Ελληνικά
Last Updated on 01:06 PM by Giorgos Tsekas
Γεννημένοι από τις στάχτες των At the Gates (Αdrian Erlandsson, Anders Bjorler, Jonas Bjorler), οι The Haunted έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στον σκληρό ήχο. Με το ντεμπούτο τους, κατάφεραν να θεωρηθούν οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτό που θα ονομαζόταν λίγα χρόνια αργότερα “Thrash Metal Revival”. Στη Σουηδία έχουν κερδίσει 2 φορές τα βραβεία Grammy, στην κατηγορία “Best Hard Rock Band”. Αυτά βέβαια από μόνα τους δεν θα είχαν την αντίστοιχη σημασία, αν το συγκρότημα δεν μας είχε προσφέρει μερικούς καταπληκτικούς δίσκους. Μέσα στα χρόνια πειραματίστηκαν αρκετά, με τα ποιοτικά αποτελέσματα να διαφέρουν. Η εναλλαγή των Αro και Dolving πίσω από το μικρόφωνο, σχεδόν προδίκαζε την ηχητική κατεύθυνση αλλά έχουν κυκλοφορήσει και με τους 2, κλασικούς δίσκους. Στις συχνές τους εμφανίσεις τα παλιότερα χρόνια στη χώρα μας εξάλλου, δεν άφηναν κανένα σημάδι αμφισβήτησης. Επαγγελματισμός και ηχητική τελειότητα σουηδικής κοπής, κάνουν τους The Haunted ένα κλασικό παράδειγμα συγκροτήματος του Ghothenburg. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι ιδιαίτερα δραστήριοι κάτι που ευχόμαστε να αλλάξει σύντομα. Πάμε να δούμε την μέχρι και σήμερα δισκογραφική τους παρουσία, αρχίζοντας από τη λιγότερο ενδιαφέρουσα μέχρι την κορυφαία τους. Είναι αλήθεια πως λόγω εντελώς διακριτών ηχητικών αλλαγών, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν τους ακολούθησε σε όλες τους τις φάσεις και προτιμά συγκεκριμένα άλμπουμ. Όλα αυτά βέβαια είναι υποκειμενικά, όπως και η σειρά κατάταξης που ακολουθεί…
9. Unseen
Καλό είναι ο εκάστοτε πειραματισμός να μην κρίνεται εξ ορισμού αλλά με βάση τα αποτελέσματα του. Στο “Unseen”, οι The Haunted ένιωσαν εντελώς απελευθερωμένοι από οποιαδήποτε ανάγκη εκπροσώπησης συγκεκριμένου ήχου. Ως εδώ καλά. Το αποτέλεσμα όμως είναι εντελώς αποπροσανατολισμένο, δεν υπάρχει έστω ένα ίχνος από το DNA του συγκροτήματος και οι συνθέσεις υπολείπονται σε ποιότητα. Ηχούν εντελώς άνευροι και ανούσιοι στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Υπάρχουν κάποιες σκόρπιες καλές ιδέες αλλά οι απαιτήσεις μας σαφώς και είναι μεγαλύτερες. Αν υπάρχει ένας δίσκος που δεν θα σε βάλει στη μαγεία της μπάντας, είναι αυτός εδώ. Ευτυχώς το κατάλαβαν και οι ίδιοι και δεν επανέλαβαν κάτι παρόμοιο. Τα άλμπουμ που ακολουθούν είναι από καλά έως άριστα.
