Ελληνικά
Last Updated on 01:47 AM by Nikos Nakos
Οι Manowar είναι το καλύτερο παράδειγμα συγκροτήματος που είτε το λατρεύεις, είτε το μισείς. Υπάρχουν ορκισμένοι οπαδοί τους που πίνουν νερό και αίμα των οχτρών στο όνομά τους και άλλοι που τους απορρίπτουν ως αστείους. Αναμφισβήτητα όμως είναι ένα από τα καλύτερα κλασικά χέβι μέταλ συγκροτήματα και στο έπικ είναι μάλλον ασυναγώνιστοι. Από την άλλη, ασυναγώνιστοι είναι ενίοτε και στα επίπεδα γραφικότητας που πιάνουν σε στίχους και ζωντανές εμφανίσεις. Σε κάποια πράγματα δεν είναι να τους παίρνεις στα σοβαρά, ενώ πρέπει να έχεις και αναπτυγμένη την επιλεκτική ακοή για να τα βγάλεις πέρα μαζί τους και να είσαι προετοιμασμένος για τα διάφορα που συμβαίνουν στις συναυλίες τους.
Οι λάιβ Manowar εμπειρίες μου στις αθηναϊκές συναυλίες τους το 1999 και το 2007 ήταν εξίσου αμφίθυμες και έφταναν από δυσθεόρατα επίπεδα μεταλικής εξύψωσης, μέχρι ντροπή για το ιδίωμα. Final Battle είπανε όμως και με πιάσανε στο φιλότιμο, είναι και αυτή μανία που με έχει πιάσει να τους δω όλους πριν αποσυρθούν ή πεθάνουν, οπότε άρχισα να το σκέφτομαι σιγά σιγά. ‘Αλλωστε έχουν 60αρίσει κι αυτοί πια, οπότε ή τώρα ή ποτέ ξανά. Όταν ανακοινώθηκαν οι τιμές είπα πως θα το ξανασκεφτώ, αλλά μόλις βγήκε το πρώτο σετλιστ το βούλωσα, έσκασα τα 92 ευρουλάκια που μας ζητούσε ο De Maio για τη σύνταξή του και πήγα να δω τι είχαν να μου πουν για μια τελευταία φορά.
Ξεκινήσανε όπως πάντα μπροστά σε ένα φρούριο από ενισχυτές με το ομώνυμο κομμάτι να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και το Blood Of My Enemies να δίνει το έναυσμα για τα πρώτα air σπαθιά και τις πόζες, κομματάρα από τις λίγες. Παρατήρηση πρώτη, ο καινούριος ντράμερ, Marcus Castellani, ακολουθεί πιστά την μακρά παράδοση του συγκροτήματος. Παρατήρηση δεύτερη, ο Adams κρατιέται ακόμα πολύ καλά και προσφέρει απλόχερα συγκίνηση. Παρατήρηση τρίτη, το συγκρότημα έχει μεγαλώσει αρκετά για να δείχνει τους κοιλιακούς του, οπότε φοράει γιλέκα με δερμάτινα six pack, θα έλεγα πως ταιριάζει με έναν αρκετά διεστραμμένο τρόπο. Metal Warriors και Brothers of Metal pt.1, αμφότερα μέτρια κομμάτια για Manowar, το πρώτο έχει γίνει ύμνος με τα χρόνια κι έχει την πλάκα του, το δεύτερο από τον πρώτο «καινούριο» δίσκο τους για μένα, οπότε του έχω ιδιαίτερη συμπάθεια. Και νωρίς νωρίς πέφτει το πρώτο πολύ βαρύ χαρτί, το Mountains. Αν και παιγμένο πιο πολύ σαν μπαλάντα και όχι τόσο δυναμικά όσο το 2007 που είχαμε πάθει παράκρουση ακούγοντάς του, παραμένει απίστευτα επιβλητικό και ένας από τους απόλυτους έπικ μέταλ ύμνους. Αφού πιάσαμε την πρώτη βουνοκορφή, η οθόνη άρχισε να δείχνει διάφορους ανθρώπους γύρω από το συγκρότημα που πέθαναν πρόσφατα με μεγαλύτερη απώλεια αυτή του γίγαντα Scott Columbus φυσικά, ενώ έδειξαν και φωτογραφίες του συγκροτήματος με τον Lemmy και τον Dio, σύντομο αλλά αρκετά φορτισμένο βίντεο. Το τρισμέγιστο Heart Of Steel ακολούθησε ταιριαστά, αλλά το μισό τραγουδήθηκε στα Γερμανικά προς τέρψη του κοινού τους, πορώθηκα όπως και να έχει, αλλά να φωνάζεις Herz Aus Stahl δεν έχει την ίδια χάρη. Παραμένοντας στην επικράτεια του ατσαλιού, η ατμόσφαιρα κλιμακώθηκε ξανά με το Secret Of Steel. “Rise, know the strength that you feel, hold in your heart, but never reveal.” Για κάτι τέτοια ζούμε, αυτοί είναι οι Manowar που αγαπάμε, αυτό είναι το μέταλ που θέλουμε. Απλά άψογο.
