Ελληνικά
Last Updated on 12:11 PM by Giorgos Tsekas
Έφαγα το κεφάλι μου, για να σκεφτώ άλλο ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να γεμίσει τις αίθουσες παγκοσμίως για να παρουσιάσει το νέο του άλμπουμ. Το λοιπόν, δεν βρήκα καμία. Οι Metallica παίζουν μπάλα μόνοι τους, είναι ένα παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο, μια αυτοκρατορία που περιμένεις να δεις τα επόμενα βήματα, για να τους αντιγράψεις. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, με σκόρπιες σκέψεις για την πρεμιέρα του 72 Seasons, στην οποία παρευρέθηκα την Πέμπτη το βράδυ. Το κλίμα έξω από το σινεμά είχε αέρα… συναυλίας, με γνωστές φάτσες να περιμένουν να μπουν μέσα στην αίθουσα και εγώ να έχω την ίδια αγωνία, με τσιγάρο στο χέρι, να μετράω μπλουζάκια συγκροτημάτων στους παρευρισκόμενους. Γεμάτη η αίθουσα, χαλαρή η ατμόσφαιρα, ηλικίες από πιτσιρίκια μέχρι πενηντάρηδες. Το εγχείρημα φιλόδοξο, όπως πάντα, μια παγκόσμια πρεμιέρα του νέου δίσκου, μια κοινή ακρόαση με εκατοντάδες άτομα. Σε συνδυασμό με την ανακοίνωση του συγκροτήματος, ότι δύο συναυλίες του καλοκαιριού θα μεταδοθούν ζωντανά και πάλι στο σινεμά, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ, αν όλο αυτό είναι ένα κομμάτι του μέλλοντος, δηλαδή να απολαμβάνεις ένα συγκρότημα από το σινεμά να παίζει ζωντανά και κατά συνέπεια, να επαναπροσδιοριστεί η σχέση του με το κοινό μέσω της σκοτεινής αίθουσας.
Δεν σας κρύβω ότι καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης, σε κανένα σημείο δεν ένιωσα άβολα, ο κόσμος μιλούσε κανονικά αλλά χωρίς να είναι ενοχλητικό, όσοι ήθελαν έκαναν το headbanging τους και η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε μια οργανωμένη μουσική μάζωξη, σε μια γιορτή. Με λίγα λόγια, το πείραμα λειτούργησε και μάλιστα το κοινό ήταν εξαιρετικά αφοσιωμένο στη θέαση, πολύ περισσότερο από αντίστοιχες κινηματογραφικές προβολές, που έχω παρευρεθεί κατά καιρούς και φυσικά περιπτώσεις. Μάλιστα, υπήρχαν στιγμές που ο κόσμος έβγαζε φωτογραφίες με το κινητό του την… οθόνη, προκαλώντας -τουλάχιστον σε μένα- γνήσια απορία για τη χρησιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας. Ας είναι, γούστα είναι αυτά, δεν κρίνουμε. Πολύ.
Πάμε όμως στο ψητούλι.
Έχει το παραμικρό νόημα να ακούς ένα ολόκληρο άλμπουμ στο σινεμά; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο, ολόγιομο ΝΑΙ! Η εμπειρία στο ηχητικό επίπεδο είναι εξαιρετική, η ποιότητα του ήχου αψεγάδιαστη και ο συνδυασμός με την εικόνα αναβαθμίζει τη συνολική εμπειρία της ακρόασης. Είναι αυτό ένα βήμα για μια νέα εποχή μουσικής ψυχαγωγίας; Θα μπορούσε, με αρνητικά και θετικά σημεία, όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή. Προσωπικά, κρατάω ότι αρκετοί άνθρωποι μοιραστήκαμε μια όμορφη στιγμή, για ένα συγκρότημα που αγαπάμε, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση, απλώς θα κάναμε το ίδιο μόνοι στο δωμάτιο μας και θα ξεκατινιαζόμασταν μετά στα social media.
To commentary λειτουργούσε ευεργετικά ως απαραίτητη ανάσα μεταξύ των τραγουδιών, ενώ η επαφή με το συγκρότημά, οι γνώριμες τους φυσιογνωμίες, οι εκφράσεις των προσώπων τους, αποκάλυπταν κρυμμένες πτυχές του δίσκου και των δημιουργών του. Η σύνδεση με το συγκρότημα και το δίσκο δυναμώνει μέσα από μια τόσο γλαφυρή παρουσίαση της μουσικής, μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών. Οι Metallica είναι ροκ σταρς, οι οποίοι μας βάζουν στον κόσμο τους για 1.30 ώρα, προσπαθώντας να μας εξηγήσουν τι σημαίνει για αυτούς το 72 Seasons. Ο James είναι ξεκάθαρα σε μια πιο χαλαρή φάση περισυλλογής, ο Rob είναι ακραία φασάρας, ο Kirk σαν μια πλαστική κούκλα που βλέπει την “ενέργεια” στα πάντα και ο Lars… μπορεί να πουλήσει πάγο στους Εσκιμώους! Όμως, μέσα από αυτήν την οπτική επαφή, νιώθεις την τετράδα πιο οικεία και το δίσκο ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει κτήμα σου. Ένα ακόμη, μεγάλο “ναι” για την κίνηση των Metallica.
Από την άλλη, μήπως πέθανε λίγο το μέταλ μέσα σε αυτή την κινηματογραφική αίθουσα; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να πεις στους Metallica του 1983, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα ακούμε τα τραγούδια τους, όχι σε ένα πνιγηρό υπόγειο, αλλά στον κινηματογράφο και να μην γελάσουν ηχηρά; Και όμως, δεν είδα ούτε μισό προβληματισμένο πρόσωπο γύρω μου την Πέμπτη το βράδυ. Μονάχα ανθρώπους που όταν έρθουν κοντά οι Metallica, θα σπεύσουν να τους απολαύσουν και ζωντανά. Είναι φτιαγμένο το μέταλ για τη μεγάλη, κινηματογραφική οθόνη; Ίσως, όχι, ναι, μπορεί, ίσως, υπό προϋποθέσεις, ποιος νοιάζεται.
Για το κλείσιμο, άφησα ένα σχόλιο για το νέο άλμπουμ. Το περίμενα χειρότερο, κρίνοντας από τα 4 single, όμως το όλο εγχείρημα με κέρδισε και μου αναβάθμισε σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα 2-3 κομμάτια είναι ΜΠΟΜΠΕΣ και προβλέπω ότι συνολικά το 72 Seasons θα ανέβει πιο ψηλά από Death Magnetic και Hardwired.
Οι Metallica επέστρεψαν με έναν πολύ καλό δίσκο και έφεραν το μέταλ πίσω στο θρόνο του. Μόνο που αυτή τη φορά, ήταν μέσα στο σινεμά. Oh well.
