Ελληνικά
Σαν ψέμα πως το ROCKWAVE FESTIVAL είχε σταματήσει (μιας και είναι μάλλον το ιστορικότερο open air festival της χώρας) σαν ψέματα πως ο ‘δρόμος’ για μεγάλες συναυλίες δεν μας πήγαινε προς Μαλακάσα και το Terra Vibe. Όπως ψέμα μου φαινόταν πως πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία version του εγχειρηματος και ελπίζω να μην είναι και η τελευταία…
Lazy Man’s Load
Μάλλον τα πολλά έτη αναμονής με έκαναν να παώ για πρώτη φορά τόσο νωρίς στη Μαλακάσα και έτσι πρώτη φορά είδα ολόκληρο το φεστιβαλ (δεν μετράνε στον συνολικό χρόνο οι βουτιές για μπύρα και τα πηγαδάκια) στο οποίο μας καλωσόρισαν οι Lazy Man’s Load! Στηρίχτηκαν στο δίσκο τους “All Hat No Cattle” (που έχει κάνει κάποιο σαματά είναι αλήθεια ιδίως στο μουσικό χώρο που κινούνται) και δυο κομμάτια από το επερχόμενο που θα κυκλοφορήσει σε 2 μηνες. Το Ηeavy Μetal τους είναι αρκετά γκρουβάτο για να μην πω βαρύ και ασήκωτο, και θυμίζει Black Sabbath και Trouble, με γερές δόσεις Metallica. Φυσικά οι southern/hard rock πινελιές στον ήχο τους ταίριαζε γάντι με τις θερμοκρασίες καύσωνα την ώρα ποπυ παίζανε με μεγα΄λο χαμένο όσους προτίμησαν τη δροσιά ή δεν είχαν παέι ακόμα στην Μαλακάσα, αφού δεν είδαν μια εκπληκτική μπάντα να παίζει τα ρέστα της κυριαρχώντας πάνω στην σκηνή. ‘Εχουν τσαγανό, όρεξη, ταλέντο και τα τραγούδια…οπότε οι θιασώτες του ήχου τους σπέυσατε τον Σεπτέμβρη να τους τσεκάρετε που ανοίγουν το headline show των Firewind στην Τεχνόπολη.
Setlist:
In For The Kill, Juke Joint, Gomorrah, Outlaws Serenade, Saints Full Of Sin, Hot As A 2$ Pistol, Slackjawed
Rock N’ Roll Children
Ήρωες όσοι είχαμε σπέυσει απο νωρίς με την αφόρητη ζέστη για να παρακολουθήσουμε την no 1 tribute band στον μεγάλο κοντό! Ήρωας και ο τραγουδιστής Γιάννης Παπανικολάου που ταλαιπωρημένος φωνητικά απο ιώσεις πρόσπαθησε να δώσει τον καλύτερο εαυτό. Με λιγοστό κόσμο,λόγω καιρικών συνθηκών,σχεδόν μια ώρα στο σανίδι οι Rock n Roll Children,καλύψαν όλες τις εποχές του κοντού, με τη μπάντα να μετράει πλέον πανω απο 10 χρόνια ζωής, μεστοί, άρτιοι παικτικά, τιμήσαν επάξια τη θέση τους στο φεστιβαλ, προσφεροντάς μας το καλύτερο ορεκτικό που θα μπορούσε να υπάρξει πριν τα μεγάλα ονόματα της μέρας. Μόνο αρνητικό, ο ταλαιπωρημένοςλαιμός λόγω μια ασθένειας του Γιάννη Παπανικολάου. Αλλά όχι πως δεν απογειωθήκαμε τραγουδώντας όλοι μαζί τις αξεπέραστες κομματάρες του Dio…απλά και οι ίδιοι φαντάζομαι ξέρουν πως μπορούσαν μια πιο μεγαλειώδη εμφάνιση στην παρθενικητ ους παρουσία σε open air festival…
Setlist:
Tarot Woman, Man On The Silver Mountain, Falling Off The Edge Of The World, Children Of The Sea/Egypt/Don’t Talk To Strangers/One Night In The City (medley), Die Young, Heaven And Hell/ Holy Diver
Bokassa
Δεν είναι ό ηχος μου καθόλου αυτός των Νορβηγών Bokassa, αυτό το punk meets stoner χαβαλεδιάρικο θα έλεγα υβρίδιο. Όχι πως με χάλασαν. Ίσα ίσα διασκεδαστικοί ακούστηκαν, ξεσήκωσαν αρκετό κόσμο απλά νομίζω πως ταιριάζανε περισσότερο σε μικρότερα φεστιβαλ, ή σε billing με πιο κοντά στον ήχο τους συγκροτήματα… Αλλά δεν μπορώ να πω πως είμαι ειδικός να κρίνω στην τελική. Καλοί, θετικό πρόσημο, συνεχίζουμε…
Setlist:
Freelude, Last Night, Cold One, Mouth, Crocsolide Dundee, No Control, Burn It All, Walker, Retaliation, Charmed, Hereticules, Molotov, Vultures, Immortal1, So Long, Five Finger
As I Lay Dying
Και ενώ η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει ελαφρώς άρχιζε να αυξάνει και η προσέλευση του κόσμου με μικρές ηλικίες να εμφανίζονται πλέον αισθητα και μαζικά. Έτσι λογικά αρχισαν τα πρωτα circle pits και ο κόσμος ζεστάθηκε (από την μουσική και τον “χορό”). Οι αμερικανοί διατηρουν το κοινο τους (πιτσιρικάδες κατα βάση), αλλά ο ήχος δεν ηταν σύμμαχος τους, καθώς είχαν πολλά τεχνικά προβλήματα (κυρίως με το μικρόφωνο).
