Ό,τι και να γραφτεί για την κομψή ωμότητα που ελλοχεύει μέσα από κάθε κυκλοφορία του black φάσματος με γενέτειρα τη Σουηδία είναι κάτι που θα αγγίζει την τελειότητα. Όσο μεγαλύτερη η αγάπη για το είδος, άλλο τόσο βαθύτερα πηγαίνει η αναζήτηση αυτής της τελειότητας. Μπορεί λοιπόν ένας δίσκος να μην βρεθεί στο βάθρο με τις πιο πολυσυζητημένες κυκλοφορίες του ακραίου ήχου, είτε λόγω πληθώρας συγκροτημάτων και ως συνέπεια, κυκλοφοριών, είτε λόγω σημείων του καιρού, το δεδομένο είναι όμως πως όποιος αγαπάει και γνωρίζει καλά μια μουσική, ξέρει καλά τα εργαλεία με τα οποία να την αναζητήσει.
15 Μαίου του 1996 λοιπόν, η Adipocere Records παραδίδει σε μια Limited κοπή 1000 μόνο αντιτύπων ένα μεγαλείο, συμπυκνωμένο σε 46 λεπτά ακριβώς. “Far Away From the Sun”, το όνομά του, και δημιουργοί οι Sacramentum από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Μια χρυσή τοποθεσία στον μεταλλικό χάρτη, αφού την ίδια περίπου περίοδο σε αυτή έρχονται στη ζωή μπάντες όπως οι In Flames, οι At the Gates και οι Dark Tranquility λίγο αργότερα, διατηρώντας πάντα τον πυρήνα ατόφιο. Το “Far Away From the Sun” ξεκινά απότομα και ωμά, και για την επόμενη περίπου ώρα, ακολουθεί μια μυσταγωγία από αλλεπάλληλα riff που καταπίνουν όλα τα υπόλοιπα, εξισορροπώντας την ομορφιά της black metal μελωδικότητας με την δυναμική του ωμού death metal. Ο δίσκος αυτός αποτέλεσε τον μοχλό που κίνησε τους Sacramentum, οι οποίοι μάλιστα αναμένεται να επιστρέψουν δισκογραφικά.
Και οι εννέα συνθέσεις που αποτελούν αυτό το δίσκο δεν δύνανται να κάνουν κοιλιά ούτε για αστείο, με αποτέλεσμα κάθε κομμάτι να είναι ένα roller coaster συναισθημάτων, ειδικά αν δώσει κάποιος βάση παράλληλα στην ποιητική οριακά χροιά των στίχων. Τέτοιες εναλλαγές φέρνουν και τον ακροατή στην αντίστοιχη ψυχολογική κατάσταση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, και αυτό από μόνο του αναδεικνύει την δυναμική που έχει αυτή η μουσική αλλά και το πόσο μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι οι δίσκοι που μπορούν να προσφέρουν τέτοιες συγκινήσεις.
Το “Far Away from the Sun”, είναι σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Από μόνο του είναι ένας δίσκος με απέραντη επιρροή και ακούγεται όσο συναρπαστικά και με το ίδιο δέος, που μπορεί να είχε πρωτοακουστεί κατά την εποχή της κυκλοφορίας του. Μην ξεχνάμε κιόλας, τι δίσκοι κυκλοφόρησαν τότε άρα και με τι είχε κληθεί να “κοντραριστεί” στα mid 90’s.Αξίζει όλους τους επαίνους που του έχουν αποδοθεί όλα αυτά τα χρόνια και θα έχει πάντα μια πολύτιμη θέση στην προσωπική μουσική συλλογή κάθε οπαδού του είδους.
“Behold what eternity shows our mortal eyes, violet gleams upon the nightsky, I cry the obsolete tears.”