Το Spirit Horse Of The Cherokee ήταν πολύ δυναμικό, ένα από τα λίγα του σετλίστ που περίμενα να ακούσω χωρίς να το έχω δει ξανά λάιβ. Μετά ακολούθησαν δύο κομμάτια από την πρόσφατη περίοδο, τα Call To Arms και Sons Of Odin, τα οποία δεν με συγκινούν ιδιαίτερα, όπως και το Kings Of Metal που τα διαδέχτηκε. Δεν τα πάω και πολύ καλά με τα αυτοαναφορικά τους κομμάτια, αλλά στη συναυλία ακούγονται, ας πούμε, ευχάριστα. Σίγουρα όχι ευχάριστος είναι συνήθως ο λόγος του De Maio, αν και μπορεί να γίνει διασκεδαστικός. Ευτυχώς αυτή τη φορά, κι αφού πρώτα έσκισε το μπάσο του στο Sting Of The Bubblebee γιατί είναι παιχταράς, δεν ήταν τόσο οδυνηρός. Μας εξήγησε με αριθμούς γιατί οι Manowar είναι το πιο δυνατό συγκρότημα στον κόσμο, κανάκεψε τους Γερμανούς για τον τρόπο ζωής τους και το πόσο καλά περνάνε (;;;???), χαζοήπιε μια μπύρα, και η συναυλία συνεχίστηκε. Δεν θυμάμαι αν ήταν εκείνο το σημείο που έδειξαν κι ένα υπέροχο βίντεο με διάφορα πλάνα από παλιές τους συναυλίες στη Γερμανία, όποτε κι αν έγινε, ήταν πολύ όμορφο.
Fighting The World, οριακά αποδεκτό γιατί μου αρέσει το ρεφρέν του, άλλα στα καπάκια είχαμε Kill With Power και Sign Of The Hammer. Η μέρα με τη νύχτα δηλαδή. Πού τα βρίσκατε και τα γράφατε αυτά στη Νέα Υόρκη ρε μπαγάσηδες; Επική αγαλίαση. Στο μέτριο The Power ο κόσμος τραγούδησε περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι, αν είναι δυνατόν δηλαδή, αλλά μετά έσκασε το Battle Hymns και δεν με ένοιαζε τίποτα. Ο Adams έκανε γενικά καλή οικονομία των κινήσεων και της φωνής του, γι’ αυτό και την διατηρεί σε φοβερή, δεδομένης και της ηλικίας του, κατάσταση. Οπότε το έπος των έπων ακούστηκε όπως έπρεπε και άλλο ένα απωθημένο βγήκε. Warriors Of The Worlds United με πλάνα από παλιότερες συναυλίες και από το κοινό εκείνης της μέρας, το οποίο είχε αρκετούς ανθρώπους που είχαν ταξιδέψει από παντού, και γιατί όχι, Final Battle άλλωστε.
Η συναυλία τελείωσε ανηφορικά, με τα Hail And Kill και Black, Wind, Fire And Steel να ανεβάζουν στροφές και να ξεκινάνε μια κάποια κινητικότητα στις πρώτες σειρές, η οποία σταμάτησε με παρέμβαση των σεκιουριτάδων. Αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου κι ελπίζω να μην το ξαναδώ. Αν και υποψιάζομαι πως είχε να κάνει και με την επιθυμία του συγκροτήματος, καθώς σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, όποιος προσπαθούσε να τραβήξει βίντεο υποβαλλόταν σε αυστηρές επιπλήξεις. Μάταια προσπαθούσε κάποιος να τους εξηγήσει πως όλα είναι καλά, έτσι τη βρίσκουμε εμείς και λίγο φιλικό σπρώξιμο είναι έως και απαραίτητο, αλλά τι να τους πει και τι να καταλάβουν.
Η συναυλία τελείωσε με το συγκρότημα να αποχωρεί υπό τους ήχους του Crown And The Ring και την οθόνη να μας υπενθυμίζει πως ο De Maio το 2019 (!) θα κάνει περιοδεία μόνος του και θα συζητάει την ιστορία των Manowar με τους οπαδούς, εισιτήριο γύρω στα 50 ευρώ. Αυτοί είναι οι Manowar, είτε τους αγαπάς, είτε τους μισείς και φροντίζουν να σου δίνουν αρκετούς λόγους και για τα δύο. Όταν παίζουν μουσική όμως, και ειδικά από τους τέσσερις πρώτους δίσκους τους, το κάνουν τόσο πετυχημένα που δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που ολοκλήρωσα τη σχέση μου μαζί τους μια κρύα νύχτα στο Βερολίνο.
