Η εποχή του καλοκαιριού είναι συνυφασμένη με την ανεμελιά, τον ήλιο, τα ταξίδια, την εργασιακή άδεια αλλά και με τις ωραίες συναυλίες είτε μεμονωμένες είτε σε festival. Εδώ θα μιλήσουμε για κάτι μεμονωμένο με μια μικρή δόση festival γιατί οι 2 μπάντες άνετα γέμιζαν πολύ κάποιο festival. Το σημείο γνωστό, η ζέστη προβλεπόμενη κι εμείς πιστοί στο ραντεβού μας για να δούμε 2 group με διαφορετική αύρα. Όσοι έχουν ακούσει, έστω και λίγο, sludge στη ζωή τους, οι Neurosis δεν αποτελούν μία απλά γαμάτη μπάντα. Είναι κάτι ανώτερο. Είναι κάτι άπιαστο. Όσοι δε γουστάρουν neo-doom μονοπάτια με άρωμα παλιού τότε οι Yob είναι ταμάμ για τα αυτιά τους μιας και κατάφεραν συγκρίσεις με συγκροτήματα της τάξης των Neurosis, Sleep και Electric Wizard, αναπτύσσοντας τον δικό τους προσωπικό ήχο.
Η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά ιδανική για την στιγμή που ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι αν εξαιρέσουμε τον κλειστό χώρο χαμάμ λόγω υψηλής θερμοκρασίας και έλλειψης καθαρού αέρα, ποντικοκατάσταση με λίγα λόγια σε ένα λατρεμένο venue για τον γράφοντα μιας και έχει υπάρξει μάρτυρας αρκετών όμορφων συναυλιακών στιγμών. Εμφάνιση Yob στο stage και ο κόσμος μαζεύεται απότομα σιγά σιγά από τον προαύλιο χώρο και bar για να απολαύσει σκοτάδι, brutality, ψυχεδέλεια και όμορφη χασούρα στους ήχους και τα ξεσπάσματα του doom χαρακτήρα τους. Λίγα λόγια, πολύ μουσική με έναν Mike Scheidt να ”κεντάει” πάνω στην Gibson του και έναν Lowell Iles να κερδίζει τα πλήθη με την σέντρα χάρις στην ευρηματική του ιδέα να φορέσει tshirt Pestilence – Consuming Impulse (εύγε νέε μου!). Ο Mike Scheidt πάντα λέει πως τα live των YOB δεν έχουν σκοπό μόνο να διασκεδάσουν το κοινό. Σκοπός είναι τόσο το κοινό όσο και η ίδια η μπάντα να ”χαθούνε”. Απόλυτη ταύτιση και εδώ και τι καλύτερο από ένα τέτοιο warm up για τον headliner της βραδιάς?
Setlist : Ball Of Molten Lead / The Lie That Is Sin / Our Raw Heart / Adrift In The Ocean
Χωρίς περιττά σταριλίκια που ο μύθος γύρω από το όνομα τους εύκολα θα επέτρεπε, ένα από τα μεγαθήρια του underground παίρνει θέση στην σκηνή. Ατμόσφαιρες και ήσυχα περάσματα που άφηναν το μυαλό μας να ανασάνει εναλλάσσονταν από θόρυβο περνούσε την ευχαρίστηση και τα αυτιά σου ζητούσαν κι άλλο. Η ζέστη ανέβαινε απειλητικά, αλλά κανένας δεν φάνηκε να πτοείται. Μπορεί ο ιδρώτας να έρεε ποτάμια, από την ιδιαίτερα αυξημένη αδρεναλίνη και καύλα που γέμιζε την πλειοψηφία των παρευρισκόμενων, αλλά κανέναν δεν τον ένοιαζε. Πόνεσαν, μυαλά, σβέρκοι και μέσες, αλλά χαλάλι. Θα ήθελα να αναφερθώ στους Scott Kelly, Jason Roeder και Dave Edwardson, αυτούς τους τιτάνες που εξαιτίας τους αγαπήσαμε όλο αυτό το νευρικό τους παιδί, αλλά θεωρώ ότι έχουν γραφτεί αρκετά για την μουσική και ανήσυχη τους δημιουργικότητα, που θα γεμίσω άσκοπα κι άλλες γραμμές στο κείμενο μου. Οι τύποι δεν παίζονται, ανεβαίνουν στο σανίδι, σου παίζουν την ψυχή τους και φεύγουν. Αυτό είδαμε, αυτό νιώσαμε, αυτό θα θυμόμαστε. Αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα υπήρχε το μοντέρνο, το post, το ατμοσφαιρικό και το σάπιο, όπως μας αρέσει να το λέμε εδώ, metal. Αν δεν έχεις ακούσει Neurosis κάν’το γρήγορα, δεν αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο μέσα από τις λέξεις, πάτα play και νιώσε.
Setlist :A Sun That Never Sets / My Heart for Deliverance / A Shadow Memory / At the Well / Bending Light / Given to the Rising / Reach / To the Wind / End of the Harvest / Stones from the Sky
Συνοψίζοντας, η συναυλία αποτέλεσε ένα λαϊκό προσκύνημα για τους απανταχού μουσικόφιλους. . Άνθρωποι κάθε ηλικίας και ταυτότητας τίμησαν 2 μπαντάρες που μας ταξίδεψαν στους κόσμους τους και τίμησαν με το παραπάνω αυτό που αντιπροσωπεύουν..in a shadow world..!!
