Ελληνικά
Last Updated on 10:58 AM by Lilliana Tseka
Να λοιπόν που φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα του φετινού Rockwave Festival και από τα τηλέφωνα που έπεφταν βροχή καταλάβαινα πως θα ήταν όλοι τους εκεί! Μετά από μία απαραίτητη βόλτα για έναν καφέ και κάτι να φάμε κατηφορίσαμε προς τον σταθμό του Θησείου για να πάρουμε το λεωφορείο προς Μαλακάσα. Εκεί βρήκαμε κάθε είδους οπαδό, τον φανατικό με outfit Iron Maiden από πάνω μέχρι κάτω και σημαία να κυματίζει στα χέρια, ηλικίες διάφορες και οικογένειες που θα μοιράζονταν μαζί αυτό το μεγάλο γεγονός. Η ανακοίνωση στο site του Rockwave έγραφε ότι θα είχε λεωφορείο ανά μία ώρα, αλλά επειδή η προσέλευση ήταν τεράστια, αυτά έφευγαν τελικά ανά μισή. Ο αριθμός των 35.000 προπωλημένων εισιτηρίων είχε ήδη ακουστεί σαν φήμη και όλοι αναρωτιόμασταν πού θα σταματήσει. Από τη μία η πόρωση για το ίδιο το συναυλιακό γεγονός κι από την άλλη τρόμος για όλα τα υπόλοιπα γύρω από αυτό, από το πώς θα πηγαίνουμε τουαλέτα, μέχρι ότι θα πεθάνουμε από αφυδάτωση μιας και οι ουρές θα ήταν τουλάχιστον διπλάσιες από την προηγούμενη μέρα και ότι βασικά από κάποια στιγμή και μετα δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε στον χώρο. Μέσα στο λεωφορείο όλοι λίγο πολύ προσπαθήσαμε να ρίξουμε έναν μισάωρο υπνάκο, καθώς δεν νομίζω ότι είχαμε ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις μας από το μεταλικό πανηγύρι της προηγούμενης, αλλά και για να πάρουμε δυνάμεις για το σημερινό!
Και φτάνουμε λοιπόν στο Terra Vibe… απ’ ό,τι μάθαμε η προσέλευση του κόσμου ήταν απίστευτη από νωρίς και όταν λέμε από νωρίς…μιλάμε για τις 9 το πρωί! Εντάξει, εμείς δεν ήμασταν από αυτούς προφανώς (old lady γαρ…), αλλά φτάσαμε πάνω στην ώρα για τα ελληνικά συγκροτήματα και φυσικά ένας δεύτερος καφές έπρεπε να γίνει δικός μας. Οι Rollin’ Dice ήταν αυτοί που άνοιξαν τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ και είχαν το πιο δύσκολο έργο. Καυτός ο ήλιος και σήμερα και λίγοι γενναίοι με αυτοθυσία στάθηκαν μπροστά στην σκηνή. Οι περισσότεροι φυσικά πιάσαμε τις σκιές και δεν κουνηθήκαμε από εκεί για κανέναν λόγο. Για περίπου 45 λεπτά που διήρκεσε το set τους οι Rollin’ Dice έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και ο ήχος τους βοήθησε πολύ σε αυτό. Κινούμενοι σε blues rock μονοπάτια ήταν ό,τι πρέπει για να μας ξυπνήσει και να μας βάλει στην σωστή διάθεση.
Setlist:
Live It Up, New Heights, Way to the Sun, Common Lies, Into the Graveyard, I Want You (She’s So Heavy) (Beatles Cover), Roundabout, Runnin’ (The Mind)
Δεύτερο συγκρότημα κατά σειρά οι symphonic/goth metallers W.E.B., οι οποίοι εμφανίστηκαν μέσα σε κόκκινους καπνούς και με τις κλασικές πόζες τους να δίνουν και να παίρνουν. Δεν θα ήθελα και πολύ να βρίσκομαι στην θέση τους με το corpse paint και τα κοστούμια τους μέσα στο λιοπύρι. Έμοιαζαν λίγο εκτός σκηνικού, αλλά νομίζω τηρουμένων των αναλογίων έφεραν εις πέρας την δουλειά που τους ανατέθηκε. Το συγκρότημα έχει αρκετά φανατικό κοινό στην Ελλάδα, και αρκετοί έκαναν το headbanging τους με την μουσική τους, αλλά φυσικά με φειδώ από τη στιγμή που οι θερμοκρασίες ήταν απαγορευτικές για περισσότερα.
