Και να, το Παρασκευοσάββατο του Desertfest έφτασε στο τέλος του και έγινε μια ανάμνηση. Και έχεις να θυμάσαι μια μεγάλη αναμονή από την περασμένη άνοιξη για το συγκεκριμένο συναυλιακό γεγονός που συνοδευόταν από μια απορία για το πώς θα είναι ένα διήμερο φεστιβάλ πρωτόγνωρο στο είδος του για τα ελληνικά δεδομένα. Έχεις να θυμάσαι τόσες μπάντες που όντως τελικά έπαιξαν, αλλά και από την άλλη κάποιες ακυρώσεις πριν και μετά τη διεκπεραίωση του event που δημιούργησαν παράπλευρες συζητήσεις. Έχεις να θυμάσαι μπίρες, hot dogs, κάμερες να βιντεοσκοπούν ιστορικές μουσικές στιγμές θα έλεγα, ανεβοκατέβασμα σκαλιών για να μη χάσεις και τα groups της δεύτερης σκηνής, γνωστούς που είδες ή δεν είδες, μια ξαφνική βροχή που τα τερμάτισε όλα αφού το μισό καιρό παίζει να θεωρούσες πως είναι κατακαλόκαιρο, και οκ, ας δούμε τι έγινε ακριβέστερα.
Beggars / Torche / Truckfighters / 1000mods / Red Fang
Ιερά Οδός, Desertfest Athens(Stage 1), Αθήνα, Ελλάδα
7 Οκτωβρίου 2016 Day 1
Να το πω από τώρα, απουσίες υπήρξαν λόγω της απεργίας, καθυστερήσεις όμως στην ώρα που θα εμφανίζονταν τα συγκροτήματα δεν παρατήρησα, οπότε οι Beggars ανέβηκαν στην ώρα τους για να κάνουν το ποδαρικό του διημέρου στη Stage 1. H πρώτη σκηνή ήταν και η πιο κυριλάτη. Είχαμε την άπλα μας , ανεβαίναμε πάνω, πηγαίναμε αριστερά, δεξιά. Ό, τι θέλαμε. ( Η Stage 2 πάλι που βρισκόταν απέναντι ήταν στον τέταρτο όροφο, ανέβαινες σκάλες, ήταν πιο μικρή, πιο πυκνή και με πιο ζεστό κλίμα και σίγουρα πιο «underground». Φορές ήταν πήχτρα και είχε και αυτή τη χάρη της, αλλά είπαμε στη Stage 1 η κατάσταση πήγαινε κυριλέ).
Με τους Beggars ισχύει αυτό που στην πραγματική ζωή συνήθως δεν ισχύει: Αυτό που περιμένεις να πάρεις παίρνεις. Ό, τι νομίζεις πως θα ακούσεις το ακούς και αυτό δημιουργεί μια ανακούφιση του στυλ «ναι είναι οι Beggars με αυτή τη δυναμική του ήχου που έχω ακούσει σε ηχογραφήσεις, με την απλότητα της μουσικής τους, οπότε ας αράξω και ας απολαύσω αφού μου δίνουν ό, τι περίμενα». Η χροιά στην κιθάρα μου άρεσε όπως και η νοσταλγική φωνή τους εγκέφαλου- frontman τους ο οποίος με τις ερωτο- απαντήσεις της κιθάρας- φωνής δίνει στα κομμάτια μια πιο βαριά και αργόσυρτη διάθεση, χωρίς να τα απομακρύνει από τις rock n’ roll και blues επιρροές. To μπάσο, που το ζούσε με όλη του την ενέργεια ήταν απόλυτα δεμένο με τα τύμπανα, και ενώ φαινόταν έτοιμο να πηδήξει ανάμεσα στο κοινό για να το ζήσει άλλο τόσο, το rhythm section δεν υπήρχε περίπτωση να στραβώσει ούτε και σε αυτή την εκδοχή. Όσο για τα τύμπανα, τα χέρια ναι κωλογούσταραν, αλλά αυτή η μπότα δεν μπορούσε με τίποτα να κουνηθεί, έτσι που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν οι Beggars ήταν τελικά μόνο μια μπότα του drumset, ή είχα αρχίσει να πιστεύω πως όλοι γινόμασταν μια μπότα με καμία πρόθεση διαφυγής. Extra bonus το αυτοσχεδιαστικό σαξόφωνο που έδωσε γεμίσματα σε κάποια κομμάτια τους και ενίσχυσε το κοινό το οποίο με μια φυσικότητα κούναγε τα κεφάλια του, (είπαμε είχαμε γίνει όλοι μια μπότα).
