Ελληνικά
Last Updated on 04:26 PM by Lilliana Tseka
To Rockwave έρχεται και φέτος να ταράξει τα νερά της ανιαρής ζωής μας! Πως περνάνε έτσι τα χρόνια; Γρήγορα και ανεπιστρεπτί. Κάποιοι από εσάς που μας διαβάζετε πιθανόν να μην είχατε καν γεννηθεί όταν, υπό την ονομασία Rock of Gods, ξεκίνησε ένας θεσμός που έμελε να παίζει μπάλα σχεδόν μόνος του στο χώρο των φεστιβάλ στην Ελλάδα. Τώρα θα μου πείτε, νοείται να χρησιμοποιείται ο όρος φεστιβάλ για όλες τις χρονιές του Rockwave, όταν στην Ευρώπη υπάρχουν δεκάδες τεράστια φεστιβάλ; Είναι μία μεγάλη συζήτηση… Εδώ, όμως, βρισκόμαστε για να κάνουμε ένα οδοιπορικό στην εικοσάχρονη και βάλε πορεία του Rockwave, έτσι, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι ενώ βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για το φετινό Rockwave και στου οποίου θα ανέβουν στην σκηνή οι Judas Priest, Sabaton, Saxon, Accept, Foray Between The Ocean, Null’O’Zero, Jacks Full, Iron Maiden, Volbeat, Tremonti, The Raven Age, Monument, W.E.B και οι Rollin’ Dice.
1996: Slayer, Saxon, Blind Guardian, Rage, Nightfall, Fatal Morgana / Paradise Lost
Παρασκευή 12 Ιουλίου 1996, αποβάθρα 3 στο λιμάνι του Πειραιά. Το πρώτο ελληνικό φεστιβάλ ξεκινά. Οι Έλληνες Fatal Morgana μένουν στην ιστορία ως η πρώτη μπάντα που έπαιξε στο θεσμό. Μία progressive μπάντα η οποία είχε μόλις ένα demo (Access: Quietus) στο ενεργητικό της. Δεύτεροι στη σκηνή οι Nightfall, οι οποίοι μόλις είχαν κάνει μία στροφή στον ήχο τους με το εμπορικότατο Lesbian Show. Πρώτη ξένη μπάντα οι Rage, οι οποίοι βρίσκονταν στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και ήταν (και είναι ακόμα) ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό. Ο χώρος του ευρωπαϊκού power metal όμως είχε και δεύτερο, ακόμη σημαντικότερο, εκπρόσωπο, τους Blind Guardian. Το momentum της μπάντας καταπληκτικό, μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του -καλύτερού τους για πολλούς- άλμπουμ “Imaginations From The Other Side”. Η μπάντα έχει γαντζωθεί από τότε κιόλας στη συνείδηση του Έλληνα metalfan, κάτι που αποδεικνύει και η πρόσφατη φοβερή σε παλμό συναυλία τους. Πολλοί περίμεναν να δουν τους Motörhead στη σκηνή αμέσως μετά, αλλά έτρεφαν φρούδες ελπίδες. Βλέπετε η εμφάνισή τους είχε ακυρωθεί την τελευταία ώρα και τη θέση τους είχαν πάρει οι Saxon. Μερικοί θερμόαιμοι (για να το θέσω κομψά) δεν είδαν με καλό μάτι την αλλαγή και εκσφενδόνισαν μερικά μπουκάλια. Μόνο ντροπή! Όλοι οι υπόλοιποι πάντως διασκέδασαν και με το παραπάνω με τους καταπληκτικούς επί σκηνής γερόλυκους. Η τεράστια ανυπομονησία να δει τους Slayer για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την τεράστια καθυστέρηση της μπάντας να βγει στη σκηνή έφερε ένα δεύτερο γύρο (εντονότερο) ρίψης μπουκαλιών στη σκηνή. Με την πρώτη νότα του “South of Heaven” όμως άρχισε το «πανηγύρι». Με τον John Dette στα ντραμς και αμφιλεγόμενο “Undisputted Attitude” στις αποσκευές οι Αμερικάνοι δεν άφησαν σβέρκο για σβέρκο ακούνητο. Οι Paradise Lost, δε γνωρίζω για ποιο λόγο ακριβώς (εξάλλου, δεν είχαν καν κυκλοφορήσει το Host τότε :p!), εμφανίστηκαν τη δεύτερη μέρα μαζί με Violent Femmes, The Jesus and Mary Chain, Bad Religion και Dead Moon.
