Up The Hammers Day 1 , Παρασκευή 26.05.2017, Gagarin 205
Δωδέκατο Up the Hammers festival με μεγάλη προσμονή αφού θα παίζανε για πρώτη φορά οι θρύλοι Cirith Ungol και ο λατρεμένος Ross The Boss (με αποκλειστικό Manowar show, μετά από αυτό το live όλοι πλέον καταλάβανε τι λείπει απ’ τους Manowar από το 1992 και μετά – όχι το 1988 γιατί το «Triumph…» αρέσει πολύ). Με αλλαγή venue αφήνοντας το Κύτταρο και μετακομίζοντας στο Gagarin για να έρθει περισσότερος κόσμος και να υπάρχει μεγαλύτερη άνεση. Σύμμαχος και ο ήχος, ο οποίος σε όλες τις μπάντες ήταν πολύ καλός. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τους διοργανωτές και όλα κύλησαν ομαλότατα με πρόσβαση εύκολη με τραίνο και με τα λεωφορεία να σε αφήνουν ακριβώς δίπλα στο κλαμπ. Κόσμος ήρθε πολύς από όλη την χώρα και φυσικά από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες με πολλές γνώριμες φάτσες. Ειδική μνεία στον Billy που ήρθε από Νέα Υόρκη για το φεστιβάλ, που ήρθε μέχρι και στα Τρίκαλα για το δικό μας Horns Up.
Μπορούμε με τα βεβαιότητας να πούμε ότι παραβρεθήκαμε σε ένα ιστορικό live όπως αποδείχτηκε και ζήσαμε μεγάλες στιγμές. Φτάνοντας στο κλαμπ σχεδόν λίγο πριν βγουν οι πολωνοί power/doomάδες Monasterium και μην έχοντας τους ξανακούσει (και ξαναδεί live όπως και όλα τα γκρουπ πλην των ελληνικών), μου άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων και ας είχαν 30 μόνο νοματαίους από κάτω. Εξαιρετικό δείγμα doom σχολής Candlemass, Solitude Aeternus κλπ με τον τραγουδιστή να θυμίζει αρκετά Messiah Marcolin. Δεν πολυβγαίνουν τέτοιου στυλ μπάντες τελευταία και ευτυχώς υπάρχουν οι Monasterium.
Επόμενη μπάντα οι αμερικάνοι Resistance που υπάρχουν απ’ το 1987 αλλά κ αυτοί ήταν παντελώς άγνωστοι. Αργήσανε να βγάλουν κάποια δουλειά και το πρώτο τους ΕΡ το κυκλοφορήσανε μόλις το 2002. Έχουν κυκλοφορήσει ακόμη δυο άλμπουμ, με ένα τρίτο («Metal Machine») να είναι έτοιμο να βγει στην αγορά σε τέσσερεις βδομάδες, από το οποίο παίξανε αρκετά κομμάτια. Η απόδοση τους ήταν σε πολύ καλά επίπεδα κερδίζοντας το κοινό αλλά η μουσική τους σε αφήνει λίγο αδιάφορο γιατί δεν προσφέρει κάτι στο power metal.
