Δεύτερη χρονιά που το δημοφιλές brand του Desertfest βρίσκεται στη χώρα μας, χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τους πολυάριθμους φίλους του ευρύτερου heavy/doom/psychedelic/stoner rock ήχου που κατάφεραν να καθιερώσουν από ότι φαίνεται τον συγκεκριμένο θεσμό στη μικρή μας Ελλάδα.
Βρέθηκα εκεί τη δεύτερη μέρα του festival όπου 3 διεθνείς και 6 (!) εγχώριες μπάντες, θα άφηναν το στίγμα τους με αποκορύφωμα την πολυαναμενόμενη (και αναβληθείσα λόγω απεργίας των αεροδρομίων πέρσι) εμφάνιση των θρυλικών Γερμανών Colour Haze.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κατάφερα να βρεθώ στο χώρο γύρω στις 18.30, με την προοπτική η πρώτη μπάντα που θα έβλεπα να ήταν οι Puta Volcano, που τόσο καλά λόγια είχα ακούσει. Δυστυχώς μια αλλαγή στη σειρά εμφανίσεων (καμία σχετική ενημέρωση νομίζω..) δε μου επέτρεψε τελικά να τους δω, αφού είχαν βγει νωρίτερα και είχαν ολοκληρώσει το σετ τους. Κρίμα και επιφυλάσσομαι για μια επόμενη φορά.
Στις 7 και στη κεντρική σκηνή, οι Sadhus θα ήταν τελικά οι πρώτοι που θα έβλεπα. Το ανελέητο, βορβορώδες και βαρύ σαν 5 αμόνια doom/sludge τους, κατάφερε να συνεπάρει τους αρκετούς ομολογουμένως φίλους τους που είχαν μαζευτεί από νωρίς για να τους απολαύσουν. Καλοδουλεμένος και καλομελετημένος ήχος, σωστή σκηνική παρουσία, πάθος στο παίξιμο τους, αλλά προσωπικά κάτι μου έλειπε. Ίσως λίγο περισσότερη συνθετική προσωπικότητα… Δε μπορώ όμως να μη παραδεχτώ ότι η εμφάνιση τους ήταν αυτή που έπρεπε για όσους γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Λίγο μετά το φινάλε των Sadhus, μια βόλτα απέναντι στο μικρό stage του Desert (όχι και η καλύτερη επιλογή, πολύ χαμηλή η σκηνή, δύσκολη η ορατότητα από απόσταση), όπου οι noise/experimental rock, Krause, δίναν μια παθιασμένη εμφάνιση. Δυστυχώς ο ήχος δε τους βοήθησε, οπότε δύσκολα μπορώ να εξάγω συμπεράσματα για τη μουσική τους. Το σίγουρο είναι ότι έδειχναν να απολαμβάνουν αυτή τους την εμφάνιση και να κάνουν ό,τι μπορούν για να μεταδώσουν τα vibe τους στο κοινό.
Επιστροφή στη κεντρική σκηνή όπου το power trio των Radio Moscow ήδη είχε ξεκινήσει να παίρνει κεφάλια με το σούπερ γκρούβι Hendrix meet Zeppelin στυλ τους. Εκπληκτικοί παίχτες, πολύ καλός ήχος (αν και μπούκωνε λίγο στα δυνατά σημεία), δώσανε το 100% που θα μπορούσαν και κατάφεραν εύκολα να ξεσηκώσουν το όλο και αυξανόμενο κοινό του φεστιβάλ.
Συνέχεια με τους Planet Of Zeus που (παραδόξως) θα έβλεπα για πρώτη φορά. Πολυάριθμο φυσικά το κοινό τώρα πια μπροστά στη σκηνή, υποδέχεται τη μπάντα με τα γνωστά συνθήματα και πολύ γρήγορα κατάλαβα γιατί προκαλούν τόσο ντόρο τα τελευταία αρκετά χρόνια. Ο ήχος τους ήταν άψογος και το στήσιμο τους απόλυτα επαγγελματικό και συγχρόνως ψυχωμένο. Εύκολα αντιλαμβανόταν ακόμα και κάποιος σα και μένα που δε τους είχε ξαναδεί, ότι τα πολλά χιλιόμετρα στη σκηνή τους έχουν δέσει σε τεράστιο βαθμό. Από κει και πέρα, όλα τα άλλα είναι θέμα γούστου. Κατά την άποψη μου, οι Planet είναι ένα “mainstream” ηχητικά και στιλιστικά συγκρότημα για τον συγκεκριμένο ήχο, ιδανικό για να εισάγει τις νεότερες γενιές στο heavy/rock, έχουν κάποιες εμπνευσμένες, γκρουβάτες και ξεσηκωτικές στιγμές, αλλά κατά τα άλλα, δε νομίζω ότι άκουσα τη καλύτερη μουσική τη συγκεκριμένη βραδιά… Όπως είπα και πριν όμως, γούστα είναι αυτά και είμαι σίγουρος ότι οι πάρα πολλοί fans τους θα διαφωνήσουν (και καλά θα κάνουν).