1997: Megadeth, Bruce Dickinson, Grip Inc., Rotting Christ, Dark Nova
11 Ιουλίου 1997, γήπεδο Ριζούπολης. Μοναδική φορά που το φεστιβάλ έλαβε χώρα σε γήπεδο. Η Τρίτη και τελευταία μέρα ήταν η καθαρά μεταλλική. Ξεκίνημα με τους Dark Nova, οι οποίοι τότε ήταν μία σχετικά νέα heavy power μπάντα και συνέχεια με τους Rotting Christ, οι οποίοι ήταν ήδη στο ρόστερ της Century Media και η τεράστια καριέρα τους είχε αρχίσει να προδιαγράφεται. Μετά τους Slayer οι Έλληνες οπαδοί απόλαυσαν και τον Lombardo, με την τότε μπάντα του, τους Grip inc. και τον πρόωρα, πλέον, χαμένο τραγουδιστή τους Gary “Gus” Chambers στην περιοδεία της δισκάρας “Nemesis”. Με το “Accident Of Birth”, το ηχηρό του απογαλάκτισμα από τους Maiden, και τον Adrian Smith στη σύνθεσή της, η Bruce Dickinson band πήρε τη σκυτάλη. Όπως πάντα φανταστικός o Dickinson, ενώ δεν έλειψαν και τα Maiden κομμάτια (“2 Minutes to Midnight”, “The Prisoner”, “Run to the Hills” και “Flight of Icarus”). Πρώτη εμφάνιση για τους Megadeth στην Ελλάδα, με τη σύνθεση (Friedman-Menza) που σχεδόν όλοι αναπολούν ακόμη και σήμερα, παίζοντας πολλά κομμάτια από το φρέσκο τότε “Cryptic Writings”. Ίσως και η καλύτερή τους απόδοση μέχρι σήμερα!
1999: Manowar, Mercyful Fate, Sodom, Immortal, Nightfall, Exhumation, Horrified
Το 1998, αν και τετραήμερο, το Rockwave δεν αφιέρωσε ούτε μία μέρα στη metal μουσική, οπότε πάμε κατευθείαν στο 1999. Αθλητικό Κέντρο Άγιου Κοσμά η τοποθεσία και Δευτέρα 12 Ιουλίου η ημερομηνία. Το line-up θα έλεγα πως κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα παρακλαδιών του metal και ήταν ένα από τα καλύτερα που είδαμε ως σήμερα. Όπως πάντα το φεστιβάλ ανοίγουν ντόπιες μπάντες. Οι χαμένοι, πλέον, Horiffied από το χώρο του death metal, οι Exhumation λίγο πριν το τέλος της ύπαρξής τους και οι Nightfall για δεύτερη φορά στο φεστιβάλ. Φοβερή σκηνή, οι Immortal να βγαίνουν με τη δύση του ήλιου παίζοντας το “The Sun No Longer Rises”. Το λιωμένο corpsepaint στα πρόσωπά τους από τον ιδρώτα λόγω της αφόρητης ζέστης έκανε ακόμη πιο απόκοσμη την εμφάνισή τους. Ίσως να μην τους ξαναδούμε ποτέ, κρίμα! Οι Sodom είχαν μόλις κυκλοφορήσει το “Code Red” μετά από αρκετούς μέτριους δίσκους και με την εμφάνισή τους αντιπροσώπευσαν επάξια το thrash ιδίωμα στην πολυσυλλεκτικό αυτό φεστιβάλ. Οι Mercyful Fate, άλλη μία μπάντα που κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναπαίξει live συνέχισαν τη βραδιά, με τον King να κλέβει την παράσταση όπως ήταν αναμενόμενο. Και φτάνουμε στους headliners, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Manowar. Η εμφάνισή τους προκάλεσε αρκετή συζήτηση και σχολιασμό για καιρό. Μία η επιλογή τους να μην παίξουν τα μεγάλα σε διάρκεια επικά τραγούδια τους, μία το γνωστό χρονοβόρο επικοινωνιακό τους κομμάτι, μία η διακοπή ρεύματος, άφησαν μάλλον ανικανοποίητους τους οπαδούς τους.
