Ελληνικά
Last Updated on 10:49 AM by Giorgos Tsekas
Η Krisis Productions έχει καταφέρει να μας προσφέρει συναυλίες, που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα θα φανταζόμαστε εμείς οι πιο ακραίοι. Σε μια Ελλάδα που έχει βαλτώσει κάπως από lives, με την λογική ότι δύο στα δέκα συγκροτήματα που έρχονται ανταποκρίνονται στο πιο extreme κοινό, και ειδικά σε μια Ελλάδα της οποίας τα οικονομικά βρίσκονται στο τρίτο υπόγειο, τα τσακάλια της Krisis μας έφεραν από την μακρινή Νέα Ζηλανδία τους Ulcerate σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με χαμηλό εισιτήριο και support acts δυναμίτες. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, όλα κύλισαν ως αναμενόταν, απλά με καθυστέρηση. Απ’ όσο πληροφορήθηκα, αυτό οφείλεται στην μεγάλη διάρκεια του soundcheck των νεοζηλανδών και ειδικά στο χταπόδι που έχουν για ντράμμερ (θεός), καθώς μέχρι να στήσει και να κάνει arrangement στα πιατίνια του ήθελε τον χρόνο του. Δεν ξέρω τι συνέβη στην Αθήνα, ωστόσο αυτή η καθυστέρηση στη Θεσσαλονίκη, ζόρισε λίγο τον κόσμο, μεταξύ αυτού και μένα, καθώς πολλοί αναγκαστήκαμε να φύγουμε πριν την λήξη του λάιβ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. 12:40 έφυγα, ακόμα έπαιζαν οι Ulcerate. Τέλος πάντων, συμβαίνουν κι αυτά, δεν πειράζει. Πάμε στο κυρίως πιάτο όμως.
Πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Dysnerved. Επρόκειτο για ένα Post Death Metal συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη, οι οποίοι μου είχαν μπει στο μάτι από την συναυλία τους με τους Hail Spirit Noir. Οι Dysnerved έχουν ένα αρκετά προσωπικό στυλ, ένα δικό τους ηχόχρωμα που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Πολύ προσεγμένη εμφάνιση, άκρως επαγγελματική, χωρίς φανφάρες και μπλιμπλίκια. Μπλέκουν το τεχνικό death με αρκετές μελωδίες, όπως μα δίδαξε ο παγωμένος Βορράς, αλλά τα φωνητικά τους θυμίζουν περισσότερο black, με αποτέλεσμα όλη η εμφάνισή τους να είναι ενδιαφέρουσα. Ξεχώρισε το πάθος του Μάνου, του τραγουδιστή των Dysnerved, ο οποίος έμοιαζε να το ζει στα άκρα και να άφησε λίγη απ’ την ψυχή του στο σανίδι του Eightball.
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, έρχεται η σειρά των Nigredo. Έχω μιλήσει εκτενώς για τα παλικάρια αυτά σε κείμενο και κριτική του “Facets of Death”. Ήταν και είναι μια από τις φαεινότερες ελπίδες της ελληνικής σκηνής στο Black– με μια πρέζα Speed–Metal. Ανυπομονούσα να τους δω, μιας και το “Facets” έκανε αρκετό καιρό να βγει από το ηχοσύστημά μου. Κάθε αναμονή άξιζε. Οι Nigredo μαγνήτισαν το ενδιαφέρον του κόσμου με το απόκοσμο και συνάμα πολύ γνώριμο black metal τους. Από άποψη απόδοσης ήταν εξαιρετικοί, τουλάχιστον στα δικά μου – εντελώς άμουσα – αυτιά μου, ενώ οι πιο πορωτικές στιγμές μου ήταν στα σημεία των καθαρών φωνητικών, των ουρλιαχτών ας το θέσω καλύτερα. Έμεινα πολύ ικανοποιημένη από την εμφάνιση των παιδιών, οι οποίοι μου επιβεβαίωσαν τις αρχικές μου σκέψεις ότι το μέλλον τους ανήκει. Ανυπομονώ για την επόμενη κυκλοφορία τους, γιατί τα δείγματα ήταν πολύ καλά. Το μόνο στοιχείο που θα μπορούσα ντεμέκ να προσάψω ως αρνητικό, είναι το γεγονός ότι οι Nigredo έχουν μια κιθάρα. Πιστεύω πως με την προσθήκη ενός session-ά στις ζωντανές εμφανίσεις τους, θα εκτοξευτούν από άποψη ήχου. Σε καμιά περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι έχασαν κάτι στην εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη. Δεν μιλάω για μόνιμο μέλος, ίσα ίσα, λίγοι και καλοί.
Η βραδιά από εδώ και πέρα ανήκε στους Ulcerate. Μπορεί να χρειάστηκαν κάποια παραπάνω λεπτά για να στήσουν τα τσιμπράκαλά τους, ωστόσο άξιζε κάθε δευτερόλεπτο αναμονής. Τρεις ψυχές κατάφεραν να προξενήσουν ταραχή μυαλού και πνεύματος με το απαιτητικό μεν, καταπληκτικό δε death metal τους. Θα ήταν αστείο να μιλήσω για απόδοση. Οι άνθρωποι είναι απ’ άλλο πλανήτη. Σετ εξαιρετικό, με σοφή αλληλουχία κομματιών και για να μην σε κουράζουν και για να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον σου. Όλα έδεναν θαυμάσια. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα με τα χαμηλωμένα φώτα και τους συνεχείς καπνούς που ξεπηδούσαν από τα πλάγια, η ταπεινή παρουσία των Ulcerate που ίσα που κοιτούσαν το κοινό τους κι αυτό με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη, η αρτιότητα της απόδοσής τους, που παρόλη τη δυσκολία και την πολυπλοκότητα των δομών τους έμοιαζαν να παίζουν το «Λόλα, να ένα μήλο» της μουσικής, όλα ήταν σωστά. Μόνη ένσταση, ο ήχος. Δε ξέρω. Κάτι δε μου κολλούσε. Κάτι μου έλειπε, κάτι δεν καθόταν καλά. Ίσως το είδος της μουσικής των Ulcerate να είναι τέτοιο που να δυσκολεύει την κατάσταση. Θα με πεις, δυο ώρες soundcheck έκαναν με δικό τους ηχολήπτη απ’ όσο πληροφορήθηκα, οπότε ποια είμαι εγώ να υποδείξω λάθη. Still, κάτι με τσιγκλούσε. Anyway, μη βουλιάζουμε. Σαν σύνολο λοιπόν, μιλάμε για μια εξαιρετική εμφάνιση και μια συναυλία που ξεκάθαρα δεν παίζει να ξαναδούμε στα μέρη μας. Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε.
