Καλησπέρα Ειρήνη, τι κάνεις; Να φανταστώ σε πετυχαίνουμε σε κατάσταση προετοιμασίας για τη συναυλία στις 19 του μήνα στο six d.o.g.s;
Γεια σου Κωνσταντίνε! Με πετυχαίνεις σε προετοιμασία για τη συναυλία αλλά και σε διαδικασία προπαραγωγής του νέου μου single. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία μου κυκλοφορία και νιώθω σα να γράφω μουσική πρώτη φορά! Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα πολύ με παραγωγή βίντεο υλικού για δύο εταιρίες που συνεργάζομαι, μέσω αυτής της δουλειάς προχώρησα και βελτιώθηκα σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, από την άλλη δεν ασχολήθηκα όσο ήθελα με τις συνθέσεις μου. Απολαμβάνω λοιπόν τη δημιουργική αυτή περίοδο και ανυπομονώ να μπω στο στούντιο.
Πριν φτάσουμε στο επικείμενο live, να σε ρωτήσω μερικά πράγματα για τα πρώτα σου βήματα. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις ότι θες να ασχοληθείς με την κιθάρα;
Η ανάγκη μου να καταλάβω ποια είμαι και να αφοσιωθώ σε κάτι που απαιτεί να βάλω στην άκρη τον εγωισμό μου. Είδα μια διέξοδο στον ήχο της κιθάρας για να βγάλω πολλά καταπιεσμένα μου συναισθήματα, που θα με βοηθούσαν να καταλάβω τι θέλω και γιατί είμαι τόσο κυνική και αντιδραστική σε όλα! Πέρα από αυτό, από μικρή ηλικία άκουγα τα διαστήματα στις νότες και έβγαζα κομμάτια με το αυτί σε μια μικρή μελόντικα, οπότε υπήρχε ο σπόρος. Έτσι, όταν στα 15 μου άκουσα και είδα rock μπάντες σε μουσικές εκπομπές (πρόλαβα το MTV λίγο πριν γίνει reality tv), ζήτησα να πάρω κιθάρα ηλεκτρική κατευθείαν και ευτυχώς μου την πήρε ο πατέρας μου. Τα πρώτα βήματα ήταν να πάω σε ωδείο για να μάθω την τεχνική του οργάνου και πολύ σύντομα άρχισα να βγάζω κομμάτια με το αυτί. Θυμάμαι ότι για να παίζω δυνατά με την παραμόρφωση ανέβαινα στη γκαρσονιέρα που είχαμε στον τελευταίο όροφο, κι ας είχε κρύο το χειμώνα, και έβαζα τέρμα το Marshall με τα… 10W.
Η παραμονή σου στο Λονδίνο, έπαιξε κομβικό ρόλο για την καριέρα σου;
Ακριβώς όπως το είπες, κομβικό. Στο Λονδίνο έφυγα από το σκεπτικό “παίζω γρήγορα και εντυπωσιακά solos στην κιθάρα, υποκλιθείτε” και πήγα στο “έχω τα αυτιά και τα μάτια μου ανοιχτά να μάθω τα (πολλά τελικά) πράγματα που δεν ξέρω”. Πήγα αρχικά για σπουδές στην κιθάρα, και γρήγορα κατάλαβα ότι αν θέλω να γίνω μουσικός σοβαρά επαγγελματικά πρέπει να πάω σε όσες audition και δουλειές μπορώ να βρω. Σε πολλές δεν είχα καμία εμπειρία από το στυλ παιξίματος, αλλά έλεγα ναι και έβρισκα κάποιο τρόπο μετά να παίξω πολύ κοντά σε αυτό που χρειαζόταν. Τέντωσα έτσι τα όρια μου και κολύμπησα μέσα σε πολλά άγνωστα πράγματα. Βελτίωνα ταυτόχρονα το προσωπικό μου lead παίξιμο και ήχο, γιατί έτσι κι αλλιώς στόχος μου ήταν να γράψω τη δική μου μουσική. Ταυτόχρονα λοιπόν έκανα περιοδείες και ηχογραφήσεις με μπάντες, πήγαινα σε jam nights για να γνωρίσω άλλους μουσικούς, έγραφα τα demos μου σε ένα laptop και δίδασκα και ιδιαίτερα από την πρώτη κιόλας χρονιά. Από τα Γιάννενα να παίζω μόνη μου στο δωμάτιό μου μέχρι όλα αυτά που σου περιγράφω στο Λονδίνο, για μένα ήταν ήδη σα να ζούσα το όνειρο.