2000: Iron Maiden, Dream Theater, In Flames, Septic Flesh, On Thorns I Lay
Παρασκευή 14 Ιουλίου 2000, οικολογικό Πάρκο λεωφόρου Δημοκρατίας. Το μόνιμο θέμα συζήτησης των προηγούμενων ημερών μέχρι και την έναρξη του φεστιβάλ ήταν η ακύρωση των Iron Maiden, ύστερα από το σπάσιμο του χεριού του Janick Gers. Η επιστροφή των Dickinson/Smith στο συγκρότημα και η κυκλοφορία του “Brave New World” είχε αυξήσει κατακόρυφα την ανυπομονησία των οπαδών, βλέπετε… Τη συναυλία ανοίξανε οι μελωδικοί On Thorns I Lay, ακόμη μία μπάντα της οποίας τα ίχνη αγνοούνται σήμερα. Δεύτερη μπάντα οι Septic Flesh με τον πειραματικό “Revolution DNA” να έχει πρόσφατα κυκλοφορήσει και πριν γίνουν παγκοσμίως γνωστοί. Στη συνέχεια οι Σουηδοί In Flames σε μία ομολογουμένως δυνατή, μοναδική στη χώρα μας, εμφάνιση, μία εποχή που παίζανε ακόμα melodic death metal. Οι Dream Theater ανέλαβαν τη δύσκολη αποστολή να μπουν στα παπούτσια των Maiden ως headliners. Και τα κατάφεραν περίφημα, κουβαλώντας στις αποσκευές τους το φοβερό Metropolis pt.II, επιδεικνύοντας την απίστευτη τεχνική τους και παίζοντας ένα τεράστιο, απαιτητικό σετ. Στο τέλος έκλεισαν το μάτι και στους die-hard Maiden fans, παίζοντας το “Trooper”.
2001: Judas Priest, Megadeth, Cradle of Filth, Savatage, Rotting Christ, Less Than Human
Ποδηλατοδρόμιο Ο.Α.Κ.Α., 1η Ιουλίου 2001. Line-up που καλύπτει ευρύ φάσμα προτιμήσεων στο χώρο του metal. Άλλη μία μπάντα που διέλυσε λίγο μετά, άνοιξε την πρώτη αυτή μέρα του τριημέρου. Πρόκειται για τους Θεσσαλονικείς hardcore/thrashers Less Than Human. Ακολουθούν οι Rotting Christ, οι οποίοι συνέχιζαν σταθερά την παραγωγή άλμπουμ, με το “Khronos” να έχει κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά. Μία από τις τελευταίες εμφανίσεις των Savatage, της πολύπαθης αυτής, όσο και πολυαγαπημένης από τους Έλληνες, μπάντας. Η εμφάνιση τους στο Wacken φέτος σήμανε μία κάποιου είδους δραστηριότητα, να δούμε τι θα βγει… Οι Cradle Of Filth πρόσφεραν θέαμα (φάτε μάτια ψάρια η φάση με τις χορεύτριες) και ουσία καθώς βρίσκονταν στο peak της καριέρας τους με συνεχόμενα επιτυχημένα άλμπουμ. Δεύτερη εμφάνιση των Megadeth κοντά-κοντά, αυτή τη φορά με ένα ερωτηματικό να πλανάται στον αέρα, μετά την κυκλοφορία των μετριότατων “Risk” και “The World Needs A Hero”. Οι Megadeth όμως δεν έπαψαν να είναι μία μεγάλη μπάντα και το απέδειξαν άλλη μία φορά. Πρώτη εμφάνιση των «Ιερέων του Ιούδα» στα μέρη μας, χωρίς το θεό στα φωνητικά, αλλά με τον «τίμιο» Tim “Ripper” Owens. Ανυποψίαστοι όσοι παρευρέθηκαν για την παγωμάρα που επρόκειτο να επιφέρει αργότερα μέσα στη χρονιά η κυκλοφορία του αμφιλεγόμενου “Demolition”. Ο Owens, πάντως, κατά κοινή ομολογία τα κατάφερε περίφημα, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο να χαρακτηριστεί επιτυχημένη η εμφάνιση των Βρετανών, οι οποίοι έμελε να επιστρέψουν μετά από τρία χρόνια με τον Halford ξανά στο μικρόφωνο.
2004: Judas Priest, Nightwish, Queensrÿche, Nightfall/ W.A.S.P., Gamma Ray, Soulfly, Dark Tranquillity, Firewind
Μετά την ακύρωση του φεστιβάλ αναπάντεχα το 2002 και τη σιγή του 2003 το Rockwave βρήκε το χώρο που αναζητούσε τόσα χρόνια στη Μαλακάσα και στο επονομαζόμενο Terra Vibe… και δεν το ξανακούνησε από εκεί.