Setlist:
Intro – Cosmos In Flames, Morphine For Saints, Tartarus, Golgotha, For Biddens, My Storm Upon You, Dragona
Γύρω στις 4 έκαναν την εμφάνιση τους στην μεγάλη σκηνή οι Λονδρέζοι Monument. Νομίζω δεν έχουν κρύψει ποτέ την αγάπη τους για τους Iron Maiden, επομένως το να ανοίγουν για αυτούς υποθέτω είναι ένα όνειρο ζωής. Ο ήχος τους είναι καθαρό heavy metal, ενώ ο τραγουδιστής τους, Peter Ellis, που έχει ελληνική καταγωγή φαίνεται να είναι πολύ άνετος πάνω στην σκηνή και το κοινό ανταποκρινόταν σε αυτό. Άλλωστε μπροστά στο Terra Stage ο κόσμος είχε ήδη φτάσει μέχρι την κονσόλα και δεν υπήρχε περίπτωση να κουνηθεί κανένας τους μέχρι το τέλος της βραδιάς. Μην γελιόμαστε, όλοι ήρθαν για τους Iron Maiden. Για τα επόμενα 50 λεπτά λοιπόν, οι Monument προσπάθησαν να μας ταρακουνήσουν με τον Iron Maiden/Running Wild ήχος τους και τα κατάφεραν.
Επόμενοι στην σκηνή οι The Raven Age και μαζί τους ο γιος του Steve Harris, George, για να μας αποδείξει ότι υπάρχει κληρονομικό χάρισμα. Εδώ βρισκόμαστε σε modern metal μονοπάτια και παρότι ακόμα δεν είχε πέσει ο ήλιος, αρκετοί πήγαν μπροστά και άρχισαν να συμμετέχουν. Δεν θα σου πω ότι οι παλαιότεροι υπερσυγκινηθήκαμε με αυτό που βλέπαμε, αλλά μιλάμε για μια εξαιρετική σκηνική παρουσία και σε αυτό βοήθησε και ο χαρισματικός frontman, ενέργεια στο φουλ και καλή απόδοση! Επίσης, δεν θα σου πω ότι είναι ένα είδος που παρακολουθώ και αγοράζω δίσκους, αλλά θα σου πω ότι δείχνουν επαγγελματισμό πάνω στην σκηνή και τα τραγούδια τους είναι φρέσκα και ενδιαφέροντα. Νομίζω θα ακούσουμε ξανά για αυτούς στο μέλλον. Τουλάχιστον οι νεότεροι φανήκε πως τους απόλαυσαν!
Setlist:
Betrayal of the Mind, The Merciful One, Promised Land, The Death March, Eye Among the Blind, Salem’s Fate, Surrogate, My Revenge, Angel in Disgrace
Και μετά τους ‘μοντέρνους’ The Raven Age, ήρθε η ώρα για τους Tremonti. Φεύγοντας από τη σκιά των Alter Bridge πια, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον Mark Tremonti στο στοιχείο του. Ο Mark δεν είναι άλλωστε κανένας τυχαίος και όλοι λέγανε ότι αυτό που έβλεπαν έδειχνε επαγγελματισμό. Όμως εμένα να με συμπαθάτε, αυτό το alternative metal που έβλεπα μου έφερνε τρομερά κάτι σε Nickelback (eat me alive) και δεν με ικανοποίησε ούτε στο ελάχιστο, παρόλο που δεν με θεωρώ καμιά στενόμυαλη μετάλλου…δεν περίμενα να ακούσω heavy metal, όπως οι ίδιοι δηλώνουν στην επίσημη σελίδα τους, από την άλλη ούτε και Nickelback (αυτό φτάνει και περισσεύει). Την ίδια άποψη άκουσα από πολλούς που περίμεναν την εμφάνιση των Tremonti και ήταν εκεί για να τους δούνε και νομίζω πως επιβεβαιώθηκε από την όχι και τόσο τρελή συμμετοχή του κοινού. Το καινούριο τους άλμπουμ δεν εκπροσωπήθηκε σχεδόν καθόλου και η μπάντα αρκέστηκε σε τραγούδια από το πρώτο. Και ενέργεια έβλεπες πάνω στην σκηνή και όλοι τους όπως προείπα ήταν παίκτες κι όχι τίποτα τυχαίοι, αλλά αυτό τελικά δεν αρκούσε. Γι’ αυτό και ήδη πριν τελειώσει το set τους, αρκετοί μετακινήθηκαν για να πάρουν θέση για τους Volbeat.
