Last Updated on 04:26 PM by Giorgos Tsekas
Είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε στη χώρα μας ένα πλήρες συναυλιακό πακέτο συγκροτημάτων. Είτε δεν περνάνε καθόλου από τα μέρη μας είτε περνάνε έχοντας ελλείψεις, συνήθως στα opening acts. Αυτή τη φορά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το πλήρες πακέτο 4 συγκροτημάτων που όπως αποδείχτηκε, είχανε όλα κάτι να μας προσφέρουν.
Φτάνοντας στο χώρο πριν ξεκινήσει η συναυλία, υπήρχε ήδη αρκετός κόσμος, γεγονός που προμήνυε πως το venue στην πορεία θα γεμίσει. Οι Φινλανδοί Horizon Ignited δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψη μου πριν την ανακοίνωση της συναυλίας. Πρόκειται για μια melodic death metal μπάντα, στα χνάρια των In Flames και των Dark Tranquility. Είχανε μισή ώρα στη διάθεση τους, να παίξουνε από το υλικό των 2 δίσκων τους. Είχανε τον ήχο για σύμμαχο τους καθώς και πολλή ενέργεια πάνω στη σκηνή. Αν και νέο συγκρότημα, φαίνονται πολύ άνετοι πάνω στη σκηνή και με ακριβή απόδοση. Σίγουρα το ότι βρίσκονται στη μέση ενός μεγάλου tour, βοηθάει ως προς αυτό. Φάνηκαν και οι ίδιοι να απολαμβάνουν την παρουσία τους στη σκηνή και ποντάρω πως κατάφεραν να κερδίσουν νέους οπαδούς. Αυτός θεωρώ πως είναι και ο προφανής σκοπός όταν ανοίγεις για ένα τέτοιο πακέτο.
Με το χρονοδιάγραμμα να τηρείται ευλαβικά, επόμενοι στη σκηνή ήταν οι The Agonist. Είναι κάπως άδικο για το εν λόγω συγκρότημα, το ότι έγινε περισσότερο γνωστό ως η πρώην μπάντα της Alissa White-Gluz. Έχουν 6 δίσκους στο ενεργητικό τους και σίγουρα η οπτική τους πάνω στο σύγχρονο metal, έχει αρκετό ενδιαφέρον. Άνετοι πάνω στη σκηνή, με την Ελληνίδα Βίκυ Ψαράκη, να μη μπορεί να κρύψει τη χαρά της που τραγουδά έπειτα από 7 χρόνια για το ελληνικό κοινό. Αν και η ίδια δήλωσε πως ήταν αγχωμένη για το λόγο αυτό, αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικοινωνιακή με τον κόσμο. Από τις αντιδράσεις του κοινού, φάνηκε πως πολλοί ήταν εξοικειωμένοι με τη μουσική τους και είχαν έρθει να τους παρακολουθήσουν με την ίδια λαχτάρα όπως και τα συγκροτήματα που θα ακολουθούσαν. Πολύ καλή εμφάνιση από τους Καναδούς και μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον να τους δούμε και σε κάποιο headline show που θα μπορέσουν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους για περισσότερη ώρα.
Η μουσική δεν είναι αγώνας δρόμου αλλά αν η συγκεκριμένη βραδιά θα έπρεπε να έχει κάποιον νικητή, οι Hypocrisy θα κέρδιζαν με χαρακτηριστική άνεση. Ηγετική εμφάνιση από τους Σουηδούς, με τον μυθικό Peter Tagtgren να προκαλεί δέος με την παρουσία και την απόδοση του. Εκτυφλωτικό light show, ήχος κρύσταλλο και απόδοση σε δυσθεώρητα ύψη. 18 χρόνια από την προηγούμενη τους παρουσία, είναι πάρα πολλά και πιστεύω πως οι περισσότεροι τους βλέπαμε για πρώτη φορά. Το σφυροκόπημα ήταν ανηλεές καθώς το συγκρότημα έπαιζε τα τραγούδια απανωτά και δεν προλάβαινες να πάρεις ούτε ανάσα αλλά ούτε και τα μάτια σου επί σκηνής. Ακόμη και έτσι όμως, 30 χρόνια και 14 δίσκοι, δε μπορούν να χωρέσουν σε 1 ώρα, ειδικά αν συνυπολογίσεις ότι ακόμη προωθούν το περσινό “Worship”. Το συγκρότημα σε όλο το tour έπαιζε ως headline αλλά ειδικά για τις εν Ελλάδι ημερομηνίες, τη θέση αυτή πήραν οι Septicflesh. Κρίμα γιατί κατέβηκαν από τη σκηνή ενώ έπαιζαν σεμιναριακά και μανιασμένα. Ακόμη και έτσι όμως, ένα ακόμη συναυλιακό απωθημένο για πολλούς, εκπληρώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο. Οι Hypocrisy άφησαν καμένη γη για τους Septic Flesh που θα ακολουθούσαν.
Υπήρξε αυτή τη φορά ένα μεγαλύτερο κενό ώστε να στηθεί η σκηνή για τους Septic Flesh και το αθηναϊκό κοινό που τόσο τους αγαπά, τους αποθέωσε για ακόμη μια φορά. Επαγγελματικό στήσιμο και σκηνική παρουσία αλλά και πολλά χιλιόμετρα στις σκηνές όλου του κόσμου που κάνουν την εμπειρία τους να φαίνεται ακόμη και σε κάποιον που έχει πιο επιδερμική σχέση μαζί τους. Tο φετινό “Modern Primitive” είναι ένας πολύ καλός δίσκος και το κοινό ήταν εκεί για να ακούσει και αυτά τα τραγούδια αλλά και τις πιο κλασικές στιγμές του γκρουπ. Στην ερώτηση του Σπύρου για το αν υπάρχει κόσμος που θέλει να ακούσει τραγούδια πριν το “Communion”, το Fuzz σείστηκε από κραυγές ενθουσιασμού. Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον, να παίξουν κάποια στιγμή ένα οld school setlist. Οι Septicflesh στήριξαν με επαγγελματισμό για μιάμιση ώρα το ρόλο του headliner. Παρόλα αυτά θεωρώ πως λιγότερα κενά ανάμεσα στα τραγούδια καθώς και λιγότερες λεκτικές προσπάθειες επικοινωνίας με τον κόσμο, θα δημιουργούσαν μια πιο συμπαγή εμφάνιση.
Συνολικά, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά ένα πολύ δυνατό πακέτο ακραίου metal, με συγκροτήματα που γεφυρώνουν το χθες με το σήμερα. Ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια αυτή καθώς το Fuzz είχε γεμίσει ασφυκτικά. Μακάρι λοιπόν, με βάση αυτή την εικόνα, να έχουμε στο μέλλον την ευκαιρία να δούμε και άλλα τέτοια, πλήρη συναυλιακά πακέτα.