8. Versus
Με τον Peter Dolving στο μικρόφωνο, επιχειρούσαν να ανοίξουν τον ήχο τους, να δοκιμάσουν διάφορες διαθέσεις, να εισάγουν περισσότερο groove. Και ο ίδιος ο Dolving εξάλλου, δοκιμάζει διαφόρων ειδών φωνητικά. Στο “Versus” λοιπόν, τα τραγούδια είναι μοιρασμένα σε thrash και groove, κάτι που βοηθάει στη ροή του δίσκου. Γενικότερα μιλάμε για ένα καλό άλμπουμ, με όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του γκρουπ. Ο λόγος που δεν βρίσκεται πιο ψηλά στην κατάταξη, είναι επειδή δεν βρίσκονται όλες οι συνθέσεις στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Ξεχωρίζουν τραγούδια όπως το “Moronic Colossus” και το “Ceremony”. Το “Seize the Day” που κυκλοφόρησε στην “Collector’s Edition” του δίσκου, έπρεπε με κάποιον τρόπο να το είχαν συμπεριλάβει στην κανονική έκδοση…
7. Τhe Dead Eye
Μιλάμε για τον δίσκο που πήγε τη λογική του “Revolver” ένα βήμα παραπέρα και κατάφερε να συστήσει τους The Haunted και σε άλλα ακροατήρια. Δεν έχασαν την αιχμηρότητα τους αλλά εδώ κατάφεραν να ισορροπήσουν ισόποσα την ακρότητα και τη μελωδία τους. Ας πούμε χοντρικά, ότι είναι ένας δίσκος που μπορεί να ακούσει άνετα και ένας οπαδός του melodic death metal. Κάποιοι σκληροπυρηνικοί οπαδοί από τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος, άρχισαν σε αυτό το σημείο να χάνουν το ενδιαφέρον τους. Ο δίσκος παρόλα αυτά, είναι γεμάτος από καλά τραγούδια. Αν πάντως είχε 10 τραγούδια και 10 λεπτά μικρότερη διάρκεια, θα ακουγόταν αρκετά πιο συμπαγής και θα βρισκόταν πιο ψηλά. Συνολικά όμως μιλάμε, για ένα φιλόδοξο και επιτυχημένο εγχείρημα.
6. Οne Kill Wonder
Είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν θα κρίνεις αυτόν τον δίσκο αυτόνομα ή αυστηρά στη χρονική στιγμή που κυκλοφόρησε. Είναι ο τρίτος δίσκος των The Haunted και είχε το δύσκολο έργο να διαδεχτεί τα 2 προηγούμενα αριστουργήματα. Συνεχίζει στη λογική του “Μade Me Do It” και όλοι παίζουν στα κόκκινα, ο δε Marco Aro χρησιμοποιεί ακόμη πιο ακραία φωνητικά. Ο συνθετικός οίστρος όμως, δεν είναι του αντίστοιχου επιπέδου και η σύγκριση είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Οι ίδιοι είχαν εξάλλου δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες με αυτά που είχαν κυκλοφορήσει. Στις συναυλίες που έδιναν πριν ακόμη βγει ο δίσκος στην αγορά, είχαν επιλέξει να παίζουν τα “Godpuppet” και “D.O.A.”, που όντως συγκαταλέγονται στις πολύ δυνατές στιγμές του δίσκου.
5. Strength in Numbers
Είναι ο τελευταίος μέχρι στιγμής δίσκος για το συγκρότημα και αποτελεί μια εντελώς συνειδητή επιστροφή στις ρίζες των The Haunted. Το instrumental “Fill the Darkness with Black” με το “Brute Force” που το διαδέχεται, είναι ακριβώς στην ίδια λογική των “Dark Intensions” και “Bury Your Dead”. Το “Spark” επαναφέρει το βίαιο groove και το “Preachers of Death” είναι χτισμένο πάνω στη λογική του “99”. Τα τραγούδια και η συνολική διάρκεια είναι “τόσο – όσο” για το είδος και γενικά όλα είναι όπως πρέπει. Έχω την αίσθηση πάντως, ότι ο δίσκος πέρασε λίγο στα ψιλά όταν κυκλοφόρησε και αυτό ίσως δείχνει ότι λόγω των ηχητικών πειραματισμών, κάποιοι οπαδοί των πρώτων ημερών έχασαν οριστικά το ενδιαφέρον τους. Δώστε μια δεύτερη ευκαιρία στο “Strength in Numbers”, και θα σας κάνει να αναθεωρήσετε.
