Ελληνικά
Είδος: Speed / Thrash
Χώρα: Καναδάς
Εταιρεία: Relapse Records
Κυκλοφορία: 23/09/2022
Στον πιο ακραίο ήχο και ειδικά στο Speed – Thrash, είναι λίγα τα συγκροτήματα του τότε που εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να βγάζουν δισκάρες που ακούγονται ευχάριστα (δυο χούφτες κι αν), αν δεν σε τηλεμεταφέρουν στιγμιαία στο 1985-1990 (βλέπε για παράδειγμα Sodom-άρες). Πολλοί, επίσης, είναι εκείνοι που προσπάθησαν μετά από απουσία πολλών ετών να κάνουν κάποια επανένωση ή να ξεκολλήσουν από την παύση που επέβαλαν στους εαυτούς τους περίπου μια δεκαετία (πλέον) πριν, όταν και αναβίωσε η συγκεκριμένη μουσική – αν και κατά τη γνώμη μου η συντριπτική πλειοψηφία τέτοιων συγκροτημάτων το μόνο που έκαναν σωστά ήταν οι συναυλίες (δισκογραφικά πολλά αυτάκια κουφάθηκαν με το νέο υλικό). Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω, γιατί θα φάμε καμιά μπούκα λόγω επειδή λέμε τα πράγματα όπως είναι και μερικοί είναι μαλωμένοι με την αλήθεια και δεν έχω καμιά όρεξη. Καμιά έκπληξη, λοιπόν, για την νέα κυκλοφορία των Razor, που ακολουθούν κατά γράμμα τον παραπάνω κανόνα.
Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι Razor επιστρέφουν στην δισκογραφία με τον ένατο ολοκληρωμένο τους δίσκο “Cyrcle of Contempt”, ο οποίος κυκλοφόρησε στα τέλη του Σεπτέμβρη από την Relapse. Η όποια αδημονία να ακούσουμε το νέο υλικό μιας μπάντας που αγαπήσαμε στα νεανικά μας χρόνια και που μας κάνει να φοράμε μπλουζάκια του παρελθόντος με περηφάνια έξω, κατακρημνίστηκε, με τους Καναδούς να μας προσφέρουν την πατάτα του φετινού φθινοπώρου. Όσος ενθουσιασμός υπήρχε κατά την άφιξη του δίσκου και την πρώτη του ακρόαση, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η απογοήτευση στη συνέχεια. Παρά το γεγονός ότι μουσικά αυτό που ακούμε είναι Razor και σε πιάνει μια νοσταλγία που ακούς συνθέσεις – σήματα κατατεθέντα για τους Καναδούς, τελικά αυτό είναι και ένα από τα προβλήματα της κυκλοφορίας, όταν το καλοσκέφτεσαι. Οι Razor του 2022 είναι σαν να ξεπάγωσαν από τον παγετώνα στον οποίο εγκλωβίστηκαν μουσικά, αλλά δεν κατάφεραν να εναρμονιστούν με το σήμερα όσο κι αν προσπάθησαν. Καμία έκπληξη ως προς το κομμάτι της σύνθεσης, με τους ορίζοντες να εξακολουθούν να βρίσκονται σε δεδομένα σημεία στον χάρτη, καμιά διάθεση να πάνε ένα βήμα μπροστά. Και μην παρεξηγηθώ, όταν οι συνταγές είναι επιτυχημένες δεν μας ενοχλεί να επαναλαμβάνονται (λόγου χάριν Bolt Thrower). Εδώ, όμως, συναντάμε μια κακή αντιγραφή του εαυτού τους, χωρίς καμιά βελτίωση, ούτε καν στο παίξιμο. Δε μπορεί 35 χρόνια μετά να παίζεις το ίδιο άτσαλα. Τότε ήταν γουστόζικο και μέρος της γοητείας σου, σχεδόν 4 δεκαετίες μετά όμως είναι παράλογο να μην υπάρχει καμιά εξέλιξη. Σε γενικές γραμμές, τα κομμάτια μεταξύ τους δεν έχουν και πολύ μεγάλες διαφορές συνθετικά, συνεπώς και δεν ένιωσα κάποιο από όλα να ξεχωρίζει ή να έχει κάποια πιο “πιασάρικη” μελωδία για να σου κολλήσει στο μυαλό. Ακόμα και σε αυτό δηλαδή, τα πράγματα πήγαν πολύ λάθος. Σίγουρα, επίσης, θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα πράγματα στην παραγωγή, μιας και ο ήχος είναι αρκετά ρηχός και στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον υπήρχαν φορές που τα όργανα ήταν ασύνδετα.
Ξέρω πως για πολλούς οι παραπάνω σκέψεις είναι υπερβολικές, ίσως σε κάποια σημεία άδικες, αλλά ειλικρινά δεν μπόρεσα να βρω ένα πράγμα που να ξεχώρισε για να δώσω έστω κάποιο ελαφρυντικό. Δεν είναι το cult-κακό, που όσο κακό είναι τόσο καλό είναι (υπέροχο παράδοξο εν τω μεταξύ). Είναι πραγματικά κακή κυκλοφορία. Και το λέω εγώ, που είμαι ευκολοπωρώσης και έχω τους 80s Razor κορώνα στο κεφάλι μου. Αλλά και τι α κανς; Α κατς να μαλώεις;