Μίλησε μας και για την ενασχόληση σου με το θέατρο. Η τέχνη εν τέλει είναι μία ή υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον ηθοποιό και τον μουσικό;
Η ενασχόληση αυτή προέκυψε από μια audition που έκανε η Phyllida Lloyd για μουσικούς στη νέα παράσταση που σκηνοθετούσε, στην οποία ήθελε μια ζωντανή μπάντα που θα αλληλεπιδρούσε με τους διαλόγους των ηθοποιών. Ουσιαστικά έγινα cast ως κιθαρίστρια που είχε και ένα μικρό ρόλο στην παράσταση. Το έργο ήταν μια εναλλακτική εκδοχή του Julius Caesar που θα παιζόταν σε φυλακές με πρωταγωνιστές τους κρατούμενους και κοινό αυτούς που έρχονται για επισκεπτήριο (το κοινό της παράστασης θα έπαιζε χωρίς να το ξέρει αυτό το ρόλο). Έπαιξε το 2010-11 στο Donmar Warehouse του Λονδίνου και την επόμενη σεζόν στο St. Ann’s Warehouse στη Νέα Υόρκη, και συνολικά ήταν η πιο οργανωμένη επαγγελματική μου εμπειρία. Τώρα σε αυτό που ρωτάς, κατά τη γνώμη μου είναι πολύ διαφορετική η προσέγγιση του ηθοποιού σε σχέση με ένα μουσικό που παίζει όργανο, εκφραστικά και κινησιολογικά. Μπορείς να πεις ότι έχει κάποια κοινά με ένα τραγουδιστή που ερμηνεύει στίχους. Από το πώς το έζησα εγώ από μέσα πάντως δε μοιάζει καθόλου με μια πρόβα ορχήστρας ή μπάντας, πέρα από το ότι ο καθένας πρέπει να μάθει τις γραμμές του απέξω. Κάναμε συνολικά 1μιση μήνα πρόβες με πολλές ασκήσεις δραματουργίας και φωνητικής τοποθέτησης, και όλα αυτά με βοήθησαν να παίξω το συγκεκριμένο ρόλο στη συγκεκριμένη παράσταση πειστικά και επαγγελματικά. Έμαθα και ένιωσα ανατριχιαστικά πράγματα στις δεκάδες παραστάσεις που κάναμε, αλλά θα ήταν ψέματα να πω ότι λόγω αυτού είμαι και ηθοποιός. Η τέχνη σαν αφηρημένη έννοια είναι μία, αλλά κάθε μορφή της θέλει μεγάλη σπουδή και λίγοι μπορούν να εκφραστούν σε όλες με επιτυχία.
Στο παίξιμο σου, μπορεί να ακούσει κάποιος blues, metal αλλά και fusion στοιχεία. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να «τιθασεύσεις» όλες σου τις επιρροές ώστε να βγει το τελικό αποτέλεσμα που επιθυμείς;
Και εύκολο και δύσκολο ταυτόχρονα. Από τη μία είναι αναπόφευκτο γιατί έχω ακούσει, παίξει και μελετήσει όλα τα στυλ που λες, από την άλλη για να νιώσω ότι το κάνω επιτυχημένα και αυθεντικά στον ήχο μου θέλει πολύ χρόνο. Αυτό που με βοηθάει είναι η διαδρομή από δίσκο σε δίσκο, το να παίζω τα κομμάτια μου σε συναυλίες και να ακούω πως μεταφράζονται ζωντανά, και φυσικά να πετάω ότι δεν ακούγεται οργανικό. Όταν έχεις προπονήσει πολύ ένα όργανο, είναι εύκολο να πέσεις στην παγίδα να γράψεις πράγματα επειδή μπορείς κι όχι επειδή θέλεις ή τα έχεις ανάγκη. Αυτό το κατάλαβα πολύ καλά μετά την πρώτη μου κυκλοφορία, κι από τότε πάντα ακούω το υλικό μου με αυστηρά αυτιά για να δω “αν λέω αλήθεια” στις νότες μου.
