Ελληνικά
Last Updated on 03:25 PM by Giorgos Tsekas
Μας χρειαζόταν μια κατά βάση underground συναυλία, η αλήθεια είναι, αφού πολλά μεγάλα ονόματα βλέπουμε το τελευταίο διάστημα – όχι ότι είναι κακό, αυτό μας έλλειπε, αλλά για να φτάσαμε στο σημείο να παραπονιόμαστε και γι’ αυτό, φαντάσου τη γίνεται στη Θεσσαλονίκη στα συναυλιακά δρώμενα τα τελευταία χρόνια. Τίγκα σκότος, γρήγοροι ρυθμοί και άφθονος τραμπουκισμός στον πάνω όροφο του Eightball στα Λαδάδικα είναι οι έννοιες που μπορούν να αποδώσουν καλύτερα τι συνέβη το Σάββατο που μας πέρασε.
Την βραδιά άνοιξαν οι Τhe Unconfessed από τη Λάρισα. Ω θεέ μου. Είχα στο μυαλό μου ότι είναι παικταράδες και ‘τσογλανάκια’ απ’ ό,τι είχα ακούσει διαδικτυακά, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο τέλειοι on stage. Πρώτη φορά τους έβλεπα ζωντανά και καράφλιασα λίγο η αλήθεια είναι. Ταχύτατοι, με μια άψογη μίξη Death/Thrash στην οποία υποβόσκει ένας punk χαρακτήρας που εκτινάσσει το συνολικό αποτέλεσμα. Έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να σκαλώνει με τις κιθάρες τους, ενώ το δίπολο στα φωνητικά και οι τράμπες μεταξύ των τραγουδιστών του συγκροτήματος μου τράβηξαν το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Είναι εμφανές ότι γουστάρουν κάργα αυτό που κάνουν και ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, πιστεύω ότι, όχι μόνο δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα από το πραγματικό τους potential, αλλά είναι προορισμένοι για πολύ μεγάλα πράγματα. Συν το γεγονός ότι είναι απομακρυσμένοι από κλικαδόρους της κακιάς ώρας, οπότε ναι, θα δούμε πολλά απ’ τους Τhe Unconfessed στο (άμεσο) μέλλον. Το σετ τους: Τhe Voice From The Outer World, Pagans Wrath, Under Betrayal, Madness From The Sea, Fullmoon Rise, The Unconfessed.
Επόμενοι στη σκηνή οι Supreme Dominion. Πρώτη επαφή γενικά με την μπάντα, ωστόσο οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν πολύ καλές. Αρκετά επιβλητικοί επάνω στη σκηνή, με κάπως απόμακρη σχέση με το κοινό, κάτι που συνάδει με το απόμακρο της μουσικής τους. Εννοώ, η συνδιαλλαγή με το κοινό ήταν ελάχιστη, έως μηδενική αν δεν απατώμαι, ωστόσο δεν ‘χτύπησε’ άσχημα, καθώς συμβάδιζε με το κατακλυσμιαίο τους σετ. Και οι Supreme Dominion βαδίζουν σε σκοτεινά μα ταχύτατα Black Metal μονοπάτια, με κυριότερο χαρακτηριστικό τους τον εξαιρετικό τους drummer, που ανηλεώς κοπανούσε τα τύμπανα με τρομερή τεχνική, δίνοντας την κατάλληλη ώθηση στους υπόλοιπους. Το σετ τους: Triptolemus, Rat Is Dead, Blood Communion, Where Is Your God.