19 Ιουνίου, η πρώτη από τις δύο «μεταλλικές» μέρες του φεστιβάλ. Ξεκίνημα με Έλληνες, όπως πάντα, και δη τους Firewind, βρισκόμενους στην αρχή ακόμα της καριέρας τους. Συνέχεια για τους Σουηδούς Dark Tranquility, οι οποίοι πήραν τη σκυτάλη από τους In Flames μετά από τέσσερα χρόνια για να εκπροσωπήσουν τη σκηνή τους. Εξίσου φοβεροί, μιλάμε εξάλλου για μία εποχή που σάρωναν σε βραβεία και πωλήσεις. Ώρα για άλλον έναν θρύλο να εμφανιστεί στο Rockwave, και μιλάμε φυσικά για τον Max Cavalera. Όχι φυσικά με τους Sepultura, αλλά με τους Soulfly. Πολύ ξύλο, ζέστη, ιδρώτας, μπύρες στον αέρα και άλλα τέτοια όμορφα. Η αφίσα έγραφε Running Wild, άλλα όλοι γνωρίζανε (η τεχνολογία είχε πια προχωρήσει από την εποχή του Rock of Gods) ότι η μπάντα που θα ανέβαινε στη σκηνή ήταν οι Gamma Ray του εξίσου θρυλικού Kai Hansen. Εντάξει, δε νομίζω ότι μπορούν να συγκριθούν με τους Πειρατές αλλά δε μας χάλασαν καθόλου. Headliners, ακόμα μία μπάντα που θα έκανε την παρθενική της εμφάνιση στη χώρα μας. Οι Wasp, λοιπόν, παρέσυραν το κοινό στο πέρασμά τους, με μια πραγματικά φοβερή εμφάνιση και με τον κόσμο να τραγουδάει ασταμάτητα! Από τα highlights του θεσμού!
Δεύτερη συνεχόμενη μέρα metal. Ουάου, που θα έλεγε κι ο Βαρουφάκης! Δεύτερη εμφάνιση σε Rockwave και για τους Nightfall λίγο πριν την προσωρινή τους διάλυση μέχρι το 2010. H εμφάνιση των Queensryhe ήταν αφιερωμένη στον concept δίσκο “Operation Mindcrime” με τη συνοδεία της Pamela Moore. Τα σκηνικά, ο φωτισμός, η σκηνική παρουσία, όλα ήταν φτιαγμένα για να υπηρετήσουν το καταπληκτικό αυτό concept… Φοβερό! Οι Φιλανδοί Nightwish, οι οποίοι στο Βορρά και όχι μόνο είχαν ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζονται ως supergroup και να πουλάνε τα κέρατα τους, πήραν τη σκυτάλη. Με την Tarja στα φωνητικά λίγο πριν αποχωρήσει. Καλό ζέσταμα για τους Priest. Τα είπαμε και παραπάνω, με Halford, αν και κάπως ντεφορμέ, η μπάντα μοιάζει διαφορετική. Απίστευτο σόου και σκηνική παρουσία!
