Για να πω την πάσα αλήθεια δεν γνώριζα ότι οι Dark Tranquility έχουν μια τόσο μεστή σχέση με τους Έλληνες οπαδούς τους. Παρότι τα ακούσματά μου κυμαίνονται σε γενικές γραμμές σε αυτό το χώρο, δεν ξέρω γιατί, ίσως δεν έτυχε να τους “ψάξω” που λένε ποτέ περισσότερο. Ε λοιπόν, χθες κατάλαβα τι μαλακιάρα έκανα γενικά, όταν μπήκα στο Fuzz στις 19:30 και ο κόσμος ήταν περισσότερος από κάθε προηγούμενη φορά (βλ. Mayhem, Batushka) από τόσο νωρίς, παρότι μεσολαβούσαν και τρεις μπάντες πριν το set των Σουηδών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, πρωταγωνιστές για εμένα ήταν οι Εnsiferum – όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν την αγάπη μου για τη Φινλανδική σκηνή.
Πρώτοι στη σκηνή οι Gwendydd από τη Βουλγαρία. Τέσσερις θεές και ένας ντράμερ μηχανή, οι οποίοι με κέρδισαν από την πρώτη ακρόαση. Η μπάντα έχει στο δυναμικό της ένα μόνο δίσκο, το “Human Nature”, που κυκλοφόρησε το 2020. Ναι, την ίδια χρονιά βγάλανε και οι Nightwish δίσκο με ακριβώς το ίδιο όνομα, ποιος ξέρει. Παρόλα αυτά, η μπάντα είχε φοβερό ήχο, και έχοντας το boost ενός γεμάτου venue ήδη από την πρώτη στιγμή, απέδωσε τα μέγιστα.
Επόμενοι στη σκηνή ήταν οι Pyogenesis, οι οποίοι με κάποιο μαγικό τρόπο έδεσαν αυτόματα με το κοινό, από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Δεν ξέρω πόσους οπαδούς είχαν ήδη στο κοινό, αλλά αν μου έλεγες πως αυτοί ήταν οι headliners της βραδιάς, θα το πίστευα. Ορεξάτοι, κάφροι, με φοβερό λέγειν και όρεξη, φανερά εκστασιασμένοι δε από την αγκαλιά του ελληνικού κοινού, έδωσαν επίσης ένα μισάωρο set το οποίο υπέγραψε μια σχέση φιλίας που ίσως τους ξαναφέρει κάποια στιγμή στην Αθήνα μελλοντικά. Σπάνιο στοίχημα, με νικητές τους Pyogenesis.
Και πάμε στα δικά μας. Ensiferum στη σκηνή, 11 χρόνια μετά την τελευταία τους φορά στην Αθήνα, και σίγουρα είχαν πολλά να μας πούνε από τότε. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ το 2020, με τίτλο “Thalassic” μέσω της Metal Blade, οι Φινλανδοί μας παρέσυραν στο “πλοίο” τους με ένα μονόωρο set με παλιά και νέα αγαπημένα, που ήταν ένα κανονικό trip down to memory lane. “From Afar”, “In my Sword I Trust”, “Run from the crashing tide”, και με κορυφή το προσωπικό αγαπημένο “Lai Lai Hei”, οι βότκες κατέβαιναν…αμάσητες και τα δάκρυα το ίδιο. Βέβαια, αυτό που με χάλασε λίγο ήταν το ότι ο ήχος τους ήταν κάθε άλλο παρά ευνοϊκός.
Για άλλη μια φορά λοιπόν, το Fuzz παραήταν γεμάτο μέχρι τις 22:30 που οι Σουηδοί Dark Tranquility ανέβηκαν στη σκηνή. Από εκεί και πέρα, ένα κλίμα μαγείας, πάθους και συγκίνησης διαπέρασε το χώρο, και κατάλαβα ακριβώς το λόγο που η μπάντα αυτή έχει τις πρώτες θέσεις στην καρδιά των οπαδών. Άκουσα πολλά κομμάτια τους που μου αρέσουν, και μάλιστα είδα πως πρόσθεσαν και κάποια που δεν ήταν στο κανονικό set του tour, τα “The New Build” και “Final Resistance”. Η πιο συγκινητική στιγμή του live ήταν σίγουρα η αναφορά στον Fredrik Johansson που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Γεναρη. Όπως ήταν λογικό, έφερε μερικά δάκρυα σε μερικά από τα μέλη. Ο δε frontman Mikael Stanne, από τους πιο χαρισματικούς που έχω δει ποτέ – η αλληλεπίδραση με το κοινό ήταν το κάτι άλλο, αφού μάλιστα κατέβηκε από τη σκηνή και μπήκε μέσα στο κοινό για να τραγουδήσουν όλοι μαζί. Το set έκλεισε με τα έπη “Lost to Apathy” και “Misery’s Crown”.
Μετά από μια τέτοια βραδιά, κρατάμε τα λόγια του Stanne – “Athens, we will always come back”
