Last Updated on 06:53 PM by Giorgos Tsekas
(Κρυσταλλία Λατσάρα και Μαρία Μιχαλονάκου)
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχε μια γεύση από τα παλιά, καθώς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκαν δυο συναυλίες με μεγάλα ονόματα που είχαν να επισκεφτούν τη χώρα μας αρκετά χρόνια. Όσο η Θεσσαλονίκη απολάμβανε το σερί Amorphis – Solstafir – Lost Society, στην Αθήνα από αρκετά νωρίς γινόταν ο κακός χαμός πάνω στην Πειραιώς για την απόβαση των Φινλανδών Sonata Arctica για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τους Stratovarius να επιστρέφουν μετά από 10 ολόκληρα χρόνια.
Λόγω καθημερινής, έφτασα έξω από το Fuzz στις 8 ακριβώς, όπου η ουρά για το ταμείο του Fuzz οριακά άγγιζε και τα δυο τετράγωνα, και αμέσως αντιλήφθηκα πως θα ακολουθήσει μεγάλη μίρλα μέχρι να περάσουμε στον χώρο του ταμείου, όπου και επιβεβαιώθηκα με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά από 45 λεπτά στην ουρά, καταφέραμε να μπούμε στο Fuzz πίσω πίσω, προλαβαίνοντας μόνο δυο κομμάτια από τους Γερμανούς Induction. Η μπάντα του γιού του Kai Hansen, Tim, είναι το opening act όλης της “Nordic Power Metal Titans tour”, στην οποία μάλιστα συμμετέχει και ο δικός μας Γιώργος Θανάσογλου (ex-Among Ruins, ex-Wolfheart). Ωστόσο, λόγω συνθηκών, καταφέραμε να δούμε μόνο δυο κομμάτια από τη μπάντα, και αυτά οριακά από την πόρτα, με αποκλεισμένη την παραμικρή πιθανότητα να κάνουμε έστω και ένα βήμα μπροστά. Οι δε Induction, παρουσίασαν μερικά κομμάτια από το τελευταίο τους πόνημα, “Born From Fire” που κυκλοφόρησε μέσω της Atomic Fire Records. Δεδομένου του ονόματος Hansen, και της “επιστροφής” του power metal στο προσκήνιο με αφορμή τα sold-out live Blind Guardian στη χώρα, αλλά και της εν λόγω συναυλίας, οι Induction βλέπω να γίνονται το next big thing πανευρωπαικά.
Με τον κόσμο να μπαίνει κατά συρροή ακόμα, παρατηρώ πως έγιναν και ορισμένες μεταποιήσεις στο χώρο προκειμένου να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι γίνεται. Αυτή η υποψία επιβεβαιώθηκε ρίχνοντας μια ματιά στο photo pit, στο οποίο δεν χωρούσε ούτε γάτα. Δεν είμαι φωτογράφος, δεν θα κρίνω το κατά πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό για τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί. Ήταν προφανές ότι τα εισιτήρια που πουλήθηκαν ήταν παραπάνω από την χωρητικότητα του Fuzz. Αυτή η κατάσταση άφησε πολλούς θεατές, όπως και εμένα την ίδια με μια αίσθηση ξενέρας. Η απογοήτευση που προέκυψε από τον υπερπληθυσμό έγινε ιδιαίτερα εμφανής όταν βγήκαν οι Sonata Arctica, με πολλούς ανθρώπους να παραπονιούνται βλέποντας τη συναυλία σχεδόν από την έξω πόρτα. Ενώ η απόδοσή των Φινλανδών ήταν αρκετά καλή, αμαυρώθηκε από την ταλαιπωρία και την έλλειψη προσωπικού χώρου για όλους. Η κατάσταση κλιμακώθηκε σύντομα, κάτι που με ανάγκασε ίσως για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, να αποχωρήσω από τη συναυλία έχοντας δει ούτε το 1/3 του set των Sonata Arctica, μιας μπάντας με της οποίας τη μουσική συνόδεψα τα εφηβικά μου χρόνια. Ο λόγος για τους Stratovarius, στη Μαρία Μιχαλονάκου.
