17.3 C
Athens

R.I.P. Sebastian Marino (Nov 7th, 1965 – Jan 1st, 2023)

Published:

Last Updated on 03:43 PM by Giorgos Tsekas

Με θλίψη πληροφορηθήκαμε την απώλεια του Sebastian Marino, την πρώτη μέρα του νέου έτους από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 57 ετών.  Ένας κιθαρίστας, του οποίου το όνομα δεν ακουγόταν τα πολλά τελευταία χρόνια, καθώς δραστηριοποιήθηκε κυρίως κατά τη δεκαετία του ’90. Πάμε να θυμηθούμε τα όσα κατάφερε να μας προσφέρει μέσα σε αυτά τα χρόνια.
 The Anvil Years
 
 Ο Sebastian Marino γεννήθηκε στο Rochester της Νέας Υόρκης το 1965 και τον συναντάμε επίσημα στους Αnvil το 1989. Ο Seb είχε την ατυχία τόσο στους Anvil όσο και μετέπειτα στους Overkill, να συμμετέχει ναι μεν σε 2 θρυλικά σχήματα αλλά σε μια μεταβατική – πειραματική περίοδο. Οι Anvil είχαν ήδη κυκλοφορήσει τα δυνατά χαρτιά της δισκογραφίας τους και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως συνέβαινε άλλωστε με όλα τα συγκροτήματα των 80’s. Στα 7 χρόνια της παραμονής του στους Anvil, κυκλοφορεί μόνο το “Worth of the Weight” το 1991. Το album αυτό δεν συγκαταλέγεται στα super classics του συγκροτήματος αλλά σίγουρα έχει τις στιγμές του και όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των Anvil. Είναι ο δίσκος με τον οποίο ο Seb συστήνεται στη metal κοινότητα.
Η πρώτη κρούση
 
 Μια σχετικά άγνωστη ιστορία είναι ότι ο Seb προσπάθησε ανεπιτυχώς να γίνει πρώτη φορά μέλος των Overkill το 1990. Ήταν η περίοδος που ο Bobby Gustafson είχε φύγει από το συγκρότημα και έψαχναν τον αντικαταστάτη του. Για την ακρίβεια έψαχναν τους αντικαταστάτες του γιατί δεν ήθελαν να υπάρχει άμεση σύγκριση με έναν και μόνο κιθαρίστα. Έκτοτε πορεύονται με 2 κιθαρίστες αν και η φυγή του Gustafson άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με τους Overkill να δυσκολεύονται να βρούνε σταθερό κιθαριστικό δίδυμο . Σε ότι αφορά όμως τον Seb, σε εκείνη την χρονική στιγμή, χάνει τη θέση του από τον Merritt Gant που μαζί με τον Rob Cannavino ανοίγουν το νέο κεφάλαιο για τις νυχτερίδες. Ο Seb βέβαια μπορεί να απορρίφθηκε αρχικά αλλά άφησε θετικό δείγμα που θα βοηθήσει στη μελλοντική τους συνεργασία.
Η άγνωστη περίοδος των Ramrod
 
 Αρκετοί θα θυμούνται τους Marino/Comeau ως κιθαριστικό δίδυμο στους Overkill αλλά σαφώς λιγότεροι θα γνωρίζουν ότι οι 2 τους προηγουμένως έπαιζαν στους Ramrod (1992 – 1994), ένα power metal συγκρότημα που κατάφερε να κυκλοφορήσει μόνο ένα demo το 1994. Το μουσικό τους δέσιμο όμως βοήθησε ώστε οι Overkill να τους πάρουνε μαζί στο συγκρότημα μετά την φυγή των Gant/Cannavino. Ο Comeau μάλιστα θα εκτιμηθεί και ως τραγουδιστής και θα αναλάβει τα backing vocals.
 The Overkill Years
 