Στη συνέχεια ανέβηκαν οι Torche. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους διαπίστωσα πως έχουν ιδιαίτερη απήχηση στο κοινό, αν και η μουσική τους δεν είναι τόσο εύπεπτη θα έλεγα. Το rhythm section είναι μεν σχεδόν χορευτικό και πολύ δεμένο οπότε δίνει ένα boost σε όσους θέλουν να τους χαρούν. Οι συνθέσεις τους όμως δημιουργούν μια παραπάνω αίσθηση περιέργειας, του στυλ τι παίζουν αυτοί , πώς ακούγεται αυτό έτσι. Αρκετές δεύτερες είτε σε μελωδίες είτε στα φωνητικά , τρόποι στα solos, χαμηλό κούρδισμα που έρχεται σε αντίθεση με τα πιο ψιλά εκτελεσμένα φωνητικά, είναι κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία που τους κάνουν πολύ ιδιαίτερους, λες και πραγματικά έρχονται από άλλη ήπειρο, από άλλο κόσμο. Μου φάνηκαν λίγο ως απόδοση κουρασμένοι ή η εμφάνισή τους λίγο flat, ίσως να οφείλεται στο ότι πάνω κάτω τα κομμάτια τους είναι στο ίδιο ρυθμικό tempo, αλλά who cares, η εμφάνισή τους ήταν άκρως επαγγελματική και από τα πρόσωπα των θεατών φάνηκε πως άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Οι Torche ή σου αρέσουν ή δε σου αρέσουν, αλλά και στις δύο περιπτώσεις αν τους παρακολουθήσεις σε διευρύνουν μουσικά.
Και ήρθε η ώρα για τους Truckfighters, έκπληξη για εμένα γιατί τους αγάπησα περισσότερο από όταν τους άκουγα δισκογραφικά. To συγκρότημα είναι εντελώς funky είτε παίζει σε σημεία funky είτε όχι. Απόλυτη χαρά και τρέλα, τους ακούς πέντε λεπτά και σου αρκούν για να πεις πως είναι μπαντάρα. Mε απόλυτο επαγγελματισμό απέδωσαν τα κομμάτια τους έχοντας πολλή ενέργεια, θα μπορούσαν να ταυτιστούν και με αυτή τη λέξη. Υπέροχη σκηνική παρουσία , ο κιθαρίστας έβαζε στους ώμους την κιθάρα του και το κοινό είχε ξετρελαθεί. Στο studio μπορεί να μου ακούγονται πιο pop, όμως αυτό εξαλείφεται στα lives τους μάλλον λόγω του ότι η εμπορικότητα των τραγουδιών τους καπελώνεται από την ενέργειά τους. Και ο ήχος τους μου άρεσε, μπράβο λοιπόν.
Και κάπου εκεί ξεκίνησε το ατελείωτο road trip με τους 1000mods. Αν σκεφτόμουν πριν από χρόνια ότι θα μπορούσε ένα ελληνικό συγκρότημα να σταθεί σε ένα ελληνικό φεστιβάλ με ξένα ονόματα τόσο επιτυχώς, θα το θεωρούσα σπάνια περίπτωση, ενώ σήμερα τελικά είναι κάτι αποδεδειγμένα αποδεκτό. Ο κόσμος τους αγαπάει πάρα πολύ, τραγουδάει μαζί τους, και αυτή η σχέση κρατιέται σταθερή για το τελευταίο χρονικό διάστημα όπως φαίνεται. Τώρα όσον αφορά τη συναυλία, σε σχέση με το παρελθόν που τους έχω ξαναδεί μου φάνηκαν πιο μεστωμένοι και με καλύτερες δυναμικές, σαν να έχουν μετατρέψει όλη αυτή τη συμπάθεια του κοινού σε δικιά τους δύναμη. Έχω την εντύπωση πως τα κομμάτια τους μου φάνηκαν λίγο πειραγμένα σε tempo και groove για να στέκονται καλύτερα συναυλιακά ή έστω ήταν η ιδέα μου λόγω του ότι μου φάνηκαν πιο δυνατοί στο live. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο ατού είναι να σε αποδέχεται το κοινό, και αρκετά επάξια για τους 1000mods κατά τη γνώμη μου, οπότε τους εύχομαι να συνεχίζουν και να βρίσκουν μουσικά τρόπους με το χρόνο να το εξαργυρώνουν.
