Last Updated on 02:50 PM by Giorgos Tsekas
Ο συγγραφέας Χούλιο Κορτάσαρ, έδωσε οκτώ μαθήματα το φθινόπωρο του 1980, στους φοιτητές του Τμήματος Νοτιοαμερικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρκλι (Καλιφόρνια) τα οποία κυκλοφόρησαν σαν βιβλίο, το περίφημο “Μαθήματα Λογοτεχνίας”. Σε αυτό το βιβλίο, σε κάποιο σημείο ο Κορτάσαρ αναφέρει πως το σημαντικό [ο κάθε επίδοξος συγγραφέας] είναι να γράφεις έχοντας στο νου ένα δέκτη, να μην δρας ναρκισσιστικά. Να νιώθεις οτι γράφεις για αναγνώστες χωρίς να τους προδιαγράφεις, χωρίς να λες «γράφω για αναγνώστες πολύ καλλιεργημένους» ή που τους αρέσουν συγκεκριμένα θέματα (ερωτικά, ψυχολογικά ή ιστορικά). Ο λόγος είναι πως αυτός ο τύπος αυτοπεριορισμού είναι πρώτης τάξης εγγύηση για αποτυχία (σε λογοτεχνικό επίπεδο). Νομίζω πως οι Metallica σε αυτό, χωρίς να ακολουθούν τη συμβουλή του Κορτάσαρ μιας και πάντα εμπεριέχουν κάποιο μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό ναρκισσισμού στα τελευταία άλμπουμ τους, εντούτοις παραμένουν σίγουρα κάτι παραπάνω από “πετυχημένοι” καλλιτεχνικά και σε αυτό το 11Ο στούντιο δίσκο τους. Αυτό δεν αναιρεί πως το 72 Seasons (ένας τίτλος που τελικά επικράτησε, αφού υπάρχει ένα μοναδικό νόημα πίσω από αυτό τον τίτλο, αν και ο James Hetfield παραδέχτηκε ότι στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν ήθελε να είναι αυτός ο τίτλος. Είχε μια άλλη ιδέα στο μυαλό του, αλλά δεν του «πέρασε». Ο τίτλος 72 Seasons είναι μια αναφορά στα πρώτα 18 χρόνια της ζωής ενός ατόμου και σε όλα όσα αντέχουν σε αυτό το χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο So What!, ο Hetfield εξήγησε ότι είχε ένα όραμα για το θέμα του άλμπουμ, γι’ αυτό και το artwork του άλμπουμ είναι κίτρινο. Βλέπει το κίτρινο χρώμα ως «πηγή καλοσύνης» και του αρέσει ο τρόπος που το μαύρο έρχεται σε αντίθεση με αυτό. Αλλά υπάρχει ένα άλλο τραγούδι που ήθελε να πάρει το όνομα του δίσκου, αντί για το “72 Seasons”. «Το όραμά μου ήταν ότι ήθελα αυτό το άλμπουμ [να ονομαστεί] Lux Æterna γιατί αυτό συνόψιζε όλα τα τραγούδια για μένα, ένα αιώνιο φως που ήταν πάντα μέσα μας που ίσως μόλις τώρα βγαίνει», είπε ανάμεσα σε άλλα ο frontman) είναι φτιαγμένο για να γίνει best seller και να πουλάει σαν σοκολατένιο τσουρέκι σε φούρνο τις μέρες του Πάσχα (βοήθεια μας μέρες που είναι…). Πάλι θα χρειαστώ την βοήθεια του αργεντίνου συγγραφέα και τα “Μαθήματα Λογοτεχνίας”. Όπως στα αντίστοιχα βιβλία best seller -με την κακή έννοια best seller- εκείνα τα τούβλα που αγοράζουν κάποιοι στα αεροδρόμια για να διαβάσουν στις διακοπές τους και να αυτουπνωτιστούν για μια εβδομάδα με ένα βιβλίο που δεν έχει την παραμικρή λογοτεχνική αξία, αλλά διαθέτει όλα τα στοιχεία εκείνα που ο συγκεκριμένος τύπος αναγνώστη περιμένει, και, φυσικά, συναντά. Υπάρχει μια σύμβαση μεταξύ του συγγραφέα που γράφει αυτού του τύπου βιβλία, του κοινού που δίνει χρήματα για να αγοράζει βιβλία τέτοιου τύπου συγγραφέων αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με λογοτεχνία. Εδώ στην περίπτωση της μουσικής και πόσω μάλλον στους Metallica υπάρχει μια μερίδα οπαδών τους που δεν δίνει την παραμικρή σπουδή για την όποια καλλιτεχνική αξία της κάθε τους καινούριας κυκλοφορίας. Είναι αυτοί που πήγανε χτες στα Village για να δουν και να ακούσουν τα τραγούδια στον κινηματογράφο για την φάση και το ινσταγκραμ. Φυσικά υπήρχαν και οπαδοί/αρρωστάκια εκεί. Αλλάξανε οι καιροί αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα γίνονται για το θεαθήναι…Οι φασαίοι [ή και υπερφασιακοί] θα είναι βέβαια πάντα εκεί να αγοράσουν οτι και να βγάλουν οι Metallica ή/και όποιοι άλλοι συγκατοικούν στην κορυφή του κάθε μουσικού είδους. Ακόμα και αυτοί όμως θα αναγνωρίσουν (ακόμα και αν δεν τους νοιάζει στην τελική) την αξία του 72 Seasons.