 Όπως και στην περίπτωση με τους Αnvil, έτσι και με τους Οverkill, ο Seb αναλαμβάνει σε μια δύσκολη χρονική συγκυρία. Το προηγούμενο κιθαριστικό δίδυμο αποδείχθηκε βραχύβιο ενώ δίσκοι όπως το “Ι Ηear Black” και σε μικρότερο βαθμό το “W.F.O.” δεν έπεισαν τον φανατικό πυρήνα των οπαδών τους. Τα 90’s τους βρίσκουν να πειραματίζονται με το groove metal. Τώρα, έχοντας την χρονική απόσταση, ξέρουμε ότι πολλά thrash groups των 80’s πειραματίστηκαν στα 90’s και κάποιοι εκτιμούμε κιόλας δίσκους από την περίοδο αυτή. Ο κόσμος όμως που το έζησε τη στιγμή που συνέβαινε, δυσκολευόταν να το αποδεχτεί. Το συγκρότημα στα μάτια των οπαδών φαινόταν πως έπρεπε να αποδείξει ξανά την αξία του και οι 2 νέοι κιθαρίστες θα έμπαιναν σίγουρα κάτω από το μικροσκόπιο. Το “Τhe Killing Kind” έρχεται για να επιβεβαιώσει την νέα ηχητική κατεύθυνση των Οverkill. Περισσότερο groove και λιγότερο thrash, με έμφαση στον όγκο και στο δυναμικό παίξιμο. Ξεχωρίζουν τα “Βattle”, “God-Like”, “Cerifiable” και “Cold, Hard Fact” ενώ στο “The Morning After/Private Bleeding” δε θα διστάσουν να μας παρουσιάσουν ένα σχεδόν μπαλαντοειδές κομμάτι. Όλα αυτά δεν γίνονται εντελώς ευπρόσδεκτα αλλά και με μια πιο συνολική ματιά στη δισκογραφία τους, μπορούμε να πούμε ότι το “The Killind Kind” συγκαταλέγεται στις πιο άνισες δουλειές τους. Το “From the Underground and Below” που ακολουθεί, τους βρίσκει να έχουν καλύτερο songwriting και τους Μarino/Comeau να μας προσφέρουν κάποια καταπληκτικά riffs. Iδανικό το ξεκίνημα με το “It Lives”, εξαιρετικό δείγμα groove στο “Long Time Dyin'”, κιθαριστική πανδαισία στο “The Rip ‘n’ Tear”, συνθετική ποικιλία και riffάρες στο “F.U.C.T.” και αποστομωτικό κλείσιμο με το “Little Bit O’ Murder”. Oι κιθαρίστες φαίνονται πως εδώ έχουν βρει τα πατήματα τους και εκτός του groove καταφέρνουν να συνδυάσουν το επιθετικό παίξιμο με την μελωδία. Το επιστέγασμα της προσπάθειας τους βέβαια θα έρθει με το “Necroshine” που αποτελεί για τον γράφοντα τον καλύτερο δίσκο της δεύτερης περιόδου των Overkill. Εδώ κατάφεραν να τελειοποιήσουν το groove-thrash metal τους και να μας δώσουν ένα πάρα πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα. Ειδικότερα το ομώνυμο τραγούδι αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό των Overkill για τα πολλά επόμενα χρόνια. Το τραγούδι που ξεκινούσαν τις συναυλίες τους ακόμη και όταν περιόδευαν για άλλο δίσκο. Μετά από αυτήν την κυκλοφορία μπορούμε να πούμε πως τόσο ο Seb όσο και ο Joe, αποχώρησαν από την μπάντα με το κεφάλι ψηλά.
Tα επόμενα χρόνια
 
 Μια επίσης όχι τόσο γνωστή ιστορία είναι ότι οι Μarino/Comeau μετά τους Ramrod και τους Οverkill, έπαιξαν μαζί και στους Liege Lord το 2000. Ο Comeau θα φανεί γενικότερα πιο ενεργός όμως από τον Comeau, καθώς θα τον ξαναδούμε στους Liege Lord αλλά και στους Annihilator. Δυστυχώς τα μουσικά βήματα του Seb δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια και το όνομα του εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Όπως προανέφερα τον θυμόμαστε κυρίως για τα όσα σημαντικά κατάφερε στα 90’s. Είναι όμως αρκετά για να έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας…σε ευχαριστούμε για όλα Seb!

Related articles

spot_img

Recent articles

spot_img