Ελληνικά
Last Updated on 03:42 PM by Giorgos Tsekas
Το Prague Rocks φιλοξενείται στο αεροδρόμιο του Letnany, όπως και όλα τα μεγάλα events που λαμβάνουν χώρα στην πόλη της Πράγας. Πόλος έλξης για το φετινό Prague Rocks ήταν κατά κύριο λόγο οι Metallica αλλά σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις και κάποια από τα υπόλοιπα συγκροτήματα.
Η πρόσβαση ήταν εύκολη, η διοργάνωση πολύ καλή και έτσι χωρίς κάποια δυσκολία λάβαμε θέση για την έναρξη του φεστιβάλ. Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο και έτσι οι Hardkiss βγήκαν στη σκηνή ακριβώς στις 14.00. Νομίζω πως η εμφάνιση τους ήταν κυρίως μια κοινωνική – πολιτική δήλωση παρά μια μουσική πρόταση. Το συγκρότημα είναι από την Ουκρανία και έκανε συχνές αναφορές για την κατάσταση εκεί και ευχαριστούσε τον κόσμο για την γενικότερη συμπαράσταση του. Σαφώς στη μουσική υπάρχει χώρος για τέτοια μηνύματα αλλά στο καθαρά μουσικό σκέλος, δεν κατάφεραν να μας κερδίσουν με το κάπως αδιάφορο hard rock τους. Σε κάθε περίπτωση, έλαβαν το ζεστό χειροκρότημα του ακόμα λιγοστού κοινού.
Δυστυχώς, η κατάσταση δεν άλλαξε με την εμφάνιση των S8nt Elektric. Alternative rock που μπορείς να ακούσει σε κάποιο διάδρομο super market ψωνίζοντας ή σαν “χαλί”, κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού. Προσπαθήσαμε να βρούμε ενδιαφέροντα πράγματα στη μουσική τους για να περάσει ευχάριστα η ώρα αλλά η αλήθεια είναι πως το κυρίως μέρος του φεστιβάλ θα ξεκινούσε με το επόμενο συγκρότημα.
Οι Red Fang αποτέλεσαν την πρώτη άκρως επαγγελματική μπάντα της ημέρας και άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Οι desert/stoner ήχοι τους, ταίριαζαν γάντι με τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Είχαν μόλις 45 λεπτά στη διάθεση τους, τα οποία όμως εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, παίζοντας συνεχόμενα τα τραγούδια χωρίς κάποιο ουσιαστικό διάλειμμα. Η εναλλαγή των φωνητικών σε live συνθήκες, κερδίζει τις εντυπώσεις και στο οπτικό κομμάτι. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και το παίξιμο τους πολύ δυναμικό. Το set list είχε best of χαρακτήρα και άρπαξαν από τα μαλλιά την ευκαιρία του να παίζεις σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Η ευκαιρία αυτή είναι να σε ακούσει πολύς κόσμος και να κάνεις καινούργιους οπαδούς. Αποστολή εξετελέσθη.
Στις εμφανίσεις των Steel Panther θα περάσεις καλά, υπό μία όμως προϋπόθεση να μην τους πάρεις στα σοβαρά. Ούτε οι ίδιοι το κάνουν εξάλλου. Αγνός χαβαλές και υπονοούμενα σεξουαλικού περιεχομένου, οι Steel Panther είναι κάτι ανάμεσα σε live act και stand up comedy. Το hair metal τους η αλήθεια είναι, στέκεται μια χαρά και με καθαρά μουσικά κριτήρια. Έχουν επιλέξει όμως οι ίδιοι, να περνάει σε κάπως δεύτερη μοίρα. Μας μετέφεραν για λίγο σε 80’s καταστάσεις, εκεί που η υπερβολή πήγαινε χέρι χέρι με την μουσική. Το έχουν φέρει με πειστικό τρόπο στο σήμερα και εν τέλει έκαναν τον κόσμο να διασκεδάσει, το οποίο είναι και ένα βασικό ζητούμενο των ζωντανών εμφανίσεων.