Setlist:
Another Heart, You Waste Your Time, My Last Mistake, So Your Afraid, Catching Fire, Flying Monkeys, Radical Change, Things I’ve Seen, Throw Them To The Lions, A Dying Machine, Cauterize, I Wish You Well
Και, ναι, περάσαμε καλά στους Volbeat. Δεν τους πήραν τυχαία οι Metallica σε δυο παγκόσμιες περιοδείες τους. Ακόμα και κάτι σκληρά αγόρια είδα να χορεύουν στους Rock ’N’ Roll ρυθμούς των Δανών. Με αχαλίνωτη ενέργεια και ευγένεια, πιστεύω ότι οι Έλληνες ακροατές δεν θα τους ξεχάσουν σύντομα. Η φωνή του frontman Michael Poulsen ήταν κρύσταλλο και όλα τα μέλη άλλαζαν συνέχεια θέσεις και έδειχναν να το διασκεδάζουν όσο κι εμείς. Δεν νομίζω να χασμουρήθηκε κανείς κατά την διάρκεια αυτής της εμφάνισης. ‘The Devil’s Bleeding Crown’, ‘Heaven Nor Hell’, ‘A Warrior’s Call’, ’I Only Want To Be With You’ (μου θύμισε και την ημέρα που παντρεύτηκα τον υπέροχο σύντροφο μου…αφήστε να γίνω λίγο ρομαντική), ‘Lola Mentez”, όλα με αμείλικτη ενέργεια, πιασάρικα τραγούδια και χορός, γι’ αυτό κι ο κόσμος συμμετείχε σε ό,τι κι αν τους ζητούσε ο frontman, είναι απλά απολαυστικοί! Ο ήχος ήταν φοβερός, εκτός από μια στιγμή που σταμάτησε να λειτουργεί το μικρόφωνο του Poulsen, αλλά δεν είδα κανέναν να πτοείται, ούτε από το κοινό, ούτε από το συγκρότημα. Μας είπε και ποσό όμορφες είναι οι Ελληνίδες (we know, hellooo…), πόσο χάρηκε που βρίσκεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, πόσο αγαπάει τον Johnny Cash, τους Iron Maiden και τους Rotting Christ. Τα τραγούδια τους δεν σταμάτησαν να μας κάνουν να κινούμαστε στους ρυθμούς τους και φυσικά οι μπυρίτσες (οι τελευταίες τις βραδιάς…φακ) ήταν ό,τι πρέπει. Αυτό το συγκρότημα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί που βρίσκεται, έχουν όλο το πακέτο.
Setlist:
The Devil’s Bleeding Crown, Heaven Nor Hell, A Warrior’s Call, I Only Want To Be With You, Lola Montez, The Lonesome Rider, Sad Man’s Tongue, Dead But Rising, For Evigt, 16 Dollars, Seal The Deal, Let It Burn, Doc Holiday, Black Rose, Fallen, Still Counting
Κι εδώ έγινε ένα είδος run to the hills με τους troopers να παίρνουν θέση. Γυρίζοντας το βλέμμα σου προς τις δύο εισόδους συνειδητοποιούσες ότι ακόμα και την ύστατη στιγμή έμπαινε κόσμος στον χώρο τους φεστιβάλ… Δεν έφτανε το μάτι σου που τέλειωνε η μάζα του κοινού. Ανατριχίλα! Παντού γνωστοί και φίλοι, έτοιμοι να τα δώσουμε όλα και να τραγουδήσουμε με την ψυχή μας. Όλο αυτό τον καιρό απέφευγα επιμελώς να δω βιντεάκια από την περιοδεία τους για να με βρει απροετοίμαστη αυτή η μέρα, αλλά είχα τον κύριο Πατέλη να μου τιτιβίζει στο αυτί κάθε λογής πορωτικα πράγματα…”Λιλιανάκι θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές, θα δεις!”
