Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, μιλάμε για μία ακόμη sold out βραδιά. Καλός οιωνός για την επάνοδό μας στα συναυλιακά δρώμενα.
Με την ουρά να σχηματίζεται σχετικά νωρίς και το πρόγραμμα να τηρείται ευλαβικά, οι Suicidal Angels παίρνουν θέσεις on stage. Ακούγοντας δίπλα μου κόσμο σε πηγαδάκια να λέει ποιοι είναι αυτοί; Τι παίζουν; Thrash ε; Πω δεν την μπορώ. Εκεί νομίζω ήταν και το μεγάλο στοίχημα της βραδιάς για τη μπάντα. Να κερδίσει αυτό το κοινό.
Να διευκρινίσω κάτι όμως, για να μην παρεξηγηθώ. Οι Suicidal είναι μια μπάντα τεράστιας πλέον δυναμικής και γεμίζουν στάδια εκτός συνόρων γεγονός που από μόνο του τους κατατάσσει στους κορυφαίους του είδους τους (αυτής πάντα της γενιάς). Άρα αφήνοντας εκτός όσους φαν ήρθαν όντως να δουν εκείνους με το σκεπτικό εντάξει, μετά ίσως να την κάνω, μιλάμε για αρκετό κόσμο που θα τους έβλεπε για πρώτη φορά και δεν ήταν καν εξοικειωμένος με το είδος. Και το στοίχημα αυτό το κέρδισαν και με το παραπάνω με μία καθηλωτική απόδοση και τρομερή ενέργεια επί σκηνής. Plot twist η φάση με το “Apokathilosis” για αρχή αντί για τη συνήθη θέση του στην αποφώνηση, το πανήγυρι ξεκίνησε. Κλασσικό και αγαπημένο θα χαρακτήριζα το setlist με τη βαρύτητα να πέφτει στο εξαιρετικό “Years Of Aggression”. Πάθος και ένταση, αυτό έβγαλαν τα παιδιά, αυτό κρατάω, και έτσι έκλεισε η αυλαία για την πρώτη ώρα στο Gagarin, που ήταν πλέον έτοιμο να υποδεχτεί τους Φινλανδούς.
Παρθενική λοιπόν εμφάνιση των Beast in Black, οι οποίοι θα έλεγε κανείς πως βρίσκονται στο απόγειο της καριέρας τους, παρά τους μόνο τρεις δίσκους που έχουν στα χαρτιά. Εννιά ακριβώς η ώρα και το κοινό ήδη είναι έτοιμο για πανικό. Πολύ high energy σ΄αυτό το live ομολογουμένως. Με εντυπωσιακά σκηνικά και φωτισμό καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας και πινελιές που θύμιζαν το artwork του τελευταίου δίσκου τους “Dark Connection”, συνολικά οι Beast in Black μας χάρισαν μια τρομερή εμφάνιση. Ιδανικό το set list για non stop τραγούδι και χορό. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και ο Γιάννης Παπαδόπουλος έδωσε πόνο θα λέγαμε σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας μαζί φυσικά με όλη την μπάντα και το ιδρυτικό μέλος αυτής και κιθαρίστα Anton Kabanen, επίσης να πρωταγωνιστεί.
Πολύ δυνατός ο συνδυασμός των “Crazy, Mad, Insane” και “Sweet True Lies” με τον κόσμο να χοροπηδάει και να σείεται το Gagarin. Ναι σε όλα λοιπόν. Σεβαστό από τη μία το γεγονός ότι μια τέτοια απόδοση σε ένα τρομερό setlist, με τέτοια σκηνική παρουσία, ίσως να μην μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς προηχογραφημένα (τόσο σε όργανα, όσο και σε φωνή). Από την άλλη, θα την πω την αμαρτία μου. Τα βρήκα λίγο υπερβολικά σε έκταση. Τι να πω ίσως φταίω και γω που είμαι παλιάς κοπής και γουστάρω τη live απόδοση όπως θα μου τα έσκαζε σε γκαράζ πρόβας. Είναι όμορφο να βλέπεις και τις ατέλειες μια μπάντας, ίσως είναι και λίγο πιο έντονο συναισθηματικά. Όπως και να ‘χει, ξαναλέω πως ήταν αδιαμφισβήτητα μία πολύ δυνατή και φαντασμαγορική εμφάνιση για τους Φινλανδούς, των οποίων ο δρόμος προμηνύεται λαμπρός.