by Charis Bagioki
Μετά από ένα μακρύ, ζεστό καλοκαίρι και έχοντας πια ξεκινήσει η νέα σεζόν, το πρώτο live του φθινοπώρου κατέφτασε. Μετά από δυόμισι χρόνια, αυτό το live που μας επιφύλασσε η φετινή αρχή της σεζόν ήταν φυσικά από τους αγαπημένους μας Ιρλανδούς Primordial, μαζί με τα καμάρια της ελληνικής black metalσκηνής, τους Zemial.
Αρχικά, θέλω να πω δυο λόγια για την διοργάνωση, η οποία είναι άκρως αμφιλεγόμενη μέσα στο μυαλό μου για τους εξής λόγους. Τα εισιτήρια που δίνονταν ήταν internetικά, κάτι που στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει να κάνουμε. Επίσης, η διοργάνωση είχε φτιάξει ένα αρκετά αυστηρό πρόγραμμα για να τηρηθεί από τις μπάντες, το οποίο όμως δεν τηρήθηκε με αποτέλεσμα η συναυλία να ξεκινήσει μία ώρα μετά από αυτή που είχε προγραμματιστεί. Φυσικά, αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αρχικά γιατί η συγκεκριμένη διοργάνωση έχει ετοιμάσει ένα σπέσιαλ φεστιβάλ ακραίου ήχου στην Αθήνα, με πολύ μεγάλα ονόματα να αναγράφονται στο lineup του Arcane Angels Fest, επομένως φαίνεται ότι είναι άτομα που ξέρουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Επίσης, όπως μάθαμε αργότερα, μέσα στη συναυλία, λόγω κάποιον προβλημάτων παρά τρίχα θα ακυρωνόταν αυτό το πολυπόθητο live. Παρά τις αντιξοότητες όμως, οι μπάντες κατάφεραν φυσικά να παίξουν και μάλιστα, όπως θα ακολουθήσει και στη συνέχεια, ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω δει μέσα στο 2017.
Η πρώτη μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή ήταν οι Zemial. Σαν παρουσίες, ομολογώ να πω ότι ήταν επιβλητικές, καθώς ο μπασίστας ανέβηκε στη σκηνή ντυμένος με κάτι που θύμιζε ράσο αλλά σε πιο black metal έκδοση. Με το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν, η ατμόσφαιρα άλλαξε και όλος ο κόσμος που βρισκόταν μέσα στο live, αν και ομολογώ ότι δεν ήταν τόσος πολύς όσο θα περίμενα, μπήκε κατευθείαν σε αυτό το απόκοσμο κλίμα που θέλουν να περάσουν οι Ζemial. Όντας αρκετά χρόνια θαυμάστρια αυτού του συγκροτήματος και κυρίως του ήχου τους και της ατμόσφαιράς τους, μπορώ να πω ότι η μουσική με συνεπήρε σε σημείο να μην παρατηρώ τι γίνεται γύρω μου. Τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν άψογα, σχεδόν σαν να τα άκουγες από το δίσκο, ενώ φυσικά είχαμε την τιμή να ακούσουμε κομμάτια και από παλιούς δίσκους, και από το νέο και από τον προσωπικά αγαπημένο μου δίσκο, Nykta. Ενδιάμεσα στα κομμάτια, ο ντράμερ και τραγουδιστής του συγκροτήματος, μας ταξίδευε σε απόκοσμα μέρη με το αρμόνιο/synthesizer που είχε, το οποίο να πω πως ήταν εξαιρετικά ταιριαστό. Συνήθως σε live που χρησιμοποιείται ήχος που βγαίνει από κάποια κονσόλα, όλη η ατμόσφαιρα χαλάει και η προσωπική μου προτίμηση είναι φυσικά ο ήχος να βγαίνει όσο περισσότερο γίνεται από όργανα. Αντίθετα, σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο ο ήχος αυτός ήταν ταιριαστός αλλά έκανε την ατμόσφαιρα του live ακόμα πιο βαριά και ταξίδευε τον κόσμο.
Φυσικά, σε ένα live πάντα υπάρχει κάποιο πρόβλημα και σε αυτή την περίπτωση μπορώ να πω ότι αυτό ήταν ο κόσμος. Παρόλο που η μουσική με είχε συνεπάρει τόσο πολύ, που μετά βίας είχα συναίσθηση του τι γινόταν γύρω μου, δε μπόρεσα παρά να αντιληφθώ ότι ο κόσμος ήταν σχεδόν νεκρός όσο η μπάντα βρισκόταν επί σκηνής. Αν και το κοινό φαινόταν σωστό και κάποιοι, κυρίως αυτοί μπροστά, συμμετείχαν κουνώντας το κεφάλι και ενθαρρύνοντας τη μπάντα, το γενικότερο κλίμα που επικράτησε πέρα από τη σκηνή με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Ομολογώ πως περίμενα από τον κόσμο περισσότερη συμμετοχή και σε σημεία ένιωσα ότι κάποιοι ίσως βαρέθηκαν ή απλά περίμεναν να έρθουν στη σκηνή οι Primordial που ήταν το όνομα της βραδιάς. Αυτή η συμπεριφορά είναι ιδιαίτερα προβληματική κατά τη γνώμη μου, γιατί ένιωσα ότι αν η μπάντα είχε περισσότερη ενθάρρυνση τότε θα υπήρχε και μεγαλύτερος ενθουσιασμός και από τις δύο πλευρές. Παρόλα αυτά, η γενικότερη γνώμη που έχω για τους Zemial είναι άκρως θετική και φυσικά θα ήθελα πάρα πολύ να τους ξαναδώ στη σκηνή.
