Slayer: We Ranked Their Albums From Coolest To Weakest

Last Updated on 10:58 AM by Giorgos Tsekas

από τους Κώστα “Paganizer” Αθανασίου, Σόφη Βακίδου, Λεωνίδα Δούρα και Γιώργο Τσέκα

1.Reign in Blood (1986)

Τρίτη κυκλοφορία της μπάντας και αγαπημένο μου Metal album. 10 κομμάτια σε 29 λεπτά, ασταμάτητο ξύλο, η μπάντα σε top φόρμα και όλα αυτά ντυμένα με την παραγωγάρα του Rick Rubin που πολλές μπάντες θα ζήλευαν ακόμα και τώρα. Δίσκος που όρισε τα δεδομένα στον ακραίο ήχο των 80′s και υπήρξε πηγή έμπνευσης για αμέτρητες μπάντες από τότε. Δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια, όμως τα ”Angel of Death”, με την χαρακτηριστική κραυγή του Araya, ”Postmortem”, ”Reign in Blood”, ”Jesus Saves” και το φανταστικό αλλά υποτιμημένο ”Altar of Sacrifice” παραμένουν στα καλύτερα όλων των εποχών.

2.South of Heaven (1988)

Στην 4η κυκλοφορία τους οι Slayer αποφασίζουν να ρίξουν λίγο τις ταχύτητες και να παρουσιάσουν ένα πιο μελωδικό και λιγότερο επιθετικό πρόσωπο. Το ”South of Heaven” έκανε την μπάντα πιο προσιτή σε ευρύτερο κοινό και αύξησε την εμπορική τους απήχηση, αν και την εποχή της κυκλοφορίας του ξένισε αρκετούς σκληροπυρηνικούς τους fans. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, τα ”Mandatory Suicide”, ”Spill the Blood”, ”Ghosts of War” κλπ. παρουσιάζουν μια πιο σκοτεινή πτυχή των Slayer, χωρίς να λείπουν βέβαια οι γρήγορες στιγμές (”Silent Scream”, ”Live Undead“) που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ”Reign in Blood”.

3.Show No Mercy (1983)

Το 1983 έσκασε μύτη ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα album όλων των εποχών, το οποίο για πολλούς είναι και το καλύτερο των Slayer. Άπό τις πρώτες νότες του εναρκτήριου ”Evil Has No Boundaries” μέχρι το κλείσιμο του ομώνυμου κομματιού οι Slayer προσφέρουν ένα album-ορόσημο για το ακραίο Metal. Riffs και twin leads επηρεασμένα από Priest/Maiden/Mercyful Fate, παιγμένα όμως στις διπλάσιες ταχύτητες σε συνδυασμό με τον βρώμικο ήχο και σατανικό image των Venom, τα χαρακτηριστικά falsetto του Araya και το ανελέητο, αν και ακόμα ακατέργαστο, παίξιμο του Lombardo, συνθέτουν μια κυκλοφορία που μαζί με το ”Kill ‘em All” που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά έθεσαν τα θεμέλια όχι μόνο για την Thrash Metal σκηνή της Αμερικής αλλά και για όλα τα παρακλάδια του ακραίου χώρου. Διαχρονικά κομμάτια όπως τα ”Black Magic”, ”The Antichrist”, ”Evil Has No Boundaries”, ”Die by the Sword” αλλά και το υποτιμημένο έπος που ονομάζεται ”Crionics” αποτελούν τα σημεία αναφοράς του καταπληκτικού αυτού album.

4.Seasons in the Abyss (1990)

Στο 5ο τους album οι Slayer συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν με το ”South of Heaven”. Συνδυασμός mid tempo και γρήγορων κομματιών, καταπληκτικά riffs και μελωδίες, αξεπέραστο drumming & ωραίες ερμηνείες από τον Araya συνθέτουν μια κυκλοφορία που κλείνει ιδανικά την ”κλασσική” περίοδο των Slayer και θεωρείται από πολλούς η ωριμότερη τους. Η μπάντα μπαίνει στα 90′s με μια ακόμα δισκάρα και κομμάτια όπως τα ”War Ensemble”, “Dead Skin Mask”, ”Expendable Youth”, ”Hallowed Point” και το σκοτεινότατο ομώνυμο έπος δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το παρελθόν των Αμερικάνων.