Ύστερα από ένα ισχυρό outro των 1000mods ήρθε η ώρα των Red Fang. Μια ομορφιά…..Αισθάνθηκα όπως όταν είχα δει τους Corrosion of Conformity, δηλαδή ότι όλη η αμερικανιά στο παίξιμο, η παραδοσιακή ροκιά μου έρχεται στη μάπα. Και πόσο μου λείπει αυτό να το ακούω ώρες ώρες! Θυμήθηκα και την πεποίθηση που έχει πάρει το αυτί μου πως σαν Αμερικάνος παίζεις όταν είσαι Αμερικάνος. Πολύ ξεκάθαρη η απόδοση των κομματιών τους και όμως δίνουν την εντύπωση πως όλα είναι αφημένα, πως παίζουν λες και πλένουν τα δόντια τους ή όπως ξυπνούν το πρωί για να κάνουν τις δουλειές τους στον κήπο. Μέχρι και η φωνή του frontman τους ήταν «ίσα που», λες και τραγουδούσε σαν να του έβγαινε φυσικά, σαν να μην το έκανε και επίτηδες. Μεγάλες στιγμές για το Desertfest λοιπόν…
Στο σημείο αυτό έχω να πω πως παρατήρησα πως όλες οι μπάντες είχαν τρομερή απόδοση ζωντανά, κάτι που επιβεβαιώθηκε και από τη δεύτερη ημέρα οπότε μαντεύω πως και για αυτό το λόγο επιλέχθηκαν. Δεν υπήρξε κάποιο ισχυρό όνομα που να πεις οκ, πολύ καλά κομμάτια αλλά το live λίγο μπάταρε, οπότε υποψιάζομαι πως κύρια έγνοια των διοργανωτών δεν ήταν να διαλέξουν βαρύγδουπα ονόματα (παρόλο που όλοι σχεδόν έχουν τρομερή απήχηση εντός Ελλάδας) αλλά η ουσία: το να διαλέξουν μπάντες που όντως παίζουν. Α! Και τρομερός φωτισμός, σε σημεία νόμιζες ότι είσαι σε rave πάρτι και δεν κάνω πλάκα. Πάμε για το Σάββατο….
Pentagram / My Sleeping Karma / Karma to Burn
Ιερά Οδός, Desertfest Athens(Stage 1), Αθήνα, Ελλάδα
8 Οκτωβρίου 2016 Day 2
Η δεύτερη ημέρα ξεκίνησε με μια μικρή έως μεγάλη απογοήτευση αφού Cough, Elder και Colour Haze δε θα εμφανίζονταν λόγω ακύρωσης πτήσεων εξαιτίας απεργιών. Είχαμε όμως ακόμα τους My Sleeping Karma, τους Karma to Burn και το διπλό show των Pentagram.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Pentagram, και τα λόγια είναι εδώ περιττά… Θα συμπεριλάβω εδώ εντυπώσεις και από τα δύο μέρη του show τους και φυσικά έχω να πω τα καλύτερα. Πρώτα απ’ όλα ο Bobby Liebling είναι από τις λίγες εκκεντρικές παρουσίες που έχω δει σε αθηναϊκά live που το κοινό του έχει τόση αγάπη χωρίς καν να αστειευτεί ή να λοιδορήσει την εκκεντρική συμπεριφορά και παρουσία του. Γιατί είναι σύνηθες στις συναυλίες ο κόσμος να αποδέχεται μουσικά κάποιον καλλιτέχνη αλλά να μειώνει όποια σκηνική υπερβολή. Φυσικά στην περίπτωση του Bobby δε θεωρώ ότι υπάρχει καμιά υπερβολή, παρά τα χρυσοπράσινα ρούχα του, παρά το έντονο βλέμμα του. Ό, τι κάνει του βγαίνει με απόλυτη φυσικότητα. Τον λατρεύεις όταν γελάει μόνος του στα ενδιάμεσα των κομματιών, όταν αγκαλιάζει τους συνεργάτες του κοιτάζοντάς τους με ύφος «πόσα έχουμε περάσει μαζί».. Επίσης, η φωνή του περικλείει όλη αυτή τη νοοτροπία του metal: «ο κόσμος όλος καίγεται και όλοι κολαζόμαστε, αλλά άκου λίγο metal και θα γιάνεις». Η χροιά του λοιπόν που καλώς και καλά συντηρείται σου δίνει μια δύναμη όταν την ακούς χωρίς κανένα άγχος και χωρίς σφίξιμο, σαν να σου λέει «μελαγχολώ αλλά τα γράφω όλα κιόλας». Όσο για τις μελωδίες του μπάσου, και τα βαριά riffs της κιθάρας είναι λες και ακούς πρωτότοκο stoner συγκρότημα. Όλα αυτά για να τους εκτιμήσεις ακόμα μια φορά. Όσο και για το ακροατήριο, ήταν τόσο προσηλωμένο λες και παρακολουθούσε θεατρική παράσταση, παράλληλα όμως χαλάρωνε και από το κλίμα που δημιουργούσαν. Ησυχάσαμε λίγο λοιπόν για την ώρα μιας και όλα πήγαιναν περίφημα και ναι, ζούσαμε σπουδαίες στιγμές με όσα μας απέμειναν ή παρέμειναν αυτή τη νύχτα.
