Ελληνικά
Last Updated on 12:52 PM by Giorgos Tsekas
Η πρώτη μεγάλη «δόση» κανονικότητας, μεταμφιεσμένη και ως ανάσα ζωής θα έλεγαν κάποιοι, ήταν η ζωντανή εμφάνιση των Nightstalker με τους Tuber στην σκηνή της Μονής Λαζαριστών την περασμένη Τρίτη.
Μπορεί στην αρχή να δημιουργήθηκαν σε όλους μας εύλογες απορίες σχετικά με την πραγματοποίηση της συναυλίας λόγω της βροχόπτωσης (γιατί φυσικά έπρεπε να βρέξει εκείνο το βράδυ), ευτυχώς ο καιρός μας έκανε το χατίρι.
Την βραδιά μας άνοιξαν οι Tuber, που αποτελούν μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας, κυρίως γιατί οι συνθέσεις τους είναι αρκετά διαφορετικές από τις συνηθισμένες. Μιλάμε για ένα ορχηστρικό – συνειδητά – συγκρότημα, που αιωρείται ανάμεσα στο Psychedelic και το Stoner Rock, έχοντας όμως ως βάση το Progressive. Το γεγονός πως δεν υπάρχουν ούτε στίχοι ούτε και συνοδευτικές φωνητικές μελωδίες, εντείνει την συναισθησία που προκαλείται από τη μουσική και χωρίς καν να το καταλάβεις, σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε παρασύρει. Τοποθετώντας, λοιπόν, τους Tuber στην υπαίθρια σκηνή της Μονής Λαζαριστών, υπό το φως των αστεριών και ενίοτε μιας ψιχάλας που έμοιαζε με πεφταστέρι δίπλα τους, όχι μόνο αποτέλεσε ιδανικό ξεκίνημα μιας βραδιάς, αλλά και μια εμπειρία που θέτει έναν πήχη ψηλά για τις επόμενές τους εμφανίσεις. Αν έπρεπε να πω κάτι, εντός εισαγωγικών πάντα, αρνητικό, θα ήταν ότι παρατήρησα πως στην αρχή υπήρχε μια αμηχανία, χωρίς όμως αυτή να επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Ίσως γιατί βρέθηκαν ξανά μπροστά σε τόσο κόσμο μετά από καιρό, ίσως είχαν στο νου τους μη δυναμώσει η βροχή; Μπορεί να είναι και ιδέα μου. Καμιά σημασία όμως δεν έχει. Το αποτέλεσμα ήταν άρτιο!
Setlist: Out of the Blue, Cat Class, Sex And Depression, Firebird.
Μετά το απαραίτητο διάλειμμα για ανεφοδιασμό και τις κατάλληλες αλλαγές επί σκηνής, οι Nightstalker πάτησαν το σανίδι, αποσπώντας εξαρχής ένα δυνατό χειροκρότημα από τον κόσμο. Όλα κύλισαν ως αναμένονταν. Με τους Nightstalker να βρίσκονται σε πολύ καλή διάθεση, τον Αργύρη να συνδιαλέγεται με τον κόσμο με την ιδιαίτερή του φρασεολογία, με ήχο σύμμαχο, κόσμο ενθουσιώδη και ανυπόμονο και τις μικρές στάλες της βροχής να μην ενοχλούν κανέναν. Επιλέγοντας κομμάτια που είχαν ωραία αλληλουχία, κατάφεραν να δώσουν στο κοινό αυτό που τους έλειπε. Παλμό, ένταση, διάπλατα χαμόγελα, και το κυριότερο, μας έκαναν να ξεχάσουμε τον πολυεπίπεδο βούρκο στον οποίο κυλιόμαστε ως απόρροια της υγειονομικής κρίσης. Φυσικά, δεν έχω κάτι να πω για την τεχνική τους ή την απόδοσή τους… όπως πάντα έδωσαν όσα μπορούσαν για αυτόν τον κόσμο που τους αγαπά και τους στηρίζει πάντα. Μερικά προσωπάκια κατσούφιασαν κατά τη λήξη του set, γιατί πολύ απλά είμαστε αχόρταγοι και αν μπορούσαμε να τους κρατήσουμε να παίζουν ως τις 3 το πρωί, θα το κάναμε. Ήταν τόση η λαχτάρα για ένα δυνατό live που μας φάνηκε σφηνάκι. Δεν πειράζει. Ελπίζουμε να επανέλθουμε στα κανονικά μας σύντομα. Πού θα πάει; Θα γυρίσει η ρόδα…
Setlist: Give Me, Zombie Hour, Forever Stoned, All Around, Just A Burn, Voodoo U Do, Line, The Dog That No-One Wanted, Sweet Knife, Cursed, Go Get Some, Dead Rock Commandos, Trigger Happy, Great Hallucinations, Baby God Is Dead, Children Of The Sun
Πριν κλείσω, θεωρώ απαραίτητο να γίνει μια μνεία στην παραγωγή και την διαχείριση της συναυλίας, όχι επειδή είναι δικά μας παιδιά, αλλά γιατί η ασφάλεια που νιώσαμε ήταν καθοριστικής σημασίας. Οι αποστάσεις των καθήμενων, οι γλυκύτατες ταξιθέτριες που μας κατατόπισαν με τα εισιτήριά μας, ο χωρισμός διαδρόμων κατά την είσοδο στον χώρο των καθισμάτων και κυρίως κατά την ταυτόχρονη αποχώρηση του κόσμου μετά το πέρας της συναυλίας συντέλεσαν στην δημιουργία ενός κλίματος εμπιστοσύνης και ασφάλειας ενάντια του αόρατου εχθρού. Υποδειγματικός και ο κόσμος, ειδικά στην πλατεία και τις κερκίδες.
