Ελληνικά
Last Updated on 10:16 PM by Giorgos Tsekas
Κείμενο Γιώργου Βαρούχα
(φωτογραφία του Gorazd Dovecar, παρμένη από το event της συναυλίας στο facebook)
Tο ποιοι είναι οι Tool δεν χρειάζεται να ειπωθεί ούτε από εμένα ούτε από κανέναν. Θεωρώ ωστόσο ότι είναι απαραίτητο να κάνω μια αναφορά στην πρώτη μου εμπειρία με τους Toolσε ζωντανή τους εμφάνιση.
Πάμε 13 χρόνια πίσω, στον μακρινό Δεκέμβρη του 2006. Στις 16 Δεκεμβρίου θα ήταν η πρώτη εμφάνιση των Tool στην χώρα μας μαζί με τους όλο και ανερχόμενους τότε Mastodon. Και οι δύο είχαν κυκλοφορήσει δύο εξαιρετικούς δίσκους και το εξωγήινο στάτους των headlinersκαι ο ενθουσιασμός των δεύτερων με τις ριφφάρες τους προμήνυαν μια αξέχαστη συναυλία. Αμ δε. Ο απαράδεκτος ήχος στο Ελληνικό τότε ισοπέδωσε τους Mastodon(που ποτέ δεν πήραν και άριστα στα liveτους) και τους Tool. Ήταν και η περίοδος τότε που δεν είχα εντρυφήσει και πολύ στην μουσική τους ούτε ήξερα τι ακριβώς θα περιμένω από μια ζωντανή εμφάνισή τους. Όχι ότι είμαι και ο παλαίουρας βετεράνος αλλά με το γρήγορο ίντερνετ τότε καλά καλά να μην έχει κλείσει έξι μήνες, σίγουρα δεν ήταν η προτεραιότητά μου τι παίζανε οι Toolτότε. Η συνολική αποτίμηση της βραδιάς ήταν ένα φιάσκο για μένα: οι Maynard-ισμοί με το να έχει την πλάτη του στο κοινό σε όλη την συναυλία, ο πολύς κόσμος που με ανάγκασε να είμαι πίσω πίσω και να βλέπω μετά βίας, ο ελεεινός ήχος, η πολύ μικρή διάρκεια της συναυλίας και τα εφέ που κάτι ήθελαν να πουν αλλά να μην μπορούν να το εκπληρώσουν για κάποιο λόγο ήταν μερικοί από τους λόγους. Κράτησα αυτά για αρκετό καιρό: οι Toolείναι μια ξεχωριστή μπάντα με γαμάτους δίσκους, παικταράδες αλλά δεν αρκούν αυτά για liveκαι σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται με άλλους μεγάλους σε αυτόν τον τομέα.
Τα χρόνια πέρασαν. Το “οι Tool βγάζουν νέο δίσκο” έγινε κάτι σαν το μετρό της Θεσσαλονίκης, το πρωτάθλημα της Λίβερπουλ και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Για μένα, μεγάλωναν όλο και περισσότερο, τόσο που ήθελα να τους δω πως και πως ξανά γιατί ήξερα ότι εκείνη η συναυλία δεν τους αντικατόπτριζε. Οι τρομακτικές τους ικανότητες και η ιδιαίτερη φύση της μουσικής τους και του συγκροτήματος γενικότερα δημιουργούν αναμφίβολα ένα δέος αν τους βλέπεις να παίζουν που θα έπρεπε να το (ξανα)ζήσω αν μου δίνονταν η ευκαιρία.
Και να λοιπόν που στις 5 Ιουνίου του 2019 βρέθηκα ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα στο WienerStandhalleτης Βιέννης. Και να λοιπόν που στις 30 Αυγούστου θα κυκλοφορήσει και ο νέος δίσκος. Αναμενόμενα οπολύς κόσμος (κάπου 9-10 χιλιάδες θαρρώ), οι τιμές των εισιτηρίων (ας πούμε ότι υπήρχαν και τιμές πολλαπλάσιες του 46&2) και η απαγόρευση χρήσης κινητών / κάμερας. Έχετε βρει επίσημη εμφάνιση του συγκροτήματος στο youtubeαπό ζωντανή εμφάνιση πέρα από το Soberστο 1993; Ούτε εγώ. Ναι, από τις ιδιοτροπίες των Tool που αγαπάει (να μισεί ή το αντίστροφο) ο κόσμος.
Στις 20.47 με τους Chancellor, Jones, Carey ανέβηκαν στην σκηνή και να χαιρετούν τον κόσμο. Ένα λεπτό αργότερα μια μικροσκοπική φιγούρα με κόκκινη μοϊκάνα στάθηκε δίπλα στο kitτου Careyκαι ξεκίνησε να ψιθυρίζει: “Hey- hey – hey – hey- hey”. ΚοφτόriffJones, μπάσιμοτωνάλλωνδύο και να το Aenimaσαν εναρκτήριο κομμάτι (αν θυμάμαι καλά στην Αθήνα είχαν κλείσει τότε με αυτό). Αμέσως καταλάβαμε από τον ήχο (ξεκάθαρος και δυνατός) ότι η επόμενη μιάμιση ώρα θα μας έμενε αξέχαστη. Αφού λοιπόν μάθαμε πως κολυμπάμε μετά από μια θαυμάσια εκτέλεση, αυτή η μικροσκοπική φιγούρα θα μιλούσε για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι πριν το τελευταίο τραγούδι.