Οι Five Finger Death Punch έχουν μεγάλη διαφορά δημοτικότητας στην Ευρώπη σε σχέση με την Αμερική αλλά φαίνεται πως σκοπεύουν να το ανατρέψουν αυτό. Υπήρχε αρκετός κόσμος που φορούσε μπλουζάκια τους και γνώριζε τους στίχους των τραγουδιών τους. Το πανό που στήθηκε αρχικά στη σκηνή, μαζεύτηκε άρον άρον για άγνωστο λόγο. Υπήρχε όμως στο κέντρο της σκηνής το χαρακτηριστικό stand του Ivan Moody. Αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά στον frontman που μετά τις διάφορες περιπέτειες που είχε, φαίνεται να βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Τόσο στα φωνητικά όσο και στην σκηνική παρουσία ήταν εξαιρετικός. Ο ήχος και η απόδοση από όλα τα μέλη ήταν άψογη. Θα μπορούσαν βέβαια να χωρέσουν περισσότερη μουσική στην 1 ώρα και κάτι που είχαν στη διάθεση τους. Τα κενά που υπήρχαν ανάμεσα στα τραγούδια, ήταν αδικαιολόγητα σε σχέση με τον συνολικό χρόνο και ενώ θα μπορούσαν να μας σφυροκοπήσουν ανελέητα προτίμησαν τις διακυμάνσεις στη διάθεση μας μέσω των μεγάλων κενών. Ακόμη και έτσι όμως, απέδειξαν ότι μπορούν να στηρίξουν headline θέση σε μεγάλα φεστιβάλ και να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Από το set τους ξεχώρισαν τα “Wash It All Away”, “Wrong Side of Heaven”, η διασκευάρα στο “Bad Company”, το “Under and Over It” και το “The Bleeding”.
Δύσκολος ο ρόλος να παίζεις πριν ακριβώς τους Metallica αλλά οι FFDP ανταπεξήλθαν με άνεση. Το 40λεπτο αναμονής που μεσολάβησε μέχρι την εμφάνιση των Metallica, ισοδυναμούσε με την αιωνιότητα. Ο ήχος στα ηχεία δυνάμωσε και ακούστηκε το πρώτο intro – δήλωση με ξεκάθαρο υπονοούμενο, το “It’s a Long Way to the Top των AC/DC. Το “The Ecstasy of Gold” του Ennio Morricone, με το αντίστοιχο βίντεο να προβάλλεται στις γιγαντοοθόνες, είναι το πιο επικό intro ever και για όσο έπαιζε, είχαν ανατριχιάσει μέχρι και οι παραφυάδες από το γκαζόν του περιβάλλοντος χώρου. Είχε στηθεί ξεχωριστό set τυμπάνων στο μπροστινό μέρος της σκηνής και το συγκρότημα παίρνει θέση σε αυτό τρέχοντας και ξεκινά με το “Whiplash”, έτσι, χωρίς να έχουμε 1983! Πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί, έρχεται κολλητά το “Creeping Death” και δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Έκπληξη αποτέλεσε το ότι το “Εnter Sandman” ακούστηκε μόλις τρίτο και όχι τελευταίο, όπως συνήθως συμβαίνει. Ο ήχος είναι δυνατός, πεντακάθαρος και με φοβερό όγκο και κάνει το ξεδίπλωμα της εισαγωγής ακόμη πιο έντονο. Οι Metallica παίρνουν θέση στο βασικό – πίσω μέρος της σκηνής και ο Hetfield ρωτάει τον κόσμο αν του αρέσουν τα τραγούδια που ακούστηκαν. Η ερώτηση σαφώς ήταν ρητορική αλλά προφανώς έστρωσε το χαλί για το “Cyanide” που θεωρητικά τουλάχιστον, δεν θεωρείται τόσο κλασικό. Πρακτικα…η μπασογραμμή του Trujillo, δονούσε τον χώρο και το groove ξεσήκωνε και άλλο τον κόσμο. Επόμενη έκπληξη η εκτέλεση του φανταστικού “Τrapped Under Ice”, με τον Hammett να δίνει τα ρέστα του στα φρενήρη solo του κομματιού. Και αν αυτό ήταν έκπληξη, τι να πεις για το επόμενο…”No Leaf Clover” και σίγουρα οι φανατικοί εκτίμησαν την εκτέλεση ενός τόσο αδικημένου “δεν υπάρχει σε studio” ηχογράφηση” αλλά και συνάμα τόσο όμορφου τραγουδιού. Επιστροφή στα super classics, με τον όγκο του “Sad but True” να διαλύει τα πάντα στον συναυλιακό χώρο. O Hetfield σαρκάζεται για το πόσο αγαπητό είναι το “St. Anger” και δίνει πάσα για να ακουστεί το “Dirty Window”. Σίγουρα σε live περιβάλλον αποκτά άλλη δυναμική και ο κόσμος φαίνεται να το εκτιμά. Οι ταχύτητες πέφτουν με το “Nothing else Matters”, κομμάτι