Η αδυναμία του ελληνικού κοινού για πολύ συγκεκριμένα συγκροτήματα είναι πιο δεδομένη και από την βαρύτητα στον πλανήτη Γη. Κάποιες φορές είναι αδύνατο να την προσδιορίσεις, ωστόσο ένα είναι σίγουρο: αυτή η αγάπη ανταποδίδεται τόσο δυνατά και τόσο έντονα από τα ίδια τα συγκροτήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι Riot. Το βράδυ της Τετάρτης έμελλε να αποδείξει την παραπάνω θέση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 20:00 με τους Θεσσαλονικείς Stygian Oath να ανεβαίνουν στο σανίδι του Eightball, ώστε να μας προσφέρουν μια τζούρα από το ατόφιο τους Heavy Metal. Ιδέα δεν έχω ποια αριθμητικά είναι η φορά που τους έβλεπα, ωστόσο αυτό δεν έχει καμία σημασία, αφού για ακόμα μια φορά κατάφεραν να ζωγραφίσουν το χαμόγελο στα χείλη μου. Εμφανέστατα ευδιάθετοι, με αυτήν την ‘παιδική’ χαρά που θα είχε ο καθένας μας εάν έπαιζε ως support σε ένα από τα πλέον αγαπημένα τους συγκροτήματα. Και το καλό είναι ότι τους βγήκε επάνω στην σκηνή. Σαφώς είναι ξεκάθαρο πως οι Stygian έχουν κάνει αρκετά βηματάκια, εως και αλματάκια θα έλεγα, προς τα μπροστά, με την βελτίωση σε απόδοση και φωνητικά να είναι κυρίαρχη καθόλη την εμφάνισή τους. Η προσθήκη δεύτερου κιθαρίστα στο συγκρότημα, μόνο θετική μπορεί να λογιστεί, αφού το τελικό αποτέλεσμα ήταν πιο ‘γεμάτο’ και πιο ογκώδες. Ταίριαξε πολύ στους Stygian Oath, όχι μόνο οπτικά – αισθητικά, αλλά και ηχητικά. Παράλληλα, φαίνεται πως οι Stygian αρχίζουν και αποκτούν έναν άλλο αέρα στη σκηνή, άλλωστε τόσες φορές την έχουν κατακτήσει πλέον, αφού τους έβλεπες να είναι πιο ελεύθεροι επάνω στην σκηνή, έχοντας αποβάλλει την όποια αμηχανία ή νευρικότητα είχαν παλαιότερα. Όσοι τους παρακολουθούμε καταλαβαίνουμε την προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά είναι πραγματικά θαυμαστό το γεγονός ότι μέσα σε λίγο χρόνο δείχνουν τόσα σημάδια εξέλιξης. Όσοι από την άλλη δεν τους γνωρίζετε ακόμα, είναι η ευκαιρία σας να ρίξετε μια αυτιά. Τι καλύτερο από αγνό heavy metal, μακριά από κλίκες και καγκουριλίκια για 5 λάικ και 10 ‘φίλους’ παραπάνω; (τίποτα, ρητορικό ήταν)
Setlist: Destiny Calls, Roadkill, Malediction, Stygian Oath, Mask Becomes Face, Firebreed
Angelo Perlepes’ Mystery για την συνέχεια. Πραγματικά ανυπομονούσα να τους δω ζωντανά, καθώς από την μια δεν είχα την ευκαιρία τόσα χρόνια να τους δω και αφετέρου ο Άγγελος Περλεπές έχει δημιουργήσει έναν μύθο γύρω του, οπότε όλα έμοιαζαν ιδανικά. Δεν πήγαν όλα όμως όπως τα περίμενα. Παρά το γεγονός πως το συγκρότημα ήταν αρτιότατο μουσικά και τεχνικά, δεν κατάφεραν να μου κάνουν αυτό το ‘κλικ’ που λέμε. Λίγο η έλλειψη δεσίματος μεταξύ τους, λίγο τα άτεχνα, άγαρμπα φωνητικά, λίγο τα σόλο σε κιθάρα και τύμπανα, λίγο τα μικροπροβληματάκια, λίγο το άκυρο ‘Alexander