Ελληνικά
Last Updated on 08:48 PM by Giorgos Tsekas
Μια από τις πιο πολυαναμενόμενες συναυλίες του καλοκαιριού, η οποία μάλιστα κήρυξε και την επίσημη έναρξη των μεγάλων metal live της χώρας, πραγματοποιήθηκε χθες στην Πλατεία Νερού, στα πλαίσια της τέταρτης μέρας, αν δεν κάνω λάθος, του Release Athens Festival. Oι Manowar λοιπόν, τρία χρόνια μετά την πολυεπιτυχημένη εμφάνισή τους πάλι στα πλαίσια του Release Athens, όπως είχαν υποσχεθεί και τότε, επέστρεψαν για να αποδείξουν περίτρανα πως πάντοτε θα βρίσκονται πιστά στο πλευρό των σκληροπυρηνικών τους οπαδών.
Την μέρα άνοιξαν οι δικοί μας Meden Agan, με έναν δροσερό αέρα αλλαγής, μέσα στην καυτή ζέστη που έλουζε την Πλατεία Νερού στις έξι παρά το απόγευμα, όταν πάτησαν το σανίδι τους επί σκηνής. Δουλεμένοι, προβαρισμένοι και άρτια προετοιμασμένοι αυτή τη φορά, οι Έλληνες metallers έδωσαν μια μικρή γεύση του τι πρόκειται να δούμε από αυτούς και στις επόμενες εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους, οι οποίες, σύμφωνα με αυτά που πληροφορούμαστε από τα social media της μπάντας, είναι πάρα πολλές.
Επόμενοι στη σκηνή οι Rhapsody of Fire, και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από την περασμένη φορά που εμφανίστηκαν στη χώρα μας, πάλι στο πλάι των Manowar. Παρά τα τεχνικά προβλήματα που τους ανάγκασαν να διακόψουν το set τους για μερικά λεπτά, οι Ιταλοί έμειναν απτόητοι και έκαναν το κοινό να πιεί ευχάριστα τις μπύρες του όσο έπεφτε ο ήλιος και ο κόσμος έμπαινε στον συναυλιακό χώρο ασταμάτητα. Την τιμητική τους, είχαν τα δυο αξιέπαινα άλμπουμ τους, “Glory for Salvation” και “Eighth Mountain”, κλείνοντας φυσικά με το “Emerald Sword”.
Ο ήλιος έχει πλέον πέσει, και ακούγονται οι πρώτοι στίχοι του ΧΞΣ. Όντας πλέον διψήφιος ο αριθμός φορών που έχουμε δει τους Rotting Christ στη σκηνή, περιμέναμε πως θα δούμε κάτι ξεχωριστό από αυτό το exclusive show, όπως είχε διαφημιστεί, για τη βραδιά αυτή. Παρόλα αυτά, ο Σάκης και η παρέα του έπαιξαν εκ του ασφαλούς, αφού ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, και απολαύσαμε ακόμα ένα κλασσικό set Rotting Christ, βασισμένο στο “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού”, το “Rituals”, με τη συμμετοχή προφανώς των “Societas Satanas”, “Athanati Este”, “King of A Stellar War”, που κορυφώθηκε με το “Non Serviam”. Ίσως το exclusive να πήγαινε στο ότι ήταν το μοναδικό σόου της μπάντας στην Ελλάδα για το 2022; Θα δείξει. Όπως και να έχει, η καλοπέραση είναι εγγυημένη.
Το να προσπαθήσω αν γράψω μια ψύχραιμη και αντικειμενική ανταπόκριση για μια συναυλία των Manowar είναι μάταιο. Καθόλου ψύχραιμα και καθόλου αντικειμενικά λοιπόν η ΞΕ-ΚΑ-ΘΑ-ΡΑ δυνατότερη metal μπάντα του πλανήτη (και όχι μόνο) εξορμάει στην σκηνή της Πλατείας Νερού στις 23:00.
Manowar, Dark Avenger, Κings Of Metal (πόσο ΈΠΟΣ) Gates Of Valhalla, Defender, Sign Of The Hammer (δεν θυμάμαι καλά τη σειρά και, όχι δεν θα μπω στο google για την playlist γιατί σε αντίθεση με εσένα εγώ ΞΈΡΩ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΑΠΌ ΤΡΊΑ ΚΟΜΜΆΤΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠ’ΈΞΩ). Ας ξεκαθαρίσουμε ότι στην ερώτηση «ποιος είναι ο καλύτερος metal τραγουδιστής” η απάντηση είναι “όποιος θες μετά τον Eric Adams”. Μιλάμε ότι ο άνθρωπος, κοντά στα 70 του, είναι ο απόλυτος Μονάρχης στη σκηνή σε ότι αφορά το heavy metal. ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ απόδοση τόσο στα λυρικά όσο και στα πιο αιματοβαμμένα τραγούδια τους.
Η βραδιά περιελάμβανε guests όπως ο James Cosmo στο Sword of the Highlands, η Chiara Tricario στο “παλιό» γνώριμο where eagles fly το οποίο είναι μέρος μέρος της «Οδύσσειας» καθώς και τον Κωνσταντίνο Καζάκο στο Telemachus από το ίδιο concept.
Χαμού συνέχεια με Warriors of the world united, ένα τραγούδι το οποίο πλέον στέκεται επάξια ανάμεσα στα κλασσικά τους (συναυλιακά μιλώντας) , Hail and kill, Holy War, Glory of Achilles, Battle Hymn και Black Wind/Fire and Steel για καταιγιστικό κλείσιμο.
Ξέρω, ξέρω, θα μιλήσεις για «κοιλιά» στα dawn of battle, fight until we die,sword of the highlands και σε κανά δυό άλλα. Σε κάποιους, όπως και σε εμένα, δεν άρεσε ιδιαίτερα ο Οδυσσέας και θα προτιμούσαμε Ύμνους του παρελθόντος αλλά ξέραμε από ποιους δίσκους θα ακούγαμε υλικό.
Στα μείον τώρα. Στο Glory Of Achilles είχα την εντύπωση ότι άκουγα μόνο μια κάσα σε ένα τραγούδι όπου το double bass drumming είναι ο ορισμός του κομπρεσέρ. Μπορεί να μην άκουγα καλά από εκεί που βρισκόμουν αλλά ο drummer μου έδινε την εντύπωση ότι στα γρήγορα τραγούδια έπεφτε πολύ σε ένταση και κάπως θόλωνε ο ήχος. Όσον αφορά την κιθάρα είναι αναμενόμενο να είναι πίσω σε σχέση με το ηγεμονικό μπάσο του αρχηγού Joey Demaio αλλά σε σημεία είχα την εντύπωση ότι δεν την άκουγα καθόλου και ο ήχος στα solo ήταν κάπως θολός.
Συνολικά μιλώντας πρόκειται για μια βραδιά που κατά την άποψή μου είχε κάποια lows αλλά οι κορυφαίες της στιγμές ήταν μνημειώδεις.
ALL HAIL MANOWAR!
