Queensrÿche – Digital Noise Alliance

Είδος: Progressive Heavy/Power Metal /Hard Rock
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: Century Media Records
Είδος: 2022

Θεωρώ το “Digital Noise Alliance” ως ένα ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο για την Ryche περίοδο των τελευταίων 10 ετών.

Τόσα είναι ακριβώς τα χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από το 2012, την εποχή που ο Todd La Torre μπαίνει στην μπάντα δίνοντας το στίγμα για ένα νέο ξεκίνημα. “Νέο ξεκίνημα”: Μόνο έτσι μπορούσαμε να δούμε το σκηνικό τότε, σαστισμένοι, καλούμενοι να διαχειριστούμε όλα τα “Ryche χωρίς Tate” ψυχολογικά μας, αλλά και ενθουσιασμένοι -ας μην το κρύβουμε- βλέποντας την νέα δυναμική σε μια μπάντα που όσο και να μην θέλαμε να το παραδεχτούμε, χρειάζονταν -και άμεσα μην σου πω-, το ελιξίριο της.

10 χρόνια και 4 άλμπουμ μετά, εκείνο το ξεκίνημα με τα πρόχειρα βίντεο από τα πρώτα live με Todd (βιαστικά ανεβασμένα από fans για να δούμε όλοι τι ακριβώς συμβαίνει), έχει γίνει μια γόνιμη και δημιουργικά πλούσια περίοδος μιας μπάντας που διανύει την ωριμότητα της, χωρίς να έχει καταφέρει να απαλλαγεί εντελώς από τα εσωτερικά της προβλήματα (βλέπε αποχώρηση Rockenfield), καταφέρνει όμως να μας συγκινεί, τιμώντας το όνομα και την ιστορία της και στο σανίδι αλλά και δισκογραφικά. Όλα τα παραπάνω  επισφραγίζονται και επιβεβαιώνονται σε μεγάλο βαθμό με το “DNA”.

Το πρώτο πράγμα στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι η συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου. Ηχητικά το άλμπουμ μου έφερε στο μυαλό δύο μεγάλα άλμπουμ της trademark εποχής, τα οποία έχουν αρκετούς κοινούς παρονομαστές σαν “σύνολα”. Αναφέρομαι στα “Rage of Order” & “Empire”. Η παραγωγή του “DNA” βγάζει μπροστά σε σημεία, αυτόν τον γνώριμο ηχητικό φουτουρισμό με τον οποίο είναι προικισμένα τα άλμπουμ που ανέφερα. Και επειδή εδώ έχουμε ξεκάθαρα ένα δίσκο που είναι βασισμένος στα “τραγούδια” και όχι στο “σύνολο” (όπως συμβαίνει με “RfO” & “Empire”), η φουτουριστική ένεση στο ηχόχρωμα, έχει γίνει πολύ συνετά, ίσα ίσα για να χαμογελάσουμε οι καμμένοι (και πάνω που γράφω την τελευταία φράση περί “καμμένων” μου σκάνε στο μυαλό κάποια posts που έκανε η μπάντα την περίοδο των ηχογραφήσεων, στα οποία μας έδειχνε πως ξαναχρησιμοποιεί gear από την εποχή του “Warning” και του “Promised Land”. Σταματάω το γράψιμο και το ψάχνω λίγο για να ανακαλύψω πως έχουν χρησιμοποιηθεί ενισχυτές και από τις “RfO” & “Mindcrime” περιόδους οπότε ok, my point makes sense).