5. Hell Awaits (1985)

2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ”Show No Mercy” οι Slayer επιστρέφουν με το δεύτερο album τους. Στο ”Hell Awaits” η μπάντα παρουσιάζεται πιο ώριμη, αρτιότερη τεχνικά και ακόμα πιο ακραία. Με μια από τις πιο iconic, εμβληματικές, σκοτεινές και evil εισαγωγές του Metal, έναν Araya που φτύνει τους στίχους στα μούτρα του ανυποψίαστου ακροατή, το δίδυμο Hanneman/King να προσφέρει απλόχερα φανταστικά riffs και φρενιασμένα solos και τον Lombardo να έχει βελτιώσει αρκετά το παίξιμό του, το album προσφέρει 7 κομμάτια ανελέητου Thrash Metal στο ύφος που έκανε την μπάντα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου. Highlights του δίσκου ο ομώνυμος ύμνος, οι κομματάρες ”At Dawn They Sleep”, ”Kill Again” και το ”ερωτικό” ”Necrophiliac”. Join Us…

6.Undisputed Attitude (1996)

Όχι ένα απλό άλμπουμ διασκευών. Ούτε καν. Μιλάμε για δίσκο που όρισε εν πολλοίς τι θα ακούσουμε για σχεδόν μια δεκαετία από τους Slayer σε επίπεδα προσέγγισης, κατεύθυνσης και νοοτροπίας. Επίσης έμαθε σε πολύ κόσμο τον μαγικό κόσμο του Hardcore, απενοχοποίησε το είδος, έβαλε τέλος σε ηλίθιες υστερίες και αντιλήψεις περι καθαρότητας του ήχου και λοιπές αηδίες. Τρομερές επιλογές κομματιών, απίστευτες εκτελέσεις.

7.Divine Intervention (1994)

Προσωπική αδυναμία, μιας και είναι το πρώτο που αγόρασα σαν «το καινούριο Slayer». Τεράστιο εξώφυλλο δια χειρός Wes Benscoter, ριφφάρες που πετσοκόβουν, ένταση, θυμός, παράνοια. Ότι αναζητάς σε ένα άλμπουμ τους δηλαδή. Πλέον με Bostaphάρα στα ντραμς. Εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά το φαινόμενο ανακεφαλαίωση των πεπραγμένων τους, μιας και η έμπνευση αντλείται από το παρελθόν τους και ουσιαστικά ακούμε μια σύνοψη των ένδοξων ημερών σε μια 1994 εκδοχή τους και λογική best 0f. Πορωτικό σε μια εποχή που ο σκληρός ήχος ζούσε μόνο από τις ακραίες του τάσεις και «συνιστώσες»…

8. World Painted Blood (2009)

Αν αφήσεις στην άκρη την ύπαρξη όχι ακριβώς fillers, αλλά όχι στο ίδιο υψηλό επίπεδο 3-4 κομματιών, τότε ίσως να μιλάμε για την καλύτερη δισκογραφική στιγμή από το 1994 και μετά. 25 χρόνια μετά δηλαδή! Φυσική εξέλιξη του προκάτοχού του Christ illusion που προετοίμαζε την ηχητική επιστροφή στις προ-πειραματισμών ημερών. Με το πιο λιτό και αδιάφορο εξώφυλλό τους. Αλλά με καυστικούς στίχους που είναι και πολιτική τοποθέτηση και μάλιστα άκρως ρεπουμπλικανική. Μουσικά, συνθετικά λειτούργησαν σαν ομάδα και αυτό φαίνεται στον πλουραλισμό όσων αφορά τον ήχο αλλά και την διάθεση των μελών που αποτυπώνεται στην εξαιρετική απόδοση του καθενός στο πεδίο του.