Κατά τις 10.45 οι Stratovarius έκαναν την δυναμική εισαγωγή τους επί σκηνής με το ομότιτλο τραγούδι του τελευταίου τους album “Survive” και το κοινό να τους υποδέχεται ενθουσιώδες καθώς και περισσότερο από πρόθυμο να συμμετέχει στο ρεφρέν και τις μελωδίες του που προσφέρονταν ιδεατά για live. Στην συνέχεια, η μπάντα πήγε πίσω στο χρόνο επισκεπτόμενη κατά κύριο λόγο το Εpisode από το οποίο έπαιξαν 3 κομμάτια (Speed of Light/Stratosphere & Father Time), το Elements Pt1 (Eagleheart) και 2 από το Visions (Paradise/Black Diamond) για την Tolkki era.
Η μπάντα φυσικά παρουσίασε και 3 ακόμη κομμάτια από το νέο album, τα οποία επέλεξε ορθά καθώς δικαίως θεωρούνται και τα πιο «δυνατά» (Broken/World on Fire/Frozen in Time). Η ανταπόκριση ήταν θερμή ακόμη κι αν σε μέρος των οπαδών το υλικό δεν ήταν γνώριμο – με πολλές ομολογίες κατά την διάρκεια του live αλλά και μετέπειτα- ότι δόθηκε έναυσμα να ασχοληθούν με το πραγματικά αξιόλογο “Survive”. Προσωπικά απόλαυσα όλα τα κομμάτια αλλά περισσότερο το Frozen in Time το οποίο στο τέλος κορυφώνει οργασμικά με όλα των όργανα να «σολάρουν», παράλληλα με τις κορώνες του Kotipelto και σβήνοντας με συμφωνική χορωδία. Από την μετά-Tolkki περίοδο ακούσαμε το Unbreakable σαν πρώτο κομμάτι encore, ενώ έγινε μια επιστροφή στα παλιά ξανά με το Hunting High and Low που έκλεισε πολύ όμορφα όλο το setlist. Σε γενικές γραμμές η μπάντα μας έδωσε μια σφιχτοδεμένη παρουσία, δραστήρια και γεμάτη από κάθε άποψη. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μιλήσουμε για το πόσο άρτιοι μουσικοί είναι αλλά θα ήθελα να σταθώ στον Jens Johansson που ως μορφή στο metal κόσμο είναι πραγματικά επιβλητικός και «ντύνει» με περίσσεια μαγεία τα κομμάτια των Stratovarius, είτε παίζοντας βασικό ρόλο με solo είτε προσθέτοντας μικρές πινελιές στις συνθέσεις.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε και την προσωπικότητα που λέγεται Kotipelto, που παρά τα 54 έτη του στέκεται τόσο καλά φωνητικά ανταποκρινόμενος στις προσδοκίες των οπαδών. Βέβαια υπήρχαν κάποιες λίγες στιγμές που ήταν κάπως πιο αδύναμες – κυρίως στα νέα κομμάτια- αλλά η συνολική του απόδοση ήταν πραγματικά εξαιρετική. Να προστεθεί ότι ο ήχος στο συναυλιακό χώρο ήταν αρκετά καλός και το Fuzz κατάμεστο (δεν έπεφτε καρφίτσα). Εντύπωση μου έκανε που η μπάντα και δεν είχε κάποια ιδιαίτερα σκηνικά ή δεν έκανε κάτι σε στυλ χρήση προβολικού. Φυσικά όλα αυτά είναι δευτερεύουσας σημασίας αλλά συμβάλλουν σε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για έναν headliner. Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάποιο αρνητικό σημείο, αυτό θα ήταν ίσως το setlist, με την παντελή απουσία του Fourth Dimension (προσωπικά θα προτιμούσα το Distant Skies από το Winter Skies) και γενικότερα κομμάτια πιο γνωστά που ο κόσμος λαχταρούσε να ακούσει. Σε κάθε περίπτωση όμως, η μπάντα έδωσε τον καλύτερο της εαυτό, ήταν γεμάτη ζωντάνια και ήξερε που ήταν και τι ήθελε να δώσει καθ’ όλη την διάρκεια, εισπράττοντας την αντίστοιχη εκτίμηση και επιδοκιμασία από το ελληνικό κοινό.