Ενός δίσκου που ξεκίνησε να γράφεται έστω και με μορφή τζαμαρίσματος ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος από το 2019. Χρονιά που Hetfield ξαναμπήκε σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα μη δουλεμένο πόνημα εξ’αρχής. Μάλιστα νομίζω πως είναι από τα πιο δουλεμένα έργα τους συνολικά. Να μην θυμηθούμε 20 χρόνια πριν όταν οι Metallica κυκλοφόρησαν το St. Anger, που δεν υπήρχε καμιά συνεργασία πλην της μόνιμης υπογραφής σε όλα τα τραγούδια που ήταν “γραμμένα από τον Hetfield/Ulrich/Hammett/Rock [ο παραγωγός Bob Rock].” Και η συνέχεια, στο Death Magnetic, το πρώτο στούντιο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο Robert Trujillo στο μπάσο, ο Hetfield έγραψε όλους τους στίχους ενώ ολόκληρο το συγκρότημα πιστώθηκε με τις μουσικές συνθέσεις. Στο δε πριν επτά χρόνια προηγούμενο τους το Hardwired…to Self-Destruct, οι Hetfield και Ulrich να έγραψαν ολόκληρο το δίσκο (εκτός από το “ManUNkind”, στο οποίο συνέβαλε και ο Trujillo).
Έτσι, όταν πληροφορηθήκαμε πως στο 72 Seasons, πέρα απο τους Hetfield και Ulrich (τρομερά ώριμος παικτικά εδώ) που συνέθεσαν συνέγραψαν όλα τα τραγούδια και ο Hammett συνέβαλε στα “72 Seasons, “Crown of Barbed Wire”, “Chasing Light” και “If Darkness Had a Son”, ενώ ο Trujillo στα “Screaming Suicide”, “Sleepwalk My Life Away” και “You Must Burn!” (Trujillo και ο Hammett δεν έχουν γράψει κανένα μαζί βέβαια…) νομίζω μας προϊδέαζε για ένα πιο πλούσιο υλικό, πιο ετερόκλητο, πολυσυλλεκτικό και πιο πολυδιάστατο.
Τα δε 4 τραγούδια που ακούσαμε από τον Νοέμβριο μέχρι και χτες που ανέβηκαν και τα υπόλοιπα 8 τραγούδια στο YouTube (για όσους δεν έχουν ήδη τον δίσκο στα χέρια τους από τις προπαραγγελίες) μας είχαν κάνει ανυπόμονους αφού είχαν ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά και τις φυσικά τις προσδοκίες του κόσμου από το νέο LP. Η συνέχεια ήταν το ίδιο απολαυστική. Μιλάμε για ένα (ακόμα) αριστούργημα λοιπόν; Νομίζω έχει χαθεί η μπάλα λίγο με την αναζήτηση κάθε φορά του νέου Master of Puppets… Επίσης δεν έχει νόημα να πάρουμε ένα-ένα τα τραγούδια και να τα ξεψειρίσουμε στιχουργικά και μουσικά. Που δύσκολα θα αποφύγω να μην κάνω, όμως… Ο δίσκος ξεχειλίζει από riff, όπως θα έπρεπε κάθε metal δίσκος να είναι, έχει τρομερή παραγωγή (ευτυχώς δεν είχαμε το μπετόν-τουβλέ layer αποτέλεσμα του Death Magnetic). Έχει σαφώς μια πιο μοντέρνα προσέγγιση, δεν είμαστε στα 1986 (με τα καλά του και τα άσχημά του) και ναι μοιάζει περισσότερο (σαν ένα πιο συμπαγές και πιο σκοτεινό) Hardwired…to Self-Destruct παρά με το …And Justice For All. Όμως θεωρώ πως η μοχθηρή ερμηνεία του Hetfield (με τα τσαντισμένα φωνητικά του) και οι έντονοι στίχοι του είναι από μόνα τους highlight. Στίχοι προσωπικοί, εσώψυχοι, ευάλωτοι, σκοτεινοί, μελαγχολικοί και ζοφεροί με μια εξομολογητική διάθεση και χωρίς να είναι απολογητικοί μοιάζουν λυτρωτικοί και φυσικά ταιριάζουν με την μουσική που σιγοντάρει αυτή την αναζήτηση της όποιας αλήθειας ή ηρεμίας/γαλήνης. “Το 72 Seasons βγήκε από ένα βιβλίο που διάβαζα για την παιδική ηλικία, βασικά”, μοιράστηκε ο Hetfield όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το άλμπουμ τον Νοέμβριο του 2022. “Η ταξινόμηση της παιδικής ηλικίας ως ενήλικας. Το “εβδομήντα δύο εποχές” είναι βασικά τα πρώτα 18 χρόνια του τη ζωή σου. Πώς εξελίσσεσαι, μεγαλώνεις και ωριμάζεις και αναπτύσσεις τις δικές σου ιδέες και ταυτότητα του εαυτού σου μετά από αυτές τις πρώτες 72 εποχές. Κάποια πράγματα είναι πιο δύσκολα από άλλα. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα δεις, είναι μαζί σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Άλλα πράγματα, μπορείς να τυλίξεις την κασέτα προς τα πίσω και να φτιάξεις μια νέα κασέτα στη ζωή σου. Αυτό είναι το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι για μένα, είναι πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτές τις καταστάσεις ως ενήλικας και ώριμος… κάποιες φορές.”
