Ελληνικά
Last Updated on 11:22 AM by Giorgos Tsekas
Από το 2002 που οι Moonspell εμφανίστηκαν για πρώτη φορά επί ελληνικού εδάφους στα ιστορικά Ρόδον και Υδρόγειο αντίστοιχα, ήταν δεδομένο πως θα ακολουθήσει μια αλληλεπίδραση που θα συνεχίσει ακάθεκτη ακόμα και 20 χρόνια μετά. Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο 2022, όπου μετά από σχεδόν τρία έτη ακυρώσεων είτε λόγω πανδημίας, είτε λόγω πρακτικών και προσωπικών ζητημάτων από μεριάς της μπάντας, οι Πορτογάλοι επιτέλους εμφανίστηκαν στην Αθήνα σε μια νύχτα που γιόρτασαν την τριανταετή πορεία τους στο χώρο του ακραίου ήχου.
Βέβαια, τα προβλήματα δεν σταμάτησαν ούτε μέχρι την τελευταία στιγμή, αφού οι Green Carnation που θα εμφανιζόταν μαζί τους στις δυο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, δεν κατάφεραν να ταξιδέψουν για λόγους υγείας. Στη θέση τους όμως, εμφανίστηκε μόνο ο κιθαρίστας τους Michael Krumins σε ένα ακουστικό set. Ο ίδιος, πάλι σε μια solo ακουστική εμφάνιση, ήταν το support των Soen στην Αθήνα πριν από μερικούς μήνες. Κάπως έτσι λοιπόν, η γιορτινή εμφάνιση των Πορτογάλων ντύθηκε από τον Michael αλλά και από ένα ακουστικό set των ίδιων των Moonspell.
Η βραδιά ξεκινά με το τρίπτυχο Ribeiro – Paixão – Amorim στη σκηνή, να παρουσιάζουν ορισμένες επιτυχίες των Moonspell σε ακουστική έκδοση. “Nocturna”, “Alma Mater”, “Breathe Until We Are No More”, μεταξύ άλλων, με τον Fernando γεμάτο όρεξη να διηγείται τι πέρασε η μπάντα τις τελευταίες μέρες, χωρίς βέβαια να παραλείψει να αναφερθεί στις πρώτες μέρες του συγκροτήματος και το πως κατάφεραν ως μια παρέα από την Πορτογαλία να κατακτήσουν τον διεθνή ακραίο ήχο με το “Wolfheart” στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με χαλαρή διάθεση, συνεχίστηκε και το set του Krumins, ο οποίος διηγήθηκε μέσω της μουσικής του αλλά και στα διαλείμματα αυτής, τη διαμονή του στην Ελλάδα και την αγάπη του για τη φύση, όσο παράλληλα άλλαζε από ηλεκτρική σε ακουστική κιθάρα, χωρίς να παραλείψει να πιάσει και μπουζούκι. Το κλίμα παρέμεινε εύθυμο παρά τη μελαγχολική χροιά των συνθέσεων του Νορβηγού, και η ανυπομονησία για το εορταστικό set των Πορτογάλων ανέβαινε όσο περνούσε η ώρα.
Και κάπως έτσι, ξεκίνησε ένα μάθημα ιστορίας για μια από τις πιο σπουδαίες μπάντες που πέρασαν στον extreme ήχο. Τριάντα χρόνια ενεργής πορείας μέσα από δώδεκα δίσκους-διαμάντια που όρισαν μια διαφορετική εποχή το κάθε ένα και γαλούχησαν πολλές γενιές οπαδών. Το set των Moonspell κάλυψε ένα ευρύ φάσμα με έμφαση φυσικά στη νοσταλγία των 90’s-early 00’s, όπου η ατμόσφαιρα και ο black-ίζων ήχος ήταν το σήμα κατατεθέν των Moonspell, τη μετάβασή τους σε ένα πιο ήπιο gothic metal με ερωτική διάθεση κάπου στα μέσα του 00s που κορυφώθηκε κατά την προσωπική μου άποψη με το ορόσημο “Night Eternal” που γαλούχησε μουσικά τη δική μου γενιά, όπως και το “Alpha Noir/Omega White”, φτάνοντας στην τελευταία δεκαετία. Ότι κυκλοφορεί από τότε και έπειτα, τους κράτησε τόσο στο επίκεντρο, όσο και on the road ακατάπαυστα. Από αυτή τη γιορτή δεν θα μπορούσε να λείπει ο καλός φίλος και συνοδοιπόρος του συγκροτήματος ανά τα χρόνια, ο δικός μας Σάκης Τόλης που έπιασε το μικρόφωνο και συνόδευσε τον Ribeiro στα “Alma Mater” και “Full Moon Madness”.
Όντας η τρίτη φορά που είδα το group ζωντανά μπορώ με άνεση να πω πως ήταν ίσως η αγαπημένη μου στιγμή τους έως τώρα, καθαρά λόγω του setlist, από το οποίο μου έλειψε πολύ το “White Skies” που ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά και ένα “Scorpion Flower” με την φανταστική Maxi Nil, εφόσον είχε ξαναγίνει στο παρελθόν εντός έδρας. Όμως, όσο ατόφια και αν είναι η σχέση της μπάντας με την Ελλάδα, εντυπωσιάστηκα αρκετά με την προσέλευση του κόσμου, την οποία περίμενα σημαντικά μεγαλύτερη. Αφενός το επετειακό (και off tour) της υπόθεσης, αφετέρου οι απανωτές ακυρώσεις, δεν είχα στο μυαλό μου να μην δω ένα ασφυκτικά γεμάτο Fuzz. Ίσως η Δευτέρα και η όποια δυσκολία μετακίνησης συνεπάγεται αυτής; Ίσως η υπερπληθώρα συναυλιών που έχουμε δει για το 2022; Ραντεβού, ελπίζω, το 2024.