Γύρω στις 11 ήταν ώρα για να βγουν στη σκηνή οι Primordial. Έχοντας δει τη μπάντα άλλες δύο φορές και μάλιστα σε διαφορετικές χώρες, μπορώ να πω πως σχεδόν περίμενα αυτό που ακολούθησε. Από τη στιγμή που τα μέλη ανέβηκαν στη σκηνή, το κοινό, που ήταν αισθητά μεγαλύτερο από την πρώτη μπάντα και φυσικά περισσότερο ενθουσιασμένο, αφηνίασε. Ο frontman, Alan Averill, από την πρώτη του στιγμή πάνω στο σανίδι, συνοδευόμενος από ένα μπουκάλι κρασί όπως συνηθίζει να κάνει σε όλα τα live της μπάντας, είχε αμέσως αλληλεπίδραση με το κοινό. Πολλά άτομα σηκώνονταν στο κάγκελο και τον αγκάλιαζαν ενώ και ο ίδιος δε δίσταζε να ανταλλάξει χειραψίες και στην αρχή, και στο τέλος αλλά και κατά τη διάρκεια του live. Πρώτο κομμάτι ήταν φυσικά το ‘Where Greater Man Have Fallen’, από τον τελευταίο τους και ομώνυμο δίσκο, με τη θερμοκρασία να χτυπάει κόκκινο και το πλήθος πλέον να έχει μπει στο vibeτης μπάντας, συμμετέχοντας συνεχώς. Μπορώ να πω πως περίμενα ότι ο Alan θα σαγήνευε το κοινό, όπως και έκανε, και φυσικά η επικοινωνία που έχει μαζί του είναι κάτι που λίγες μπάντες μπορούν να καταφέρουν, αλλά αυτό που δεν περίμενα είναι πως το κοινό θα συμμετείχε τόσο πολύ σε αυτή την τελετουργία που ακολούθησε.
Χωρίς περιττά λόγια και υπερβολές, το show που ακολούθησε ήταν ανεπανάληπτο, καθώς το setlist της μπάντας αποτελείτο από άκρως συναισθηματικά και συναρπαστικά κομμάτια, κάποια από τα οποία ήταν τα ‘No Grave Deep Enough’, ‘Babel’s Tower’, ‘Rome Burns’, ‘Gallows Hymn’, ‘Gods to the Godless’, ‘Traitor’s Gate’ και φυσικά του προσωπικού μου αγαπημένου ‘Wield Lightning to Split the Sun’. Ο μεγαλύτερος αλαλαγμός του κοινού όμως, ήταν ομολογουμένως σε τρία συγκεκριμένα. Πρώτα από όλα, το θρυλικό ‘Coffin Ships’, στο οποίο παρατήρησα πως και ο ίδιος ο Alan είχε συγκινηθεί και δάκρυσε επί σκηνής, το κοινό συμμετείχε ενεργά και τραγουδούσε τους στίχους τόσο δυνατά, που μετά βίας άκουγες τη φωνή του τραγουδιστή στο μικρόφωνο. Επιπλέον, τα δύο τελευταία κομμάτια, ‘Empire Falls’ και ‘Heathen Tribes’, ήταν η απογείωση αυτού του live, αφού πλέον το θερμόμετρο είχε χτυπήσει 40 και οι παλμοί είχαν ανέβει δραστικά. Ο Alan τόνισε πολλές φορές επί σκηνής ότι το χθεσινό σόου ήταν θαύμα που έγινε και φυσικά πριν κάθε κομμάτι έλεγε δύο λόγια για το τι θα ακολουθούσε και για το νόημα πίσω από αυτό. Πέρα από την φοβερή σκηνική παρουσία του τραγουδιστή όμως, αξίζει να σημειωθεί ότι και τα υπόλοιπα μέλη ήταν επιβλητικά και η μουσική ήταν σα να προέρχεται κατευθείαν από το δίσκο.
Αν και άκουσα πολλά σχόλια από τον κόσμο, ότι η προηγούμενη παρουσία των Primordial στη χώρα μας ήταν καλύτερη, με περισσότερη ώρα πάνω στη σκηνή και πολύ περισσότερο κόσμο, εγώ ένιωσα ότι η ατμόσφαιρα στο live και η συμμετοχή του κοινού ήταν πολύ καλύτερη από την προηγούμενη φορά και ολόκληρη η συναυλία με άφησε άναυδη να χάσκω και να στεναχωριέμαι που τέλειωσε. Μπορώ να πω ότι μετά από την εμπειρία μου με τη μπάντα, αυτή ήταν μακράν η αγαπημένη μου εμφάνισή τους και μία από τις αγαπημένες μου συναυλίες για το 2017, αν όχι η πρώτη αγαπημένη. Ανυπομονώ φυσικά για την επόμενη εμφάνιση της μπάντας στη χώρα μας και προτείνω ανεπιφύλακτα σε οπαδούς του είδους και να παραβρεθούν στην επόμενή τους συναυλία και να την απολαύσουν όπως εγώ, γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν ακούς Primordial, ακούς εγγύηση.
