Ελληνικά
Last Updated on 11:02 PM by Giorgos Tsekas
Οι Κυριακές είναι κατά κύριο λόγο μέρες σπαρίλας, αποφόρτισης, κουβάδων καφέ και σκοτεινών σοκακιών του YouTube. But not this one. Τρία συγκροτήματα από τη Θεσσαλονίκη (Spellbound, Madrake, Elysian Dystopia) και ένα από τη Λάρισα (Portrait of my Failure) ήρθαν να γεμίσουν το απόγευμά μας, παίζοντας στο Eightball live stage. Παρά το γεγονός ότι το timetable της βραδιάς όριζε πως το live θα ξεκινήσει περίπου στις 8, εν τέλει άρχισε με μια κάποια καθυστέρηση, η οποία βέβαια μου φάνηκε σαν όαση, αφού κλασικά στο κέντρο τέτοιες ώρες το να βρεις parking έχει απόδοση (εσύ – parking, άσος) 11,75.
Την βραδιά ανοίγουν οι Elysian Dystopia, θεωρητικά φρέσκοι στην τοπική σκηνή, μιας και – αν δεν απατώμαι – αυτό ήταν το τρίτο τους live. Τους είχα δει παλαιότερα (υπάρχει και η ανάλογη ανταπόκριση) και συγκρίνοντας την συγκεκριμένη εμφάνισή τους με την προηγούμενη, αυτόματα εξάγεται το συμπέρασμα ότι υπάρχει πολυεπίπεδη βελτίωση. Οι πιο τρανταχτές είναι ότι εκτελεστικά είναι πιο άρτιοι και πιο συγκεντρωμένοι, νιώθοντας ασφαλείς με το υλικό που παρουσιάζουν, όπως επίσης υπάρχει βελτίωση και στην σκηνική τους παρουσία, κάτι που υποθέτω πως πηγάζει απ’ όσα ανέφερα προηγουμένως. Η μόνη «παραφωνία», αν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι, είναι η ανισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στον frontman και στα υπόλοιπα μέλη. Είναι εμφανές πως έχει ένα συγκεκριμένο attitude και κάποια συγκεκριμένη στοχοθεσία, που τον ωθούν σε hyperactivity. Αυτό στα δικά μου μάτια έχει σαν αποτέλεσμα να φαίνεται παράταιρος με την δυναμική των υπολοίπων, καθώς και, λόγω της υπερκινητικότητας, χάνει τις αναπνοές του, μειώνοντας ανά διαστήματα την απόδοσή του. Αν εξαιρέσεις αυτό, συνολικά η εμφάνιση των Elysian Dystopia ήταν αρκετά ικανοποιητική. Το σετ τους περιελάμβανε τα κομμάτια: Underdog, Reborn, The Servant, Land Of Greed, Defiance, Blood & Thunder, Torn By Wrath, False Saviors.
Χεβιμεταλική κατά κύριο λόγο συνέχεια, με τους Madrake να ανεβαίνουν στη σκηνή. Κλασική heavy metal συνταγή, μπολιασμένη με αρκετά σύγχρονα στοιχεία. Όσα πρέπει για να ορθοποδήσουν ανάμεσα στο παρελθόν και το σήμερα. Καλοκουρδιμένες κιθάρες με γεμάτο ήχο και ωραίο βάθος, στηριζόμενες από ένα εύκολα ευδιάκριτο μπάσο (για μας που αγαπάμε το μπάσο λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει, ο ήχος των παιδιών μας έκατσε κουτί) και ογκολιθικό ντράμερ με τρομερά χτυπήματα. Όσον αφορά τα φωνητικά, ο τραγουδιστής τους έχει σταθερά πατήματα και ωραία έκταση φωνής, ωστόσο θέλει λιγουλάκι προσοχή το γρέζι. Πρώτη φορά που βλέπω τα παιδιά, αρκετά ικανοποιημένη από την συνολική τους εμφάνιση, ιδιαίτερα χαρούμενη που επέλεξαν να διασκευάσουν το “Between The Hammer and the Anvil” των Judas Priest (το οποίο έφεραν ωραία στα μέτρα τους). Το σετ τους: Land Of Illusion, All I Want, Burning, Innocence, Madrake, Nightmare, Βetween The Hamer And The Anvil, King Of The Kill.
Σειρά είχαν οι Portrait of my Failure από την Λάρισα, οι οποίο τάραξαν τα νερά με την διαφορετικότητα στον ήχο τους. Πρώτη φορά τους στη Θεσσαλονίκη, ωστόσο δεν φάνηκαν καθόλου μαγκωμένοι. Αντιθέτως γέμισαν την σκηνή με την δυναμική και ευδιάθετη παρουσία τους. Κινήθηκαν σε metalcore / deathcore μονοπάτια με ογκώδη κουρδίσματα στις κιθάρες και πολλές εναλλαγές στα φωνητικά, από χαμηλά σε ψηλά, από καθαρά σε τίγκα βρωμιά, κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Το σετ τους: Mr. Highway’s Thinking About The End (A Day To Remember cover), The Other Side Of Perfection, The House Of Wolves (Bring Me The Horizon cover), I Swear, Deliver Me (Parkway Drive cover), The Devil In Me.
Ήρθε η ώρα για τους headliners της βραδιάς, τους Spellbound, οι οποίοι ομολογώ πως με εξέπληξαν ευχάριστα. Έχουν αλλάξει – βελτιώσει αρκετά τον ήχο τους, παίζοντας ακόμα πιο δεμένα. Αν και αυτό-προσδιορίζονται ως melodic death metal συγκρότημα, θα έλεγα πως αυτό που είδα / άκουσα κλίνει περισσότερο προς το black / death, μιας και οι συνθέσεις τους έχουν αυτήν την παγωμένη black ποιότητα συνδυασμένη με την ταχύτητα του death metal. Είχαν επίσης ωραία συνδιαλλαγή και με το κοινό, όση χρειαζόταν. Το σετ τους: Hate Embraced, Nightwalk, Blood ain’t Last, Nameless, Among Death’s Shadow, Sleepy Hollow, Let them Burn, Laugh of Despair.
Aftermath. Το σύνολο των συγκροτημάτων που έπαιξαν, σε ένα θεωρητικό επίπεδο ήταν φαινομενικά ασυνδύαστα μεταξύ τους. Μπλέχτηκαν δηλαδή μέσα σε μια βραδιά 4-5 είδη, το οποίο από τη μια είναι καλό, γιατί έχεις διαφορετικά ερεθίσματα από κάθε μπάντα, από την άλλη λειτουργεί σαν ανασταλτικός παράγοντας για όσους «ξινίζουν» με ακούσματα πέραν των δικών τους – είστε και πολλοί πανάθεμα σας. Το μεγάλο μείον της βραδιάς η μη στήριξη του κόσμου, γεγονός που ερμηνεύεται με πολλαπλούς τρόπους, αλλά δεν είναι της ώρας να αναλυθεί. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι, που λέμε.
