Ελληνικά
Last Updated on 01:23 AM by Giorgos Tsekas
Σάββατο βράδυ, λίγο πριν κλείσει η συναυλιακή σεζόν, το Temple μας καλεί για άλλη μια φορά για να δούμε από κοντά μια από τα πιο δυναμικά touring act των τελευταίων χρόνων. Λίγο η αγάπη μου για τη Φινλανδία, λίγο το σερί φοβερών κυκλοφοριών τους, οι Wolfheart επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια για να παρουσιάσουν το τελευταίο τους πόνημα “King of the North”. Μαζί τους οι δικοί μας AmongRuins, οι οποίοι μετράνε επίσης μια δεκαετία ζωής.
Για αρχή να πω πως αφενός του ότι η συναυλία ανακοινώθηκε σχετικά αργά (ένα μήνα πριν, αν θυμάμαι καλά), αφετέρου πως δεν την είδα να “τρέχει” και πάρα πολύ στα social media, πήγα με αρκετά μικρό καλάθι για την προσέλευση, αλλά με μεγάλη μου χαρά πήγα κουβά, αφού ήδη από την έναρξη του set των AmongRuins το Temple γέμιζε με γοργούς ρυθμούς. Λίγο η αγάπη του κοινού για τη μπάντα η οποία απείχε αρκετά χρόνια από τα κοινά, λίγο και το ότι τα άτομα που την αποτελούν είναι αρκετά αγαπητά στην τοπική σκηνή, ήταν δεδομένη η επιτυχία. Έχοντας δυο δίσκους στον κατάλογό τους με έναν τρίτο “in the making”, οι AmongRuins έδωσαν τα πάντα σε αυτή την συναυλιακή τους επιστροφή, ενώ μας προετοίμασαν πως σύντομα θα ακούσουμε νέο υλικό, ενώ μάλιστα “πρωταγωνιστήσαμε” σε ένα video που γυρίστηκε εκείνη την ώρα αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα.
Λίγο μετά τις 22:30, η ”αγέλη” ανεβαίνει στη σκηνή και με μεγάλη χαρά παρατηρώ πως το Τemple είναι πλέον γεμάτο. Οι “βασιλειάδες του Βορρά” είχαν απίστευτη ενέργεια και όρεξη να μας παρουσιάσουν υλικό από όλους τους δίσκους τους, και το κοινό είχε αρχίσει τα ξυλίκια από αρκετά νωρίς. Παράλληλα, δεν έχασαν την ευκαιρία να καλέσουν και τη δική μας Ruby Bouzioti στη σκηνή, για ένα guest στην κομματάρα “Ancestor”, τα φωνητικά της οποίας έδεσαν τέλεια με το κομμάτι (στο original track εμφανίζεται ο Jesse Leach των Killswitch Engage). Ο ήχος ήταν παραπάνω από εξαιρετικός, η σκηνική παρουσία των Wolfheart υπέρ του δέοντος δυναμική και γενικότερα ήταν μια σωστή metal βραδιά, από τις λίγες. Δυο φοβερές μπάντες που ο ήχος τους συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, χαμηλό για την εποχή εισιτήριο, ενέργεια στον Θεό αμφότερα τα group και ένα αρκετά ευχάριστο κλίμα που έκανε το βράδυ του Σαββάτου να θυμίζει “κάτι από τα παλιά”. Μόνο παράπονο ίσως, το μικρό σχετικά set των Wolfheart, το οποίο διήρκησε κοντά στη μια ώρα.