2005: Black Sabbath, Velvet Revolver, Black Label Society, Wastefall / Slayer, Accept, Candlemass, Dismember, Order of the Ebon Hand / Twisted Sister, Dio, Anthrax, Katatonia, Ολέθριο Ρήγμα
Rockwave σε δόσεις μας επιφύλασσε το 2015, με την πρώτη ημέρα να είναι από τις κορυφαίες της δεκαετίας, λόγω της παρουσίας της μπάντας από την οποία ξεκίνησαν όλα με το αυθεντικό της line-up. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Σάββατο 25 Ιουνίου, Μαλακάσα. Ξεκίνημα με τους progressive metallers Wastefall, οι οποίοι, πληροφοριακά, μετά από ένα πενταετές διάλειμμα έχουν σήμερα επαναδραστηριοποιηθεί. Ο θεός Zakk Wilde και οι Black Label Society (τους περιμένουμε ξανά φέτος) έδωσαν το έναυσμα για την εντατικοποίηση της μπυροποσίας. Η μπάντα βγάζει απίστευτη ενέργεια στη σκηνή! Time has come για ακόμα μία μυθική μορφή, τον Slash και την υπόλοιπη παλιοσειρά των Roses να παραστεί στο θεσμό που λέγεται Rockewave. Έχοντας κυκλοφορήσει έναν πολύ καλό δίσκο (Contraband) μετά από μεγάλο διάστημα αποχής, οι βετεράνοι hardrockers έδωσαν ένα δυνατό σόου, παίζοντας και κομμάτια των Guns και προετοιμάζοντας το κοινό για την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Black Sabbath. Απίστευτο το δέος που προκάλεσε η παρουσία της τετράδας που λίγο-πολύ πυροδότησε τη δημιουργία της heavy metal μουσικής. Εμπειρία ζωής για τους 25.000 ανθρώπους που παραβρέθηκαν σε αυτό το Live, απλά. Κανένας λόγος να μπούμε σε λεπτομέρειες σχετικά με ήχο, σκηνική παρουσία κλπ…
Περίπου δύο βδομάδες αργότερα, στις 8 Ιουλίου, ήρθε το δεύτερο κύμα του φεστιβάλ με τους παλιούς γνώριμους (και επίσης εξαφανισμένους) Order of the Ebon Hand να ανέβαίνουν στη σκηνή παίζοντας παλιά και νέα τραγούδια. Ακολούθησαν οι ιστορικοί Dismember, ακόμη μία μπάντα-εκπρόσωπος του πρώτου κύματος του Σουηδικού death metal μετά τους In Flames και Dark Tranquillity που εμφανίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ένα ιδίωμα που εμφανώς έχει αδικηθεί από τη διοργάνωση, δηλαδή το doom metal, είχε σειρά να εκπροσωπηθεί και μάλιστα από τους πατριάρχες Candlemass. Στο μικρόφωνο εκείνη την περίοδο η φωνάρα του ιδιόρρυθμου όσο και ξεσηκωτικού Messiah Marcolin, ο οποίος έφυγε, μάλλον οριστικά, την επόμενη χρονιά. Ακόμη ένας τραγουδιστής που μάλλον δεν θα ξαναδούμε με τη συγκεκριμένη μπάντα πήρε τη σκυτάλη στο μικρόφωνο. Μιλάμε, φυσικά για τον Udo Dirkschneider και τους Accept. Τευτονικό metal, ευκαιρία για άφθονη μπύρα και τραγούδι από τον κόσμο σε πασίγνωστα άσματα. Τους είδαμε χωριστά, ήρθε η ώρα να τους δούμε και μαζί. Slayer – Lombardo, μία σχέση πολυτάραχη ακόμα και σήμερα. Επαγγελματική εμφάνιση από Αμερικανούς, το setlist περιείχε κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους και οι εκπαιδευμένοι σβέρκοι τέθηκαν σε δοκιμασία κυρίως με τα παλιά άσματα της μπάντας, όλοι ξέρουμε ποια είναι αυτά…
9 Ιουλίου, τελευταία μέρα του τριήμερου φεστιβάλ. Αρχή με μία περίεργη, για τα δεδομένα του φεστιβάλ, επιλογή, την punk μπάντα Ολέθριο Ρήγμα. Οι Zyklon ακύρωσαν την τελευταία στιγμή, οπότε οι Katatonia εμφανίστηκαν με ντάλα ήλιο. Δεν το λες και ταιριαστό για τους Σουηδούς και τη βαριά καταθλιπτική μουσική τους. Οι Anthrax που πήραν τη σκυτάλη σίγουρα δεν είχαν τέτοια προβλήματα και διασκέδασαν το κοινό, με μπροστάρη τον άρτι επανακάμψαντα Joey Belladonna. Με συγκίνηση, πλέον, θα θυμούνται την εμφάνιση του αείμνηστου Ronnie James Dio όσοι ήταν παρόντες εκείνη τη μέρα, καθώς ήταν η τελευταία με τη δική του μπάντα. Με τραγούδια από Dio/Sabbath/Rainbow στο setlist μπορείτε εύκολα να φανταστείτε ότι κανείς δεν έμεινε ανικανοποίητος και όλοι τραγούδησαν τουλάχιστον ένα στίχο… Party time με τους –original- Twisted Sister να ξεσηκώνουν το κοινό. Χορταστική εμφάνιση, ασταμάτητα hit, ο Dee Snider να τα δίνει όλα ενθουσιασμένος από την ανταπόκριση του κόσμου. Γενικά, μία από τις πιο επιτυχημένες παρουσίες του θεσμού!
by Giorgos Nimas
