Ελληνικά
Last Updated on 03:21 PM by Lilliana Tseka
Κυριακή της Αποκριάς, Eightball, ντεθμέταλ. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαν οι συγκυρίες να ήταν καλύτερες για τη συγκεκριμένη συναυλία. Παρά την μικρή καθυστέρηση – η οποία μεταξύ μας ευώδωσε μια συζήτηση για το χάος (με την ευρύτερη έννοια) γύρω μας, οπότε cool things happen όταν δεν τα περιμένεις – μπήκαμε άμεσα στο νόημα της βραδιάς, με τους Θεσσαλονικείς Aeons of Hate να ανεβαίνουν στο σανίδι του Eightball για να μας παρουσιάσουν μερικά από τα ήδη κυκλοφορημένα και μερικά από τα επερχόμενα κομμάτια
τους. Σαφείς οι διαφορές μεταξύ των παλαιότερων και των καινούριων κομματιών του συγκροτήματος, με τα νέα να έχουν μια μικρή δόση Grind μέσα τους, κρατώντας όμως σαν βάση τις Death Metal δομές στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι Aeons of Hate. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες φορές που τους είδα, γιατί έχει περάσει και καιρός, μου έκανε εντύπωση ο πιο απελευθερωμένος αέρας που έχουν επάνω στην σκηνή, έχοντας αποβάλλει το οποιοδήποτε άγχος ή σφίξιμο, ενώ στα ακόμα πιο θετικά, οι Aeons of Hate έχουν πάει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα. Τι εννοώ. Πιο στιβαρό παίξιμο, με μεγαλύτερη άνεση στην απόδοση και κάπως βαρύτερο ήχο (και δεν εννοώ τον ήχο του μαγαζιού). Έχουν δουλέψει πολύ και επάνω το υλικό τους και στην μπάντα με την γενικότερη έννοια και αυτό φαίνεται επί σκηνής. Αναμένουμε τα ΕΡ τους, τα οποία όπως πληροφορήθηκα θα κυκλοφορήσουν καλοκαίρι και φθινόπωρο αντίστοιχα.
Το σετ τους: Killer Red, Sands of Deception, Slaughterhouse, Vulture’s Hail, Necroworld, The Grind, Pig Nation, Plague of Iron, Pale Death.
Warcode από τα αγαπημένα Τρίκαλα για την συνέχεια. Τους Warcode τους είχα βάλει στο μάτι από τότε που κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό “Vortex of Chaos”, το οποίο μάλιστα είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές από τον ελληνικό και τον διεθνή τύπο, αλλά για κάποιο λόγο δεν είχε τύχει να τους δω ζωντανά. Το πλήρωμα του χρόνου όμως έφτασε. Απλοί, δωρικοί, χωρίς να σηκώνουν και πολλά πολλά, οι Warcode μας παρουσίασαν τα κομμάτια τους σε ένα Eightball που ολοένα και γέμιζε κόσμο. Κατά βάση θα λέγαμε ότι στηρίζονται σε Thrash / Death δομές, οι οποίες είναι μπολιασμένες με λίγο Crust, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, κάνοντας το τελικό ‘προïόν’ αρκετά ενδιαφέρον. Γενικώς τρεχαντήρι, υψηλές ταχύτητες και τραχιά φωνητικά, όλα υπό το πέπλο μιας σταθερά τρομερής απόδοσης από την αρχή μέχρι και το τέλος της εμφάνισής τους. Ανυπομονώ για την επόμενή τους κυκλοφορία, η οποία μάλλον δεν θα αργήσει να έρθει, κρίνοντας απ’ τα ποστ στην επίσημη σελίδα τους στο Facebook.
Tο σετ τους: The Vile Truth, Succumb Into, Venomous Words, Unevolved, Betray Your Prophets, Molotov.
