Ελληνικά
Last Updated on 08:30 AM by Nikos Nakos
Genre: Thrash Metal
Country: Greece
Label: Nuclear Blast
Year: 2024
Περάσανε τα χρόνια και το άλλοτε ανερχόμενο ελληνικό συγκρότημα, έχει γνωρίσει παγκόσμια αναγνώριση και συνεχίζει με σπασμένα τα φρένα. Έχουν μεσολαβήσει βέβαια εκατοντάδες συναυλίες και οχτώ studio δίσκοι. Στην πρώτη περίοδο, μέχρι και το “Dead Again”, τελειοποίησαν τον ήχο τους στο πλαίσιο του old school ωμού thrash. Στη συνέχεια, έως το “Division of Blood”, εισήγαγαν περισσότερα mid tempo στοιχεία και μελωδίες, στα όρια όμως του thrash metal. Με το “Years of Aggression” άνοιξε ένας νέος κύκλος που συνεχίζεται έως σήμερα. Μπορεί να μεσολάβησαν 5 χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του “Profane Prayer” αλλά αυτό ακούγεται έως η φυσική συνέχεια του “Years of Aggression”. Υπάρχει μια πιο progressive διάθεση, όχι απαραίτητα παιχτικά αλλά στη φιλοσοφία δόμησης της σύνθεσης. Υπάρχουν πινελιές μοντέρνου ήχου αλλά και το DNA της μπάντας, που ξέρει από που προέρχεται και τι πρεσβεύει.
Όπως και ο προκάτοχος του, έτσι και το “Profane Prayer”, αποτελείται από 9 τραγούδια εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Και αν σε έναν πιο συμβατικό δίσκο, όλοι πάνω – κάτω θα ξεχωρίσουμε τις ίδιες 2 – 3 συνθέσεις, εδώ αυτό επαφίεται ξεκάθαρα στο γούστο του ακροατή. Ποιοτικά, βρίσκονται όλα σε υψηλό επίπεδο και ο καθένας μπορεί να ξεχωρίσει διαφορετικό τραγούδι και για διαφορετικό λόγο. Αυτή η ποικιλία κάνει την ακρόαση ακόμα πιο εύκολη αν και συνολικά ο δίσκος θέλει τις ακροάσεις του ώστε να τον καταλάβεις πλήρως. Είναι ο τρίτος συνεχόμενος δίσκος που συναντάμε τους ίδιους μουσικούς, κάτι που αποτυπώνεται ξεκάθαρα. Το rhythm section είναι πιο στιβαρό από ποτέ και οι κιθάρες οργιάζουν. Τα heavy metal στοιχεία έχουν ελαφρώς οπισθοχωρήσει σε σχέση με το “Years of Aggression” αν και έχουν μεγαλύτερο όγκο και βαρύτητα. Επίσης, στιχουργικά υπάρχουν αρκετές φιλοσοφικές σκέψεις με ανοιχτές αναγνώσεις από τη μεριά του ακροατή. Πάμε να δούμε τι θα συναντήσουμε σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά:
When the Lions Die: Το τραγούδι που επέλεξαν να δώσουν πρώτο στη δημοσιότητα. Ιδανικό για εναρκτήριο του δίσκου αλλά και της περιοδείας για την προώθηση του. Ακριβώς πάνω στη λογική δόμησης του “Born of Hate”, αποτελεί μια μίξη μελωδικού death metal με thrash. Μοντέρνα προσέγγιση, με μια αύρα Kreator της τελευταίας 20ετίας. Σε αρπάζει μονομιάς και με τις μελωδίες του και με το ρεφρέν του.
Crypts of Madness: Συνέχεια με old school thrash metal παιγμένο στα κόκκινα, με τον Νίκο σχεδόν να φτύνει τους στίχους. Φοβερή riffάρα στο ρεφρέν, όπως φοβερό και το υποχθόνιο riff περίπου στη μέση του τραγουδιού. Τραγούδι που θα μπορούσε άνετα να περιέχεται στο “Dead Again” αν και φέρνει αρκετά σε ακρότητα και ωμότητα στο “Image of the Serpent” από το “Division of Blood”.