Για την συνέχεια θέλω να σταθώ στον Todd La Torre. Δεν θα μακρηγορήσω και θα πω πως η ερμηνεία του στο συγκεκριμένο υλικό όχι απλά το απογειώνει αλλά του χαρίζει και την απόλυτη ταυτότητα του. Μιλάμε για επίπεδο μεγάλης κλάσης, μιλάμε για έναν πραγματικά ταλαντούχο άνθρωπο στον οποίο οι Queensryche του 2022 οφείλουν την ύπαρξη τους. Ναι οι Queensryche του 2022 οι οποίοι δεν έχουν και μεγάλη σχέση ως συνολική μπάντα με τους Ryche της χρυσής εποχής, έχουν όμως καταφέρει να μεταμορφωθούν σε ένα σχήμα που ενώ κρατάει τις συνδέσεις με το παρελθόν -πως θα μπορούσε να μην-, έχει να δώσει κάτι ουσιώδες στο παρών και στο τώρα.

Θεωρώ επίσης σημείο καμπής για τον συγκεκριμένο δίσκο την εκ νέου συνύπαρξη του Michael Wilton με τον παλιό γνώριμο Mike Stone (και μόνο η συμμετοχή του στο “Operation Mindcrime II” ένα άλμπουμ που για πολλούς έχει αποτελέσει κόκκινο πανί, θα έφτανε για να μεγαλώσει τις περγαμηνές του). Το καθαριστικό δίδυμο αναδεικνύει την στόφα των τραγουδιών του “DNA” ορίζοντας τον κοινό τους παρονομαστή: Είναι ξεκάθαρο πως οι Ryche εδώ ποντάρουν πολύ στη λογική των “μεμονωμένων κομματιών”, να μπορεί δηλαδή κάθε τραγούδι να στέκεται και εκτός άλμπουμ – συνόλου, αναπνέοντας αυτόνομα, αφήνοντας το στίγμα του στον ακροατή. Δεν πετυχαίνει αυτή η φόρμουλα με όλα τα κομμάτια, παρόλα αυτά πρέπει να παραδεχτώ ότι ο δίσκος περιέχει μερικές πραγματικά μεγάλες Ryche συνθέσεις που τιμούν την τρέχουσα περίοδο τους και στο μέλλον θα αποτελούν μέτρα σύγκρισης.

Ο Casey Grillo (ex – Kamelot) πίσω από τα τύμπανα, δίνει τον καλύτερο του εαυτό (ας μην ξεχνάμε ότι ο θεός Todd είχε παίξει τύμπανα στον προκάτοχο του “DNA”, το “Verdict”, το οποίο για πολλούς είναι και το καλύτερο άλμπουμ της τρέχουσας περιόδου). Το υλικό γκρουβάρει και οι ρυθμικές δυναμικές βγαίνουν μπροστά, βοηθάει και η παραγωγή σε αυτό. Όσο για την “Queensryche χωρίς Scott Rockenfield” κατάσταση, πάλι ο καημένος ο οπαδός καλείται να την διαχειριστεί στα πλαίσια των θεμάτων που μας προκαλεί τόσα χρόνια αυτή η μπάντα, το “DNA” αποτέλεσμα όμως είναι ανασταλτικός παράγοντας της παραδοχής των τωρινών δεδομένων (άσε που για αυτούς που ξεκινήσαμε προεργασία από την “Verdict” εποχή, ε δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολη πίστα. Ή μήπως είναι;). Όπως και να έχει στην παρούσα φάση πρέπει να τονιστεί και η ρυθμική ισορροπία μεταξύ του Grillo και του αριστοτέχνη και στυλοβάτη της μπάντας Eddie Jackson του οποίου το μπασιστικό παίξιμο είναι όπως και να το κάνουμε σήμα κατατεθέν από τη μέρα νούμερο μηδέν.

“Με τα τραγούδια τι γίνεται;”. Σας ακούω να ρωτάτε. Και πολύ καλά κάνετε.