Επόμενη μπάντα οι δικοί μας Diviner. Οι Diviner υπήρξαν, και δικαίως, ένα από τα highlights του φεστιβάλ: δεμένοι, γρασσαρισμένοι, ψυχωμένοι, με κέφι και όρεξη, παρουσίασαν το, ούτως ή άλλως εξαιρετικό (για πρώτο δείγμα τουλάχιστον) υλικό του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Τα τραγούδια του λειτουργούν και επί σκηνής άριστα, δεν θα γινόταν άλλωστε διαφορετικά, το χέβι μέταλ στο στυλ του Resurrection του Rob Halford, ήτοι κλασικό στο στήσιμο, τις μελωδίες, τις συνθέσεις εν γένει, είναι σφυρηλατημένο κατευθείαν για το σανίδι. Ο Γιάννης παραμένει frontman με φωνή, εμφάνιση, επικοινωνία με τον κόσμο, οι κιθαρίστες Γιώργος και Κώστας πακτωμένοι από γρανίτη (ειδικά ο τελευταίος αντικαθιστά επάξια το φοβερό Θύμιο Κρίκο, περιμένω εναγωνίως τη συνθετική του συνεισφορά), ο Φραγκίσκος οδήγησε το τανκ άψογα. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι τη μεγαλύτερη εντύπωση μου προξένησε ο μπασίστας, Ηρακλής, μιλάμε για παίχτη-τσιμέντο, έσκαβε τις χαμηλές συχνότητες ως μετροπόντιξ, μουσικός μεγάλου διαμετρήματος, πραγματικά δυνατό χαρτί στο οπλοστάσιο των Diviner. Όλο και κάπου θα τους πετύχετε ξανά κάπου, συνεπώς καλείστε να ακούσετε (αν όχι να αγοράσετε) το άλμπουμ της μπάντας και να πάτε προετοιμασμένοι. Εύχομαι από καρδιάς η συνέχεια να είναι ακόμη καλύτερη, παίδες.
Οι Attacker που ακολούθησαν ήταν τίμιοι και ψυχωμένοι, το δίχως άλλο. Έπαιξαν κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, στα παλιά ο χαμός ήταν λίγο περισσότερος (αναμενόμενο), γενικά μπάντα στην οποία ο frontman είναι χοντρός, με μουστάκι, φοράει περιβραχιόνια και γιλέκο με καρφιά και μέσα μπλούζα Exciter-Long Live the Loud είναι σαν τη χασαποταβέρνα της γειτονιάς μου: τον βάζεις στην καρδιά σου. Στο Lords of Thunder τα σπάσαμε ωραία!
Για τους Tyrant, δυστυχώς, δεν έχω να πω πολλά: ήταν η μπάντα της πρώτης μέρας που πολλοί θέλαμε να δούμε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Με δύο δισκάρες αμερικάνικου μπαχαλομέταλ, τα Legions of the Dead και Too Late to Pray (προσωπική μου αδυναμία) στο παλμαρέ τους, είχαν όλα τα φόντα να μας δώσουν τα μυαλά στο χέρι. Αντίθετα, η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει την εμφάνισή τους ήταν μία: φιάσκο. Μπήκαν με τον ύμνο Warriors of Metal και, πραγματικά, αλλού πατούσαν και αλλού βρίσκονταν: απροβάριστοι, απροετοίμαστοι, δε σεβάστηκαν ούτε το υλικό τους, ούτε την ιστορία τους, ούτε το κοινό, δυστυχώς, ρίχνοντας τον πήχη χαμηλότερα και από το σάντουιτς της καντίνας έξω απ’ το Gagarin. Ε, μετά το τρίτο τραγούδι ήταν αναμενόμενο να βγω έξω και να πιω μια μπύρα να ισιώσω, παρέα με το θείο, ο οποίος έβριζε για κάνα δεκάλεπτο. Φοιτητικό πανκ συγκρότημα στα πανεπιστήμια θα φάνταζε Μέντελσον.
Όσο για το γνωστό πάνκη (έρχονται οι μάπες, λολ) που έπαιξε κιθάρα στα καλύτερα άλμπουμς της μεγαλύτερης επικής μπάντας όλων των εποχώνε και όλων των συμπάντωνε, το μόνο που έχω να πω είναι ότι και χωρίς τραγουδιστή να έβγαινε, πάλι το ίδιο θα ήταν. Ο Ross the Boss, πλαισιωμένος από τον Mike LePond στο μπάσο (παιχταράς) και τον Kenny “Rhino” Earl (βλ. και Triumph of Steel) στα τύμπανα, έπαιξε ισοπεδωτικά το Manowar υλικό, ο δε κόσμος από κάτω μόνο που δε γκρέμισε το Gagarin στο άκουσμα των The Oath (για πολύ ξύλο), Blood of the Kings, Death Tone, Gloves of Metal, Each Dawn I Die (ωμπωμπω), Blood of my Enemies, Kill with Power, μεταξύ άλλων, χωρίς πολλά πολλά, φρου φρου κι αρώματα. Ο τραγουδιστής με μαλλί που θύμιζε Άννα Παναγιωταρέα (μαύρο με άσπρη μπουκλίτσα μπροστά, με ένα ωραίο δημοσιογραφικό-βουλευτικό ταγιέρ θα ήταν μούρλια το συνολάκι) ήταν φιλότιμος, αλλά ήδη βλέπω το θείο να ετοιμάζεται να με καρπαζώσει γρυλλίζοντας το όνομα του ενός και μοναδικού ανθρώπου που μπορεί να τραγουδήσει αυτά τα τραγούδια. Λάιβ-κολλεκτίβα, με την καλή έννοια!