4. Εxit Wounds
Για να ξεπεραστεί το ηχητικό στραβοπάτημα του “Unseen”, έπρεπε να κυκλοφορήσει κάτι πολύ καλό. Η επιστροφή του Marco Aro πίσω από το μικρόφωνο, έδωσε την εύκολη πάσα για επιστροφή σε πιο ακραία μονοπάτια. Αυτό σαφώς δεν αρκούσε αλλά ευτυχώς κατάφεραν και έγραψαν ξανά, μερικά σπουδαία τραγούδια. Το “Cutting Teeth” είναι καταιγιστικό, το “Eye of the Storm” δείχνει πως οι καλοί The Haunted χρησιμοποιούν μελωδία χωρίς να μαλακώνουν τον ήχο τους, το “Trend Killer” είναι ο ορισμός του άρτιου groove ενώ το “Μy Enemy” συμπυκνώνει σε ένα μόλις λεπτό, όλο το DNA του γκρουπ. Το “Exit Wounds” είναι μια ηχηρή επιστροφή από όλες τις απόψεις και μια αποστομωτική απάντηση σε όσους είχαν αρχίσει να τους ξεγράφουν.
3. Revolver
Το “One Kill Wonder” είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα στους οπαδούς αλλά ευτυχώς η επιστροφή του Ρeter Dolving, σηματοδότησε και την επιστροφή σε συνθέσεις μεγαλύτερης έμπνευσης. Ο Aro έχει συνδεθεί με τις πιο ακραίες συνθέσεις των The Haunted και ο Dolving με τις πιο πειραματικές. Το “Revolver” όμως, περιέχει τα πάντα. Το κατακλυσμιαίο thrash του “No Compromise”, το άρρωστο groove του “99” αλλά και την πιο μοντέρνα και μελωδική προσέγγιση του “All Against All”, στο οποίο οι πιο παρατηρητικοί είδαν και το κλείσιμο του ματιού για τους ηχητικούς πειραματισμούς που θα έρχονταν. Το “Revolver” περιέχει πλουραλισμό συνθέσεων και ίσως είναι η τελευταία φορά που ό,τι συνέθεσαν σε έναν δίσκο, τους βγήκε στον απόλυτο βαθμό.
2. Made Me Do It
Ο ομώνυμος δίσκος είχε ήδη στρέψει τα βλέμματα όλων πάνω τους και όλοι περίμεναν το επόμενο τους βήμα. Θα μπορούσαν να βολευτούν και να βγάλουν ένα δεύτερο μέρος της ήδη πετυχημένης συνταγής. Εντούτοις, αποφασίζουν να ακολουθήσουν ακόμη πιο ακραίες ατραπούς. Τα φωνητικά του τότε νέου Marco Aro είναι πιο ακραία και “σκισμένα” αλλά και το υπόλοιπο συγκρότημα αποφασίζει να μειώσει το groove και να παίξει ακόμη πιο γρήγορα. Το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό. Η εισαγωγή στον δίσκο με τα “Dark Intensions” και “Bury your Dead” είναι ασύλληπτη και μέχρι και το “Victim Iced” παραδίδουν μαθήματα άρτιας ακρότητας. Σουηδικός trademark ήχος, με μερικά από τα καλύτερα riffs που μπορεί να ακούσει κάποιος μαζεμένα σε ένα δίσκο. Αριστούργημα!
1. The Haunted
Η φανέλα των Αt the Gates ήταν πολύ βαριά και τα 3/5 της αρχικής σύνθεσης είχαν να αποδείξουν ότι το νέο κεφάλαιο στη μουσική τους καριέρα είχε λόγο ύπαρξης. Το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δεν το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος. Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή, ο δίσκος αυτός κατάφερε να ξαναφέρει ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα στο προσκήνιο, σε μια εποχή που ο ήχος αυτός είχε παραγκωνιστεί. Τόσο μεγάλη αποδείχθηκε η αξία του αν και εξαρχής φαινόταν η σπουδαιότητα του. Φοβερή έμπνευση και πίστη στις δυνατότητες τους. Δεν αναφέρω κανένα τραγούδι γιατί είναι αψεγάδιαστο στην ολότητα του. Χαρακτηριστικά όμως θα πω, ότι το riff που χρησιμοποιούν απλά ως fade out στο “Choke Hold”, άλλοι θα το έπαιρναν για να χτίσουν πάνω σε αυτό το hit single του δίσκου τους. Δίσκος – σημείο αναφοράς, για όλο το ακραίο metal.