Προσωπικά λάτρεψα το “Lux Æterna” και το κλείσιμο του ματιού στο προ 40 ετών Hit The Lights (μαζί με το “Chasing Light” φτιάχνουν ένα δίδυμο ελπίδας και φωτός στιχουργικά), φυσικά με κέρδισε με το καλημέρα το επικό Sabbath σε σημεία “Inamorata” (ερωτική εξομολόγηση στη μοναξιά/μιζέρια του ‘Misery she needs me / Oh but I need her more’) που μου κάνει συνειρμούς με το “My Friend Of Misery”, το “You Must Burn!” βγήκε από μια επιμεταλλωμένη “Sad But True” εκδοχή του (γαμάτου αλλά χιλιοαναθεματισμένο) Load, το “Room of Mirrors”, το “Holier Than Thou” του 2023 “Shadows Follow”, προτελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, με το σολάρα του και τον Hetfield να τραγουδά, “Would you criticize, scrutinize, ostracize my pain?/Would you summarize, patronize, classify insane?/So I stand here before you/You might judge, you might just bury me/Or you might set me/Oh, please, won’t you set me free?”. Τα “If Darkness Had a Son,” “Too Far Gone?” και “Chasing Light” που συνθέτουν μια άτυπη τριλογία εμπνευσμένη από τις συναντήσεις του Papa Het στους Ανώνυμους Αλκοολικούς στα οποία δίνει ρεσιτάλ στιβαρότητας και σοβαρότητας (βασικά σε όλο το άλμπουμ) ο Ulrich και ο Het καταθέτει ψυχή και σώμα. Τέλος το ομώνυμο του δίσκου που στέκει περήφανα στα όμοια του ομότιτλα που βάφτισαν παρελθόντα άλμπουμ τους.
Ναι μετά απο πολύωρες ακροάσεις επί ακροάσεων πιστεύω πως το 72 Seasons έχει μια προσέγγιση “επιστροφή στις ρίζες” που μπορεί να παρατηρήσει ότι οι Metallica ακολούθησαν και στα δύο τελευταία άλμπουμ τους. Δεν είναι μια βόλτα στην safe zone. Άλλωστε όταν οι Metallica έκαναν άλματα από την πορεία τους και όχι απλά βήματα δεξιά και αριστερά με πειραματισμούς και αλλαγές που κανένας δεν θα περίμενε (και στυλιστικά), ο κόσμος τους γύρισε στην πλειοψηφία του την πλάτη τους. Φυσικά δίπλα στις επιρροές των 70’s, των blues και του southern rock, της country και των Corrosion Of Conformity και Soundgarden του Load (και του Reload) που έφαγαν και αυτά ΤΟΟΟ κράξιμο, φάγαμε στην μάπα και το “χωρίς σόλο δεν πας πουθενά” St. Anger και να μην θυμηθώ το Lulu…
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Επιστροφή στις ρίζες, σύγχρονη ματιά, το 72 Seasons μπαίνει στην δισκοθήκη μας με τσαμπουκά, με νότες νοσταλγίας αλλά κατα βάση κοιτώντας μπροστά, τρομερή περφόρμανς από το συγκρότημα, ένταση, καθαρτικούς στίχους, ατμόσφαιρα και νεύρο, γιατί πάνω από όλα και οι 12 συνθέσεις του έχουν κοινό παρονομαστή τον παράγοντα πως είναι πολύ πολύ πολύ καλά τραγούδια.