“Vienna…(παύση 10 δευτερολέπτων)…who are you to wave your finger, you must have been out of your head”και χαμός με το The Pot. Χαμούλης και ο Chancellorμε την αδιανόητη μπασογραμή του οδηγεί ενώ ένα ολόγραμμα σχηματίζεται μπροστά από την μπάντα με τα εξωγήινα πλάσματα των Toolνα εξερευνούν το δικό μας σύμπαν. Απαραίτητοι οι ύμνοι Parabol / Parabola που κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν η κορυφαία στιγμή της εμφάνισης. Aπό τους καλυτερους συνδυασμούς που έχει γευτεί ακουστικά ο ανθρώπινος εγκέφαλος, με το υπνωτικό πρώτο μέρος να διαδέχεται η κάθαρση του δεύτερου. Για κάποιο λόγο απόλαυσα το φινάλε του όπου οι Jonesκαι Chancellorτο τραβήξανε με τις παραμορφώσεις τους. Μαγεία!
(φωτογραφία του Franz Friedl, παρμένη από το event της συναυλίας στο facebook)
Μεταξύ των άλλων, οι Tool συστήσαν στο κοινό τους τα δύο νέα τους κομμάτια, Descendingκαι Invincible. Αμφότερα πάνω από 10 λεπτά, με ό,τι χαρακτηρίζει την μουσική των Toolνα τα συνοδεύουν: ήρεμες εισαγωγές,ανατολίτικοι ρυθμοί του Carey, κοφτά riffτου Jones, ογκώδεις μπασάρες του Chancellor με τα απαραίτητα ξεσπάσματα. Αναμένουμε να δούμε στον δίσκο πως θα ακούγονται (αν υπάρξουν εκεί βέβαια, γιατί Toolείναι μπορεί να μην συμπεριληφθούν καν στον δίσκο και να είναι ακόμη ένα ανελέητο τρολάρισμά τους).
Τρομερός ενθουσιασμός με τα Schism και Jambi. Οι αρμονίες του πρώτου είναι μια κατηγορία της μουσικής μόνες τους ενώ τα τέρατα Careyκαι Chancellorκλέβουν την παράσταση στο δεύτερο.
Στο σημείο αυτό να επαινέσουμε το διαγαλιαξιακό ταλέντο των τεσσάρων μουσικών. Ο Maynardέχει την ευλογία να ακούγεται σχεδόν σαν το στούντιο και να τραγουδάει απλά μερικές φορές πιο χαμηλά για να προστατεύσει την αψεγάδιαστη φωνή του – γλυκιά και με γρέζι όποτε πρέπει. Σε όλο το liveέβλεπες αυτόν τον θαυματουργό νάνο με την μοϊκάνα να κινεί τα χέρια και τα πόδια (όχι το σώμα) ανάλογα με τον ρυθμό των συνοδοιπόρων του. Ο Chancellor ανοίγει νέες διαστάσεις ήχου μέσα από μια μαύρη τρύπα και οι μπασογραμμές του αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο – ότι έγινε με την εισαγωγή του 46&2. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτή την εισαγωγή. Ο καραφλομαλλιάς Careyείναι από τους καλύτερους όλων των εποχών ανεξαρτήτως μουσικής και θα σταματήσω εδώ γιατί ό,τι και να αναφέρω γι’αυτό τον άνθρωπο – χταπόδι θα είναι λίγο. Τέλος και όχι τελευταίος ο AdamJones. Υποτιμημένος, γνήσιος απόγονος των JimmyPageκαι AlexLifeson,έχοντας πάρει και από RobertFrippκαι λίγο Iommi μεταξύ άλλων, άμεσος , μινιμαλιστής.
Τα εφέ και ο φωτισμός γενικότερα ιδανικά – ναι Γιώργο του 2006, δεν χρειάζεται να βλέπεις τους Tool. Τους ακούς και βυθίζεσαι στο σύμπαν τους.
Μεγάλη χαρά με το υπεραγαπημένο Intolerance (λόγω και μόνο “YOULIE – CHEAT – ANDSTEAL”πρέπει να γίνει παγκόσμιος ύμνος), ο λόγος που το έχω ακούσει κάπου στις 50 φορές από την συναυλία και κάθε φορά η ισοπεδωτική ριφφάρα του Jones αφήνει την ίδια γαμηστερή αίσθηση. Το κλείσιμο ήρθε με τα αγαπημένα Vicarious και Stinkfist.
Να σημειώσουμε ότι πριν το τελευταίο, ο Keenanαπευθύνθηκε για τελευταία φορά στο κοινό λέγοντας ότι είναι πλέον οκ να βγάλουν όλοι τα κινητά τους. Είχε πλάκα να βλέπεις από ψηλά εκατοντάδες κινητά να βγαίνουν αυτόματα. Τέλος και αυτό ήταν. Ο εκκεντρικός θεός αποχώρησε ενώ οι υπόλοιποι 3 μοίραζαν φιλιά και χειροκροτούσαν για 10 λεπτά.
Ο Maynardόπως είπε ένας φίλος είναι αυτή η γυναίκα που θες παράφορα και είναι πάντα υπεράνω. Σε ταπεινώνει, σε αψηφά, ξέρει ότι την θες και σε κάνει ότι θέλει. Και δεν ξεκολλάς. Αυτό εξωτερικεύεται αυτόματα και στους Tool.
Ονειρευόμουν ένα Grudge που έχει το καλύτερο φινάλε στην ιστορία της μουσικής, αλλά τόσο σαδιστές που είναι οι Toolστην τελική το Stinkfist ήταν το πιο Tool που θα μπορούσες να περιμένεις.
“Cause, it’s not enough.
I need more. Nothing seems to satisfy.
I said, I don’t want it.
I just need it”.
Αυτή την φορά, ναι, ήταν εμπειρία ζωής. Μέχρι την επόμενη φορά, που ίσως δεν θα έρθει κιόλας.
“Wait it out.
Gonna wait it out.
Be patient”