Herald για τη συνέχεια. Το ισχυρότερο ‘’ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ’’ της βραδιάς. ‘Ηταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα και ήταν σαφέστατα καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα. Οι Herald έχουν μια ωραία πολυπλοκότητα στις συνθέσεις τους, συνδυάζοντας παγωμένα Νορβηγοφιλανδικά riffs με τις ανάλογες εκρήξεις. Έχουν αυτό που λέμε ‘το τρεχαντήρι’. Δεν υπάρχει περίπτωση να τους ακούς και να μην σε απρασύρουν στον ρυθμό τους, να μην υψώσεις τη γροθιά σου παίρνοντας την πιο διαβολική έκφραση στο πρόσωπό σου. Γενικά είναι από τα τοπικά συγκροτήματα που εκτιμώ και χαίρομαι να τους βλέπω ζωντανά, αφού έχουν τρομερή αμεσότητα και δυναμική επάνω στη σκηνή. Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από κανέναν. Ανυπομονώ να κυκλοφορήσουν υλικό, να προκληθεί λίγο χάος. Το σετ τους: Intro, The Hindmost Indiction, Ordainment In Profanity, To Herald Obscurity, Sulphur (mid-sample), Sacrament of Expiation, Fuck Off We Murder (GG Allin cover), In Ophidian Lawlessness.
Τέταρτο και τελευταίο συγκρότημα για το βράδυ αυτό, οι Warthorn. Δημιουργημένοι στη Θεσσαλονίκη, οι Warthorn παίζουν τις ακραίες μουσικές τους από το 2010, ενώ προσφάτως κυκλοφόρησαν το νέο τους ΕΡ. Κατά βάση κινούνται σεBlack / Death / Thrash μονοπάτια, με κλασικά για το είδος φωνητικά και οι δομές των κομματιών τους είναι αυτό που όλοι περιμένουμε από ένα συγκρότημα που υπηρετεί το συγκεκριμένο είδος. Μου φάνηκαν αρκτεά καλά προβαρισμένοι, έτοιμοι δηλαδή για το live, με μόνο ‘αρνητικό’ το σφίξιμο που έχουν επάνω στην σκηνή. Ήταν λίγο μαζεμένοι, να το πω έτσι, ενώ θα μπορούσαν να επελευθερωθούν παραπάνω. Όσο περνούσε η ώρα βέβαια, τόος απέβαλαν το άγχος, ωστόσο θέλουν λίγο δουλίτσα ακόμα. Όσα κομμάτια άκουσα, μου φάνηκαν αρκετά δεμένα, ειδικά τα καινούρια τους κομμάτια, απλά έχω να παρατηρήσω ότι μου έλειψε αυτο το τσαφ που λέμε. Ήταν πολύ ευχάριστοι μουσικά, ωστόσο μου έλειψαν οι στιγμές που θα αναφωνούσα «ε ναι διάολε». Με άλλα λόγια, έχουν βρει την συνταγή που τους εξυπηρετεί και τους ορίζει μουσικά, παρόλα αυτά θέλουν λίγο περισσότερο πειραματισμό με τις συνθέσεις τους. Λίγο παραπάνω πολυπλοκότητα για να αποκτήσουν solid χαρακτήρα. Το σετ τους: Horde of Rats, The Crypt, Lost Case, Thorns Of War, G.O.D., Warthorn, Scythopolis, Religions Of The Damned, Bible Of The Dead, Vandal Ressurection, Drunk By Hatred, AK-666, Termination Ritual, Blood Flesh n’ Metal, Black Magic (Slayer cover).
Εν κατακλείδι, ήταν απ’ τα ωραία λαιβ του τελευταίου διαστήματος, το καταχαρήκαμε, δοξάσαμε τις σκοτεινές δυνάμεις υπό το πέπλο των ακραίων ήχων που γέμισαν τον πάνω όροφο του Eightball. Στα θετικά, ΑΨΟΓΟΣ ήχος από κάθε σημείο του venue, στα αρνητικά, ο ΟΑΣΘ φρόντισε φασιστικά για ακόμα μια φορά να αφήσει στο έλεος των θεών μια πόλη, ουσιαστικά έναν ολόκληρο νομό με την ανοχή δήμου και κράτους. Για ακόμα μια φορά, άνθρωποι έμειναν μακριά από μια τέτοια εκδήλωση γιατί η ανύπαρκτη συγκοινωνία τους ανάγκασε να μείνουν αμπαρωμένοι στα σπίτια τους. Ευχαριστούμε ΟΑΣΘ. Τρανό ναι στα τοπικά λαιβ, γιγάντια μούτζα στους αξιωματούχους της πόλης.