9. God Hates Us All (2001)

Η δεύτερη καλύτερη στιγμή με τον Bostaph στα τύμπανα. Επιθετικό, τραχύ, με μοντέρνα παραγωγή και πολλά groovy στοιχεία, ήρθε σε μια εποχή που αναβίωνε το Thrash, ουσιαστικά η πρώτη του αναβίωση και ενώ το nu metal προσπαθούσε να σκληρύνει λίγο πριν μας αφήσει χρόνους, χωρίς να συντελεί όμως σε αυτό η κυκλοφορία του “God Hates Us All”. Ο Araya προσπαθεί να το κουβαλήσει όλο στις πλάτες του, ο Hanneman έχει δώσει τα κλειδιά στον King και το όλο πράγμα χωλαίνει, απλά η ομάδα κερδίζει και όλα κρύβονται κάτω από το χαλί…

10. Christ Illusion (2006)

Λίγο η επιστροφή του Lombardo, λίγο η μαγική εξωφυλλάρα από τον Larry Caroll, λίγο τα 5 χρόνια από τον προκάτοχό του δεν ήθελε και πολύ να πέσει ο κόσμος με τα μούτρα στον δίσκο. Διατηρήθηκε το χαμηλό κούρδισμα, ξερή παραγωγή από τον Josh Abraham, με τον Kerry King υπογράφει τα περισσότερα τραγούδια, σαν δίσκος αγαπήθηκε όταν βγήκε, αλλά με το πέρασμα του χρόνου αποδείχθηκε πιο πολύ σαν μεταβατικός-αν και αναγκαίος- για να φτάσουμε από τα πειραματικά χρόνια επί Bostaph, στο πνεύμα της αρχικής σύνθεσης και το World Painted Blood. Η νέα γενιά τον θεωρεί κλασσικό, αν και μοσχοπούλησε, έκανε ντόρο, έβγαλε κομματάρες, σαν σύνολο ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν άγγιξε φυσικά κορυφές του παρελθόντος.