Up The Hammer Day 2, Σάββατο 26.05.2017, Gagarin 205
Με δεδομένο πως στο τέλος της ημέρας θα ασχολιόμασταν (και αρκετό καιρό αργότερα θα προσέθετα) με τους headliners τους τιτανοτεράστιους Cirith Ungol την εμφάνιση των Lord Vigo που άνοιξαν την τελευταία μέρα του φεστιβαλ, την βρίσκω συγκινητική. Επικο Doom όχι πρωτοκλασσάτο αλλά καλό, συν μια διασκευή στο ‘Witchfinder General’ και μια απέλπιδα προσπάθεια να ξυπνήσει το κοινό.
Οι επόμενοι, Γερμανοί Blizzen είχαν φάει ένα σχετικό θαψιματάκι από το αρχισυντάκτη μας στην κριτική και από ότι είδα δεν είχε άδικο…Καλοί μεν με όρεξη αλλά χωρίς προσωπικότητα επιδίδονται σε αχαλίνωτο speed/Heavy και μοιάζουν στην καλύτερη μια από τις πολλές εκδόσεις ‘Enforcer των φτωχών’.
Οι Holy Martyr έχουν ‘αποκηρύξει’ τα πρώτα ‘ελληνικά’ άλμπουμ τους και είχε ενδιαφέρον να δούμε πως θα κερδίσουν το κοινό με τις πιο πρόσφατες/καινούριες τους δουλείες. Καλός ήχος και καλή εμφάνιση/απόδοση αν και το κοινό έδειχνε πιο εξοικειωμένο με το παλιότερο υλικό και αυτό φαινότανε από τις θερμότερες σε αυτά τα κομμάτια αντιδράσεις.
Μετά τους Holy Martyr , οι Αμερικάνοι Thrust πάτησαν στο σανίδι. Παίζοντας κομμάτια μέσα από το Fist Held High όσο και από το «best of – τελευταίο full length – παρά λίγο συλλογή» δίσκο εν ονόματι Reincarnation, μας ταξίδεψαν σε μια εποχή όπου το Αμερικάνικο Heavy Metal ήταν υπόθεση ωμής ηχητικής δύναμης και γρεζιού. Και τα δύο ήταν παρόντα αλλά ,δυστυχώς, το υλικό τους δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Κάποια τραγούδια που θεωρούνται cult ,όπως το Posers will die, «κούνησαν» μερικά κεφάλια αλλά ως εκεί.
Και μετά ήρθε η σειρά των Mythra. Τυπική Αγγλική μπάντα που πάνω στο «σανίδι» αστράφτει και βροντάει. Rock παιδεία, τσαμπουκάς και η «βρώμική» πλευρά του N.W.O.B.H.M. να λάμπει. Άνετα η καλύτερη μπάντα της βραδιάς, μαζί με τους Cirith Ungol. Ύμνοι όπως το Killer, UFO, Death And Destiny, Overlord μου θύμισαν ότι ο σβέρκος δεν είναι και τόσο ευαίσθητος όσο νομίζουν οι γιατροί και αντέχει από αγνό, πατροπαράδοτο headbanging. Εξαιρετική εμφάνιση από μια μπάντα που τιμά την Heavy Metal παράδοσή της.