Λίγο πριν τελειώσουν οι Planet, πετάχτηκα πάλι απέναντι και τσέκαρα για λίγο τους Allochiria. Δυστυχώς ο χώρος ήταν τίγκα και η ορατότητα μηδέν για να μπορέσω να βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα, αλλά από όσο κατάφερα να ακούσω, φάνηκε ότι τα καλά λόγια που ακούγονται για αυτούς δεν είναι τυχαία. Ευελπιστώ να τους ξαναδώ σύντομα σε καλύτερες συνθήκες..
Οι Graveyard στη συνέχεια ήταν (απρόσμενα ίσως) εκπληκτικοί. Θαυμάσιο συγκρότημα, θαυμάσιος ήχος, κιθάρες που κελαηδούσαν από καρδιάς, εξαιρετικός frontman, σούπερ παιξίματα και πάνω απ’όλα ένα σπουδαίο songwriting, βασισμένο στη μεγάλη των 70ς σχολή, ικανό να φορτίσει συναισθηματικά τη live εμφάνιση τους. Οι Graveyard τελικά είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα και η παρουσία τους στο Αθηναϊκό Desert ήταν η καλύτερη δυνατή απόδειξη για αυτή μου τη διαπίστωση.
Οι ώρα είχε φτάσει πια κοντά 12:30 και ένα “παράξενο” τρίο είχε πάρει τη θέση του στη σκηνή για τις σχετικές ηχητικές δοκιμές. Κάτι Γερμανοί ήταν που μας χρωστούσαν από πέρσι μια εμφάνιση που άθελα τους δεν έγινε ποτέ: Ένας ψηλός ευγενέστατος σγουρομάλλης κιθαρίστας-τραγουδιστής, ένας διαστημικός -όπως αποδείχτηκε- αλλά σεμνός ντράμερ και ένας μπασίστας εμφανισιακά… κράμα λογιστή και φρεσκοαπολυμένου δημόσιου υπαλλήλου! Με λίγα λόγια, το image τους δε σου γέμιζε το μάτι για το τι θα ακολουθήσει… Και αυτό που ακολούθησε κυριολεκτικά θα το χαρακτήριζα ως το καλύτερο live που έχω παρακολουθήσει ποτέ από μπάντα του ήχου αυτού που λέγεται stoner/heavy/70s revival-hard rock/psychedelic ή όπως αλλιώς θες πέστο… Όλοι ξέρουμε πόσο σπουδαίο και επιδραστικό συγκρότημα είναι οι Colour Haze. Αλλά να το διαπιστώνεις αυτό σε live τους, αποκτά σχεδόν μεταφυσικές διαστάσεις… Έχοντας στις αποσκευές τους ένα ακόμα αριστούργημα, το φετινό “In Her Garden”, οι Γερμανοί μας απέδειξαν πάρα πολύ απλά ότι το να παίζεις σπουδαία μουσική που σε παρασέρνει και σε ταξιδεύει, δεν έχει να κάνει ούτε με σκηνικές παρουσίες, ούτε με “κολπάκια”. Απλά κουμπώνεις τα όργανα σου στους ενισχυτές και βγάζεις από μέσα σου ό,τι καλύτερο έχεις. Και όταν αυτό το καλύτερο είναι αυτός ο τόσο έξοχος συνδυασμός εμπνευσμένων συνθέσεων και απίστευτου παιξίματος, με jam χαρακτήρα που δε καταλαβαίνεις από που σε πιάνει και που σε αφήνει, τότε το αποτέλεσμα είναι μαγικό… Νιώθω τυχερός που παρακολούθησα ζωντανά ίσως το καλύτερο (ενεργό) συγκρότημα στο κόσμο αυτού του ευρύτερου ιδιώματος που μας έχει χαρίσει τόσο σπουδαίες μουσικές. Την επόμενη φορά κανείς να μη χάσει την Colour Haze εμπειρία…
Συνοψίζοντας, νομίζω ότι το Αθηναϊκό Desertfest, τουλάχιστον τη δεύτερη μέρα που παρακολούθησα εγώ, ήταν μια ωραία συνολικά εμπειρία. Η διοργάνωση ήταν αρκετά καλή, η πρόσβαση στα 2 stages άψογη και εύκολη και η μόνη παρατήρηση που έχω να κάνω και εγώ αλλά και οι περισσότεροι που βρεθήκαμε εκεί, είναι για τη μικρή σκηνή, όπου μπορώ να χαρακτηρίσω εύκολα την επιλογή αυτή ως ανεπαρκή και ακατάλληλη. Αλλά επειδή ευτυχώς το Desertfest ήρθε για να μείνει, νομίζω ότι στο επόμενο θα βρεθεί μια καλύτερη λύση.
Και του χρόνου πάλι εδώ!
