Ελληνικά
Last Updated on 10:42 AM by Giorgos Tsekas
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που πάω σε λαιβ και μάλιστα για ανταπόκριση τελείως ανοργάνωτος και εντελώς την τελευταία στιγμή. Ευτυχώς όμως το καθυστερημένο soundcheck των συγκροτημάτων με έκανε να είμαι για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά από την αρχή σε κάποια συναυλία.
Στο όλο event που χαρακτήριζε η ποικιλομορφία των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν, ανέβηκαν στην σκηνή οι Τρικαλινοί Daffodil. Αν και εντελώς σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά των αντιεμπορικών και εσωστρεφών μουσικά headliners, οι Daffodil κινούνται σε pop ήχους και στο μικρό χρονικά setlist τους προσπάθησαν να χωρέσουν όση περισσότερη μπορούσαν από τη μουσική τους. Ο κάκιστος ήχος δεν μας άφησε να ακούσουμε σε κανένα από τα 6 τραγούδια το μπάσο, ακούσαμε όμως σε ένα μόλις τα πλήκτρα (στη διασκευή σε Paradise Lost στο ταιριαστό σε αυτούς “Say Just Words”), στα μισά τραγούδια τον τραγουδιστή (που έμοιαζε αρκετά επηρεασμένος από το γεγονός αυτό) και εκτός από τον Θεοδόση στα ντραμς που ήταν άψογος και ακουγόταν, το μόνο που ακούγαμε ήταν ένας ογκώδης θόρυβος από το ταυράκι της κιθαρίστριας που επισκίαζε τα πάντα. Θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσουμε είτε μέτρια είτε δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο την εμφάνιση του συγκροτήματος μιας και αυτό που ακούγαμε δεν είναι ευθύνη δικιά τους. Πάντως σε σχέση με προηγούμενες φορές που τους έχω δει έχουν κάνει βήματα προόδου ενώ απουσίαζαν ακρότητες επί της σκηνής που στο μεταλλικό κοινό ξενίζουν. Ξεχώριζε το τραγούδι με το οποίο κλείσαν που έχει τη στόφα του ποπ χιτ και είναι και συναυλιακό “Down The Corridor”.
Οι Λαρισαίοι DreamRites που εμφανίστηκαν αμέσως μετά είχαν σαφώς καλύτερο ήχο και αυτοί και αν έχουν βελτιωθεί από την προηγούμενη φορά που τους είδα. Οκ, η μουσική τους είναι πιο κοντά στα ακούσματά μου, οπότε έπαιξε και αυτό το ρόλο του αλλά πανάθεμά τον αυτός ο Σιδεράκος έχει φωνάρα. Το κιθαριστικό δίδυμο έπαιζε τρομερά θέματα και αν καταφέρουν να εστιάσουν περισσότερο στην παραγωγή (οι πολλοί ρυθμοί και υπερβολικές εναλλαγές υπερφόρτωναν τις συνθέσεις) ώστε να κατανείμουν τις ιδέες τους στα τραγούδια με περισσότερη «λογική» είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Κλασσικό heavy metal με Maiden-Dickinson επιρροές αλλά και Power στοιχεία ενώ σε στιγμές νόμιζα πως άκουγα τον Kiske να τραγουδά στη σκηνή του Stage. Τραγουδάρα έπος γάμησε κωλαράκια” (και στα σχεδόν 10 λεπτά που διαρκεί!) το “Snow Queen”.
Οι Universe217 είναι από τα σχήματα που αφενός δεν χρειάζονται συστάσεις του στυλ «καλοί για Έλληνες» και αφετέρου δεν χρειάζεται να ακούς το ιδίωμα στο οποίο «ανήκουν» για να νοείσαι οπαδός τους. Με τον κόσμο να έχει ζεσταθεί καλά από τα 2 προηγούμενα συγκροτήματα και επιτέλους πολύ καλό ήχο για την υπόλοιπο της βραδιάς απολαύσαμε μια μπαντάρα στα καλύτερα της με ήχο μπετόν αρμέ, με όγκο και ατμόσφαιρα και πάνω από όλα ωραία τραγούδια. Φυσικά είναι λίγο ότι και να γράψω για τη φωνή της Τάνιας που δυστυχώς γεννήθηκε σε λάθος χώρα την λάθος εποχή… Στιβαρός πίσω από τα ντραμς ο Μάνος, ουσιαστικό το μπάσο ενώ ο κιθαρίστας παρόλο που παίζει κυρίως ανοικτές έχει βασικό ρόλο σε όλο αυτό το οικοδόμημα και ουσιαστικό ρόλο που του δίνει το ανάλογο κύρος ώστε να μην φαίνεται ανόητο και ιερόσυλο το να βαστά διπλή κιθάρα εν έτει 2016.
Σπάνια το κάνω αυτό, αλλά γυρνώντας σπίτι μετά τη συναυλία ξαναέβαλα να ακούσω Universe217. Αχ αυτή η φωνή….
