Ελληνικά
Το γεγονός ότι οι Merciless αποφάσισαν να κάνουν τις τελευταίες τους περιοδείες πριν αποσυρθούν οριστικά, δεν φάνηκε να συγκίνησε και πολύ το μεταλικό κοινό της Αθήνας, καθώς βαριά 100 άνθρωποι βρέθηκαν στο Κύτταρο την Κυριακή για να τιμήσουν τους Σουηδούς πρωτοπόρους του ντεθ μέταλ. Ούτε η παρουσία των Αθηναίων Amken ως σαπόρτ συγκροτήματος βοήθησε στην προσέλευση. Δεν μπορώ να μιλήσω για την απόδοσή τους γιατί δεν ήξερα ότι θα έγραφα δυο λόγια γι’ αυτή τη συναυλία και παραήμουν χαλαρός με την ώρα, αλλά η μικρή μου αδερφή που ήταν το πρώτο της μέταλ λάιβ και ήταν εκεί από νωρίς μου είπε ότι ήταν πολύ καλοί, οπότε θα την πιστέψω.
Όσο για τους Merciless, εμφανίστηκαν με δύο μέλη από την κλασική σύνθεση, δηλαδή αυτή με την οποία κυκλοφόρησε το “The Awakening“ το 1990, η πρώτη κυκλοφορία της Deathlike Silence Productions του Euronymous. Rogge στη φωνή και Erik Wallin στην κιθάρα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν και ο τρίτος της παρέας Stefan Carlsson στα ντραμς. Στη δεύτερη κιθάρα ο παλιός γνώριμος του συγκροτήματος και όχι μόνο Peter Stjärnvind (V.O.J.D., ex-Entombed) και στο μπάσο ο νέος Joseph Thall (Enforcer, V.O.J.D., CC Company), σουηδική ολ σταρ ομάδα δηλαδή. Χωρίς πολλά πολλά και με αρκετή ενέργεια ανέβηκαν στη σκηνή έπιασαν τα όργανα και για περίπου 50 λεπτά δίδαξαν ντεθ μέταλ παλαιάς κοπής. Απίστευτα δεμένοι, αρκετά κινητικοί και με πολύ καλό ήχο, σίγουρα τίμησαν την κληρονομιά τους και ήταν τυχεροί όσοι τους είδαν. Το κοινό από την άλλη ήταν αρκετά υποτονικό, υπήρχε ελάχιστη κινητικότητα και γενικά μια αίσθηση αγγαρείας. Σίγουρα η υπερπροσφορά των συναυλιών τα τελευταία χρόνια και φυσικά η οικονομική κατάσταση διαχέει το κοινό, αλλά αφού τα έδωσες τα 22 ευρώ και βλέπεις συναυλιάρα τι κάθεσαι πίσω πίσω με τα χέρια στις τσέπες;
Για τους ελάχιστους που το ζούσανε μπροστά, τα κομμάτια από το Awakening είχανε σαφώς πιο θερμή υποδοχή από τα μεταγενέστερα άλμπουμ, αλλά αυτό δεν έφτανε στο συγκρότημα που ζητούσε κάθε δεύτερο κομμάτι μεγαλύτερη ανταπόκριση. Κάποτε τα συγκροτήματα, και ειδικά τα τόσο ακραία, έρχονταν προειδοποιημένα ότι εδώ δεν αστειεύονται και τώρα μας παίρνουν από το χεράκι, αλλά ας μην γκρινιάξω άλλο. Το συγκρότημα έσπειρε, το “The Awakening” έσκασε νωρίς και άναψε τα αίματα, τα παλιά κάφρικα κομμάτια έδεναν άψογα με κάποια ελάχιστα πιο μελωδικά από το “Unbound”, ενώ τιμήθηκε και το δεύτερο άλμπουμ “The Treasures Within” με την εισαγωγή και το πρώτο κομμάτι του οποίου ανοίξανε. Από το ομώνυμο τέταρτο πρέπει να παίχτηκε ένα ή δύο κομμάτια. “Pure Hate” στο τέλος και αυτό ήταν. Όσοι δεν ήρθαν, την επόμενη φορά. Δεν θα υπάρχει επόμενη φορά; Ε, ας προσέχατε.
