Ελληνικά
Έχοντας μπει για τα καλά σε μια καθημερινότητα που οι συναυλίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από την επιστροφή των Μayhem στην Ελλάδα, μετά από 5 ακριβώς χρόνια. Μαζί τους στο Fuzz, βρέθηκε ο Mortiis και οι δικοί μας Diablery.
Ακολουθώντας αυστηρά το πρόγραμμα, στις 20:00 ακριβώς ανεβαίνουν στη σκηνή οι Diablery, τους οποίους είχαμε την χαρά και την τιμή να απολαύσουμε σχετικά πρόσφατα, και συγκεκριμένα στο live των Harakiri for the Sky αρχές Μαρτίου. Αυτή τη φορά, πρόσφεραν κάτι ελαφρώς διαφορετικό, ενώ την τιμητική του δεν θα μπορούσε να μην δεν έχει το “Candles”, που όπως έχω πει επανειλημμένα, είναι από τα καλύτερα άλμπουμ του ελληνικού black metal των τελευταίων χρόνων. Οι Diablery έμειναν στη σκηνή για περίπου μια ώρα, χωρίς αυτό να επηρεάσει καθόλου το time table, κατά το οποίο θα υπήρχε ένα μεγάλο ομολογουμένως κενό ανάμεσα στο set τους, και αυτό του Mortiis. Για ένα περίπου 20λεπτο αφιερώθηκαν σε μια μυσταγωγία, σαν θεία λειτουργία, με κεριά και λιβάνια, προϋπαντίζοντας το τι θα ακολουθήσει για τα επόμενα 40. Από άποψη απόδοσης, είναι εγγυημένα εξαιρετικοί, κάτι στο οποίο δεν χρειάζεται να εμβαθύνουμε ξανά. Μεγάλο bonus ο ήχος, και μέχρι να ολοκληρωθεί το set τους περίπου στις 21:00, το Fuzz γέμιζε συνεχώς.
Ακολουθεί ο Mortiis, με κάτι παντελώς διαφορετικό, που έδεσε απόλυτα δε με την όλη βραδιά και το vibe της. Dungeon-synth με avant garde και ambient, κάτι στο οποίο προσωπικά έχω αδυναμία, όντας και εμφανώς χρισμένο με black metal αισθητική, αφού μιλάμε για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη που μεγαλούργησε στις αρχές των 90’s στους Emperor. Ο Mortiis παρουσίασε λοιπόν ολόκληρο το άλμπουμ του “Spirit of Rebellion” που κυκλοφόρησε το 2020 και αποτελείται από δυο themes, τα “A Dark Horizon” και “Visions of An Ancient Future”. Έχοντας αδυναμία στο dungeon synth, υπερεντυπωσιάστηκα. Ηχητικά άψογος, τόσο και οπτικά, όπως ο drummer που τον συνόδευε.
22:30 και οι Mayhem ανεβαίνουν στη σκηνή, όσο στο Fuzz δεν έπεφτε καρφίτσα πλέον. Εντυπωσιακοί όπως πάντα με άψογο ήχο, masters στο χώρο τους και με απαράμμιλο θράσος, όπως ακριβώς αγαπήθηκαν από όλους παρά την αρκετά προβοκατόρικη ιστορία τους. Το set τους, χωρίστηκε σε 3 μέρη. Το πρώτο περιλάμβανε κομμάτια από το τελευταίο τους αριστούργημα “Daemon”, το τελευταίο τους ΕΡ “Atavistic Black Disorder” και φυσικά από “Grand Declaration of War” και “Wolf’s Lair Abyss”. Κατά τα μισά του live, παγώνουν τα πάντα, οι Mayhem πηγαίνουν πίσω να φορέσουν τα άμφιά τους και ακούγεται το “When it’s cold and when it’s dark, the freezing moon can obsess you”. Από εκεί και πέρα, ρημαγδιό με το σερι “Freezing Moon”, “Pagan Fears”, “Life Eternal”, “Buried by Time and Dust”. Μέχρι να συνέλθει ο κόσμος, επιστρέφουν στα παρασκήνια, πετάνε τα ράσα και επιστρέφουν για ένα σερί από το “Deathcrush”, συμπεριλαμβανομένου και του “Carnage”. “Deathcrush”, “Chainsaw Gutsfuck” και “Pure Fucking Armageddon”.
Στο σημείο αυτό είναι αρκετά σημαντικό να αναφερθεί το εξής. Μέχρι το set του “Deathcrush”, τα φώτα ήταν τόσο έντονα και εναλλάσσονταν με τέτοιο ρυθμό, που μπορώ να πω πως εύκολα θα μπορούσε κάποιος με πρόβλημα όρασης και επιληπτικές κρίσεις να πάθει κάτι σοβαρό. Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να έμπαινε ένα disclaimer στο event, ή έστω μια μικρή προειδοποίηση κατά την έναρξη της συναυλίας, έτσι ώστε τα άτομα που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες να μπορέσουν να προετοιμαστούν κατάλληλα για να έρθουν. Η συναυλία γενικά κύλησε εξαιρετικά και κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος ή πεινασμένος για κάτι ακόμα, μέσα στο προβλεπόμενο time table, όπως και κάθε φορά από τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Μια καλή σκέψη παρόλα αυτά, θα ήταν οι συναυλίες που γίνονται καθημερινές να φροντίζουν να έχουν τελειώσει πριν τις 00:00 για να μπορέσει ο κόσμος να προλάβει την συγκοινωνία, ειδικά εφόσον στην τοποθεσία του Fuzz χρειάζεται μια σχετική διαδρομή μέχρι το κοντινότερο μετρό, όταν δεν υπάρχουν και τα λεωφορεία.