που ο καθένας το βιώνει διαφορετικά και δημιουργεί μύχιες σκέψεις στο μυαλό του. Ακούσματα καμπάνας στη συνέχεια και “For Whom the Bell Tolls”, με το συγκρότημα να αλωνίζει τη σκηνή. Μιλάμε για μία από τις πιο συγκλονιστικές εισαγωγές τραγουδιών με μόνο αυτή του “Ηell Awaits” να μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια. Ανατριχίλα για νιοστή φορά. Κάπου εκεί αν θυμάμαι καλά, ο James ρώτησε ποιος έχει ξαναδεί live των Metallica. Η πλειοψηφία των χεριών σηκώθηκε και η ατάκα “μάλλον κάτι κάνουμε καλά” ήταν σχεδόν σουρεαλιστική. Παλιοί και νέοι λοιπόν, καλωσορίστηκαν από τον ίδιο και το “Moth Into Flame” είναι instant classic κάτι που αποδεικνύεται από το πόσο ομαλά ταιριάζει ανάμεσα στα παλιότερα τραγούδια. Φωτιές πίσω από τα τύμπανα, στη σκηνή αλλά και στον κεντρικό πύργο, κάνουν πιο εντυπωσιακό το σκηνικό. “Fade to Black” στη συνέχεια με άρτια απόδοση. Στο μεσαίο μέρος πριν το συγκλονιστικό riff, ο Hetfield παροτρύνει τον κόσμο να ζητάει βοήθεια σε περίπτωση που σκέφτεται να βλάψει τον εαυτό του και δηλώνει πως όλοι είμαστε σημαντικοί σε κάποιον. Η συνέχεια του τραγουδιού αποτελεί ούτως ή άλλως highlight από μόνη της. Η απάντηση στην ερώτηση για το αν μας αρέσει το “Kill’ Em All” είναι αυτονόητη και το εντυπωσιακό “Seek & Destroy”, κλείνει αναμενόμενα το πρώτο σκέλος της συναυλίας. Mετά από λίγο ακούγεται η εισαγωγή του “Damage Inc.” και έχουμε και πάλι τη χαρά να απολαύσουμε ένα έπος που δεν παίζουν πολύ συχνά. Το κομμάτι αποδίδεται στην ταχύτητα που το έχουμε συνηθίσει και μια φαινομενικά απαιτητική επιλογή, βγάζει το συγκρότημα ασπροπρόσωπο. Όσες αλλαγές όμως και αν γίνουν, το “One” δύσκολα μπορεί να λείψει. Εντυπωσιακό το Iight show στο σημείο αυτό, με τον ήχο να απογειώνει την ένταση του τραγουδιού. Επίσης φοβερή δυναμική, καθαρότητα ήχου και όγκος στο “Master of Puppets” που ήταν και το τελευταίο κομμάτι μιας ηγετικής εμφάνισης, με τα πυροτεχνήματα να κάνουν για λίγο τη νύχτα, μέρα. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος ευχαρίστησαν τον κόσμο και παρόλο που δεν μπορώ να το γνωρίζω με βεβαιότητα, φαίνεται πως το έκαναν με απόλυτη ειλικρίνεια. Ο κόσμος ανταπέδωσε με θερμό χειροκρότημα.
Οι Metallica έχουν επιλέξει να ρίξουν τα τραγούδια στα 16 και τη συνολική διάρκεια στις 2 ώρες, που μόνο λίγη δεν είναι. Επίσης, έχουν λιγότερους σταθμούς στην περιοδεία τους. Ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι επειδή δεν κάνουν εκπτώσεις στην απόδοση τους και στην ποιότητα αυτού που θέλουν να προσφέρουν στους οπαδούς τους. Γνωρίζουν την ηλικία τους και τις δυνάμεις τους και το προσαρμόζουν άψογα, σεβόμενοι το όνομα τους. Παίζουν με διάθεση και αποδίδουν τα μέγιστα, όση ώρα βρίσκονται στη σκηνή. Το γεγονός ότι ο ήχος ήταν διαυγέστατος στο μεγαλύτερο μέρος του show, μπορείς να το θεωρήσεις και αυτονόητο. Βρήκα εξαιρετικά επίσης, τα όσα παίζονταν στα “σπαστά” video walls, στη μέση της σκηνής. Στα υπέρ τους είναι ακόμη, που πάντα έχουν κάποιες αλλαγές στο set τους και δεν έχουν ακριβώς τα ίδια τραγούδια σε όλη την περιοδεία.
Ακόμη και στην εποχή της κυριαρχίας του διαδικτύου, καταφέρνουν να σε αιφνιδιάσουν. Η πόλη κινούνταν επί 2 μέρες στο ρυθμό της συναυλίας με τους metalheads να βρίσκονται παντού και να έχουν έρθει από πολλές διαφορετικές χώρες. Η εικόνα με οικογένειες και παιδιά είναι κάτι που θέλουμε να δούμε περισσότερο και στη χώρα μας. Επίσης, να δούμε και τους Μetallica σύντομα στη χώρα μας και να μην χρειαστεί να “ξενιτευτούμε” ξανά. Αν και άξιζε και με το παραπάνω…
