Ελληνικά
Last Updated on 07:42 PM by Giorgos Tsekas
Oι καλοκαιρινές διακοπές έχουν ξεκινήσει πλέον για τα καλά και είμαι αραχτός όλη μέρα απο καρέκλα σε ξαπλώστρα εφαρμόζοντας τη τέχνη του «για 15 μέρες δε μου καίγεται καρφί για τίποτα». Το χρειάζομαι. Εφαρμόζω κατά γράμμα τα αρχαία ινδικά κείμενα των Upanishad, κλειδώνω τις αισθήσεις και το νου, ακινητοποιώ την λογική και είμαι έτοιμος να αφεθώ στο υπέρτατο μονοπάτι που ξεκλειδώνει τα παράλληλα σύμπαντα που εξελίσσονται τόσο στο παρόν και το μέλλον, όσο και στο παρελθόν. Νιώθω σταδιακά το απόλυτο άδειασμα να με περιβάλλει και τις σκέψεις μου να διαλύονται σε σημείο ανυπαρξίας. Έχουν ανοίξει οι πύλες και είμαι σχεδόν εκεί. Ούτε οι τσιρίδες απο τα παιδάκια είναι ικανές να με ταράξουν, ούτε η κωλομέλισσα που πάει να χωθεί στο καλαμάκι του φραπέ, ούτε τα μπίτια απο τα μπιτσόμπαρα, ούτε καν η παρέα με τις γυμνόστηθες 27άρες Ιταλίδες δε με συγκινεί για να πέσει το βλέμμα μου πάνω τους περισσότερο απο 3 δευτερόλεπτα. Τα 18χρονα κωλαράκια που παίζουν beach volley; Δεν υπάρχουν καν… Το μόνο που επιτρέπω να διαταράξει αυτό το υπέροχο χωροχρονικό ταξίδι είναι η επικοινωνία και η επαφή με λιγοστά αγαπημένα πρόσωπα και φυσικά διλήμματα τύπου Dark Fix ή Corfu Red Ale. Ιδανικός συνοδοιπόρος σε αυτά στα χασίματα το Harpes of the Ancient Temples (2015) των Nocternity.