Η ώρα περνούσε, όλοι είχαμε πάρει τις θέσεις μάχης και πίναμε λίγο ρακή που είχαμε περάσει λαθραία (δεν τους λες και αυστηρούς τους ελέγχους στην πόρτα) και γενικά άρχισε να υπάρχει ένα αίσθημα ανυπομονησίας. Είπαμε, ας μην γελιόμαστε, γι’ αυτούς ήρθαμε! Οι Volbeat τέλειωσαν το set τους στις 9.15 και το πρόγραμμα έλεγε ότι 9.30 θα κάνουν την εμφάνιση τους οι IRRRRRRON MAIDEEEEEN! Η σκηνή είχε καλυφθεί και δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα από τα σκηνικά που είχαν ήδη στηθεί από νωρίς, προφανώς και αυτό μας δημιουργούσε περισσότερη ανυπομονησία. Το όνομα της περιοδείας συνδέεται με διάφορα πρότζεκτ του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια, όπως μια σειρά κόμικ, ένα βιντεοπαιχνίδι και πρόσφατα ένα φλίπερ με το ίδιο κόνσεπτ. Αυτό επεκτάθηκε τόσο στην παραγωγή των συναυλιών, αλλά και στο setlist κι έτσι έδωσε στο συγκρότημα την ευκαιρία να παίξει τόσο σχετικά πρόσφατο υλικό, όσο και τα παλαιότερα αγαπημένα που όλοι γνωρίζουμε ότι οι οπαδοί θέλουν να ακούσουν. Δεν γίνεται να παίζεις τα ίδια και τα ίδια επί τόσα χρόνια, με την εναλλαγή περιοδειών για να προωθηθούν οι καινούριοι δίσκοι και κλασικών σετλιστ διατηρείται ένα αίσθημα φρεσκάδας, όχι μόνο για τους οπαδούς, αλλά και για το ίδιο το συγκρότημα.
Η ώρα έφτασε εννέα και μισή ακριβώς και παρ’ όλα αυτά, καμία κίνηση δεν γινόταν. Το κλασικό πλέιλιστ πριν από κάθε συναυλία Iron Maiden είχε τεντωθεί και είχε μπει στο ριπίτ. Ξάφνου δύο γνώριμες φάτσες από τους roadie του συγκροτήματος εμφανίστηκαν ντυμένοι στρατιώτες και κάθισαν στις δυο άκρες της σκηνής σε στάση προσοχής. Μετά από λίγη ώρα και γύρω στις 10.00 άρχισε να ακούγεται το Doctor, Doctor των U.F.O. και φυσικά αυτό ήταν το σήμα για την κοσμοπλυμμήρα που δεν άντεχε άλλο να περιμένει, ότι η ώρα είχε φτάσει. Όλοι άρχισαν να τραγουδούν και να χορεύουν…δεν έμενε πολύ…μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μας… είχαν αργήσει διότι υπήρχε αρκετός κόσμος που ακόμα προσπαθούσε να φτάσει στον συναυλιακό χώρο με αποτέλεσμα να κολλήσει στην κίνηση και το ίδιο το συγκρότημα.
H εμφάνιση των Iron Maiden είναι ένα τεράστιο υπερθέαμα από τη στιγμή που ανεβαίνουν στην σκηνή μέχρι το τέλος, δεν ξέρω τελικά αν υπάρχει κάποιο αποκορύφωμα, νομίζω ότι όλα μπορούν να θεωρηθούν highlight. Παιδιά μιλάμε για τους Iron Maiden!
