Είδος: Doom
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρία: I Hate Records
Έτος: 2022
Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι The Temple επιστρέφουν δισκογραφικά δημιουργώντας ένα άλμπουμ κόσμημα για το Doom αλλά και (ανεξάρτητα αν θα πετύχει εμπορικά μιας και μιλάμε καθαρά με καλλιτεχνικούς όρους) ορόσημο για την εγχώρια σκηνή. Ώριμοι, μεστοί γεμάτοι δωρικότητα οι The Temple σμιλεύουν με λατρεία και σεβασμό -αλλά μακριά από δόγματα- για το είδος που υπηρετούν επτά συνθέσεις που διακρίνονται για τη λιτότητα, την αυστηρότητα και τη μνημειακότητά τους. Ξέχωρα από κάποιες εμφανείς επιρροές που δεν υπάρχει διάθεση να κρύψουν άλλωστε (Isole, While Heaven Wept, Black Sabbath, Candlemass) βρίσκουν έμπνευση από την ίδια ζωή (τους) σαν μια προσωπική λύτρωση και εξαγνισμό της ψυχής. Λυρισμός και αρχέγονα στυλώματα, θεμέλια του ιδιώματος χορεύουν πάνω σε αργόσυρτους ρυθμούς με χαρακτηριστικά βαριά riff, επικά περάσματα και καταλήγουν σε μια ψυχοσωματική κατάνυξη. Τα σημεία που το συγκρότημα θρηνεί μοιάζουν σαν ένα αδιάκοπο σπαρακτικό κλάμα πριν την πλήρη απελευθέρωση. Οι Θεσσαλονικείς στο “Of Solitude Triumphant” ανακατεύουν με μαεστρία βυζαντινούς ήχους και μια εκκλησιαστική αύρα που δένουν άψογα με την μουσική τους και την τελετουργική τους προσέγγιση. Αυτά βέβαια θα μπορούσαν να ηχούν σε κάποιους σαν γενικότητες και απέξω-απέξω παρουσίαση ενός δίσκου χωρίς πολλές λεπτομέρειες ή σαφείς αναφορές στο περιεχόμενο του. Νομίζω πως δεν μπορείς να περιγράψεις πιο σχολαστικά ένα άκρως βιωματικό άλμπουμ καμωμένο για εσωτερική αναζήτηση και προσωπικές και ψαγμένες ακροάσεις (δεν αναφέρομαι σαφώς σε ελιτισμούς ή δηθενιές) που απαιτούν την (απόλυτη) προσοχή και το χρόνο σου φίλε αναγνώστη. Βαρύ συμπαγές και αβίαστα πένθιμο απευθύνεται σε λίγους αλλά όχι απαραίτητα αποκλειστικά σε οπαδούς του είδους. Το δε εξώφυλλο, δημιουργία του Φώτη Βάρθη, λιτό και απέριττο ταιριάζει στο ύφος του ήχου τους και δίνει μια επιβλητική διάσταση μέσω της απλότητας στο σύνολο του έργου. Δυστυχώς αντί επιλόγου θα μπω σε μια ανίερη σύγκριση μιας και συνέπεσε η κυκλοφορία του “Of Solitude Triumphant” με το τελευταίο δίσκο των θεών Candlemass “Sweet Evil” που ακούγεται αδύναμο και συνειρμικά μου έρχεται αυτό το αίσθημα «αδικίας» μιας και αν το “Of Solitude…” έβγαινε κάτω από το όνομα των Σουηδών τώρα θα παραμιλούσε η Doom κοινότητα και θα προσκυνούσε ο μουσικός Τύπος παγκοσμίως. Δεν αμφιβάλλω πάντως πως αν τύχει και οι Candlemass το ακούσουν το άλμπουμ θα νιώσουν περήφανοι για τα παιδιά τους…Highlights: “Profound Loss”, το δεκάλεπτο έπος “The Foundations”, και το “A White Flame For The Fear Of Death”.