The Great’ στη μέση του σετ… δε ξέρω… Κουράστηκα πάρα πολύ. Όσο είχα την χαρά να τους δω, τόσο παγερά αδιάφορη με άφησαν. Ίσως τα πιο ενοχλητικά πράγματα να ήταν εξής: Αφενός η συνεχής προσπάθεια από τη μπάντα να μας κάνουν πιο ενεργητικούς και πιο συμμετοχικούς. Το λέμε μια, το λέμε δύο, άμα δεν τραβάει, δε το ξαναλέμε. Για να μην αντιδρά όπως αναμένεις το κοινό, ε κάτι συμβαίνει. Και το να του ζητάς να φωνάξει – τραγουδήσει – χορέψει συνέχεια, δημιουργεί ακραία αμηχανία και είναι κρίμα. Και μεις κι αυτοί ήρθαμε σε λίγο άσχημη θέση. Το άλλο ήταν ένα κωμικοτραγικό δίλεπτο – τρίλεπτο κατά το “Mystery”. Σώνει και ντε να κάνουμε singalong όλοι μαζί. Και όχι μόνο να τραγουδήσουμε, αλλά να το κάνουμε και σωστά. Κι άμα δεν γινόταν σωστά ή δεν αντιδρούσε το κοινό, κατσούφιασμα. Κάτσε ντε. Εμάς μας ρωτήσατε; Ένιωσα σα να πληρώνω ΕΝΦΙΑ. Θέλω δε θέλω, θα φωνάξω. Δεν πάει έτσι όμως. Τέλος πάντων, δεν πλατειάζω περισσότερο γιατί είμαι τρακόσια τοις εκατό σίγουρη ότι στάνταρ θα βρεθεί κάποιος να μιλήσει για εμπάθειες ή να στραβομουτσουνιάζει θαρρείς και του θίξαμε την οικογένεια. Καλοί, χρυσοί, σεβαστότατοι, αλλά μπαλίτσα καλή δεν παίχτηκε.
Setlist: Lady Evil, The Return, Feels Like I’ve Done It Before, Worship Of The Night, Tales of The Unexpected, Guitar & Drums Solo, Mystery, Child Of The Damned (Warlord), Burning Eyes, Baby Blue, Do Me Love.
Σειρά είχαν οι πολυαγαπημένοι Riot. Μετά από μια ανεξήγητα μεγάλη καθυστέρηση που δυσκόλεψε πολλούς (αστική συγκοινωνία γιοκ και η επόμενη μέρα ήταν εργάσιμη), οι Riot μπούκαραν προφανέστατα με την διάθεση να χαράξουν μια ακόμα συναυλία για πάντα στη μνήμη μας. Με εξαιρετικό σετλιστ και τους ίδιους να βρίσκονται σε καταπληκτική φόρμα, πολλές φορές αισθάνθηκα πως έχουν βάλει πλέι μπακ από πίσω να παίζει. Η μια κομματάρα μετά την άλλη και το κοινό να παραληρεί και να μην σταματά να τραγουδά παράλληλα με τον κεχριμπαρένιο, για – πάντα – 20 – ετών – κουφάλες Todd να μας αφήνει άφωνους με την καθαρότητα και την άψογη διαχείριση της φωνής του. Δεν υπήρξε η παραμικρή στιγμή που να βρήκα κάτι λάθος ή να ξενέρωσα με κάτι. Ειλικρινά, όλα κύλισαν ρολόι. Μας κάναν χαζούς, πως το λένε. Δεν έχει νόημα να μιλήσω παραπάνω. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια λένε. Όποιος ήταν ξέρει, όποιος δεν ήταν κακό του κεφαλιού του. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι μας χρειαζόταν μια χεβιμεταλάρα. Αγνή και οπαδική.
Setlist: Ride Hard Live Free, Fight or Fall, On Your Knees, Metal Soldiers, Don’t Hold Back, Johnny’s Back, Wings Are for Angels, Black Leather and Glittering Steel, Angel Eyes, Outlaw, Heavy Metal Machine, Flight of the Warrior, Bloodstreets, Take Me Back, Road Racin’, Swords and Tequila, Warrior, Thundersteel