Διασκευάζοντας ένα τραγούδι, θες να είσαι όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο ή ψάχνεις και σημεία να βάλεις και τη δική σου πινελιά;
Οπωσδήποτε κάνω το δεύτερο. Για μένα μια διασκευή έχει νόημα αν είναι σχεδόν σαν ενορχήστρωση από την αρχή, αλλιώς νιώθω ότι κάνω μια καλή αντιγραφή που δεν προσφέρει τίποτα. Ούτε μπορώ να ακουστώ σαν την αυθεντική εκτέλεση, αλλά ούτε και θα είχα κάτι να πω και να μπορούσα. Για παράδειγμα, σε μια πρόσφατη συναυλία που κάναμε στο αφιέρωμα του Frank Zappa με το Gimme Shelter Festival, άλλαξα εντελώς το ρυθμικό feel του Peaches en Regalia στα τύμπανα και το μπάσο, έπαιξα τις μελωδίες των πνευστών με ένα synth τύπου ήχο στην κιθάρα και τα ρυθμικά είχαν πιο πολύ funk rock παρά fusion χαρακτήρα. Υπάρχει σε βίντεο για όποιον θέλει να το ακούσει: https://www.instagram.com/reel/Clgr_fBKd6F/
Προτιμάς τους κιθαριστικούς instrumental δίσκους που απευθύνονται κυρίως σε κιθαρίστες ή αυτούς που έχουν δομηθεί πιο απλά και αφορούν ένα πιο ευρύ ακροατήριο; Εσύ που πιστεύεις ότι ανήκεις;
Ξεκίνησα ακούγοντας μπάντες, μετά για αρκετά χρόνια άκουγα σχεδόν αποκλειστικά instrumental guitar δίσκους και όσο περνούσε ο καιρός τα συνδύαζα. Τα τελευταία χρόνια ακούω πολύ περισσότερο μπάντες και solo καλλιτέχνες, παρατηρώ τις παραγωγές και το πώς τα όργανα τυλίγονται γύρω από τη φωνή. Μου αρέσουν πολύ οι ασύμμετρες δομές, οι παράξενοι ρυθμοί και οι απρόβλεπτες αρμονίες. Στα δικά μου κομμάτια γράφω άλλοτε με τη lead κιθάρα στη θέση της φωνής, άλλοτε γύρω από riffs και μελωδικά θέματα με τα πετάλια μου για διαφορετικές υφές. Σαν είδος ανήκω στο instrumental prog. Μέχρι πρόσφατα αυτό απευθυνόταν σε πιο επιλεκτικό ακροατήριο, αλλά πλέον το κοινό έχει εξοικειωθεί με το instrumental μέσω του post rock/metal.
Πόσο σημαντικός είναι ο εξοπλισμός ενός κιθαρίστα για να βγάλει τον ήχο που επιθυμεί;
Για ένα lead κιθαρίστα είναι πολύ σημαντικός γιατί αποτελεί τη φωνή του. Ο εξοπλισμός είναι το μέσο για να πετύχεις τον ήχο που έχεις στο κεφάλι σου. Βέβαια αν δε βρεις τον ήχο του χεριού σου, δε θα σε σώσουν οι ακριβές κιθάρες και τα boutique πετάλια. Αντίστοιχα αν παίζεις καταπληκτικά αλλά χρησιμοποιείς κακά μηχανήματα δε θα περάσεις το μήνυμά σου το ίδιο ηχηρά. Σαφώς η δεύτερη περίπτωση είναι προτιμότερη..!
Εσύ έχεις καταλήξει σε κάποιο συγκεκριμένο εξοπλισμό; Αν ναι, σε τι ακριβώς σε βοηθάει αυτός;
Μετά από άπειρες δοκιμές σε στούντιο και live, έχω καταλήξει στο αναλογικό setup κι έχω φτιάξει μια σεβαστού μεγέθους πεταλιέρα. Κιθάρες παίζω κυρίως Strat και Telecaster και ενισχυτές Orange, Fender ή Vox. Είναι μια πολύ ωραία διαδρομή να βρίσκεις τον ήχο σου, με τη χαρά, την αγωνία, τις απανωτές αυτό-ακυρώσεις και τις wow στιγμές να εναλλάσσονται. Πέρα από αυτό, έχει πρακτική εφαρμογή στις υφές του ήχου και τη διάθεση που θέλω να δημιουργήσω με κάθε πετάλι, επιλογή μαγνήτη ή settings του ενισχυτή. Αν φανταστείς ότι κάθε μελωδία, riff ή solo έχει ένα σωρό διαθέσιμα “ντυσίματα”, τότε ο εξοπλισμός είναι αυτός που με βοηθάει στην επιλογή του “ρούχου”.
Τι να περιμένουμε από την εμφάνιση σου στο six d.o.g.s στις 19 του μήνα; Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σχέδια σου;
Στις 19 του Γενάρη θα παίξουμε με τη μπάντα μου όλο το δεύτερο δίσκο μου, A Sky For All. Μαζί μας θα είναι οι Nux Monstro, ένα neo-grunge power trio με πολύ δυνατό songwriting που συμπληρώνει σε διάθεση ό,τι δεν έχουν τα δικά μου κομμάτια! Η συναυλία έχει κάτι για όλους όσους αγαπάνε το rock. Στα άμεσα μελλοντικά μου σχέδια είναι το στούντιο για ηχογράφηση του νέου single και σίγουρα μετά ανάλογο video για την προώθησή του.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Κλείσε τη συνέντευξη όπως επιθυμείς.
Ευχαριστώ εγώ για τη φιλοξενία στο Metal Invader, ευχαριστήθηκα πολύ τις ερωτήσεις σου και θα χαρώ να ξαναμιλήσουμε. Προς τους αναγνώστες, είτε είστε κιθαρίστες είτε όχι, δώστε λίγο χρόνο στη μουσική μου, βάζω παρακάτω το playlist του δίσκου:
https://open.spotify.com/album/3hUYCcMSXCr92ppBSDbY3G
Αν σας βγάλει κάτι καλό, ελάτε να κάνουμε επανάληψη στο live και να γνωριστούμε!