Ελληνικά
Last Updated on 05:09 PM by Nikos Nakos
Μέρα 1η
Σχολάζοντας απ’ τη δουλειά κατευθύνθηκα με φρενήρης ρυθμούς στο ιστορικό Κύτταρο να προλάβω όσο το δυνατόν περισσότερες μπάντες μπορούσα να παρακολουθήσω στη πρώτη μέρα του δεύτερου Into Battle Festival που τείνει να γίνει θεσμός. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τα δικά μας παιδιά, Demolition Train και Steamroller Assault. Παρά ταύτα έμαθα πως και οι δύο είχαν άκρως αξιόλογη παρουσία, κάτι που δεν είχαν οι Βρετανοί Amulet των οποίων την εμφάνιση πρόλαβα σχεδόν εξ’ ολοκλήρου. Πολύ ενέργεια αλλά ουσία μηδέν. Δισκογραφικά μ’ αρέσουν αλλά αυτό που άκουσα ζωντανά με άφησε παγερά αδιάφορο. Στη συνέχεια οι Emerald ήρθαν είδαν και απήλθαν, τρομεροί για άλλη μία φορά δεν άφησαν κανέναν ανικανοποίητο. Συνέχεια για τους μεγάλους Tad Morose που απέδωσαν όμορφα το υλικό τους με highlight της βραδιάς το (ποιο άλλο) “Anubis”. Τα μεσάνυχτα πλησιάζουν και οι ιστορικοί Pagan Altar ανεβαίνουν στην σκηνή. Ο Terry Jones δεν ζει πια ανάμεσα μας και σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που είχαν αμφιβολίες για το πόσο μπορούσε ο νεοφερμένος Brendan Radigan να τα καταφέρει. Ο τύπος τα κατάφερε και με το παραπάνω. Χωρίς να ‘μαι ο πιο μεγάλος οπαδός της μπάντας έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να παρακολουθώ αποσβολωμένος και με την τρίχα κάγκελο. Μία μυθική εμφάνιση σε μία πανέμορφη μεταλλική βραδιά.
Μέρα 2η
Οι υποχρεώσεις και η τρομερή κίνηση της Χριστουγεννιάτικης Αθήνας καθυστέρησαν την άφιξή μου στο Κύτταρο. Οι κύπριοι Hardraw έμαθα ήταν εξαιρετικοί και οι Κροάτες thrashers LIV αν και κάπως παράταιροι από το όλο ύφος της βραδιάς, τα πήγαν πολύ καλά. Οι Ιταλοί εκ Ρώμης ορμώμενοι Vultures Vengeance είχαν σειρά και μπορώ να πω πως ήταν η αποκάλυψη της διοργάνωσης. Θα μπορούσε να πει κάποιος γραφική την εμφάνιση τους αλλά σίγουρα δεν μπορεί να πει κάτι για την μουσική τους. Μοναδικό μέταλλο με προσωπικό ήχο και αναφορές σε παλιούς Running Wild και Blind Guardian των δύο πρώτων δίσκων. Αναμένω με ανυπομονησία το ντεμπούτο τους. Οι Wrathblade είναι μπαντάρα μεγατόνων, έχουν το κοινό τους, είναι ταπεινοί και δουλευταράδες και κάνανε την κα(υ)λύτερη εμφάνιση τους από όσες φορές τους έχω δει ή έχουμε μοιραστεί τη σκηνή. Χωρίς παραπάνω λόγια να χρειάζονται να ειπωθούν. Άξιοι. Σειρά για μία από της αγαπημένες μου μπάντες στον χώρο τους Πορτογάλους Ironsword, μία μπάντα που δεν τους χορταίνω ποτέ. Πολύ ωραίο μέταλλο στα χνάρια των θεών Manilla Road, απλό, λυτό και απέριττο, έπαιξαν και ένα κομμάτι από τον επερχόμενο τους δίσκο που μας προϊδεάζει ευχάριστα για το μέλλον! Η ώρα δώδεκα και οι NWOBHM ήρωες Satan ανεβαίνουν στην σκηνή και παραδίδουν μαθήματα καυτού metal, γνήσιου και ειλικρινές. Με κομμάτια από όλη την πορεία τους και όλη τη δισκογραφία δεν άφησαν κανέναν παραπονούμενο και με ήχο κρύσταλλο έκλεισαν υπέροχα το δεύτερο Into Battle Festival. Αναμένοντας το επόμενο λοιπόν.