Saxon
Πάμε στο φαινόμενο που ακούει στο όνομα Saxon. Κάθε φορά μετά απο κάθε live τους προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τι υπάρχει στο DNA αυτού του συγκροτήματος,και κάθε φορά παρουσιάζονται αν όχι όλο και καλύτεροι, τότε στα ίδια υψηλά standards σαν να έχουν ξεχαστεί απ’τον χρόνο. Θα πω με στρατιωτικούς όρους ότι είναι ακόμα πιο προβλεπόμενοι και απο νεοσύλλεκτο φαντάρο!
5 χρόνια πέρασαν απ την τελευταία τους εμφάνιση, πάλι στο Rockwave Festival, και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αδράξαμε λοιπόν την ευκαιρία να τους χαρούμε μιας και είναι απο τα ονόματα που θες να βλέπεις ξανά και ξανά, και δεν χορταίνεις με τίποτα αυτό το old school 80’s heavy metal ντυμένο σε denim-leather-biker φορεσιά!
Με αντικαταστάτη πλέον τον Brian Tatler στη θέση του Quinn, είχαμε και μια περιέργεια παραπάνω για το πως θα ακουστούν και πως θα αποδόσει το κιθαριστικό κομμάτι.
Ο Tatler πάτησε άψογα πανω σε όλα τα τραγούδια χωρίς να καταλαβαίνεις το παραμικρό εκτός ελαχίστων στιγμών που έδινε και την δικιά του πινελιά (ευελπιστώ να τον δω και με τους Diamond Head κάποια στιγμή).
Ήταν σίγουρο ότι θα το καταευχαριστήθουμε,άλλα σε καμία περίπτωση δε φανταζόμουν οτι ο 72 χρονος πλέον Biff Byford θα ήταν τόσο καλός ακόμα φωνητικά αλλά και 2 σκαλιά καλύτερος στο επικοινωνιακό παιχνίδι και την αλληλεπίδραση με τον κόσμο,ο οποίος ήταν ανταποδοτικότατος στις αντιδράσεις.
Προσωπικά τρέφω τεράστια αδυναμία στον αεικίνητο Nibbs! Πάντα ορεξάτος, δαχτυλάτος, δίνει εναν άλλο αέρα, τον αποκαλώ stage-floor manager, πραγματικός συντονιστής!
Ευθύς αμέσως με τα πρώτα φώτα,το κόκκινο logo της μπάντας επέδρασε σαν κόκκινο πανί σε ταύρο. Μπάσιμο με motorcycle man και ακολουθεί μια ώρα ξέφρενου heavy metal party με τους διαχρονικούς ύμνους Ηeavy Μetal Τhunder – Wheels of Steel – Ride like the Wind – Denim & Leather – Crusader – 747 Strangers…- Princess of the Νight να απογειώνουν το sing along και το Τerravibe να σείεται. Εύχομαι να μην περάσουν 5 χρόνια μεχρι το επόμενο γιατί η ηλικία του Biff θα είναι πλέον απαγορευτική,και να τους χαρούμε λίαν συντόμως μόνους ή ως headliners με μεγαλύτερο σετ!
Μπάντα προς μίμηση σε όλα τα επίπεδα!
Setlist:
Μotorcycle Man, Carpe Diem (Seize the Day), Thunderbolt, Wheels of Steel , Heavy Metal Thunder, Strong Arm of the Law, Ride Like the Wind, Dallas 1pm, Denim and Leather, 20000 Feet, Crusader, 747 (Strangers in the Night), Princess of the Night
Deep Purple
Και φθάνουμε στους headliners Deep Purple. Σκέψεις,σκέψεις,σκέψεις…Πως θα είναι άραγε μετα απο 12 χρόνια απουσίας; Έχοντας σαν ανάμνηση την όχι και τόσο καλή εμφάνιση του 2011, όλοι ψιθυρίζαμε οτι έλα οκ έχουν τελειώσει και ήρθαμε τιμής ένεκεν.
