Ελληνικά
Last Updated on 09:05 PM by Giorgos Tsekas
Όταν ήσουν μια σταλιά και ζούσες μέσα από τα βιβλία της μυθολογίας ποτέ δεν φανταζόσουν ότι μια μπάντα, και δη ελληνική, θα μετουσίωνε αυτές τις ιστορίες (και συνάμα τις μνήμες σου) σε τραγούδια- ύμνους. Μιλάω φυσικά για τους τεράστιους Northwind που φέρουν στην πλάτη τους τη δική τους ιστορία, της οποίας το κουβάρι ξετυλίγεται πίσω στο μακρινό 1981, έτος ιδρύσεώς τους. Συναυλιακό δικό μου απωθημένο, περίμενα το συγκεκριμένο live εναγωνίως. Πόσο μάλλον έχοντας ακούσει και ενθουσιαστεί και με την τελευταία τους δουλειά/ δισκογραφική επάνοδο μετά από 33 παρακαλώ έτη απουσίας, με το “History” (2020).
Δεν υπήρχε ιδανικότερος σύμμαχος γι’ αυτή την εμφάνιση κατά τη γνώμη μου από τους φλεγόμενους Spitfire, που είναι όπως και να ‘χει ένα κεφάλαιο μόνοι τους για το ελληνικό μέταλ. Συνάντηση γιγάντων λοιπόν το περασμένο Σάββατο, 18.3, στο γεμάτο Temple. Έχοντας δει και τους Sarissa πριν κάποιες μέρες στον ίδιο χώρο αισθάνθηκα πως όλα είχαν μία συνέχεια και κούμπωναν αρμονικά. Τιμή στη μνήμη λοιπόν του Τζίμη Σελαλμαζίδη των Sarissa για ακόμη μια φορά, που έφυγε νωρίς από κοντά μας.
Μια μικρή καθυστέρηση υπήρξε, ωστόσο σ’ αυτό συντέλεσε και η αθρόα προσέλευση του κόσμου. “Danger In The World” ηχεί και δίνεται το έναυσμα μιας καθόλα απολαυστικής βραδιάς. Με το έπος “Evil Thoughts Around” να παίρνει σειρά και το κοινό να τραγουδά, οι παλμοί άρχισαν να ανεβαίνουν και ήμασταν έτοιμοι για τη μάχη που θα ακολουθούσε. “Denial To Fall” για τους θρύλους του κλασικού 80s metal ήχου για τα ελληνικά δεδομένα. Με συνεχή πίστη σε αυτό που ξέρουν καλά να κάνουν, ο στυλοβάτης Ηλίας Λογγινίδης και η παρέα του αφιέρωσαν το τεράστιο – κατ’ εμέ – “Lady Of The Night” στον Ντίνο Κωστάκη.
Back to back όλεθρος με τα “Lead Me On” και “Street Fighter” οι Spitfire άφησαν το stage στα χέρια των πρωταγωνιστών της βραδιάς. Αν θα μπορούσα να βρω κάτι που μου έλειψε, αυτό θα έλεγα πως ήταν ένα ατμοσφαιρικό Walk Alone ή Whispers.
Μετά από μια πολύ σύντομη παύση και καπάκια με το τελικό τους έλεγχο για το αν είναι όλα όπως τα άφησαν κατά το soundcheck, οι Θεσσαλονικείς θρύλοι Northwind παίρνουν τη σκυτάλη. Να θυμίσουμε εδώ πως εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Αθήνα τον Μάιο του 2018 στο Up The Hammers Festival (το οποίο και έχασα δυστυχώς!!). Εντυπωσιάζομαι πάντα με την ταπεινότητα. Δεν αποζήτησαν το κραυγαλέο χειροκρότημα μέσα από μακρόσυρτες εισαγωγές και προσέλευση ένας ένας στη σκηνή. Αφού βγήκαμε λένε ας τα πούμε! Και ωω ναι, μας τα είπανε!
Σαν περήφανοι αετοί που ανοίγουν τα φτερά τους όταν μας δίνουν την μουσική τους, η αυλαία άνοιξε με το “Eagles (Now They Fly)”. Οι πέντε τους, τρομερά δεμένοι και προβαρισμένοι, με αξιόλογα νέα μέλη και πνοή σε πλήκτρα (Πάνος Jx-f) και φωνή (Δημοσθένης Ντόβας) έδωσαν ένα τρομερό show περί τη μιάμιση ώρα αφήνοντας το Temple μουδιασμένο από την απόδοση. “Red Justine”; “History”; “First Shot”; Stop, Sisyphus Stop; Medea; Μία αλληλουχία κομματιών και ήχων που χάιδευαν τα αυτιά μας. Μια νοσταλγία και τη κιθαριστική αν μη τι άλλο μαεστρία του Κώστα Παπαδόπουλου να μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μας.
Ξεχώρισε φυσικά και το “Iole”, σε ντουέτο με τον Τάσο Κροκόδειλο των Spitfire, ως αφιέρωση στο μεγάλο Τζίμη Σελαλμαζίδη. Ασύλητη εκτέλεση, μοναδικά συναισθήματα που είχαμε όλοι τόσο ανάγκη να βιώσουμε. Εξαιρετικός frontman, με πολύ δυνατές ερμηνείες πρέπει να πούμε ήταν για τον Δημοσθένη Ντόβα καθόλη τη διάρκεια των ιδιαίτερα απαιτητικών κομματιών της μπάντας.
Θα θέλαμε κι άλλο, αλλά προφανώς με τον χρόνο να πιέζει, οι Θεσσαλονικείς μας άφησαν με τον Προμηθέα Δεσμώτη και τον κόσμο να χειροκροτεί, τραγουδάει, χορεύει ασταμάτητα. Μεγαλοπρεπές φινάλε για μία μεγαλοπρεπή μπάντα.
Χορτάσαμε ’70s rock και ‘80s heavy metal. Νοσταλγοί και θιασώτες όμως της μουσικής αυτής “παιδείας” – θα την χαρακτήριζα- δεν ήταν μόνο οι δύο μπάντες που έδωσαν τα ρέστα τους επί σκηνής, αλλά και όλοι εκείνοι που δώσαμε το παρόν αυτό το βράδυ Σαββάτου. Γι’ αυτές τις μπάντες που ενέπνευσαν αμέτρητες επόμενες νομίζω είπαμε το ευχαριστώ μας. Εις τα επόμενα λοιπόν!
