Φοράς τα καλά σου και τα μαύρα γυαλιά σου και κυκλοφορείς. Ναι ναι δεν το ξέρετε το άσμα χαχα. Όλοι στολίστηκαν πάντως και μετά ευλάβειας (όχι θρησκευτικής) προσήλθαν στο πεδίο των μαχών που ακούει στο όνομα Κύτταρο. Είναι το δεύτερο για μένα live του νέου έτους και η αλήθεια είναι ότι ήμουν κάτι παραπάνω από ανυπόμονη. Ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς έξω από το μαγαζί και το κλίμα ήταν καθόλα εορταστικό θα πω εγώ. Ξέραμε τι θα δούμε. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Ξέραμε και περιμέναμε να νιώσουμε πάλι αυτό το συναίσθημα που τραγουδάς σαν να ξεριζώνεται το είναι σου και με το ρυθμό υψώνεις την πιο σφιχτή γροθιά σου νιώθοντας το αίμα στις φλέβες σου έτοιμο να εκραγεί.
Να πω εδώ ότι η μπάντα που θα άνοιγε την συναυλία ήταν η καλύτερη κατ’ εμέ δυνατή επιλογή και μπράβο στη σκέψη και στο χώρο που δόθηκε σε αυτούς τους μάγκες να δώσουν το είναι τους πάνω στη σκηνή. Ο λόγος για τους Έλληνες Dragon Skull που άνοιξαν κρανία με τσεκούρια από το πρώτο κιόλας κομμάτι από το νέο τους ομώνυμο EP. Οι epic metallers έβγαλαν τρομερή ενέργεια και η live απόδοση των κομματιών του EP, που ομολογουμένως έχω λιώσει, ήταν πέραν των προσδοκιών μου. Έχοντας ξεχωρίσει ήδη το Death Dealer από την πρώτη τους δουλειά θα πω ότι πρόκειται για διαμαντάκι. Πολύ δυνατά φωνητικά και γεμάτες κιθάρες με εναλλαγή στα riff μεταξύ των κομματιών, ξεσήκωσαν τον κόσμο που τους σιγόνταρε τραγουδώντας “Necropolis” των Manilla Road κερδίζοντας το χειροκρότημα αλλά και την προσοχή του. Ο δρόμος έχει ανοίξει παίδες, αναμένουμε το δίσκο και σύντομα.
Και φεύγοντας από την Ελλάδα παίρνουμε το αεροπλάνο και μεταφερόμαστε στο Κολοράντο στο Αμέρικα. Αν είμαστε έτοιμοι μας ρώτησε ο σχεδόν Σαλονικιός πλέον Harry Conklin και μεις απαντήσαμε. Έτοιμοι για μάχες! Εναρκτήριο λάκτισμα από το “Ample Destruction” σαν να ήθελαν να μας πουν (για όσους δεν το ήξεραν ήδη από το setlist) ναι κυρίες και κύριοι τα παλιά θα παίξουμε, τρέξτε να σωθείτε. “Metal Melts the Ice” με τον πάγο να έχει σπάσει προ πολλού η μπάντα βρίσκεται αντιμέτωπη με τεχνικό θέμα στα τύμπανα. Επιλύθηκε ωστόσο και ο κόσμος δεν ξενέρωσε, έκανε άλλωστε εκεί τα δικά του στη κιθάρα ο Ken Rodarte, και πως να γίνει αυτό άλλωστε με όσα περιμέναμε να ζήσουμε. Με αναφορές περί ταινιών James Bond και με ένα λίγο άτοπο τρόπο ο γλυκός μας τύραννος μας έδωσε “Licensed to Kill”. Κεραυνός μας χτύπησε στο “Black” και το πάρτι ξεκίνησε. “Iron Eagle”, “King at a Price”, “Achilles”, και “The Mission (1943)” για τη συνέχεια. Στο μεταξύ κάτω γίνεται πανικός θυμίζοντας παλιές καλές εποχές. Μελωδικό πέρασμα με διασκευή Charles O’Neill στη συνέχεια, με το “Foggy Dew”. Τριπλέτα φωτιά μας ετοίμαζαν με “Generally Hostile”, “The Watching”, “Harder Than Steel” και τα απαραίτητα ακροβατικά να λαμβάνουν χώρα, αφήνοντας μας πλέον χωρίς φωνή. Attack κατά μέτωπο και δε μας λυπήθηκαν καθόλου. Πολύ όμορφη στιγμή και αυτή του “Shadow Thief” όπου τους Panzer συνόδευε η χορωδία Κυττάρου. Και για κλείσιμο, σίγουρα όχι για σβήσιμο, το “Warfare”, αφού μετά χρειαστήκαμε πυροσβεστήρα για να κατεβάσουμε παλμούς.
Συν ένα για τη μπάντα το γεγονός ότι μετά το τέλος του show έμεινε στο χώρο χαιρετώντας όλους και βγάζοντας ευδιάθετοι φωτογραφίες, δίνοντας και τις απαραίτητες υπογραφές. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Αμερικανών. Ίσως και να ήταν, αλλά ίσως είναι και η δίψα μας τέτοια μετά από τόσο εγκλεισμό και έλλειψη συναυλιών που κάνει αυτά τα live πάντα λίγο πιο δυνατά και πιο μαγικά από ότι ίσως πράγματι είναι.
Εις τα επόμενα!
Nothing will escape the Panzer stronghold
Black leather lords we’re so tall and so proud
Warfare is our battle cry, shout it aloud