Άραγε,τι μπορεί να σου δώσει ένα απο τα ναι μεν επιδραστικότερα και σημαντικότερα συγκροτήματα του rock, αλλά πλεον με ηλικίες 75-78, (εξαιρουμένου του νέου κιθαρίστα);
Μπορεί να σου δώσει ενα χάστουκι να ξύπνησεις απο το όνειρο που ζήσαμε με την ερμηνεία του Gillan στο when a blind man cries που έκανε τους πάντες να ανατριχιάσουν..
Μπορεί να σου δώσει να καταλάβεις οτι ο Paice παραμένει ακόμα θηρίο πίσω απ το drum kit του.. Mπορεί να σου δώσει να καταλαβεις οτι Glover-Airey παιζουν μπάλα καλύτερα και απ’ το τοπ ποδοσφαιρικό διδυμο στον πλανητη. Μπορεί να σου δώσει να καταλάβεις οτι αν υπάρχει ψυχή, η ηλικία παει περίπατο,κάνοντας τους Deep Purple να ακούγονται σαν μια μηχανή. Μηχανή απ αυτες που έχουν τα Αγγλικά vintage αυτοκίνητα Aston Martin-Jaguar των 70’s, που παρόλο τα χρόνια τους,οταν γυρνάς τη μίζα, ο θόρυβος της σε συνεπαίρνει θέλοντας να τερματίσεις το κοντερ σαν ο επόμενος highway star!
”Nobody gonna beat my car
It’s gonna break the speed of sound
Ooh it’s a killing machine
It’s got everything
Like a driving power big fat tires
And everything “
Αυτό ακριβώς είναι οι Purple!
Με ένα σέτλιστ ράμμενο στα μέτρα της γερασμένης φωνής του Gillan, ήταν υπεράνω προσδοκιών αναμφίβολα,κάνοντας ακόμα και τους πιο επιφυλακτικούς να αναθεωρήσουν, αναμεσά τους και εγώ. Αν και 77 πλέον, απέδωσε υπέρ ικανοποιητικά και υπερέβη εαυτόν αρκετές φορές με κραυγές και τραβήγματα. Άκρως συγκινητικός!
Το υπόλοιπο σύνολο επαγγελματικά δεμένο, δεν έχανε πουθενά στη κυριολεξία.
Να σημειώσω εδώ οτι ο νεοφερμένος κιθαρίστας,και άγνωστος, Simon McBride, με εξέπλησε,καθώς το παιξιμό του με αυτή τη μοναδική φορά που τον άκουσα τολμώ να πω οτι μου αρέσει παραπάνω απ του Morse. Πατάει σε λίγο πιο Blackmore μονοπάτια, λίγο πιο smoothy και πιο μελωδικός.Εξαιρετική επιλογή!
Η επιλογή των τραγουδιών ήταν αρκετά ικανοποιητική,μιας και χορτάσαμε 5 κομμάτια απο το έπος του “Machine Head” συν το original Β side “When A Blind Man Cries”, 2 κομματια απο το “Ιn Rock”, το χιτ “Smoke on the Water” και το συγκλονιστικό “Anya”.
Υπήρξαν φυσικά και εκτενή σόλο (με ευχάριστες εκπλήξεις απο τον μεγάλο Airey και αποσπάσματα απο ζορμπά & τα παιδιά του Πειραιά!) τα οποία ηταν επιβεβλημένα προς ξεκούραση και ανάσες, χωρίς ομως να ξεχνάμε οτι είναι και ένα σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος.
Συνοψίζοντας θα πω, τέτοια ονόματα οφείλουμε να τα βλέπουμε και να τα χαιρόμαστε όσο ακόμα ειναι ενεργά,αφήνοντας στην άκρη τις όποιες μικροπρέπειες αναζητώντας το τέλειο μετα απο 50 χρόνια πορείας.
Οταν αποσυρθούν,ενα μεγάλο συναυλιακό κομμάτι της μουσικής μας θα μπεί στο ράφι μαζι με τους δίσκους μας,τα cd μας,μόνο που, σ’αυτή τη περίπτωση μονο μνήμες και εμπειρίες θα μπορούμε να αναπαράγουμε.Ας ειναι λοιπον όσο πιο γεμάτες γίνεται,όσο γεμάτοι φύγαμε οσοι παρεβρέθηκαμε στο,μάλλον,αποχαιρετιστήριο live αυτού του ανυπέρβλητου συγκροτήματος που λέγονται Deep Purple.
Setlist:
Highway Star, Pictures of Home, No Need to Shout, Into the Fire, Uncommon Man, Lazy, When a Blind Man Cries, Anya, Perfect Strangers, Space Truckin’ , Smoke on the Water
Encore: Hush, Black Night