Όπως υποδηλώνει το όνομα της περιοδείας, το The Legacy of the Beast διαθέτει μια προσεκτικά επιμελημένη λίστα τραγουδιών από ολόκληρη την ιστορία τους, η οποία αναδεικνύει τα 38 χρόνια της δισκογραφικής καριέρας τους. Το πρώτο μέρος από τα τρία του show έχει μια στρατιωτική γεύση, γεμάτη με σκηνικά μάχης, ντυμένα με χρώματα παραλλαγής. Το video wall άρχισε να δείχνει σκηνές από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η διάσημη ομιλία του Τσώρτσιλ σήμανε την έναρξη αυτού του τρομερού show που θα ξετυλιγόταν μπροστά τα ματιά μας! Και ο ύμνος του Aces High τίναξε την Μαλακάσα στον αέρα με ένα Spitfire να εμφανίζεται να πετάει πάνω από το συγκρότημα. Τι να πω για τον αεικίνητο Bruce Dickinson και την φωνάρα του…τι να πω!; Όλοι μαζί με μια φωνή τραγουδούσαμε για να φτάσουμε τις φωνές μας ως τον ουρανό…Run, live to fly, fly to live, do or die, Won’t you run, live to fly, fly to live, aces high! O Bruce σε ρόλo πιλότου πηδούσε, έτρεχε, δεν σταματούσε, ειλικρινά πετούσε στην σκηνή.
Τα δυο πρώτα τραγούδια, ‘Aces High’ και ‘Where Eagles Dare’, ακολούθησε το ‘Two Minutes 2 Midnight’ (πυρηνικός πόλεμος), το ‘The Clansman’ για κάποιον που δεν ήταν ελεύθερος και αποφάσισε να κάνει κάτι γι ‘αυτό, όπως μας είπε κι ο ίδιος ο Bruce Dickinson δίνοντας και ένα πάντοτε χρήσιμο αντιναζιστικό μήνυμα. Την πολεμική πενταλογία έκλεισε ταιριαστά το ‘The Trooper’, κατά την διάρκεια του οποίου έκανε την εμφάνιση του κι ένας τρίμετρος Eddie στη σκηνή που προκάλεσε τον Bruce, ο οποίος μας έδειξε τις επαγγελματικές του ικανότητες στην ξιφομαχία. Όπως σε κάθε χώρα της περιοδείας, η μάχη μεταξύ τους έληξε όταν ο Βρασίδας τον τελείωσε με έναν πυροβολισμό καθώς κρατούσε και την ελληνική σημαία (αιλοινάρες τσιρίξτε).
Και ξαφνικά σκοτάδι καθώς το στρατιωτικό καμουφλάζ της σκηνής απομακρυνόταν για να περάσουμε στην δεύτερη πράξη της παράστασης. Ακούγεται φασαρία και κραυγές πριν ανάψουν τα φώτα για να αποκαλύψουν τα βιτρό παράθυρα μιας εκκλησίας δείχνοντας παράλληλα και διαχρονικές στιγμές από τον Eddie. Εικόνες από το ‘The Trooper’, ‘Seventh Son Of A Seventh Son’, ‘The Number Of The Beast’ και το ‘Powerslave’ ανάμεσα σε μια υπέροχη παλέτα χρωμάτων που παλλόταν σαν να είναι τρισδιάστατη, μόνο ανατριχίλες! Η εκκλησιαστική ατμόσφαιρα παραμένει κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους της συναυλίας, το οποίο περιλαμβάνει τα ‘Revelations’, ‘For The Greater Good of God’, ‘The Wicker Man’ και μια εκπληκτική εκτέλεση του ‘Sign Of The Cross’, το δεύτερο κομμάτι που ακούστηκε από την Blaze Bayley εποχή.
