Ελληνικά
Last Updated on 06:41 PM by Lilliana Tseka
Η ευκαιρία που σου δίνεται στο να απολαύσεις έστω για μόνο μια φορά τον θρύλο της μουσικής που ακούει στο όνομα Rolling Stones δεν σου ”δίνεται” κάθε μέρα, πόσο μάλλον όταν αγαπάς σφόδρα αυτό που λέμε rock. Τι κι αν κάποιοι εξ αυτών πλησιάζουν πια τα 80 (ο Charlie Watts 76αρης γαρ), τι κι αν λεφτά έχουν βγάλει να φάνε και τα δισέγγονά τους, η τελευταία μεγαλύτερη rock μπάντα όλων των εποχών να είσαι σίγουρος (πώς αν είσαι τυχερός και τους δεις σε κάποια από τις επερχόμενες συναυλίες που ακολουθούν ή έχασες την ευκαιρία και ελπίζεις στο μέλλον) πως θα σε ανταμείψει και με το παραπάνω. Σίγουρα οι ευκαιρίες πλέον είναι μετρημένες και με τις φήμες να οργιάζουν πως ίσως είναι το τελευταίο τους Ευρωπαϊκό tour.
Κάθε τύψεις κι ενοχές για το νεαρό της ηλικίας και της ανυπακοής, στο να χαρώ αυτό που πολλοί απολαύσαν ακριβώς (όντως απίστευτα καρμικό) πριν 19 χρόνια σε εκείνο το αξέχαστο Αθηναϊκο βράδυ στο ΟΑΚΑ, ”σβήστηκαν” μέσα σε σχεδόν 2μισή ώρες έντονης live μουσικής εμπειρίας που μόνο ένα μέγεθος σαν τους Rolling Stones μπορεί να σου χαρίσει.
Όπως κάθε μεγάλο μουσικό γεγονός έτσι και αυτό ”είχε” την δική του ταλαιπωρία, κυρίως οδική αν σκεφτείς πως για το συγκεκριμένο event ταξίδεψε κόσμος από αρκετές χώρες τριγύρω, κάτι που δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει ο Mick Jagger επί σκηνής, ενδεικτικά αναφέρω χώρες όπως η Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία και η Πολωνία. Επιπρόσθετα η δυσκολία ”έγινε” μεγαλύτερη καθώς ο καιρός ήταν βροχερός όλο αυτό το διάστημα στην περιοχή της συναυλίας (χώρος όπου φιλοξενείται το Αυστριακό Grand Prix της Formula 1) με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της αρένας να θυμίζει χοιροστάσιο από την λάσπη. Κρίνοντας από την εικόνα και με γνώση ότι σε τέτοιους χώρους σίγουρα χρειάζεσαι γαλότσες θα θεωρούσα επιεικώς ερασιτεχνική την μέριμνα αυτού του προβλήματος από την πλευρά των διοργανωτών καθώς και την έλλειψη προσωπικού στο merch όπου η εξυπηρέτηση τους ήταν απαράδεκτη για να κλείσω με τα μόνα αρνητικά της ημέρας.
Τελειώνοντας και ζώντας από τις παραπάνω πρώτες εντυπώσεις συνοδεία κρασιού ”ήρθε” η ώρα για απολαυστική μουσική και ξεκίνημα με πολύ όμορφα support groups. Πρώτος στην επιβλητική σκηνή του μεγάλου show ανέβηκε ο John Lee Hooker Jr., γιος του πολύ μεγάλου blues man, οπού με τον απλά επικοινωνιακό του χαρακτήρα και την όμορφη blues μουσική του μας ”κράτησε” ζεστούς για την συνέχεια μέσα από ένα σύντομο set όπου ακούσαμε τραγούδια όπως τα παρακάτω.
Setlist : Boom Boom (John Lee Hooker cover), People Wanna Change, Dimples (John Lee Hooker cover), Talk Too Much, Dear John, Funky Funk, Jam, Boogie, You Make My Life Brand New, Rock Me Baby, I’m Leavin’
Η σκυτάλη για την συνέχεια πάνω στην σκηνή ”πέρασε” στους Ισλανδούς indie/blues rockers Kaleo, γνωστοί πλέον στο ευρύ παγκόσμιο κοινό μέσα από την συμμετοχή τους σε soundtracks τηλεοπτικών σειρών όπως Suits και Vinyl. Με τον αέρα της περιοδείας πάνω τους δεν άργησαν να ”ανεβάσουν’΄’ το κοινό μέσα από τον πραγματικό όμορφο ήχο των εκτελέσεων τους και να δώσουν σε πολλούς την ευκαιρία να ασχοληθούν μαζί τους ώστε να καταλάβουν γιατί θεωρούνται από τα τελευταία μουσικά φαινόμενα στην μουσική βιομηχανία ακούγοντας ένα σετ όπως αυτό.