Η μπάντα που θα ακολουθούσε είναι από τα πολύ αγαπημένα «παιδιά» μου εδώ στην Θεσσαλονίκη και ειδικά τα τελευταία χρόνια με την άνοδο που σημειώνουν. Έχω ξαναμιλήσει για τους Free Fall και μάλιστα πρόσφατα είχα κάνει και ένα report για μια συναυλία τους στον πάνω όροφο του ίδιου μαγαζιού. Όπως και τότε έτσι και τώρα, οι Free Fall απέδειξαν άξιοι της εμπιστοσύνης και της συμπάθειάς μου, αφού ήταν πιθανώς η συναυλία με την καλύτερη απόδοσή τους ως τώρα. Εμφανώς ‘ψημένοι’ για μπαχαλίκια, τίγκα στην ενέργεια και με αψεγάδιαστη απόδοση, κατάφεραν σε χρόνο dt να μαγνητίσουν τα βλέμματα. Ίσως πλέον το μεγαλύτερο ατού της μπάντας μετά τις έξυπνες συνθέσεις που σε πιάνουν απ’ τον σβέρκο, να είναι η φωνή του Ορφέα, τον οποίο θεωρώ ένα από τα καλύτερα λαρύγγια της σκηνής. Οδοστρωτήρας. Μαλάκα ντάξει, δεν τραγουδά, βρυχάται.
Το σετ τους περιελάμβανε τα κομμάτια ‘The Worn Out Act of Tolerance’, ‘Mortals Sing to Gods’, ‘All Hopes Collapsed’, ‘Behold The Truth’ καθώς και τέσσερα ακόμα κομμάτια των οποίων οι τίτλοι ακόμα αγνοούνται, αφού τα κομμάτια είναι καινούρια.
Τα ψέμματα τελείωσαν. Σώματα και κορμιά ήταν έτοιμα να υποδεχτούν τους Mortal Torment. Ξέραμε πως θα εξελιχθεί η φάση, το βλέπαμε. Περούκες, γυαλιά με φωτάκια, ράσα και… μποξεράκια επιστραυτεύθηκαν επί σκηνής, καθώς το “El Bimbo” στην βερσιόν του “Police Academy” (Jean-Marc Dompierre and his Orchestra) από τη σκηνή στο Blue Oyster Bar ορμούσε από τα ηχεία. Η καλύτερη επιλογή για μουσικό χαλί, like ever. Δεν θα επικεντρωθώ στα ‘γνωστά’, σε όσα τραβάνε δηλαδή απλά το μάτι, όσα θυμάται η πλέμπα, ήτοι την χιουμοριστική εμφάνιση και την γενικότερη αισθητική των Mortal Torment. Εγώ θέλω να σταθώ στο πόσο ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ είναι, όσο ντεμοντέ και μονολιθική ακούγεται η έκφραση αυτή. Ήταν σαν να έχεις βάλει προηχογραφημένα ή τον δίσκο να παίζει από πίσω. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόσο καταπληκτική απόδοση. Δεν τους ξέφευγε τίποτα. Στα θετικά επίσης να εντάξουμε και την σχέση τους με το κοινό. Πέρα από το γεγονός ότι απηύθυναν συχνά τον λόγο στους παρευρισκομένους, οι δεύτεροι ανταπέδιδαν με δυναμική συμμετοχή στα κομμάτια φωνή τε και σώματι, αφού ήταν στιγμές που ήτο αδύνατο όχι να περάσεις από το κέντρο του μαγαζιού, αλλά να σταθείς περιμετρικά για μπύρα. Εξαιρετικότατοι οι Mortal Torment, εύχομαι να τους δούμε ξανά σύντομα!
Το σετ τους: Intro (“El Bimbo”), A Million Skulls to Bludgeon, Tender/Dismember, Cleaver Redemption, Masturbating the Deranged, Sculpting the Dead, Epileptic Defecation, Necropitogyron, Exhumed Tormentors, Decomposition in Vomit, Visions of Coming Apocalypse (Inveracity cover).