Και φτάνουμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της μουσικο-θεατρικής παράστασης, γιατι μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί σωστά το υπερθέαμα που βιώσαμε. Μετά τον πόλεμο και την θρησκεία, μοιραία έρχεται ο θάνατος, τόσο ακαριαία όπως και το μπάσιμο του επόμενου κομματιού. Το ‘Flight Of Icarus’ ήταν μία από τις εκπλήξεις της βραδιάς (αυτό κι αν έχει αμιγώς ‘ελληνική’ θεματολογία, αλλά όλοι έχουν κολλήσει με το Alexander The Great για κάποιο λόγο) που έχει να ακουστεί σε συναυλίες τους από το μακρινό 1983, όταν και κυκλοφόρησε. Εδώ βέβαια ο Bruce Dickinson αφού κατάφερε να μην κάψει τίποτα πάνω του ή έστω κάποιον άλλον επί σκηνής το λες και δεξιοτεχνία. Με ένα φλογοβόλο στην πλάτη του έριχνε φωτιές προς όλες τις μεριές και φυσικά στο τέλος καίει και τον τεράστιο Ίκαρο που δέσποζε επιβλητικά πάνω από το drum kit του Nicko MacBrain σε όλη την διάρκεια του τραγουδιού και τον πετάει εκτός σκηνής. Είτε βρισκόσουν μπροστά είτε πίσω, αυτό το θέαμα ήταν διακριτό από παντού και δεν νομίζω να έμειναν και πολλοί ασυγκίνητοι από το μεγαλέιο του.
Ακολουθούν το ‘Fear Of The Dark’ (άλλος ένας χαμός), ‘The Number Of The Beast’(δώσεεεεεε!) και το ‘Iron Maiden’. Με νέα σκηνικά που απεικονίζουν τις φωτιές της κολάσεως, ο Eddie επανεμφανίζεται ως ο διάβολος και το γιγαντιαίο κεφάλι του θηρίου με ένα πεντάγραμμο σκαλισμένο στο μέτωπό του και τεράστια κέρατα κάνει την εμφάνιση του. Να πω σε αυτό το σημείο ότι ήταν συγκινητική η προσέλευση τόσων οπαδών με τα παιδιά τους (Κίμωνα του χρόνου ετοιμάσου). Τώρα για τυχόν εφιάλτες δεν είμαι σίγουρη, τα μεταλάκια δεν μασάνε!
Ο frontman των Maiden άλλαξε πολλά κοστούμια κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους και όλα είχαν αυτή την αίσθηση του θεατρικού. Ντύθηκε πιλότος πολεμικού αεροσκάφους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη διάρκεια του ‘Aces High’, φόρεσε ένα χειμωνιάτικο καπέλο και την αντίστοιχη άσπρη στρατιωτική στολή κατά τη διάρκεια του ‘Where Eagles Dare’ και μία καθολική μίτρα στο ‘Revelations’. Στο ‘Sign of The Cross’ εμφανίστηκε με μαύρο μανδύα και ξόρκιζε τους δαίμονες ως άλλος ιεροεξεταστής κρατώντας έναν τεράστιο φωτισμένο σταυρό, ενώ στο ‘Fear Of The Dark’ έφερε μια βενετσιάνικη μάσκα κι ένα ψηλό καπέλο κρατώντας στα χέρια του ένα πράσινο φανάρι. Κατά τη διάρκεια του ‘The Number Of The Beast’ βγήκε στη σκηνή με δερμάτινο παρόμοιο με αυτό που φορούσε στο οπισθόφλλο του ομώνυμου άλμπουμ. Αν αυτό από μόνο του δεν είναι απίστευτο…δεν ξέρω τι να πω! Showman με κάκαλα!
Ο κόσμος δεν σταμάτησε να τραγουδάει και να βρίσκεται σε ντελίριο ακόμα και την στιγμή που μας χαιρέτησε και μας ευχαρίστησε ο Dickinson στο τέλος του κυρίως μέρους. Όμως κάθε καλή παράσταση έχει και encore, έτσι και οι Iron Maiden μας κράτησαν για το τέλος τα ‘The Evil That Men Do’, ‘Hallowed Be Thy Name’ και ‘Run to the Hills’. Τολμώ να πω πως σε όσες περιοδείες και να τους έχει δει κανείς, νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο set τους μέχρι σήμερα.