Setlist : Broken Bones, I Can’t Go On Without You, Save Yourself, See The World, All The Pretty Girls, Pour Sugar On Me, Automobile, Hot Blood, No Good, Way Down We Go, Backdoor, Ladies Man, Rock’n’Roller
Αφού η εμφάνιση των Ισλανδών ”έκλεισε” ιδανικά αυτό που έμενε ήταν να ξεκινήσει και το μαγικό ταξίδι μέσα στην μαγεία των μεγάλων Βρετανών. Αφού ακούστηκαν τραγούδια από Jet, Black Rebel Motorcycle Club μέχρι AC/DC στα μεγάφωνα και μας ”ζεστάναν” για τα καλά και αφού τα φώτα ”έκλεισαν” δυο με τρεις φορές η μεγάλη στιγμή ”έφτασε”.
Η κορυφή της σκηνής άρχισε να ”καπνίζει” από τις αναμένες τεχνητές φωτιές και το led φόντο της σκηνής κατακοκκίνησε στα χρώματα της κόλασης συνοδεία καπνών στο stage που έκανε την είσοδο των rock stars κολασμένα μαγική πριν ο Mick Jagger μας τραγουδήσει την δικιά τους ”Sympathy For The Devil”. To party μόλις είχε ξεκινήσει με 70χιλ κόσμου ακολουθόντας τον ρυθμό να κάνει σαν λυκάκι. Η θρυλική τετράδα των Mick Jagger, Keith Richards, Ronnie Wood και Charlie Watts είχε πάρει την θέση της στην σκηνή συνοδεία των πολύ ταλαντούχων μουσικών που τους ακολουθούν και άρχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα εδώ και 55 χρόνια. Σίγουρα η ηλικία είναι εμφανής πάνω τους όμως δεν πάυει να σε εντυπωσιάζει το γεγονός των αεικίνητων Jagger και Wood επι σκηνής. Η εκτέλεση κάθε hit άκρως επαγγελματική και μεθυστική με το ανάλογο μαγευτικό background να ”δένει” άψογα στην θέα του group.
Η περιοδεία στημένη σε best of all time classic set καθώς και μερικές διασκευές μέσα από τον τελευταίο τους δίσκο ”Blue & Lonesome” σίγουρα δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο πόσο μάλλον τις νέες γεννιές που ”πήραν” λίγο από την μαγεία των Rolling Stones. Σίγουρα το να διαλέξεις καλύτερη στιγμή μέσα από μια τόσο έντονη μουσική εμπειρία όπως αυτή είναι δύσκολο, έτσι λοιπόν από προσωπικό γούστο και μόνο θα έλεγα πως κατά την διάρκεια των ”Miss You”, ”Satisfaction”, ”Start Me Up”, ”Paint It Black” και ”She’s A Rainbow”, που δεν το έχουν αποδώσει live πάνω από 20 φορές, έγινε ο αναμενόμενα απόλυτος χαμούλης.
Συνοψίζοντας, αντιλαμβανόμενος πλέον και επίσημα το τεράστιο μέγεθος και επιρροή τους όλα αυτά τα χρόνια θεωρώ εαυτόν ευλογημένο που κατάφερα και είδα μια αξιοπρεπέστατη, για τα ηλικιακά δεδομένα, απόδοση των Βρετάνων. Έχοντας την εντύπωση πως είναι ενδεχομένως και farewell tour κάτι που δίνει ιδιαίτερη σημασία για την παρουσία μου στο εν λόγω συναυλιακό γεγονός, έφυγα γεμάτος μέχρι την επόμενη μελλοντική συναυλιακή εμπειρία.
Setlist: Sympathy For The Devil, It’s Only Rock ‘N’ Roll (But I Like It), Tumbling Dice, Just Your Fool (Buddy Johnson and His Orchestra cover), Ride ‘Em On Down (Jimmy Reed cover), Under My Thumb, She’s A Rainbow (by crowd request), You Can’t Always Get What You Want, Paint It Black, Miss You, Happy, Slipping Away, Midnight Rambler, Honky Tonk Women, Street Fighting Man, Start Me Up, Brown Sugar, (I Can’t Get No) Satisfaction, Gimme Shelter, Jumpin’ Jack Flash