“Behind the Walls” και “Tormentum” αποτελούν γνήσια κοσμήματα του Ryche σκεπτικισμού. Είναι σίγουρα τα δύο πιο αφηγηματικά κομμάτια του δίσκου, ο οποίος θα έπρεπε να κλείνει με το “Tormentum” για να κρατηθεί και η παράδοση του μεγάλου σε διάρκεια κομματιού – επιλόγου. Η παντελώς αχρείαστη διασκευή -επανεκτέλεση ουσιαστικά- στο “Rebel Yell” του Billy Idol δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει -όταν έχεις ορίσει την έννοια του όρου “διασκευή” σε συγκεκαλυμμένη χρονική στιγμή με το “Scarborough Fair” (Simon & Garfunkel), τι τα θέλεις τώρα τα 80ς χιτάκια και μάλιστα για κλείσιμο του δίσκου;-.

Θα χαρακτήριζα το “Hold On” ως ένα από τα πιο πολυσυλλεκτικά κομμάτια του δίσκου. Νοσταλγικά μελαγχολικό, σε σκοτεινές αποχρώσεις και με ένα ρεφρέν που γρήγορα γίνεται trademark. Στήστε προσεκτικά αυτί και πιάστε την φουτουριστική ατμόσφαιρα στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Ο Grillo εδώ δίνει τα ρέστα του. Σε ανάλογες αποχρώσεις κυμαινόμενου σκοταδιού παίζει και το “Out in the Black”, το οποίο λάμπει κιθαριστικά.

Το “Lost In Sorrow” είναι μάλλον η πιο catchy στιγμή του δίσκου, το ρεφρέν μπαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη στη λίστα με τις μεγάλες στιγμές του “DNA” και τα repeat στις ακροάσεις του συγκεκριμένου κομματιού ήδη βρίσκονται σε αρκετά μεγάλο νούμερο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στη σειρά των κομματιών προηγείται το εξαιρετικό “Chapters”: Κοινά μοτίβα και στα δύο τραγούδια, και το αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Με το “In Extremis” συμπληρώνεται η opening -και ξεκάθαρα catchy- τριάδα του άλμπουμ. Εδώ η μπάντα δίνει αρκετό γκάζι κάτι που θα επαναλάβει και στο “Sicdeth”.

“Realms”, “Nocturnal Light” & “Forest” είναι η τριάδα των αδύναμων στιγμών του άλμπουμ. Ειδικά το “Forest” καλύτερα να μην υπήρχε στο “DNA” αν και καταλαβαίνω πως η μπάντα θέλει ένα τραγούδι για να την βγάλει και στο generic Αμερικάνικο ραδιόφωνο. Εμείς τι φταίμε όμως;

Στο σύνολο της η παράγωγη είναι κρυστάλλινη και πεντακάθαρη. Ο Zeuss το έκανε και πάλι το θαύμα του. Να τα λέμε και αυτά.

Εν τέλη τον δίσκο τον ευχαριστήθηκα. Και αυτό δεν προήλθε καθόλου ψυχαναγκαστικά. Σίγουρα μιλάμε για ένα άλμπουμ που θα με κρατήσει με ακροάσεις, χαρίζοντας μου περισσότερο ωφέλιμο χρόνο με μουσική από μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Και στο τέλος της μέρας αυτό είναι που μετράει. Όταν λιώνεις με το άλμπουμ κοιτώντας το ταβάνι δεν έχουν σημασία ούτε οι παραφιλολογίες ούτε οι αναλύσεις για το γίγνεσθαι της κάθε μπάντας.

Οι Queensryche είναι εδώ και το 2022 έδωσαν έναν εμπνευσμένο δίσκο με λόγο ύπαρξης. Δεν έχει νόημα η σύγκριση του με κάποιο από τα τρία προηγούμενα. Αυτό που έχει νόημα όμως είναι να αντιληφθούμε πως η μπάντα μπορεί να δισκογραφεί με υψηλά standards και το κάνει με συνέπεια. Έχω δε το προαίσθημα πως η τωρινή σύνθεση μπορεί να μας δώσει το χρυσό άλμπουμ αυτής της περιόδου, το οποίου δεν έχει έρθει ακόμα κατά τη γνώμη μου.