” και κερνάει ΘΑΝΑΤΟ με “Love In A Cold World” και “The Wind Blows Through Their Skulls” αφήνοντας όλο το Temple κυριολεκτικά μαλάκες. Εμφάνιση 1000% άψογη τόσο σαν απόδοση όσο και σαν ήχος, setlist από άλλο πλανήτη, αλληλεπίδραση που έδειχνε πως όντως υπάρχει πραγματικό connection ανάμεσα σε κοινό και frontman χωρίς περιττά καραγκιοζιλίκια και τυπικούρες. Εύκολα στα top 3 live της χρονιάς. Μακάρι να ξαναέρθουν και μάλιστα σύντομα, θα τους περιμένουμε.