Purified by Fire: Να μη γράψουμε και ένα τραγούδι που θα προκαλεί με σιγουριά μακελειό στις συναυλίες; Εκπληκτική εισαγωγή με κοψίματα αλά “Silent Scream” και γηπεδικό ρεφρέν. Ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου από τα αμιγώς thrash. Το ατμοσφαιρικό – ερεβώδες κλείσιμο, είναι για να ηρεμήσεις και να αναλογιστείς τι άκουσες μόλις αν βρίσκεσαι στο σπίτι ή για να πάρεις ανάσες από το pit, αν βρίσκεσαι σε συναυλία.
Deathstalker: Εδώ παρελαύνει όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής, δίνοντας έτσι με έναν άτυπο τρόπο τα εύσημα της για όλα όσα έχουν καταφέρει οι Suicidal Angles έως σήμερα. Ακουστική εισαγωγή και στακάτο Heavy Metal στη συνέχεια με σχεδόν αφηγηματικό ρεφρέν. Ο άσος όμως του τραγουδιού είναι η ασύλληπτη maidenική του μελωδία από τη μέση και μετά. Για πρώτη φορά, θα ακούσουμε εδώ και καθαρά φωνητικά. Όταν βγαίνεις από τα όρια του thrash metal με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο, αποστομώνεις και δεν προβληματίζεις.
Profane Prayer: Στη μέση ακριβώς του δίσκου, συναντάμε το ομώνυμο κομμάτι του. Έχουμε να κάνουμε με ένα πιο συμβατικό χτίσιμο σύνθεσης σε σχέση με υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Πιο άμεσο, με το Slayerικό riff του πριν το ρεφρέν, να κάνει τη διαφορά. Δυνατό mid tempo και φρενήρη solos στη συνέχεια, του δίνουν ξεκάθαρα θετικό πρόσημο.
The Return of the Reaper: Φοβερή μελωδική και συνάμα σκοτεινή εισαγωγή, ακολουθείται από στακάτο riff που στρώνει το δρόμο σε μπετόν αρμέ rythm section σε mid tempo. Επίσης άμεσο τραγούδι που συνοψίζει πανέμορφα την μεσαία περίοδο του γκρουπ, που μας κρέμαγε τα σαγόνια με δίσκους όπως το “Bloodbath”.
Guard of the Insane: Σύνθεση που σε κερδίζει ακρόαση με την ακρόαση. Εισαγωγή με μπασογραμμή, σφυροκόπημα στη συνέχεια και ένα άκρως συναυλιακό ρεφρέν. Αριστουργηματικό solo και κλείσιμο πάλι με σφυροκόπημα. Άρτιο από όλες τις απόψεις, δείχνει με στόμφο τη δυναμική στη σύνθεση που έχει το συγκρότημα.
Virtues of Destruction: Θυμάστε αυτά τα 3λεπτα σφηνάκια πόνου που μας κέρναγε κάποτε κατά κόρον το συγκρότημα; Η εξέλιξη έχει νόημα, μόνο όταν τιμάς και δεν ξεχνάς και τις ρίζες σου. Μου έφερε κατά νου τόσο στη δομή του όσο και στην ποιότητα, το ομώνυμο τραγούδι από το “Divide and Conquer”. Ιδανικό για μπάχαλα στις συναυλίες τους.
The Fire Paths of Fate: Κλείσιμο του δίσκου με αυτό το 10λεπτο έπος. Συνεχίζει ακριβώς στο δρόμο που χάραξε το αριστουργηματικό “Sacred Dance with Chaos”. Πειραματίζονται για πρώτη φορά με γυναικεία φωνητικά καθώς και με σαντούρι. Σκοτεινή σύνθεση στην ολότητα της μέχρι να ακουστεί η ανατολίτικη της μελωδία και να σε στοιχειώσει. Συγκλονιστικό σημείο, ικανό να σε ανατριχιάσει. Ισχύει ότι και για το “Deathstalker”. Όταν βγαίνεις από τα όρια του thrash metal με αυτόν τον τρόπο, αποστομώνεις και δεν προβληματίζεις. Πραγματικά ιδανικός επίλογος για ένα υπέροχο album.
Όταν ένα συγκρότημα φτάνει στον όγδοο του δίσκο, μπορούμε να φανούμε ελαστικοί για κάποια έλλειψη πρωτοτυπίας ή ποιότητας. Οι Suicidal Angels στον όγδοο δίσκο τους, δείχνουν απλά τη νέα κορυφή που θα ορίσουν οι ίδιοι μέχρι να την κατακτήσουν…
