Ελληνικά
Last Updated on 06:27 PM by Giorgos Tsekas
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εχτές έκλεισε ένα συναυλιακό απωθημένο για πολύ κόσμο (όπως φάνηκε στο σχεδόν γεμάτο – όχι όμως και πατείς με, πατώ σε, eightball), στο κάτω κάτω είχαν να μας επισκεφτούν 23 χρόνια, τυχεροί όσοι τους είδαν την πρώτη φορά που ήρθαν στην Αθήνα πριν καμιά εικοσαετία (κάπου το είδαμε κι αυτό και μειδιάσαμε). Για να σοβαρευτούμε λίγο, οι Metal Church είναι μπάντα ενεργή, μετά από αρκετά χρόνια σε (συναυλιακή τουλάχιστον, στουντιακά έδιναν τακτικά το παρών) αδράνεια, την τελευταία διετία περιοδεύουν έχοντας νέο άλμπουμ (αρκετά αξιοπρεπές όσο το άκουσα) στις αποσκευές τους και, απ’ όσα είδαμε χτες, ισοπεδώνοντας το σανίδι.Οι Αμερικανοί υπήρξαν Εγγλέζοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό, ανεβαίνοντας στη σκηνή γύρω στις 21:40 και παραδίδοντας για την επόμενη μία ώρα και σαρανταπέντε λεπτά μαθήματα απόδοσης, παρουσίας και πάνω απ’ όλα καύλας (για να το θέσουμε ευγενικά) theAmericanway. Γερό μπάσιμο με Fake Healer και In Mourning (γενικά έδωσαν ξεκάθαρο προβάδισμα στη Howe εποχή – αναμενόμενο), ακατάσχετο headbanging από πλευράς κόσμου, Kurt Vanderhoof και Rick VanZandt δίδυμο-ξυράφι, Mike Howe σε φάσεις καλύτερος κι από το studio, αεικίνητος και σε διαρκή επαφή με τον κόσμο, κάνοντας κατάθεση ψυχής με κάθε λέξη. Στήριξαν το καινούριο υλικό τους παίζοντας τέσσερα τραγούδια από εκεί (Reset -του οποίου το riff παραπέμπει σε παλιούς Maiden, Needle and Suture – μου θύμισε αρκετά τους επίσης παλιούς Metallica, Killing your Time και No Tomorrow), τραγούδια το λιγότερο ενδιαφέροντα, η δε ανταπόκριση του κόσμου ήταν εξίσου θερμή, νομίζω, και σε αυτά. Με Gods of Second Chance (ανατριχίλα), Start the Fire, Date with Poverty, Watch the Children Pray (μπαλάντα εκατό φορές ανώτερη από τις περισσότερες μπαλάντες που ξέρεις), No Friend of Mine, Beyond the Black (ανατριχίλα ξανά), Badlands, The Human Factor γιαencore, δε γίνεται να χάσεις, ειδικά όταν τα παίζεις ακόμα καλύτερα από τις στουντιακές τους εκτελέσεις, όταν τσοντάρεις τζαμαρίσματα που δεν γεμίζουν απλώς το χρόνο σου, αλλά ανεβάζουν το ίδιο το επίπεδο του κομματιού, όταν γενικά είσαι συγκρότημα τόσο δυνατό, που διώχνεις κάθε καχύποπτη σκέψη περί «αρπαχτής» – και έχουμε δει ουκ ολίγες τα τελευταία πολλά χρόνια. Μόνη μου ένσταση είναι το ότι θα μπορούσαν να παιχτούν ένα ή δύο τραγούδια από το ντεμπούτο (ένα Metal Church κι ένα Gods of Wrath – για να μην πω και το Battalions και γίνω πλεονέκτης!) και το καλύτερο κατ’ εμέ τραγούδι του Human Factor, το The Final Word, και το λέω ξεκάθαρα με τη λογική ότι δεν χρειάζεται να γίνεται καν διαχωρισμός της μπάντας σε περιόδους ανάλογα με τον τραγουδιστή. Αλλά αυτά είναι συζητήσεις που ταιριάζουν με το οπαδικό «καφενείο» μετά το live, το οποίο ήταν ξεκάθαρα μνημειώδες και άξιζε τα λεφτά του πολλές φορές επάνω. Πάντα τέτοια!
