Τι να πει πια κανείς που να μην έχει ειπωθεί για τους τεράστιους Rotting Christ… Ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που συγκινούν σε τέτοιο βαθμό το ελληνικό κοινό, που η είδηση του sold out της 25ης Μαρτίου και η ανακοίνωση μιας επιπλέον μέρας στον μεγάλο χώρο του Piraeus Academy -προσωπικά τουλάχιστον- δε μου προκάλεσε καμία έκπληξη.
Τι να πει κανείς για ένα πραγματικό θηρίο του παγκόσμιου metal που μεγαλούργησε ξεκινώντας δίπλα από τη πόρτα μας, εξελισσόμενο καλλιτεχνικά με τόσο εντυπωσιακό τρόπο στη πάροδο του χρόνου.
Ναι, οι Rotting Christ είναι μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις συγκροτημάτων που όσο «γερνάνε» γίνονται και καλύτεροι.
Ειλικρινά δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το συγκεκριμένο live…
Λατρεύω τους Rotting Christ όχι μόνο για τη σπουδαία μουσική τους, αλλά και για τη στάση ζωής τους, για το πάθος τους, για την καλλιτεχνική συνέχεια και συνέπεια τους, για την αγάπη και το σεβασμό στο κοινό τους, για τη παλικαριά που κουβαλάνε τόσα πολλά χρόνια οι δύο «Τόληδες» που κάτω από τις πιο απίστευτα δύσκολες συνθήκες μείνανε όρθιοι και φέρανε τη μπάντα σε αυτό το world class επίπεδο.
Και για να μπω στο ζουμί της υπόθεσης και χωρίς τη διάθεση να αναλύσω πολλά-πολλά, το live ήταν απλά καταπληκτικό:
Σε ένα – με επιτέλους ανθρώπινες συνθήκες- κατάμεστο από 2500 ανθρώπους χώρο, οι Rotting Christ κατέθεσαν ψυχή και συνέβαλαν στο να καθαρίσει και η δικιά μας…
Για 2,5 ολόκληρες ώρες έκαναν βόλτα μέσα από όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους, έπαιξαν και αγαπημένα κομμάτια που δε βρίσκονται συνήθως τα τελευταία χρόνια στη set list τους, δεν μας άφησαν ούτε λεπτό να πάρουμε ανάσα, δημιούργησαν μια φανταστικά σκοτεινή και παθιασμένη ατμόσφαιρα με τον Σάκη συνεχώς να μας προτρέπει να τα κάνουμε «πουτάνα όλα», υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι αυτό το live ανήκε στην ίδια την ελληνική σκηνή και γενικώς μας πήραν τα μυαλά με ένα τρόπο που σπάνια μπορεί να βιώσει πια κάποιος ή τέλος πάντων κάποιος τύπος 40 χρονών και βάλε σα και μένα, που έχει δει κυριολεκτικά χιλιάδες μικρά και μεγάλα live…
Γενικώς δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για κάποια highlights της εν λόγω τελετουργίας, αφού όλο το live ήταν χωρίς υπερβολή highlight, αλλά κάτι που με εντυπωσίασε ήταν το γεγονός ότι βρέθηκαν στο venue και άτομα από άλλες χώρες. Διέκρινα για παράδειγμα μια παρέα Πολωνών, αλλά και έναν -κάπως τεράστιο σε μέγεθος- καλοκάγαθο γίγαντα από τη Νορβηγία, που κούναγε σαν παιδάκι κάθε τόσο τη σημαία της χώρας του. Πράγμα που δείχνει ότι οι Christ είναι τόσο μεγάλο όνομα πια, που είναι ικανό να φέρει στο «εντός έδρας» live τους, οπαδούς από το εξωτερικό, γνωρίζοντας ότι θα δουν μια υπερπλήρη παράσταση της αγαπημένης τους μπάντας, συνδυαζόμενη προφανώς και με μια τουριστική επίσκεψη στην Αθήνα (ναι, μας φέρνουν και συνάλλαγμα!).
Πολύ όμορφη στιγμή και το κλασικότατο πια φινάλε του Non Serviam, όπου καμιά εκατοστή φίλοι της μπάντας κατέκλυσαν τη σκηνή, σε τέτοιο σημείο που νομίζω για πρώτη φορά ο Σάκης δε κατάφερε να τραγουδήσει και να παίξει νότα! Το κοινό είχε «αναλάβει» τα φωνητικά, ενώ ακόμα και ο μπασίστας της μπάντας Βαγγέλης, παράτησε το όργανο του για να ανακατευτεί με το κοινό και να θυμηθεί ότι πριν γίνει μέλος της μπάντας πάνω απ’όλα ήταν και παραμένει οπαδός της, αφήνοντας το κιθαρίστα Γιώργο και τον Θέμη να κρατάνε το riff όρθιο μέχρι το grand finale.
Πραγματικά δε ξέρω αν μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο, είμαι ακόμα φουλ επηρεασμένος από την εμπειρία που βιώσαμε και δεν είμαι σε θέση να την περιγράψω κάτω από το πρίσμα μιας κλασικής συναυλιακής κατάστασης. Όπως προείπα στα λόγια μου δε χωράει και πολύ αντικειμενικότητα…
Απλώς και μόνο να πω το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε ΤΩΡΑ, ένα συγκρότημα που θα μνημονεύεται για δεκαετίες λόγω της μουσικής κληρονομιάς που θα αφήσει σε αυτή τη χώρα (χωρίς καν να της αξίζει, αφού μόνο με εχθρότητα αντιμετωπίζει τέτοιες προσπάθειες…) ή τέλος πάντων σε αυτούς που μπορούν να κατανοήσουν ανοιχτόμυαλα και χωρίς «ελληνικά κολλήματα» αυτή τη κληρονομιά…
Rotting Christ ευχαριστούμε για όλα…