Το live συνέχισε με τους My Sleeping Karma. Οι ίδιοι καταφέρνουν να είναι απλοί στα instrumental κομμάτια τους χωρίς να φαίνονται εκείνα άδεια. Τα keyboards δεν έκαναν μόνο ατμόσφαιρα, σχεδόν χόρευαν. Λάτρεψα τη σκηνική παρουσία όλων. Έτσι λοιπόν το live έρεε ήρεμα, οι ακροατές συμμετείχαν με τα σώματά τους και φανέρωναν πως είχαν μπροστά τους ένα μουσικό σχήμα που το έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Οι ίδιοι οι My Sleeping Karma ήταν αρκετά συγκινημένοι από την ανταπόκριση που έχει η μουσική τους, κοιτάζοντάς μας λες και μας ευχαριστούσαν. Μόλις τελείωσαν ο κόσμος τους ξαναήθελε αλλά ήταν πια και η ώρα της αναμονής για την επανεμφάνιση των Pentagram.
To δεύτερο show των Pentagram είχε όλες τις ποιότητες του πρώτου. Αυτή τη φορά όμως η εμφάνισή τους λειτούργησε σαν ένα crescendo όπου ο ενθουσιασμός μας όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν όλο και περισσότερο, λες και στο τέλος μας κέρδισαν ολοκληρωτικά. Και μας γοήτευσαν για πολύ απλούς λόγους, όπως για την αλήθεια που έχουν οι Pentagram αλλά και για κάποιους άλλους πιο σύνθετους: μου φαίνεται πως κουβαλάνε κάτι από την ατμόσφαιρα των 70’ s λες και μας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή. Ή λες και σατανίζονται, ίσα ίσα όμως, γιατί τελικά…δε βαριέσαι…. Εύγε και είπαμε ,ζήσαμε σπουδαίες στιγμές.
Τέλος ήρθαν οι Karma to Burn που ύστερα από δύο αλλαγές στην εμφάνιση της σειράς των συγκροτημάτων την ίδια ημέρα βρέθηκαν να είναι headliners. Οι ακροατές ήδη ψημένοι από τους Pentagram έκαναν χαμό λες και πάρταραν. Και μπορεί αυτό να ακούγεται περίεργο για ένα σχήμα που έχει τον ήχο και τα τραγούδια όπως αυτά των Karma to Burn, η αλήθεια όμως είναι πως οι ίδιοι είναι πολύ πιο έντονοι ηχητικά και σαν παρουσία από αυτό που κανείς θα περίμενε. Μου φάνηκε βέβαια πως η ψυχολογία της μπάντας ήταν πως «εδώ που φτάσαμε και τέτοια ώρα, πάμε να τα δώσουμε όλα και να τα σπάσουμε». Αυτό λοιπόν το έντονο που είχαν το εκτίμησα. Ωστόσο αυτή η «υπερδιέγερση» μου φάνηκε κατανοητή μιας και ήθελαν να κλείσουν το live με το καλύτερο τρόπο και είχαν ένα ακροατήριο να φλέγεται, αλλά και αρκετά περιττή αφού θα ήθελα λίγο παραπάνω ουσία σε αυτό που έπαιζαν γιατί μου φάνηκε λίγο πιο βιαστικό και τσιτωμένο. Πάντως, ενθουσίασαν αν και νομίζω ως απόδοση κάποια στιγμή μπορεί να τους πετύχω σε κάτι πολύ καλύτερο.
Κλείνοντας, έχω να πω πως ακόμα και αν έλειψαν αρκετά ονόματα, – και o Garcia είχε ακυρώσει πολύ πιο πριν- , το festival μπορούσε να σταθεί ακόμα και έτσι μιας και υπήρχαν πολύ ηχηρά ονόματα, αν και εντάξει, με πόνεσε και εμένα που δεν είδα Colour Haze. Τώρα τα παραλειπόμενα, περί διαχείρισης ζητημάτων μετά την ακύρωση κάποιων ονομάτων και την απογοήτευση των θαυμαστών, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως εύχομαι ψυχραιμία και να μείνουν όλοι στο τέλος ικανοποιημένοι.