11. Slayer – Repentless (2015)

Όταν το 11ο στα 12 σε επίπεδο κατάταξης, έστω με τα δικά μας γούστα παίρνει τέτοιες κριτικές καταλαβαίνετε την λατρεία μας για τους Slayer…: “Η επιστροφή του σφαγέα λοιπόν…Από που να αρχίσει κάνεις; Από το ότι είναι το πρώτο album χωρίς τον Ιερέα; Από το πως πάλι δεν παίζει ο Lombardo;  Ότι ο Holt αντικατέστησε τον Jeff; Λοιπόν ναι, ο Ιερέας(Jeff) δεν είναι μαζί τους αλλα ο Holt είναι ένας κιθαρίστας φαινόμενο, ίσως η καλύτερη πένα στον ακραίο ήχο. Ο Bostaph γνωστός παιχταράς και στο συγκεκριμένο album ο ήχος από τα τύμπανα με το παίξιμο του είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει την τελευταία δεκαετία σίγουρα. Eίναι ένας δύσκολος δίσκος που θέλει πολύ ακρόαση. Μετά από τις 666 φορες που έπαιξε στα αυτιά μου θεωρώ ότι μετά το “Diabolus in Musica”  είναι ό,τι καλύτερο έχουνε βγάλει. Δεν περιμένω το νέο “Reign in Blood”, όπως δεν περιμένω το νέο ”Beneath the Remains” ή το ”Master of Puppets”. Αυτά τα album βγήκανε μια φορά και τέλος. Έχω συμβιβαστεί με την εποχή που αλλάζει και μαζί της αλλάζουν οι μουσικές και τα συγκροτήματα. Η δεύτερη περίοδος των Slayer είναι αυτό ακριβώς. Ακολούθησε και περπάτησε μαζί με την εξέλιξη και συνεχίζει να  τρέχει μαζί της. Πολλοί νομίζετε πως είναι απλό για ένα συγκρότημα να είναι αρεστό σε όλους. Όχι δεν είναι, και καλώς δεν είναι. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν που δεν του άρεσε ο δίσκος. Ο σφαγέας άλλωστε πάντα έχει ακονισμένο τον μπαλτά δεν έχει ανάγκη κανέναν.  Οι Slayer είναι ό,τι καλύτερο, ό,τι πιο επιθετικό υπάρχει στο metal, από τις ρίζες του μέχρι σήμερα. Το “Repentless” είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος, γιατί μονο τέτοιους ξέρουν να βγάζουν. Mε πολύ καλό production, που ισοπεδώνει όλες τις πλαστικές μπούρδες του σήμερα. Οι συνθέσεις είναι Slayer. Ό,τι και να λέμε μόνο αυτοί μπορούν να βρίσκονται από πίσω. Ο Kerry fucking King ακόμα μπορεί. Οι φωνές είναι με μια λέξη Αraya. Τι να πει κανεις; Στα 54 του είναι σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα από τα 80s… Οι κιθάρες είναι ξυράφια, όπως πρέπει… Όπως μας έχουν μάθει αυτά τα 33 χρόνια. Δώδεκα τραγούδια, από τα οποία το ένα είναι intro που σε στέλνει κόλαση! Καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι σίγουρα το ομώνυμο “Repentless”. Προσωπικά τα ακούω όλα χωρίς να βαριέμαι και χωρίς να αδειάζω από πώρωση. Τώρα βέβαια θα πει κάποιος «περισσότερο τα χώνεις σε κόσμο παρά κάνεις κριτική για το νέο album». Ναι, αυτό κάνω. Κριτική δε θα κάνω πότε στους Slayer, γιατί αν δεν υπήρχαν, δε θα υπήρχε το 50% των συγκροτημάτων του ακραίου ήχου, black – death – grind – thrash και πολλές ακόμα ταμπέλες. Αλλά και παρα πολλά hardcore σχήματα, γι’αυτό λοιπόν κουράστηκα να ακούω μαλακίες για τους Slayer. Από την άλλη ακούς τα ρυθμικά τους σε άπειρες άλλες μπάντες που έχουν πάρει ανοιχτό δάνειο χωρίς επιστροφή. Ήταν, είναι και θα είναι η πιο ισοπεδωτική μπάντα on stage. Δε μπορεί να σταθεί κανένας διπλα τους. Έχουν καταφέρει να ρίχνουν όλες τις υπόλοιπες μπάντες ένα level πιο κάτω. Το εξώφυλλο του δίσκου είναι ίσως το καλύτερο Slayer εξώφυλλο και τους ταιριάζει απίστευτα…Ο δίσκος έχει αρκετά mid-tempo αλλά και κάποια punk στοιχεία. Αυτά πάντα τα έβρισκε κανεις στους δίσκους τους γενικότερα. Το τραγούδι “Piano Wire” είναι κάτι που άφησε πίσω ο Jeff πριν την κάνει για να συμμετάσχει στην τεράστια μπάντα εκεί κάτω…Βαθμολογία εννοείται πως δεν υπάρχει. Από μένα τουλάχιστον. Just remember hate the life, hate the fame, hate the fuckin’ scene… Pissing match of egos, fuck their vanity… for Jeff!

666 (6/6)”

12. Diabolus In Musica (1998)

Το πιο αδύναμο άλμπουμ των αμερικανών. Η εποχή εντελώς περίεργη με nu metal να σαρώνει στις μικρές ηλικίες, το thrash νεκρό, τον κόσμο του να προσπαθεί να πιαστεί από τους The Haunted, που ουσιαστικά μιμούνται τους Slayer, και ενώ αυτοί προσπαθούν να πειραματιστούν και να εντάξουν νεωτερισμούς, που μάλλον δεν τους ταιριάζουν. Ακόμα και έτσι και υπό αυτές τις συνθήκες οι Slayer είναι πιo ακραίοι και πιο ποιοτικοί από τους υπόλοιπoυς Big-4 που φλερτάρουν με πιο εμπορικά είδη (Megadeth, Metallica) ή τους Pantera (Anthrax) με πολύ πενιχρά αποτελέσματα. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1998 να φιγουράρουν δεύτεροι σε πωλήσεις στην Ελλάδα κάτω από τους Smashing Pumpkins, δείγμα της πίστης των οπαδών τους και της αφοσίωσης τους…