Προτελευταίοι της βραδιάς η δεύτερη ελληνική μπάντα του φεστιβάλ, οι InnerWish αποδείξανε ότι δεν βρίσκονται τυχαία εκεί που είναι. Το σετ τους βασίστηκε στο περσινό ομώνυμο δίσκαρο λόγω χρόνου, παρ’ όλα αυτά τίμησαν όλη την δισκογραφία τους («Silent Faces», «Inner Strength», «Lonely Lady [Q5]», «Needles In My Mind», «Ready For Attack» κ.ά.) δικαιώνοντας την φήμη τους ως μια απ’ τις καλύτερες εγχώριες μπάντες. Η συμμετοχή του κοινού υπήρξε καθολική, η απόδοση της μπάντας άψογη, προετοιμάζοντας ιδανικά το έδαφος για τους Cirith Ungol.
Warm Up Show, Πέμπτη 25.05.17, An Club
Το Up The Hammers ως είθισται ξεκίνησε με το Warm Up Show την Πέμπτη το απόγευμα στο An Club, σαν προεόρτιο του διημέρου. Οι Satan’s Fall, οι οποίοι έχουν κάνει έναν σχετικό θόρυβο γύρω από το όνομα τους αποτέλεσε την πρώτη μπάντα της βραδιάς. Δυστυχώς παρά τα δυνατά κομμάτια η απόδοση του σχήματος δεν μπορεί να αξιολογηθεί με ακρίβεια μιας και ο κάκιστος ήχος μας ξενέρωσε εντελώς. Δεν ήταν κακοί οι Φιλανδοί απλά δεν έπεισαν.
Δεύτερη μπάντα που ανέβηκε στην σκηνή του An ήταν οι Son Of Iniquity. Ωδή στο πρωτόγονο επικό heavy metal τους με το καλτόμετρο να σπάει με τη φωνή του Μιχάλη Μπακουλα (Convixion). Καταπληκτικές συνθέσεις ωμό χεβι μεταλ , αγνό ανόθευτο με speed βάσεις και απίστευτο ντραμινγκ από τον Βαγγέλη Φελόνη (Sacral Rage). Τσεκάρετε το demo τους από το 2016 ως Iniquity.
Οι Endless Recovery ανέβηκαν στη συνέχεια στην σκηνή του An και μάλιστα για τελευταία φορά με αυτό το όνομα μιας και το συγκρότημα διέλυσε μετά το λαιβ. Speed/Thrash με ωμό ακατέργαστο ήχο που θυμίζει κλωτσοπατινάδα, που μοιάζει τόσο ταιριαστό για ζωντανές εμφανίσεις μας προσέφεραν για μια τελευταία φορά οι πιτσιρικάδες που σίγουρα θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον απλά με άλλα σχήματα. Αξίζαν πάντως αλλά αυτοί ξέρουν καλύτερα.
Και οι επόμενοι Black Soul Horde, μας πληροφόρησαν πως θα απέχουν για μεγάλο διάστημα από τα μουσικά δρώμενα (ελπίζουμε αυτοί όχι για πάντα). Πάλι κακός ήχος που έθαψε την ενέργεια που προσπάθησαν να μας μεταφέρουν οι Αθηναίοι. Τα τραγούδια τους βέβαια έχουν την δυναμική να ξεσηκώσουν το κόσμο, που ΄όμως γενικά ήταν χλιαρός σε όλο το λαιβ.
Οι Γερμανοί Stormwarrior κλείσανε την πρώτη μέρα που ναι μεν λειτουργεί σαν ζέσταμα αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του φεστιβάλ. Αποτελεί αγαπημένο σχήμα φίλου (Μπιλ Νιτς) αλλά δεν μπορώ να πω πως με γοητεύει αυτό το εφηβικό (μην πω παιδικό) power metal. Βέβαια παίξανε με τρομερή διάθεση και όποιος είναι φαν του είδους αποκλείεται να μην πέρασε καλά. Αλλά όπως προείπα ο κόσμος έδειχνε σχεδόν σε όλο το λαιβ κάπως υποτονικός.