Το ξέρω ότι πρέπει να μιλήσω και για τα αρνητικά, παρότι αυτό το διήμερο θα μου μείνει αξέχαστο, βρήκα τόσα αγαπημένα πρόσωπα, φίλους από τα παλιά, έκανα καινούριους φίλους και είδα για ακόμα μια φορά συγκροτήματα που τα λατρεύω και που με έκαναν να ανατριχιάσω και να κλάψω. Στο λεωφορείο μέσα η φωνή πια είχε κλείσει, τα πόδια μου πονούσαν και είχα κάλους κατά μήκος όλου του πέλματος, τα ματιά μου δε, έκλειναν από την εξάντληση.
Setlist:
Aces High, Where Eagles Dare, 2 Minutes to Midnight, The Clansman, The Trooper, Revelations, For the Greater Good of God, The Wicker Man, Sign of the Cross, Flight Of Icarus, Fear of the Dark, The Number of the Beast, Iron Maiden
Encore:
The Evil That Men Do, Hallowed Be Thy Name, Run to the Hills
Και πάμε στα αρνητικά που δεν φταίει για όλα τα ίδιο το φεστιβάλ. Φυσικά, υποδομές στο Terra Vibe για 36.000 κόσμο δεν υπάρχουν ούτε για πλάκα, οι είσοδοι είναι λίγες και μικρές, οι δρόμοι στενοί και χωρίς επαρκή φωτισμό, τα πάρκινγκ τραγικά μικρά, οι τουαλέτες δεν έφταναν και δεν είχαν χαρτιά, τα προϊόντα που ήταν προς πώληση ήταν ελάχιστα και πανάκριβα και έπρεπε να δώσεις το νεφρό σου για να μπορέσεις να βγάλεις το διήμερο μαζί με μεταφορικά. Στο τέλος της συναυλίας ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα «περιμένετε να αποχωρήσει πρώτα ο κόσμος που θα φύγει με τα λεωφορεία»! Δεν έγινε ποτέ φυσικά αυτό και το αποτέλεσμα ήταν να περιμένει κόσμος τα λεωφορεία λόγω των ασυνείδητων ακόμα και μέχρι τις 5 το πρωί. Η κίνηση στον κόμβο πήγαινε σημειοτών επι μιάμιση ώρα, διότι αυτοί με τα αυτοκίνητα δημιούργησαν κυκλοφοριακό κομφούζιο, με αποτέλεσμα ούτε να μπορούμε να φύγουμε αλλά ούτε και να γυρίσει κανένα λεωφορείο να παραλάβει τους επόμενους. Επίσης αρκετός κόσμος έφυγε πριν τελειώσει η συναυλία και πολλοί προσπαθούσαν να περάσουν από το μεταλλικό φράχτη που υπήρχε εκατέρωθεν του πύργου του ηχολήπτη και που αποκλείεται να μην είχαν προσέξει ολημερίς και όταν έφταναν μπροστά του τον κοιτούσαν με απορία με αποτέλεσμα να ασφυκτιούμε πίσω και να μην θρηνήσουμε θύματα από τύχη και μόνο. Μα καλά, πλήρωσες για να δεις τους Maiden και φεύγεις στα μέσα της συναυλίας….are you fuckin’ kiddin’ me?
Εν τέλει δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έκανε όλο αυτό τον κόσμο να πλημμυρίσει την Μαλακάσα και να ανεβάσει σε διπλάσιο νούμερο τον αριθμό των θεατών σε σύγκριση με τις τελευταίες εμφανίσεις και των δυο headliners. Να είναι τα spoilers που έβλεπαν στο διαδίκτυο από το υπερθέαμα, η φήμη των πωλήσεων των εισιτήριων; Αυτό που ξέρω είναι πως αποτέλεσμα ήταν ότι το Terra Vibe γέμισε ασφυκτικά. Εμείς πάντως χαρήκαμε τις συναυλίες με όλη μας την ψυχή. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει η επόμενη χρονιά… ραντεβού του χρόνου λοιπόν!
Pavlos Pavlidis (www.pavlosmavridis.com). Για περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ.
